Couple เปลี่ยนคู่ปลอมให้จริง

***เนื้อหาเรื่องนี้มีคำหยาบ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน***

“ไอ้ฟิล์มช่วงนี้มึงทำตัวแปลกๆมีอะไรจะพูดกับกูมั้ย?” ผมนั่งมองหน้าเพื่อนที่เรียกผมออกมาเจอ “มึงช่วยรีบๆพูดได้มั้ยว่ะ กูขนลุกหมดแล้วเนี่ย”

ก็ลองนึกสภาพผู้ชายตัวใหญ่ๆ 2คนมานั่งที่ร้านเค้กหวานแหว๋ ถ้าคนอื่นมองคนคิดว่าผมกับมัน... อ๊วกกกก~ แค่คิดก็จะแพ้ท้องแทนเมียล่ะ

“มึงต่างหากที่มีอะไรจะพูดกับกูรึเปล่า”

“ไอ้เชี่ยฟิล์ม! มึงเป็นคนโทรตามให้กูออกมาเองนะ” ผมทำท่าจะลุกมันก็รั้งแขนผมไว้

เดี๋ยวๆๆๆๆมึง... มึงอย่าทำแบบนี้ มึงไม่ใช่นายเอกและกูก็ไม่ใช่พระเอก ผมสะบัดมือมันโดยเร็วก่อนจะนั่งลงที่เดิม

“ไอ้ออมคือเมียมึงใช่มั้ย?”

“ใช่!” ผมตอบโดยไม่คิด แม้ตอนนี้จะไม่เต็ม100 แต่อีกไม่นานหรอก

“ไม่ใช่..” ผมจ้องหน้ามันทันทีที่มันเผลอหลุดปากออกมา “..เอ่อ.. กูหมายถึงเมียจริงๆ ไอ้ออมเป็นเมียของมึง และยังเป็นแม่ของลูกมึงอีกด้วย”

“เออ! กูยอมรับว่าตอนนี้ไอ้ออมอาจไม่ใช่เมียกู แต่ในอนาคตกูอยากให้เป็นทั้งสองอย่าง”

“ในอนาคตอะไรว่ะ!!! ตอนนี้มึงก็ได้มันทั้งเป็นเมีย แล้วมึงก็มีลูกสาวแล้วด้วย มึงจะมาบอกอนาคตเชี่ยอะไรอีก แล้วทำไมมึงไม่เห็นเคยบอกกูเลย พวกมึงไปเจอกันตอนไหน ตอนปีหนึ่งที่ทำท่าไม่รู้จักกันพวกมึงหลอกกูหรอ แต่กูเป็นเพื่อนมึงมา 8 ปี ทำไมกูไม่รู้เลยว่ามึงทำผู้หญิงท้องมาก่อน แล้ว.....”

“เดี๋ยวๆๆๆๆ ไอ้ฟิล์มมึงกำลังพูดถึงอะไร? ไอ้ออมเป็นเมียกูแล้ว? มีลูกสาวแล้ว? นี่มึงไปเห็นอะไรมา” ผมต้องเป็นคนตั้งสติแทน

“กู...กู..เห็น...นะ”

หลังจากนั่งคุยเปิดใจกับมัน ผมก็รู้ว่ามันดันเห็นผมกับออมสินที่ห้างเมื่ออาทิตย์ก่อน ผมยอมรับว่าไปเป็นพ่อให้เด็กผู้หญิงคนหนึ่งแต่เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของผม ถึงผมจะหล่อกินเลือกแต่ก็ไม่เคยทำใครท้องตั้งแต่อายุน้อยๆหรอกนะ และตอนนี้ผมก็มีใจเดียวด้วย

“เด็กนั่นไม่ใช่ลูกมึง.. เด็กนั่นอายุ4ขวบ... งั้นพ่อเด็กเป็นใครว่ะ?”

“กูก็ไม่รู้ พอถามไอ้ออมมันก็ไม่ยอมบอก บอกว่าไม่อยากให้รื้อฟื้นเรื่องในอดีต”

“งั้นทำไมมึงยอมให้เด็กที่ไม่ใช่ลูกมึงเรียกมึงว่าป๊าปี๊ว่ะ?”

“กูไม่ยอมให้ใครมาเป็นป๊าปี๊กับ(ว่าที่)เมียกูหรอก”

“อันนี้กูก็พอเข้าใจ แต่มึงจะไปเลี้ยงดูลูกคนอื่นเนี่ยนะ”

“ไม่ได้เลี้ยงดูอะไร กูก็แค่ไปเป็นพ่อชั่วคราวให้บางครั้งบางคราวไม่ให้เด็กมันขาดความรัก อีกอย่างไอ้ออมก็ไม่ยอมให้กูไปเป็นพ่อเด็กจริงๆหรอก”

“ก็แน่ล่ะ... ไม่ใช่ลูกมึงนี่หว่า” ไอ้ฟิล์มยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่นก่อนจะนึกอะไรออก “แล้วมึงรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ก็ตั้งแต่ที่กูปฏิเสธจะลงประกวดเดือน”

“เชี่ย!!!! นี่มึงก็รู้ตั้งแต่แรกๆเลยนี่หว่า ทำไมไม่บอกพวกกู”

“ก็มันเรื่องส่วนตัว ถ้ามึงรู้แล้วมึงทำอะไรได้”

“กูก็...” ไอ้ฟิล์มทำท่าคิดก่อนจะยอมแพ้ไป “เออ กูทำอะไรไม่ได้หรอก แต่กูก็จะได้ระวังตัวไม่ไปรบกวนมันไง มันคงเหนื่อยจากงานพิเศษ เลี้ยงลูก แถต้องมาเหนื่อยกับกูที่เล่นไล่ตามมันมันอีก นึกแล้วกูก็...”

“มึงก็ตัวเฮียเลยอ่ะ” ผมตอบมันแทน

คราวนี้มันก็คงเลิกเล่นไล่จับ ทอมแอนเจอรี่กับออมสินแล้วสินะ... ออมสินมันจะได้มีเวลาพักสมองไม่ต้องมาหาทางหลบไอ้ขี้เสือกอย่างมัน