Twin แฝดเลือดผสม

 ปิดเทอมที่หายไป

‘แฮ่กๆๆๆ  ที่นี่ที่ไหนกันนะ? ทำไมมืดมิดแบบนี้’

ตึก ตึก ตึก…   เสียงฝีเท้าของใครบางคนกำลังก้าวตามเข้ามาช้าๆ

‘แกเป็นใคร?   ตามฉันมาแกต้องการอะไร?’

ตึก ตึก ตึก… ยังคงไม่มีการตอบกลับจากเจ้าของเสียงนั่น

‘ถ้าไม่หยุดแล้วจะหาว่าฉันใจร้ายไม่ได้นะ’

ตึก ตึก ตึก…..

บึ้มมมม  ลูกบอลไฟขนาดย่อมๆถูกสาดเข้าใส่ต้นเหตุแห่งเสียงนั่นเข้าอย่างจังจนเกิดการระเบิดขึ้นแต่ทว่าเจ้าเสียงนั่นกลับไม่มีอาการบาดเจ็บใดๆ ทั้งสิ้น

‘หึหึหึ   แกไม่มีทางทำอะไรฉันได้หรอก  ชิน ไลท์  อินเดอนาส’   คำพูดที่เยือกเย็นอันแสนทรงพลังนั่นสร้างความกดดันให้ผู้ฟังอยู่ไม่น้อย

‘ไม่จริง  แกทำอะไรฉันไม่ได้หรอก  โอ๊ะ!!’   กล่าวพร้อมหันหลังวิ่งหนีแต่ทว่าเพียงไม่กี่ก้าวร่างทั้งร่างก็ทรุดกองอยู่กับพื้นราวกับคนไม่มีกำลังจะก้าวเดิน

‘ก็บอกแล้วไงว่าแกหนีฉันไม่พ้น   แกคือทาสของฉัน  ฮ่าๆๆ’

‘แก  ทำอะไรกับฉัน?’

‘ความตายเท่านั้นล่ะที่จะพาแกออกไปจากฉันได้   จำไว้!!’  คำตอบที่ไม่ตรงกับคำถามแต่ก็เพียงพอที่เจ้าตัวจะรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา

‘กลับไปกับฉันได้แล้ว!!’   ชายผู้นั้นเอ่ยปากสั่งพร้อมกระชากให้ชินลุกขึ้นยืนหมายจะพากลับยังที่ที่ชินออกมา  แต่ทว่า..

‘เอามือสกปรกๆของแกออกจากเขาเดี๋ยวนี้!!’  เสียงอันแสนคุ้นเคยของใครบางคนดังขึ้นจนสามารถสร้างความหวังให้ชินได้อีกครั้ง

‘หึหึ   รักกันดีนะแกสองคนเนี่ย  แต่ก็น่าเสียดายที่ฉันไม่มีเวลาซักนิดสำหรับการล่ำลาของแกทั้งสองหนะสิ’  กล่าวพร้อมกับร่ายเวทย์มืดเข้าใส่ผู้มาเยือนแล้วพาชินหันหลังเดินกลับออกไป

‘นาย   ช่วยฉันด้วยยย’   ชินตะโกนเรียกอย่างสุดเสียง

‘ชินนน’  เสียงผู้มาเยือนตะโกนเรียกหาท่ามกลางกลุ่มหมอกควันพิษสีดำที่ลอยคละคลุ้งไปทั่วจนเสียงของชินเริ่มไกลห่างออไปทุกทีเช่นกันกับชินที่รับรู้ได้ว่าเสียงของชายผู้นั้นเบาลงๆ จนแทบจะไม่ได้ยินแล้ว

‘ไม่นะ  ไม่  ช่วยฉันด้วยยยยย!!’ ชินตะโกนเรียกจนสุดเสียง

“เฮือก!!  แฮ่กๆๆ”   ท่ามกลางราตรีอันมืดมิด   ชินสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายแบบนี้เป็นครั้งที่สามแล้วหลังจากกลับมาจากการทำภารกิจแย่งชิงผลึกนั่น

“อึก!! ปวดหัว!!”  และสุดท้ายเขาก็จะปวดหัวรุนแรงเพราะบางอย่างภายในกำลังขัดแย้งกันอย่างหนักนั่นเอง  

วูบบบ   ทว่าระหว่างนั้นกลับมีบางอย่างกำลังเคลื่อนที่ผ่านไปอย่างรวดเร็วเรียกให้ชินได้สติกลับมาอีกครั้ง

“นั่นใคร?”  

พรึ่บ!!   ดวงไฟสีเขียวสว่างวาบขึ้นแล้วลอยเข้ามาช้าๆ ทำให้ชินเรียกลูกไฟออกมาบ้างแล้วเช่นกัน

บึ้มมม  ลูกไฟทั้งสองเข้าปะทะกันจะเกิดระเบิดดังขึ้น

“อ๊ะ!!”  ชินร้องอย่างตกใจพลางกระโดดตีลังกาลงจากเตียงอย่างหวุดหวิดกับที่บางสิ่งลอบเข้าโจมตีจากด้านหลัง

“ฮ่าๆๆๆ  สัญชาตญาณดีทีเดียวนะหนุ่มน้อย”

“ผู้หญิง?”  ชินอุทานเบาๆ

“ออกมา!!”   ชินเอ่ยพร้อมไล่ตอนเงาดำที่เคลื่อนที่หลบหลีกอย่างคล่องแคล่ว

“ไม่ออกมาแบบนี้ฉันเอาจริงล่ะนะ”  ชินเอ่ยพร้อมกับปล่อยเวทย์แห่งแสงออกมาจนสว่างไปทั่วทั้งห้อง

“อ๊ะ!!”   ทันทีที่แสงสว่างแผ่กระจายออกไปก็ปรากฏร่างของสตรีวัยกลางคนผู้หนึ่งกำลังยกแขนป้องแสงสว่างนั่นอยู่มุมห้อง

“นึกว่าจะหนีพ้น  หึหึ   เธอเป็นใคร”   ชิยเอ่ยพร้มกับเปิดไฟในห้องนอนแทนการใช้เวทย์แห่งแสง   และดูเหมือนว่าผู้มาเยือนจะยอมเจรจากับเขาแต่โดยดีแล้ว

“ขอโทษที่บุกเข้ามายามวิกาลและขอแนะนำตัว   ฉันรีฮาร่า   แม่มดดำที่ได้รับเชิญให้มาร่วมภารกิจที่เธอกำลังจะทำ”    แม่มดสาวเอ่ยแนะนำตัว

“ก็เลยถือโอกาสเข้ามาทดสอบฉัน?”   ชินเอ่ย

“ก็ไม่เชิง  แค่ได้ยินชื่อเสียงเธอมาบ้างเลยอยากมาทำความรู้จักก่อน  แบบส่วนตัวหนะ”   ประโยคสุดท้ายแม่มดสาวเข้ามากระซิบที่ข้างหูของชินอย่างมีเลศนัย

“หึหึ   เกรงว่าคนอื่นรู้เข้าแล้วเธอจะลำบากนะ   และฉันก็ไม่ชอบแบบนี้ด้วย”  ชินเอ่ยอย่างไม่แยแสต่อพฤติกรรมเชิญชวนนั้นเท่าไรนัก

“แต่ฉันว่าเธอพลาดแล้วละที่ตอบแบบนี้”   แม่มดสาวเอ่ยพร้อมกับที่ดวงตาของเธอเรืองแสงสีเขียวขึ้นฉับพลันไฟในห้องก็ดับลงทันที………

‘ก็แค่นี้แหละพ่อหนุ่มน้อยรูปงาม’

………………………………………………………………

          หลังจากที่เรื่องราวในคืนวันประกอบพิธีผ่านไปนับเป็นการทำงานที่พลาดอีกครั้งของชินเพราะเขาไม่สามารถแย่งหรือทำลายผลึกที่ทำหน้าที่แทนอัญมณีศักดิ์สิทธิ์ของแกรนน่าได้   อีกทั้งนักฆ่าทั้ง3 ต่างก็ได้รับบาดเจ็บไปไม่น้อย   ส่วนเมอร์ดอร์ฟเองก็พลาดจนเป็นเรื่องปกติไปแล้วและไหนจะความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับชินอีก   ซึ่งทั้งหมดทั้งมวลนั้นสร้างความหงุดหงิดให้กับผู้เป็นนายอยู่ไม่น้อย  

“ไม่น่าเชื่อว่างานนี้จะไม่สำเร็จซักอย่าง    ขนาดคนที่ข้ามั่นใจว่าสามารถทำได้สุดท้ายก็ไม่เป็นอย่างที่คิด”   ชายผู้เป็นนายหันไปเอ่ยกับชินที่ยืนนิ่งไม่พูดไม่จาอะไร

“แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า    ทำไมถึงเปลี่ยนไปแบบนี้?”   สุดท้ายผู้เป็นนายยังคงสงสัยกับการเปลี่ยนไปของชินที่ครั้งหนึ่งเด็กคนนี้ดูผิวพรรณสดใส  ผมยาวสีเงินกับดวงตาสีเทานั่นดูสะอาดตายิ่งนัก   แต่เมื่อเด็กคนนี้หลับไหลและตื่นขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับใบหน้าที่มีแผลเป็นขนาดใหญ่น่าเกลียดจนไม่เหลือเค้าเดิมก็สร้างความพึงพอใจให้แก่ตนไม่น้อย   เพราะแผลเป็นบนใบหน้าและการเปลี่ยนแปลงนั้นเป็นเครื่องยืนยันว่าเด็กคนนี้จะอยู่ภายใต้อำนาจของเขาจนกว่าเขาหรือเด็กคนนี้จะตายไปจึงจะถือว่าสิ้นสุดพันธะสัญญา   หากแต่บัดนี้ใบหน้าของเด็กคนนี้กลับมาเป็นปกติอีกครั้งทั้งสีผมและสีตารวมทั้งแผลเป็นก็หายไป

“อาจเพราะผลึกนั่น”   ชินตอบสั้นๆ 

“เจ้าคงเหนื่อย   ออกไปพักให้สบายก่อนเถอะ   แล้วไปดูอาการของ3 คนนั่นด้วย”   ผู้เป็นนายเอ่ยสั่งชินพร้อมกับชินที่ก้มรับคำสั่งแล้วหันหลังเดินออกไปเงียบๆ

“ว่าไง เมอร์ดอร์ฟ  คาซัส”   ผู้เป็นนายหันไปถามความเห็นของบริวารทั้งสองทันทีหลังจากชินออกไป

“ข้าว่าอาจเพราะพลังในผลึกนั่นและการปะทะกันของเขาสองคนส่งผลกระทบกับชินทำให้บางอย่างเกิดการเปลี่ยนแปลงไปหนะขอรับนายท่าน”   คาซัสเอ่ย

“แต่ไม่ต้องห่วงขอรับเพราะพันธะสัญญาเลือดที่ท่านทำไว้กับเขาจะไม่มีทางหายหรือสิ้นสภาพลงแน่ๆ นอกซะจากจะมีการตายของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งซะก่อนขอรับ”   เมอร์ดอร์ฟเอ่ยสนับสนุน

“ข้ารู้ว่าเขาจะไม่มีทางหนีหรือปฏิเสธข้าได้    แต่ข้าอยากให้พวกเจ้าจับตาดูเขาไว้ด้วย   แม้เขาจะไม่สามารถหนีข้าพ้นแต่เขาจะไม่เหมือนเดิม”

“ได้ขอรับ”  ทั้งสองเอ่ยรับอย่างพร้อมเพรียงกัน

“แล้วงานที่ข้ามอบหมายไปล่ะว่ายังไงคาซัส?”

“ได้ตามบัญชาของนายท่านแล้วขอรับ   เชิญ”   ตอบพร้อมกับเอ่ยเรียกบางคนเข้ามาในห้องใหญ่อันมืดครึ้มที่บรรยากาศชวนกดดันแม้จะเข้ามาพบกับผู้เป็นนายหลายต่อหลายครั้งแต่ก็ยังคงรู้สึกเช่นเดิม    ทันทีที่ได้รับการเอ่ยเรียกร่างของสตรีหญิงสาวใหญ่ในอาภรณ์ชุดดำก็ปรากฏกายขึ้นแล้วทำความเคารพผู้เป็นใหญ่ที่สุดในห้องอย่างนอบน้อม

“เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่แม่มดอย่างข้าได้มีโอกาสมายืนอยู่ในห้องนี้ปราสาทแห่งนี้   ข้ารีฮาร่า เจ้าค่ะ”

“หึหึ   ไม่นึกว่าคนของข้าจะทำงานได้ไวเช่นนี้    เจ้าทำได้ดีนะคาซัส”

“จริงๆ เราชาวแม่มดดำมีมากมายแต่ต้องอยู่อย่างหลบซ่อนเพราะไม่ได้รับการยอมรับจากสามดินแดนของแกรนน่าเท่าแม่มดขาว   และหากท่านต้องการสิ่งใดข้าและชาวแม่มดดำสามารถจัดให้ท่านได้นะเจ้าค่ะ”

“ยังไง”

“ในอตีตที่ผ่านมาพวกเราชาวแม่มดขาวและดำสามารถอยู่ร่วมกันได้เป็นปกติสุข  ตอนนั้นดินแดนของเราสงบสุขร่มเย็นเพราะทั้งแม่มดขาวและแม่มดดำเปรียบเสมือนเป็นสมดุลแห่งเผ่าพันธุ์เราทั้งสอง    เด็กๆ ทุกคนที่ถือกำเนิดขึ้นมาจะต้องมาจากสายเลือดเราสองเผ่าพันธุ์ผสมกันเพื่อเป็นเด็กเลือดผสมทุกคน   เหตุผลคือเพื่อรักษาสมดุลของสายเลือดแม่มดในตัวบุคคลและเพื่อรักษษสมดุลของเราทั้งสองเผ่าพันธุ์    จนกระทั้งจู่ๆ ในปีนั้นที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวได้มีเด็กคนหนึ่งที่ถือกำเนิดมาเป็นเด็กสายเลือดแม่มดดำบริสุทธิ์   พวกนั้นกล่าวหาว่าเราคิดทรยศต่อกฎของแม่มดจึงเกิดข้อพิพาทขึ้น    ต่อมาเด็กคนนั้นเริ่มโตขึ้นและยังสร้างปัญหาต่างๆ ให้แก่พวกเราไม่หยุดหย่อน   เราชาวแม่มดดำมีข้อเสนอให้เผาเด็กนั้นทิ้งหรือยกเด็กคนนั้นให้อยู่ในการดูแลของเราแต่พวกแม่มดขาวซึ่งมันอ้างว่ามันมีคุณธรรมมากกว่าเรามันไม่ยอมให้เราทำเช่นนั้นจึงเกิดการทะเลาะพิพาทขึ้น    เราเปิดสงครามกับพวกแม่มดขาวเพราะเด็ดคนนั้นจนสุดท้ายปัญหาลุกลามใหญ่โตเมื่อเด็กนั่นที่เป็นสายเลือดบริสุทธิ์ของเรากลับเลือกจะอยู่กับพวกมัน”  รีฮาร่าเอ่ยอย่างเจ็บแค้น

“แล้วยังไงต่อ”

“เด็กนั่นกลับมาเล่นงานเราชาวแม่มดดำและพวกเราจึงตอบโต้เหล่าแม่มดขาว   จากนั้นดินแดนของเราก็แตกออกเป็นสองฝ่าย    ความสมดุลที่เคยมีมาก็หายไป    สุดท้ายเราจึงแยกย้ายกันไปตั้งดินแดนใหม่ที่มีแต่เราชาวแม่มดดำแล้วทิ้งให้ดินแดนนั้นรกร้างตามที่ชาวแกรนน่าเข้าใจว่าเราทำสงครามกันจนล่มสลาย   และเหล่าแม่มดขาวก็ไปสร้างดินแดนของตนใหม่เช่นกัน   แต่สิ่งที่เรายอมไม่ได้คือแม่มดขาวมีเด็กคนนั้นไปด้วยทำให้พวกมันสามารถใช้ชีวิตได้อยากปกติสุข    แต่กับพวกเราที่ไม่มีแม่มดขาวเลือดบริสุทธิ์มาอยู่กับเรานั่นทำให้เราอยู่กันอย่างลำบากมาโดยตลอด    เราจะต้องหาเด็กเลือดบริสุทธิ์มาอยู่กับเราเพื่อให้เราชาวแม่มดดำมีชีวิตที่ดีกว่านี้”

“แกรนน่าเข้าใจมาตลอดว่าพวกแม่มดสูญสิ้นไปหมดแล้วจนกระทั่งมีแม่มดปรากฏตัวขึ้นและมันก็เป็นอุปสรรคต่องานของข้า    ข้าอยากให้เจ้ามาช่วยงานของข้า”

“ข้าคิดว่าแม่มดที่ปรากฏตัวนั่นต้องเป็นพวกแม่มดขาวแน่ๆ   งานนี้ข้าพร้อมช่วยท่านเต็มที่เจ้าค่ะ” ฮาร่าเอ่ยอย่างจริงจังเพราะเธอเองก็อยากจะล้างแค้นอยู่ไม่น้อย

…………………………………………………………………..

“นี่สรุปว่าเราจะไม่ได้ปิดเทอมเหมือนคนอื่นๆ เขาหรอกหรอ   แล้วเสื้อผ้าที่ฉันอุตส่าห์ขึ้นมาเก็บล่ะ  โธ่..”  ชายน์โอดครวญหลังจากที่กลับออกมาจากห้องของผู้อำนวยการโรงเรียนหลังจากที่พวกเขาเก็บของเสร็จแล้วปรากฏว่ารุ่นพี่มาตามให้พวกเขาเข้าพบกับผู้อำนวยการเป็นการด่วน

“เอาหน่า   ไหนๆก็ไม่ได้สอบเหมือนคนอื่นแล้ว  ถ้าจะไม่ได้ปิดเทอมก็ไม่เป็นไรมั้ง  ฮ่าๆๆ”   มาร์ตินเอ่ยอย่างอารมณ์ดี

“ก็นายได้ปิดเทอมนายก็พูดได้สิ  ชิ!!”  เซฟานี่เอ่ยอย่างหงุดหงิด

“พวกเราเป็นกำลังใจให้นะ   นี่ถ้าเราไปด้วยได้เราไม่ยอมทิ้งพวกเธอให้ไปกันแค่นี้หรอก”  ดัชเอ่ยเพราะเขาก็เป็นอีกหนึ่งคนที่ไม่สามารถร่วมทำภารกิจนี้ได้

“เราจะเอาใจช่วยและคอยเป็นกำลังเสริมให้นะชายน์”  นีโอกล่าวพลางตบบ่าชายน์เบาๆ

“ก็ดูท่านตาฉันสิ  บอกให้ไปทำภารกิจผู้พิทักษ์ช่วงปิดเทอมเพราะเราไม่สามารถรอเวลาได้   ทางนั้นมีชินอยู่พวกมันก็สามารถตามหาชิ้นส่วนอัญมณีได้เช่นกัน   แล้วไม่ให้เราไปด้วยกันอีกโดยบอกว่าต้องมีคนอยู่เตรียมคัดเลือกเด็กปีหนึ่งที่จะเข้าเรียนเทอมหน้า  ทำไมไม่ให้หออื่นเขาทำหน้าที่นี้ล่ะ”  ชายน์ยังคงบ่นไปเรื่อย

“หออื่นก็มีไปกับนายนะ   อีกอย่างมันต้องมีรุ่นพี่ของทุกหอทุกสายวิชามารอรับรุ่นน้องนะ   รุ่นพี่เราก็ต้องไปฝึกงานและทำภารกิจให้กับทางสภาแกรนน่าอีก”  มาร์ตินเอ่ย

“อย่าไปสนใจเลย  หมอนี่ก็บ่นไปงั้นแหละ”  เดวี่เอ่ยตัดความรำคาญ

“ฮ่าๆๆ  นายพูดตรงไปนะ”  เชโด้เอ่ยแซวน้องชาย

“แล้วเราจะออกเดินทางวันไหนกันล่ะชายน์”

“คืนนี้เลย!!”  ตอบพร้อมกับเดินหนีเข้าครัวไปจนเพื่อนๆพากันหัวเราะกับอาการของเขาอย่างสนุกสนาน

‘สรุปหมอนี่หงุดหงิด โมโหหรือหิวกันแน่เนี่ย?’

22.00 น.

“พวกนายจะไปกันคืนนี้เลยจริงๆหรอ?”   มาร์ตินเอ่ยอย่างอดที่จะใจหายไม่ได้

“เราร่วมฝ่าฟันกันมาก็หลายงาน   ไม่น่าเชื่อว่างานนี้เราจะไม่ได้ไปกับนาย  อย่างว่าแหละเวทย์แห่งแสงของฉันยังเทียบไม่ได้กับชายน์หากไปก็คงไม่เกิดประโยชน์นัก  แต่ฉันก็เชื่อนะว่าพวกนายสามารถจัดการได้สบายๆ”  นีโอเอ่ย

“อย่าพูดแบบนั้นสินีโอ   นายเก่ง   ฉันเชื่อว่านายมีความสารถมากมายที่เรายังไม่รู้    นายอยู่ทางนี้ก็ยังคงทำหน้าที่แทนพวกเรา   ยังไงก็ฝากด้วยนะ”   ชายน์เอ่ย

“ฝากดูเจด้าด้วยนะ  ดัช”   เชโด้เอ่ยกระซิบกับดัชเพราะงานนี้เจด้าก็ไม่ได้ไปกับเขาด้วยเช่นกัน

“ไม่ต้องห่วง    ฉันจะไม่ปล่อยให้หนุ่มหน้าไหนมายุ่มย่ามกับเจด้าแน่ๆ”  ดัชเอ่ยอย่างอารมณ์ดีพลางตบบ่าเชโด้เบาๆ    เพราะเขารู้ว่าเชโด้คิดยังไงกับเจด้านั้นเอง

“เจด้า    เธออยู่กับหนุ่มๆ หอเรายังไงต้องดูแลตัวเองดีๆ นะ  พวกนี้อันตราย  ฮ่าๆๆ”   เซฟานี่เอ่ยแซวเพื่อนสาวที่ยืนหน้ามุ่ยเพราะไม่ได้ไปด้วยจนเธอหน้าอดจะหัวเราะออกมาไม่ได้

“ฮ่าๆๆ  ฉันคิดว่าพวกนี้อันตรายน้อยกว่าคนที่ไปนะ”   เจด้าเอ่ย

“เธอใส่ร้ายพวกเรานะเจด้า  เราคนดีจะตายไป”   เบลเอ่ยบ้างจนเพื่อนๆ พากันหัวเราะชอบใจ

“เอาล่ะ   ชายน์  เดวี่  เซฟานี่  เบล เชโด้    เราได้เวลาเดินทางแล้วล่ะ”   ฮันนี่เอ่ยเตือนเพื่อนๆ เพราะการเดินทางครั้งนี้เธอทำหน้าที่เป็นผู้นำการเดินทางนั่นเอง

“จร้า   อย่าพาเราหลงออกนอกเส้นทางแล้วกัน  ยัยแม่มดโลกสวย”   เซฟานี่แซวเพื่อน

“แผนที่ของแม่มดไม่เคยหลอกย่ะ  ยัยเอลฟ์หัวทอง”  และนั่นก็คือการตอบกลับของเพื่อนใหม่ที่ตอนนี้เข้ากับเพื่อนๆได้เป็นอย่างดีแล้ว    เมื่อทุกคนพร้อมออกเดินทางรถม้าพร้อมเสบียงก็วิ่งเข้ามาจอดยังเบื้องหน้า    ทุกคนขึ้นรถเข้านั่งประจำที่โดยเซฟานี่ ฮันนี่  ชายน์และเดวี่นั่งรถม้าในตู้แรก   ส่วนเชโด้และเบลนั่งอยู่อีกตู้ที่มีเสบียง   เมื่อทุกอย่างพร้อมขบวนรถม้าพร้อมพลขับและทหารบางส่วนก็ออกเดินทางทันที

“เห็นทีฉันต้องฝึกฝนฝีมือใหม่ล่ะ    จะได้ไปกับพวกนั้นได้โดยไม่เป็นภาระใคร”  มาร์ตินเอ่ยพลางมองขบวนรถม้าจนวิ่งลับสุดสายตาไป

“จริงๆ พวกเราก็เก่งนะ    แต่ต้องยอมรับว่าพวกนั้นเขาสุดยอดที่สุดแล้ว  ฮ่าๆๆ”   เจด้าเอ่ย

“อย่าคิดแบบนั้นสิ   เราอยู่เราก็มีภารกิจนะ  อย่าลืม”  นีโอเอ่ยให้เพื่อนไม่รู้สึกน้อยใจไปมากกว่านี้   และนั่นก็ดูจะได้ผลเมื่อแววตาของมาร์ตินเปลี่ยนไปทันที

“ฉันเชื่อว่า  ยังไงซะมันไม่จบแค่งานนี้หรอก    นายเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับงานอื่นๆ ก็แล้วกัน มาร์ติน”  ดัชเอ่ยพร้อมกับเดินกลับเข้าหอไปเช่นกันกับเพื่อนๆที่พากันแยกย้ายกลับไปนอน

‘ใช่แล้ว   งานของผู้พิทักษ์มันไม่จบง่ายๆ แค่งานนี้หรอก  หึหึ’