Twin แฝดเลือดผสม

เจ้าชายนิทรา

          กุบ กับ กุบ กับ… เสียงฝีเท้าของม้าจำนวนหนึ่งกำลังวิ่งทะยานออกจากดินแดนของแกรนเนอร์ไปยังดินแดนกรีนเนอร์โดยมีเป้าหมายคือโรงเรียนสเฟียร์น่า    สถานที่จัดการแข่งขันงานประจำปีของแกรนน่าที่มีกำหนดการแข่งขันอีก 2 วันข้างหน้านี้    โดยตามที่ทางโรงเรียนได้แจ้งพวกเขาเมื่อวันพฤหัสบดี*เพื่อให้เตรียมตัวและออกเดินทางในวันเสาร์    ซึ่งรถม้าที่พวกเขาเดินทางจะไปถึงเป้าหมายวันนี้ตอนเย็นๆ  แล้วจะมีเวลาพักอีก 1 วันก่อนการแข่งขันจะเริ่มขึ้นในเช้าวันจันทร์     แต่ทว่าตลอดการเดินทางนั้นบรรดาผู้เดินทางกลับนั่งเงียบมาตลอดเพราะต่างก็แบกความกังวลและปัญหาที่ยังไม่สามารถหาทางออกได้นั่นเอง

“จะเอายังไงดีล่ะ    หมอนี่หลับตั้งแต่ถ้าชายน์ไม่ได้สติจนถึงเวลาแข่งเราจะทำยังไง?”   มาร์ตินเอ่ยถามหลังจากนั่งมองใบหน้าคนหลับที่โดนเพื่อนๆ อุ้มขึ้นรถม้ามาด้วยโดยไม่มีทีที่ว่าจะตื่นเลยแม้แต่นิด

“เขาจะไม่เป็นอะไรใช่มั๊ยค่ะ?”   เจด้าถามอย่างอดห่วงไม่ได้

“ชายน์เขาต้องไม่เป็นอะไรสิเจด้า    หมอนี่เก่งจะตายไป”   เซฟานี่เอ่ยปลอบใจเพื่อนให้คลายกังวลแต่แววตาของเธอเองก็เต็มไปด้วยความกังวลไม่น้อยไปกว่ากันเลย

“ฉันเคยได้ยินมาว่ามีเวทย์เฉพาะของพวกปีศาจที่สามารถทำให้หลับโดยไม่ตื่นแบบนี้ได้นะ   คนที่โดนเวทย์นี้ดวงจิตจะล่องลอยไปยังสถานที่ต่างๆ โดยไม่สามารถกลับและหาร่างตนเองเจอได้     นอกจากคนที่ใช้จะถอนเวทย์หรือเรียกดวงจิตนั้นกลับถึงจะตื่นขึ้นมาได้”   เบลเอ่ยออกมาบ้างตามที่ตนพอจะรู้

“หรือชายน์จะโดนเวทย์ของปีศาจ?”   นีโอร้องอย่างตกใจ

“ไม่ใช่แน่   เพราะถ้าเป็นเวทย์นั่นร่างของเขาจะซีดราวกับ..  คนตาย!!”  เดวี่เอ่ยออกมาเรียบๆ

“งั้นก็เจ้าชายนิทรา สินะ”   ดัชสรุปออกมาบ้างและเหมือนกับว่านี่จะเป็นข้อสรุปที่ทุกคนเห็นตรงกันที่สุดเพราะหลังจากนั้นทุกคนต่างก็เงียบลงพร้อมกับความคิดต่างๆ นาของแต่ละคนกำลังไหลไปเรื่อย

                                                                       ………………………………….

อีกด้านของชายน์…

“นี่ฉันถามอะไรหน่อยสิชิน”   ชายน์เอ่ยถามหลังจากที่พักจากการฝึกซ้อม   และเมื่อชินพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตชายน์ก็เริ่มถามทันที

“ทำไมเวลาฉันรู้สึกว่าเวลาที่นี่เหมือนไม่เปลี่ยนเลยล่ะ    ฉันว่าฉันอยู่ที่นี่นานแล้วนะแต่แดดก็ยังเป็นแดดอ่อนๆ ยามเช้าเช่นเดิม”   ชายน์ถามถึงสิ่งที่ตนพึ่งจะจับสังเกตได้

“ที่นี่คืออีกมิติหนึ่งหนะ    มันเป็นพื้นที่ในส่วนของจิตใจเบื้องลึกของนายเอง   ส่วนที่ถามว่าทำไมรู้สึกเหมือนเวลาไม่เปลี่ยนก็จริงตามนั้นแหละ   ในมิตินี้เวลาจะหยุดเดินต่างจากในชีวิตของนายที่ตอนนี้เวลากำลังเดินปกติ”   ชินอธิบาย

“’งั้นถ้านายอยู่ในนี้ไปตลอดนายก็จะไม่แก่สินะ”   ชายน์ถาม

“ถูกต้อง”   ชินตอบพร้อมส่งยิ้มบางๆ ให้ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างจริงจังอีกครั้ง

“แต่ฉันไม่คิดจะอยู่ที่นี่ไปตลอดหรอกนะ   แค่ฉันยังไปไหนไม่ได้ในตอนนี้    ก็คงต้องติดตามนายไปแบบนี้เรื่อยๆ ซักระยะ”

“เมื่อกี้นายบอกว่าเวลาที่นี่หยุดนิ่งต่างจากเวลาในชีวิตของฉันที่เดินเรื่อยๆ หรอ    แล้วแบบนี้ฉันจะรู้เวลาในชีวิตฉันมั๊ยว่ามันผ่านไปกี่วันแล้ว”   ชายน์ที่เหมือนตอนนี้จะนึกอะไรบางอย่างได้นั้นก็เอ่ยออกมาอย่างกังวล

“ฮ่าๆๆ   นายไม่ต้องกังวลหรอก   นายเข้ามาที่นี่ได้ไม่เกิน 3 วันหรอกหรืออย่างเก่งก็ไม่เกิน4 วันแน่ๆ     เมื่อถึงเวลาร่างกายจะส่งสัญญาณมายังจิตของนาย     ถึงตอนนั้นนายก็จะกลับไปยังร่างแล้วตื่นขึ้นปกติ     แต่ถ้านายยืนยันที่จะอยู่ที่นี่ต่อร่างของนายก็จะสิ้นลมทันที”   คำอธิบายของชินทำให้สีหน้าของชายน์ซีดลงทันที

“หวังว่าคงทันการแข่งขันนะ”   ชายน์บ่นเบาๆ

“ทันสิ   แต่ระหว่างรอเวลานายมาฝึกกับฉันต่อดีกว่านะ ฮ่าๆๆ”    ชินกล่าวพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์    ในเมื่อเขาเป็นคนทำให้ชายน์เข้ามาในนี้แล้วทำไมเขาจะส่งชายน์ออกไปไม่ได้     เพียงแต่มันยังไม่ถึงเวลาเท่านั้นเอง!!

“เดี๋ยวฉันจะสอนการใช้พลังจากธรรมชาตินะ   วิธีนี้นายจะไม่รู้สึกเหนื่อยเหมือนการใช้เวทย์”  ชินกล่าวพร้อมกับเตรียมจะสาธิตแต่ชายน์ก็ถามขัดขึ้นมาซะก่อน

“มันดีกว่าใช้เวทย์ยังไงล่ะ?”

“การใช้เวทย์คือนายใช้พลังของตนเอง   เมื่อใช้ไปมันก็หมดและเหนื่อย    ส่วนการใช้พลังธรรมชาติคือการหยิบยืมพลังจากธรรมชาติมาใช้โดยไม่ต้องสูญเสียพลังเวทย์ตนเองไง   วิธีนี้ก็ขึ้นอยู่กับพลังเวทย์คนใช้ด้วยนะว่าถ้ายิ่งพลังเวทย์สูงก็ใช้พลังธรรมชาติได้มากตามไปด้วย”   ชินเอ่ยอธิบายโดยละเอียดจนชายน์ตาลุกวาว

“งั้นเริ่มเลย   ฉันพร้อมแล้ว!!”   ทันทีที่ชายน์กล่าวจบชินก็เพียงแต่ส่งยิ้มมาให้จากนั้นการฝึกของชินและชายน์ก็เริ่มต้นอีกครั้งหลังจากการฝึกการต่อสู้โดยผสานเวทย์นั้นผ่านไปได้ด้วยดี

                                                             …………………………………………..

“เอาล่ะ ถึงแล้วครับทุกๆ คน”   ดัชเอ่ยปลุกเพื่อนๆ ที่หลับใหลมาตลอดการเดินทางเมื่อเห็นว่าขบวนรถม้าของพวกเข้าได้ผ่านเข้ามายังเขตแดนของกรีนโซนแล้ว

“โห   กรีนเนอร์นี่สวยงามจริงๆ มีแต่ธรรมชาติเขียวไปหมดเลย”  มาร์ตินเอ่ยออกมาอย่างตื่นเต้นที่ได้มาเยือนกรีนเนอร์    เพราะจะว่าไปเขา   นีโอและชาย์เท่านั้นที่เป็นชาวแกรนโซน     ส่วนเซฟานี่  ดัช  เบล   เจด้าและเชเป็นชาวกรีนโซนและปีศาจน้อยเดวี่นั้นเพื่อนๆ ต่างคาดเดาว่าเขาน่าจะมาจากเกรย์โซน

“แน่นอนย่ะ   ดินแดนฉันก็สวยเหมือนกับฉันสิ”   เจ้าหญิงแห่งเมืองกรีนโซนคุยผสม    สำหรับดินแดนของเมืองนี้ส่วนมากเป็นพื้นที่เกษตรกรรมและป่าไม้    แม้แต่ในเขตเมืองและชุมชนก็ยังเต็มไปด้วยต้นไม้มากมายจนเมืองทั้งเมืองเขียวขจีร่มรื่นไม่น้อย

“บางทีฉันก็ลืมไปแล้วนะว่าเธอเป็นเจ้าหญิงอ่ะ เซ   ฮ่าๆๆ”   นีโอเอ่ยออกมาจนเรียกเสียงหัวเราะของเพื่อนๆ ได้ทั้งคันรถจนเจ้าหญิงแห่งกรีนโซนหน้าหงิกไปทันที

“ตอนนี้เรากำลังจะผ่านใจกลางเมืองของดินแดนนะ    ที่นี่ก็ครึกครื้นไม่แพ้แกรนโซนแหละ”   เบลเอ่ยแนะนำเพราะเขาเกิดและโตท่ามกลางใจกลางเมืองแห่งนี้นั่นเอง

“แล้วบ้านพวกนายอยู่ทางไหนกันล่ะ   ขบวนรถม้าเราจะผ่านมั๊ย?”   มาร์ตินผู้ซึ่งมีข้อสงสัยตลอดก็อดที่จะถามไม่ได้

“ฉันกับดัชอยู่ในเมือง   เราสนิทกันตั้งแต่เด็กแล้ว   ส่วนเซก็อยู่ในวัง”   เบลเอ่ย

“ส่วนฉันอยู่ทางตอนใต้ของกรีนโซน   แถบทางนั้นทะเลสวยมากเลยนะ  ฮ่าๆๆ”   เจด้าอวดบ้านของตนบ้าง

“ส่วนฉันอยู่ทางทิศเหนือของกรีนโซนนะ   แถบนั้นจะติดกับเกรย์โซน    พื้นที่จะแห้งแล้งหน่อยและส่วนมากจะเป็นทะเลทราย”   เชแนะนำเขตทางบ้านของตนเองพร้อมกับหันไปหาเดวี่บ้างแต่ก็เพียงแต่มองและเดวี่เองก็ไม่ทันได้เห็นสายตาของพี่ชายตนเช่นกัน

“แล้วนายล่ะเดวี่   ถ้าเราไปเกรย์โซนแล้วจะผ่านบ้านนายมั๊ย?”   มาร์ตินหันไปถามคนที่นั่งเงียบมาตลอดแม้ยามตื่นก็ตาม

“บ้านฉันไม่ได้อยู่เกรย์โซน!”   เดวี่กล่าวเรียบๆ    แต่เมื่อเห็นว่าเพื่อนๆ ยังคงสงสัยไม่เลิกจึงเอ่ยอธิบายออกมาอีกครั้ง

“ฉันโดนส่งตัวออกมาจากเกรย์โซนแต่เล็กและโตที่แกรนโซน    ส่วนบ้านที่เกรย์โซนฉันก็ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน”

“ก็ในวังของกษัตริย์แห่งเกรย์โซนไง    นายอย่าลืมสถานะตัวเองสิเดวี่”   เซฟานี่เอ่ยเหมือนจะเตือนสติเพื่อนเบาๆ

“นั่นสินะ   เรามีเพื่อนเป็นถึงเจ้าหญิงแห่งกรีนโซน   เจ้าชายแห่งเกรย์โซนแต่น่าเสียดายนะที่กษัตริย์และรัชทายาทแห่งแกรนโซนหายสาบสูญไป”   เจด้าเอ่ยพร้อมกับเสียงที่ขาดหายไปเมื่อรู้ตัวว่าตนเองได้พูดในสิ่งที่ไม่สมควรออกไป

“บางทีรัชทายาทของกษัตริย์แห่งแกรนโซนอาจไม่ได้หายไปไหนไกลก็ได้นะ”   นีโอกล่าวพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์

“นายเชื่อเรื่องคำทำนายและผู้พิทักษ์ที่กลับมามั๊ย?”   มาร์ตินถาม

“ฉันเชื่อนะ   และคิดว่าฉันเจอผู้พิทักษ์แล้วด้วย”   เบลกล่าวพลางชำเลืองสายตามองยังคนที่หลับใหลมา  2 วันติด

“แต่เหมือนเจ้าตัวเขาจะยังไม่ยอมรับรู้นะ  ฮ่าๆๆ”    เซฟานี่เอ่ยพร้อมกับหัวเราะเบาๆ อย่างชอบใจ

“อย่าบอกนะว่า…”    เชเอ่ยออกมาพร้อมกับชำเลืองมองเพื่อนๆ เพราะไม่มั่นใจในความคิดของตน

“ใช่ไม่ใช่ก็ต้องรอการพิสูจน์นะ   ตอนนี้นาฬิกาโชคชะตาแห่งแกรนน่าเริ่มเดินแล้ว   ยังไงซะคำทำนายก็เป็นจริงเกินครึ่งแล้วล่ะ”   นีโอเอ่ยออกมาอย่างสรุปและทันทีที่การสนทนาจบก็พอดีที่ขบวนรถม้ามาถึงยังสเฟียร์น่าพอดี

“เชิญๆ ครับคุณหนูๆ จากโฮเนอร์   ทางเราจัดเตรียมห้องพักไว้ให้เรียบร้อยแล้ว”   ทันทีที่เหล่านักเรียนจากโฮเนอร์ก้าวลงจากรถม้าก็พอดีกับที่เจ้าหน้าที่ต้อนรับเดินเข้ามาพอดี

“ตอนนี้เหล่านักเรียนทางเทเรอร์เข้าพักเรียบร้อยแล้ว    อาหารเย็นเวลา 18.30 น.    หากไม่สะดวกทานรวมทางเราก็สามารถจัดเป็นชุดขึ้นไปให้ได้ครับ    เอิ่มม  แล้วนั่น..”   ขณะที่เจ้าหน้าที่กำลังเดินนำเด็กๆ เข้ายังที่พักพร้อมกับชี้แจงอยู่นั้นพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นเด็กหนุ่มตัวสูงผมดำกำลังอุ้มเด็กผู้ชายอีกคนที่หลับไม่ได้สติอยู่นั้นเดิมตามเข้ามาจนอดที่จะทักไม่ได้

“นี่เพื่อนพวกเราค่ะ   พอดีเขาไม่ค่อยสบายนิดหน่อยอ่ะค่ะ”   เซฟานี้กล่าวชี้แจงจนเจ้าหน้าที่ต้อนรับเลิกให้ความสนใจ

“ถึงแล้วครับ   งั้นเชิญตามสบายนะ   ขาดเหลือสิ่งใดโปรดเรียกเจ้าหน้าที่นะครับ”   กล่าวจบก็หันหลังเดินออกไปทันที

“มีเวลาพรุ่งนี้อีกวันหนึ่งนะชายน์   รีบๆ ตื่นมาซักทีเถอะ”   เซฟานี่กล่าวออกมาอย่างกังวล

“งั้นเย็นนี้ฉันจะให้เจ้าหน้าที่จัดอาหารขึ้นมาให้ก็แล้วกันนะ   หรือใครว่าไง”   ดัชเอ่ยถามความเห็น

“แต่ฉันว่าเราลงไปทานกับเขาดีกว่านะ   ให้เกียรติกันน่าจะเป็นสิ่งที่ดีกว่า”   เบลเอ่ยขัดพร้อมกับเพื่อนๆ ที่พากันพยักหน้าเห็นด้วย   เมื่อตกลงเรื่องอาหารเย็นและห้องพักได้แล้วก็พากันแยกย้ายเข้าห้องพักผ่อนเพื่อรอเวลาอาหารเย็นในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า

18.30 น.

                ขณะนี้เหล่าผู้เข้าแข่งขันรายการต่างๆ จากทั้ง 3 โรงเรียนและรายการบุคคลทั่วไปต่างก็มาร่วมรับประทานอาหารเย็นกันโดยพร้อมเพียง     ซึ่งทางเจ้าภาพได้จัดมื้อเย็นเป็นงานรับรองย่อมๆ โดยตั้งอาหารเป็นบุฟเฟ่ต์ชุดใหญ่สำหรับรองรับแขกทั้งหมดกว่าสองร้อยคน    แน่นอนว่าในส่วนของโฮเนอร์นั้นก็มากันครบทุกชั้นปีและหลายกลุ่มแต่กลุ่มของเด็กปี 1 ก็ไม่ได้สนใจพี่ๆ มากนัก   เรียกว่าต่างกลุ่มต่างก็อยู่กันเองมากกว่า    และเมื่อพวกเขาพากันเดินเข้ามาในงานก็เรียกสายตาจากคนที่อยู่ในงานก่อนแล้วได้เป็นอย่างดี   บ้างก็ชื่นชมและบ้างก็มองด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรเอาซะเลย

‘นี่ฉันล่ะอิจฉาเด็กผู้หญิงคนนั้นจังเลยที่มีแต่คนหน้าตาดีๆ เดินตาม’

‘เด็กผู้ชายผมดำมาดนิ่งนั่นหล่อเป็นบ้าเลยอ่ะเธอ’

‘แต่ฉันว่าผู้ชายตัวขาวๆ ผมสีบรอนซ์เงินนั่นน่ารักดีนะ   แลสะอาดสะอ้านดี’  

“ถ้าชายน์อยู่ด้วยคงสนุกกว่านี้นะ  หึหึ”  เบลเอ่ยพร้อมกระตุกยิ้มขำๆ

“เอ้า  เชิญๆๆ   ผู้เข้าแข่งขันทุกท่านและนักเรียนจากทุกสถาบันนะครับ   ทางสเฟียร์น่ายินดีต้อนรับผู้เข้าแข่งขันทุกประเภททุกรายการ    สำหรับวันนี้เป็นการเลี้ยงต้อนรับผู้เข้าแข่งขันทุกท่านทุกรายการ…”   พิธีกรกล่าวไปเรื่อยโดยที่เด็กๆ ก็ไม่ได้สนใจมากนักเพราะต่างกำลังง่วนอยู่กับการตักอาหารนั่นเอง

“เธอว่าปีนี้เด็กๆ โฮเนอร์คนไหนมาวิน?”   เด็กนักเรียนกรีนโซนคนหนึ่งเอ่ยออกมาขณะนั่งมองกลุ่มของเดวี่อยู่นาน

“ดูๆ ไปแล้วก็ธรรมดานะ   ยังไม่มีคนไหนสะดุดตานอกจากเด็กผู้ชายผมดำคนนั้น”  อีกคนตอบอย่างไม่สนใจนัก

“อย่าประมาทเจ้าหญิงด้วยล่ะ”   เด็กผู้หญิงผมสั้นหน้าตาน่ารักเอ่ยเตือนเพื่อนๆ เพราะเธอรู้จักกับเซฟานี่เป็นอย่างดีนั่นเอง   แต่ขณะที่กลุ่มของเด็กๆ จากสเฟียร์น่ากำลังพูดคุยอยู่นั้นก็เกิดเหตุการณ์บางอย่างขึ้น

พลัก!!  

“อุ๊ย”

“ขอโทษครับ”   เด็กหนุ่มที่เดินชนเซฟานี่เอ่ยออกมาพร้อมกับแอบมองสำรวจเรือนกายของเซฟานี่อย่างไว     หน้าตาสวยหวานแต่ทำไมแต่งตัวได้ห้าวแบบนี้เนี่ย   เสื้อเชิ้ตพับแขนลายสก๊อตกับกางเกงยีนส์สีซีดพร้อมกับรองเท้าผ้าใบขาดๆ   ช่างถูกใจข้าจริงๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ   ขอตัวนะคะ”   เซฟานี่กล่าวตัดบทพลางจะเดินปลีกตัวออกมาแต่เด็กหนุ่มคนนั้นก็ยังมิวายหันมาต่อคำด้วย

“ผมชื่อ  มิลาโน่   ยินดีที่ได้รู้จัก   ไม่ทราบว่ามาแข่งรายการไหนครับ?”   เด็กหนุ่มแนะนำตัวพร้อมยิงคำถามหวังยื้อให้สาวสวยตรงหน้ากันกลับมาแต่ทว่าผลกลับไม่เป็นดังที่คิด

“รายการคู่ระดับบุคคลทั่วไปค่ะ   ส่วนชื่อก็ไว้รอให้กรรมการประกาศแจ้งตอนลงสนามนะ!!”   กล่าวโดยที่เซฟานี่ไม่แม้จะหันกลับมามอง   และเมื่อกล่าวจบเธอก็เดินเชิดหน้าออกไปทันที

“เด็กนักเรียนหญิงที่ลงแข่งรายการนี้ได้คงไม่ธรรมดาแน่ๆ  ฮ่าๆๆ”   เด็กหนุ่มอีกคนเดินเข้ามาสมทบเพื่อนที่มองตามเซฟานี่ด้วยสายตาหยาดเยิ้ม

“สวยและหยิ่งแบบนี้แหละน่าสนใจเป็นที่สุด”   มิลาโน่เพ้อออกมาเบาๆ    สำหรับมิลาโน่และเพื่อนนั้นดูแล้วจะอายุมากกว่าเซฟานี่อยู่นิดหน่อยและเป็นไปได้ว่าทั้งสองน่าจะเข้าแข่งรอบบุคคลทั่วไปด้วยเช่นกัน

                สำหรับงานเลี้ยงต้อนรับเย็นวันนั้นผ่านพ้นไปได้ด้วยดี    วันรุ่งขึ้นเด็กๆ ต่างก็เก็บตัวอยู่ในห้องหวังว่าชายน์จะตื่นขึ้นมา    แต่จนบัดนี้ก็ผ่านไปจนจะหมดวันแล้วชายน์ก็ยังคงนอนสงบนิ่งอยู่เช่นเดิม    และเมื่อใกล้ถึงเวลาความกดดันก็ยิ่งทวีคูณขึ้นเพราะไม่ว่าจะใช้วิธีใดมาปลุกชายน์ก็ไม่รู้สึกตัวหนำซ้ำบริเวณร่างของชายน์ยังมีกระแสเวทย์สีทองมาคลอบร่างไว้อีกจนเพื่อนๆ ไม่สามารถใช้เวทย์เข้าปลุกได้

“ตื่นเถอะนะชายน์   ฉันขอร้องล่ะ”   เซฟานี่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือขณะที่นั่งจับมือของชายน์ไว้

“นายเป็นอะไรกันแน่   แล้วฉันจะบอกพี่ริวยังไง”   เดวี่ที่เอาแต่เงียบมาตลอดตั้งแต่ชายน์หลับไปเมื่อหลายวันก่อนก็เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเครียดจนเพื่อนๆ รับรู้ได้ชัดเจน

“ใจเย็นๆ นะ   พรุ่งนี้เช้าถึงจะเริ่มแข่งขัน   ไม่แน่ว่าคืนนี้ชายน์อาจจะฟื้นก็ได้”   เบลเอ่ยให้กำลังใจเพื่อนๆ

“งั้นฉันว่าเราควรจะพักเอาแรงก่อนนะ   รายการเราแข่งตอนเช้าด้วยสิ”   มาร์ตินเอ่ยเตือนสติเพื่อนๆ

เพราะในวันพรุ่งนี้รายการของเด็กปี1 จะอยู่ช่วงเช้าทั้งหมดโดยรายการทีมจะแข่งขันก่อนแล้วตามด้วยรายการคู่ของรุ่นต่างๆ      เมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากรอ   ทั้งหมดจึงแยกย้ายกันไปนอนเอาแรงสำหรับการแข่งขันในเช้าวันพรุ่งนี้

                                                          …………………………………………………..

08.30 น.   ณ สนามประลองเวทย์ของสเฟียร์น่า…

“นี่จะได้เวลาแล้วนะ   พวกนั้นยังไม่ตามมาอีกหรอ”   เชเอ่ยออกมาอย่างกังวลที่เห็นว่าทีมของพวกเขายังไม่มีใครตามมาเลยเพราะทันทีที่ตื่นขึ้นเมื่อเช้านี้และผลที่ได้คือชายน์ก็ยังคงไม่ได้สติเช่นเดิมจนเพื่อนๆ ลงมติกันว่าจะให้เชและเจด้าล่วงหน้ามาที่สนามก่อน   ส่วนที่เหลือกำลังหาวิธีปลุกชายน์      แต่จนบัดนี้ก็ยังไม่มีวี่แววของชายน์และเพื่อนๆ ว่าจะตามมาจนเขาและเจด้าอดที่จะกังวลด้วยไม่ได้

“แสดงว่าชายน์ยังไม่ตื่นสินะ”   เจด้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงเครียดๆ    แต่แล้วประตูห้องรับรองของเด็กปี1 จากโฮเนอร์ก็เปิดออกพร้อมกับกลุ่มเพื่อนๆ ของเขาที่พากันเข้ามาพร้อมกับแบกร่างของชายน์เข้ามาด้วย

“นี่หมายความว่าไง?”   เชที่ยังไม่เข้าใจกับการกระทำของเพื่อนๆ เอ่ยถามทันที

“เราจะต้องลงแข่งกันแล้ว    เราเลยเอาชายน์มาด้วย”   เซฟานี่เอ่ย

“ก็หวังว่าปาฏิหาริย์จะเกิดแม้นาทีสุดท้ายก็ตาม”   นีโอเอ่ยอย่างมีความหวัง

“ค่ะ   และบัดนี้ก็ได้เวลาแล้ว   ขอเชิญผู้เข้าแข่งขันในรายการแรกคือประเภททีมทุกรุ่นลงลงสู่กลางสนามด้วยค่ะ”   เสียงพิธีกรสาวเรียกผู้เข้าแข่งขั้นลงสู่สนามดังไปทั่ว

“เราคงต้องออกไปก่อน   ฝากชายน์ด้วยนะเดวี่   เซฟานี่”   นีโอเอ่ยพลางตบไหล่เดวี่เบาๆ ก่อนจะพยักหน้าให้เพื่อนๆ ที่เหลือแล้วพากันเดินออกไปยังสนาม

‘เฮ…’  เสียงโห่ร้องแสดงความยินดีที่บรรดาผู้เข้าแข่งขันกำลังพากันเดินออกมายังกลางสนาม    เมื่อทุกรายการทุกประเภทออกมาครบแล้วพิธีกรสาวก็กล่าวชี้แจงกติกาทันที

“ก่อนอื่นดิฉันขอชี้แจงรอบการแข่งขันก่อนนะค่ะ   การแข่งขั้นจะเริ่มจากประเภททีมก่อนโดยไล่มาตั้งแต่ปี1-4   นะคะ   ส่วนการแข่งจะพบกันแบบไขว้คือทุกทีมต้องพบกันหมดซึ่งผู้เข้าแข่งขันสามารถเชคตารางการแข่งได้ที่ประชาสัมพันธ์นะคะ     และสำหรับทีมแรกของปี1 คือทีมของโฮเนอร์จะพบกับทีมของเทเรอร์ค่ะ”    สิ้นเสียงของพิธีกรผู้ชมรอบๆ สนามก็ส่งเสียงเฮลั่นไปทั่วพร้อมกับทีมที่ยังไม่ได้แข่งก็เดินออกมานอกสนาม       เสียงเฮนั่นดังไปทั่วจนพิธีกรต้องกล่าวออกมาอีกครั้งเพื่อยุติเสียงเฮนั่น

“ส่วนกติกาคือผู้เข้าแข่งขันสามารถใช้อาวุธและวิธีการต่อสู้ได้ทุกรูปแบบ   ทีมใดเหลือผู้เข้าแข่งขันน้อยกว่าสามคนจะถือว่าแพ้ทันที   ถ้าพร้อมแล้ว….เชิญค่ะ!!”   สิ้นเสียงพิธีกรการต่อสู้ก็เริ่มขึ้นทันทีและโดยไม่ทันตั้งตัวทีมของเทเรอร์ก็ชิงจู่โจมก่อนอย่างรวดเร็ว

ตุ้มมมมม!!   ระเบิดขนาดใหญ่ถูกส่งมายังบริเวณที่เด็กๆ จากโฮเนอร์ยืนอยู่และระเบิดลั่นจนฝุ่นตลบไปทั่วทั้งบริเวณ  

“อย่าให้เหลือแม้แต่คนเดียวนะ!!”   เสียงของเด็กผู้ชายผมดำเอ่ยสั่งลูกทีมอย่างหนักแน่น

*การนับวันของแกรนน่าเหมือนกับโลกมนุษย์

                   …………….........................................………………………………………………………………………………………………

การแข่งขันเริ่มแล้วนะชายน์  ตื่นๆๆ ^^