Twin แฝดเลือดผสม

                                                                                    ชิน

“ห๊ะ!!  อาจารย์ว่ายังไงนะครับ?”   ชายน์ร้องลั่นห้องหลังจากที่เขาและเพื่อนๆ โดนเรียกตัวเข้าพบกับอาจารย์เอสเทอร์และวัตสัน     และเมื่ออาจารย์วัตสันแจ้งบางอย่างแก่พวกเขาเด็กๆ ก็มีสภาพไม่ต่างกันนัก

“ก็อย่างที่ฉันบอกแหละ   พวกเธอโอเคนะ?  ฮ่าๆๆ”   เอสเทอร์กล่าวรวบรัดพลางหัวเราะชอบใจ

“ขอเหตุผลค่ะอาจารย์”   เซฟานี่ถามเรียบๆ   แต่เธอเองก็ตกใจไม่น้อยเช่นกัน

“เหตุผลประการแรกคือ   ชายน์มีคะแนนทดสอบทั้งสองรอบของการคัดเลือกประธานรุ่นอยู่ในเกณฑ์สูงสุด   ส่วนเดวี่ได้สิทธิเพราะตำแหน่งประธานรุ่น   เหตุผลที่สองคือพวกเธอเป็นทีมที่น่ากลัวที่สุดเพราะจากการทดสอบที่ผ่านมานั้นปฏิเสธไม่ได้ว่าพวกเธอรู้ใจกันและทำผลงานออกมาได้เป็นอย่างดี   ฉันเลยเสนอต่อสภาโรงเรียนว่าในรายการประเภทกลุ่มนั้นควรให้เป็นหน้าที่ของพวกเธอ”   วัตสันแจงอย่างละเอียด

“แล้วเชกับเจด้าเขาไม่เคยรวมทีมกับพวกเรานี่ค่ะ”   เซฟานี่แย้งอีกครั้ง

“สองคนนั่นเขามีฝีมือดี   และฉันก็เห็นว่าพวกเขาสนิทกับกลุ่มพวกเธอจึงดึงมาร่วมทีมไง” อาจารย์เอสเทอร์กล่าวชี้แจง

“แล้วตัวแทนหอที่เหลือละครับ   เขาจะมีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ?”   นีโอถามอย่างอดสงสัยไม่ได้

“ทุกๆ ปีก็เป็นหอมังกรดำนะที่ได้สิทธิเข้าแข่งขันรายการนี้   อีกอย่างคือเด็กสายเวทย์และสายยุทธ์ยังไม่มีคนที่โดดเด่นพอ   แม้ว่าแจ็คกี้จะมีความสามารถแต่ก็ยังด้อยกว่าชายน์และเดวี่อย่างเห็นได้ชัด”  อาจารย์วัตสันเอ่ยเรียบๆ

“ถ้าอาจารย์เห็นว่าควร   พวกเราก็ไม่มีปัญหาหรอกครับ”   เบลตอบออกมาแทนเพื่อนๆ ทุกคน

“โอเค   งั้นตกลงตามนี้นะ   งานประจำปีของแกรนน่าปีนี้ชายน์ลงแข่งรายการบุคคลทั่วไปและเดวี่จะลงแข่งในรายการเดี่ยวของนักเรียนปี1    ส่วนรายการทีมคู่ระดับปี1 จะมีเดวี่กับเช     รายการคู่บุคคลทั่วไปมีเซฟานี่กับชายน์      ส่วนรายการทีมนั้นจะมีเบล  ดัช  มาร์ติน  นีโอและเจด้านะ”   อาจารย์เอสเทอร์กล่าวพร้อมกับบันทึกข้อมูลลงกระดาษเวทย์เสร็จแล้วจึงร่ายเวทย์ส่งข้อมูลนั้นให้คณะกรรมการกลางทันที

“เรียบร้อยแล้วล่ะ   การแข่งขันรอบแรกจะจัดที่กรีนโซนและเกรย์โซนนะ   ส่วนรอบชิงจะกลับมาจัดที่แกรนโซน    จากนั้นจะมีงานเลี้ยงรับรองซึ่งจะตรงกับวันที่มีการประกอบพิธีสำคัญของแกรนน่าด้วยพอดี   ตอนนี้ขอให้พวกเธอเตรียมตัวให้พร้อม   อีก 2 วัน พวกเธอจะต้องไปกรีนโซนนะ”   กล่าวจบอาจารย์เอสเทอร์ก็เดินออกไปทันที

“สรุปว่าเราจะได้ไปเยือนโรงเรียนเทเรอร์แห่งเกรย์โซนและสเฟียร์น่าแห่งกรีนโซนสินะ  ฮ่าๆๆ”  มาร์ตินเอ่ยออกมาอย่างชอบใจ

“ฉันเคยได้ยินว่าที่เทเรอร์มีแต่พวกโหดๆ    น่าสนใจดีนะ”   เบลกล่าวอย่างท้าทาย

“แต่ที่สเฟียร์น่านี่เขาว่าดีไม่แพ้เราเลยนะ   กำลังได้รับความนิยมขึ้นเรื่อยๆ”   เซฟานี่เอ่ยบ้างเพราะเธอเป็นคนในดินแดนของกรีนโซน   เธอจึงรู้เรื่องที่ดินแดนนั้นเป็นอย่างดี

“รายการคู่และรายการทีมของพวกเราแข่งที่กรีนโซน     ส่วนรายการเดี่ยวของเดวี่และชายน์จะแข่งที่เกรย์โซน   แบบนี้เราจะได้ไปด้วยมั๊ยนะ?”   ดัชเอ่ยออกมาอย่างเสียดายเพราะดูจากความน่าจะเป็นแล้วเขาคงไม่ได้ไปดูเพื่อนๆ ลงแข่งแน่

“แต่ถ้าฉันชนะก็กลับมาชิงที่โรงเรียนของเรานะ   นายรอดูฉันตอนนั้นก็ได้  ฮ่าๆๆ”   ชายน์ปลอบใจเพื่อนพร้อมกับออกเดินนำกลับหอทันที

                สำหรับงานประจำปีของแกรนน่านั้นจะจัดขึ้นทุกปีโดยจัดให้มีการแข่งขันต่างๆ มากมายทั้งดนตรี   ความรู้และทักษะต่างๆ   แต่ที่เป็นสีสันของงานจริงๆ คือการต่อสู้ของรายการต่างๆ   ซึ่งการต่อสู้นี้จะไม่จำกัดอาวุธและวิธีการโดยแบ่งออกเป็นรายการของนักเรียนและบุคคลทั่วไป    สำหรับรายการบุคคลทั่วไปนั้นจะเปิดโอกาสให้กับทุกเพศทุกวัยได้เข้าแข่งขัน   ส่วนรายการของนักเรียนจะจำกัดเฉพาะเด็กนักเรียนของทั้ง 3 โรงเรียนเท่านั้นโดยแบ่งย่อยออกเป็น 4 รุ่นตามชั้นปี    ส่วนรายการคู่จะไม่มีการแบ่งรุ่นแต่ยังคงจำกัดแค่เด็กนักเรียนทั้ง 3 โรงเรียนตามเดิม     การแข่งขันนั้นจะเวียนกันเป็นเป็นเจ้าภาพในรอบแรกแต่ละรายการจนถึงรอบชิงชนะเลิศจึงจะทำการแข่งขันที่โฮเนอร์แห่งแกรนเนอร์     สำหรับผู้ที่ชนะในแต่ละรายการจะได้รับเชิญเข้าร่วมงานในภาคค่ำซึ่งเป็นงานเลี้ยงรับรองแขกจากทั้ง 3 ดินแดน    และจะมีพิธีเวทย์จากจอมเวทย์ทั้งสามดินแดนมาร่วมประกอบพิธีถ่ายเวทย์ให้แก่อัญมณีศักดิ์สิทธิแห่งแกรนน่าจนถึงค่ำ  

                                                           …………………………………………

‘นี่ นายรู้หรือเปล่าว่าจะลงแข่งขันการต่อสู้ในงานประจำปีของแกรนน่านี่ต้องเตรียมตัวอย่างไรบ้าง’   ชายน์อดที่จะเรียกถามคนที่อยู่ในความคิดไม่ได้หลังจากที่เขาพยายามข่มตานอนอย่างไรก็ไม่หลับซักที

‘เตรียมร่างกายให้แข็งแรง   สติและเวทย์ในแบบต่างๆ ที่ควรจะสามารถเรียกใช้ได้อย่างหลากหลาย    แต่ฉันว่าอย่างนายนะไม่น่าห่วงเรื่องเวทย์หรอกเพราะแค่มีเฟย์อยู่ด้วยนายก็สบายแล้ว    ไหนจะดาบของนายอีกล่ะที่มีทั้งดาบดำแห่งเทวาและดาบไฟของเผ่าฟินิกซ์นั่นอีก’  คนในความคิดกล่าวออกมาเพื่อช่วยลดความกังวลของชายน์ที่เขาสามารถสัมผัสได้ในขณะนี้

‘นั่นแหละ   แม้ว่านายจะสอนฉันใช้เวทย์ต่างๆ จนเชี่ยวชาญแล้วก็ตาม    แต่เรื่องทักษะการต่อสู้นี่ฉันยังไม่เอาไหนเลยนะ’   ชายน์แย้งในสิ่งที่คิดว่ามันเป็นจุดอ่อนของเขามาตลอด

‘นายก็ทำได้ดีในระดับหนึ่งแล้ว    แต่ถ้าจะเอาให้ดีกว่านี้ก็ต้องฝึกฝนกันอย่างเข้มเลยหล่ะ    แล้วนายพร้อมมั๊ย?’  

‘พร้อม   ว่าแต่ใครจะฝึกให้ฉันละ     เหลืออีกแค่วันเดียวเองนะ!’   ชายน์ยังคงไม่มั่นใจในทางเลือกของคนในความคิด

‘ฉันจะสอนนายเอง    ขั้นแรกนายต้องมาหาฉันก่อน    หลับตาทำสมาธิให้นิ่งแล้วปล่อยจิตให้สบาย…’   ชายน์ทำตามอย่างว่าง่าย   เขาได้ยินเสียงนั่นดั่งแผ่วลงเรื่อยๆ  จนที่สุดสติก็ดับวูบลงพร้อมกับร่างของชายน์ที่กำลังนอนหลับหายใจอย่างสม่ำเสมอเช่นคนหลับทั่วไป

“เห้ยย  นาย….   แล้วนี่ที่ไหนเนี่ย?”   ชายน์ร้องลั่นเมื่อพบว่าเขาอยู่ในดินแดนสีเขียวที่เต็มไปด้วยหญ้านิ่มๆ กับดอกไม้หลากสีสัน   แสงแดดอ่อนๆ กับกลิ่นหอมของดอกไม้ช่วยให้ผ่อนคลายยิ่งนัก   แต่สิ่งที่น่าตกใจกว่าคือเด็กที่เขาเคยเจอในฝันนั้นตอนนี้กำลังยืนยิ้มอยู่เบื้องหน้าเขา   ซึ่งการพบกันในแบบนี้ถือเป็นครั้งแรกของเขาและครั้งนี้หน้าตาหมอนี่ก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างในฝันแล้ว     ทว่าใบหน้านั้นกลับซีดขาวราวกับคนไม่มีชีวิตหรือกำลังป่วยก็ไม่ผิด    แต่แววตาและรอยยิ้มนั่นกลับเหมือนกับเขาไม่มีผิดเพี้ยนเลยนอกจากเส้นผมสีเงินและดวงตาสีเทาเท่านั้นที่แตกต่างกัน   ไม่อย่างนั้นเขาคงคิดว่าตัวเองกำลังส่องกระจกอยู่แน่ๆ

“ฉันคือชิน   เคยบอกแล้วว่าฉันก็คือนาย   นายก็คือฉัน  ฮ่าๆๆ”   และแล้วเขาก็แนะนำตัว   หนุ่มน้อยผมเงินยักคิ้วให้ชายน์เมื่อเห็นว่าชายน์กำลังทำหน้างงสุดๆ

“แล้วนายเป็นอะไรกับฉัน    ทำไมเราเหมือนกันขนาดนี้?”   ชายน์ยังคงสงสัยไม่เลิก

“จำที่ฉันขอได้มั๊ยชายน์    ตามหาฉันแล้วช่วยฉันที    ถึงตอนนั้นนายจะเข้าใจทุกอย่างเอง”   ชินกล่าวอย่างจริงจัง

“กับแค่บอกเลยตอนนี้มันลำบากมากเลยหรือไงล่ะ”   ชายน์สวนกลับอย่างหงุดหงิด

“เพราะฉันเองก็ไม่รู้ไงว่าทำไมเราเหมือนกัน   ฉันรู้แค่ฉันโตมากับคนที่หวังประโยชน์ในตัวของฉัน    เขาฝึกฝนฉันต่างๆ นาๆ เพราะเขาหวังให้ฉันซึมซับความเป็นพวกเขาแต่ฉันก็แค่เรียนรู้หากแต่ไม่ได้จงรักภักดิ์ดีเพราะฉันคิดว่าพวกนั้นไม่ใช่คนดีนัก    วันหนึ่งฉันปฏิเสธที่จะทำงานบางอย่างให้กับเขาซึ่งไม่ว่าเขาจะกล่อมยังไงฉันก็ไม่ยอม    จนเขาโมโหมาและพลั้งมือทำร้ายฉันจนหมดสติไป     และเมื่อฉันรู้ตัวอีกทีฉันก็มาอยู่ที่นี่และสามารถรับรู้ความคิดและสื่อสารกับนายได้      ซึ่งมันแปลกมั๊ยล่ะว่าแทนที่จะเป็นใครคนอื่นก็ได้แต่มันกลับเป็นนายคนที่หน้าตาเหมือนฉัน”   ชินกล่าวออกมาบ้าง

“บางทีระหว่างเราอาจมีบางอย่างที่เราต้องช่วยกันหาคำตอบ    ว่าแต่นายมั่นใจหรือว่านายยังไม่ตายจริงๆ อ่ะ ชิน?”   ชายน์เริ่มอารมณ์ดีขึ้นบ้างแล้วถามกลับด้วยน้ำเสียงปกติ

“คนพวกนั้นไม่กล้าทำอะไรฉันรุนแรงหรอก   เพราะเขายังไม่ได้ประโยชน์จากฉันไง    บางทีฉันก็คิดนะว่าร่างของฉันน่าจะอยู่ที่ใดซักแห่งที่ฉันเองก็หาไม่เจอและกลับไปไม่ได้”

“ใคร?”

“พวกกบฏเวทย์มืด!!”  

“พวกนี้อีกแล้วหรอ    แล้วนายจะทำยังไงต่อ?”   ชายน์เอ่ยออกมาเบาๆ

 “เฮ้ออออ   พักเรื่องของฉันไว้ก่อนเถอะ   เอาเรื่องของนายก่อนดีกว่ามั้ง  ฮ่าๆๆ”   ชินเอ่ยอย่างอารมณ์ดี

“นั่นสิ   ไหนนายว่าจะสอนอะไรฉันนะ   เร็วๆ เลย ”   ชายน์กล่าวพลางลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ

“นายมีพลังเวทย์มากมาย   อีกทั้งมีผู้ช่วยเยอะแยะคงไม่พลาดท่าง่ายๆ หรอก    อีกอย่างนะเฟย์เขาเก่งจะตายไป”   ชินเอ่ยพร้องลุกขึ้นยืนบ้าง

“รู้จักเฟย์ด้วยหรอ?”

“ฉันรู้ทุกอย่างที่นายรับรู้   อย่าลืมสิว่าฉันอยู่ในความคิดนายและนี่มันก็พื้นที่ในจิตใจของนายเอง    เพราะงั้นทุกอย่างที่นายคิดฉันก็รับรู้ด้วยนะ ฮ่าๆๆ”  

“ฉันอยากฝึกเชิงดาบ”   ชายน์เปลี่ยนเรื่องพร้อมเรียกดาบสีดำออกมาไว้ในมือ

“อยู่ที่นี่ฉันไม่มีดาบ   ขอยืมของนายหน่อยสิ”   ชินเอ่ยขอหน้าตาเฉย   ชายน์ที่เห็นว่าหากเขามัวโอ้เอ้คงไม่ได้ฝึกแน่จึงเรีกดาบไฟของเฟย์ออกมาให้ชินทันที

“ดาบนี่สวยจัง  ฮ่าๆๆ   เริ่มเลยแล้วกันนะ!!”   กล่าวจบชินก็เริ่มเป็นฝ่ายบุกชายน์ทันที   ทั้งสองผลัดกันบุกผลัดกันตั้งรับอย่างไม่มีใครยอมใคร   แต่ด้วยเชิงดาบที่ด้อยกว่าของชายน์จึงทำให้เขาเป็นฝ่ายตั้งรับเสียมากกว่า    จนเมื่อการประลองสิ้นสุดลงที่ดาบในมือของชินจ่ออยู่ที่คอของชายน์ในขณะที่ดาบของชายน์หลุดมือลงไปกองอยู่กับพื้น

“นายไหวพริบดีแต่ยังใช้ดาบไม่คล่อง   การออกดาบไม่แม่นยำและหนักหน่วง    ฉันว่านายควรฝึกในจุดๆ นี้ก่อน”   ชินวิเคราะห์การใช้ดาบของชายน์จากการต่อสู้ที่ผ่านมา

“ฉันก็พึ่งจะใช้ดาบเป็นเมื่อตอนมาอยู่แกรนน่านี่แหละ   ที่โลกเก่าของฉันเขาใช้ปืนกันอ่ะ ฮ่าๆๆ”   ชายน์กล่าวพลางนึกถึงโลกใบที่เขาเติบโตมา   หากเขาเรียนถึง ม.2  เขาก็จะได้เรียนกระบี่กระบองและก็คงจะเอามาใช้ได้บ้างแหละ   คิดแล้วก็เสียดาย

“โปรดชี้แนะและสอนข้าด้วยเถิด ท่านอาจารย์”   ชายน์กล่าวหยอกล้อพลางนั่งคุกเข่าต่อหน้าชินจนชินอดที่จะหัวเราะไม่ได้

“การใช้ดาบประสาทสัมผัสต้องดีและมีความว่องไว   ซึ่งนายยังช้าอยู่มากอีกทั้งทักษะการเคลื่อนไหวก็ต้องคล่องแคล่วว่องไว    งั้นฉันจะเริ่มจากให้นายใช้ดาบฟันใบไม้ก่อนก็แล้วกัน”   กล่าวจบใบไม้นับร้อยก็ร่วงลงมาจากต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆ พร้อมกับพุ่งตรงมายังชายน์จนคนที่ไม่ทันตั้งตัวต้องยกดาบปัดป้องพร้อมกับร้องโวยวายลั่น

“แฮ่กๆๆ   นายเล่นอะไรเนี่ยชิน   ฉันจะไม่ไหวแล้วนะ”   ชายน์บ่นพลางเหนื่อยหอบหลังจากที่เขาจัดการใบไม้ผสานเวทย์ของชินกว่าร้อยๆ ใบที่ส่งมาหลายต่อหลายรอบจนหมดเกลี้ยง

“นี่แค่เริ่มต้นนะ   ของจริงมันต่อจากนี้!!”   ทันทีที่ชินกล่าวจบเถาวัลย์ยักษ์นับสิบเส้นก็พุ่งทะลุขึ้นมาจากพื้นหญ้าพร้อมกับเข้าจู่โจมชายน์ทันที    แม้ว่าชายน์จะมีทักษะการเคลื่อนไหวที่ดีพอควรแต่จากการฝึกที่พึ่งจะผ่านมาเมื่อหลายชั่วโมงก่อนหน้านี้ก็ทำให้ชายน์ล้าลงบ้างแล้ว

“เถาวัลย์บ้าอะไรเนี่ย   ตัดแล้วก็ยังงอกมาได้อีก”   ชายน์บ่นลั่นเมื่อเขาใช้ดาบตัดเถาวัลย์ไปหลายเส้นแล้วแต่มันก็ยังงอกออกมาได้ใหม่ทุกเส้น    อีกทั้งเถาวัลย์เหล่านั้นยังเคลื่อนไหวได้ราวกับมีชีวิตจนชายน์ต้องเป็นฝ่ายตั้งรับมากกว่าจู่โจมแล้วในตอนนี้

“นายต้องเคลื่อนไหวให้คล่องกว่านี้   ระวังการจู่โจมด้านหลังด้วย   ประสาทสัมผัสต้องไวกว่านี้   ตัดสินใจให้เด็ดขาดหน่อย…”   และอีกต่างๆ มากมายที่ชินตะโกนสั่งอย่างอารมณ์ดีจนชายน์อดหงุดหงิดไม่ได้

“ย๊ากกกก…”   ชายน์ที่กำลังหงุดหงิดกับพฤติกรรมของชินอยู่นั้นบัดนี้กำลังเปลี่ยนอารมณ์หงุดหงิดมาลงที่เจ้าพวกเถาวัลย์เหล่านี้บ้างแล้ว     ร่างของเด็กหนุ่มผมดำกำลังพุ่งสวนขึ้นไปไล่ตัดเถาวัลย์อย่างบ้าคลั่งนั่นยิ่งทำให้เสียงหัวเราะของชินดังขึ้นเข้าไปอีก    เพียงไม่กี่นาทีเถาวัลย์เหล่านั้นก็มลายไปจนสิ้น    ซึ่งไม่ใช่เพราะฝีมือของชายน์เป็นแน่   หากแต่ที่มันหายไปนั้นเพราะชินยอมสลายเวทย์เวทย์แล้วต่างหาก!!

“เหนื่อยมั๊ย?”   ชินหย่อนกายนั่งลงข้างๆ ชายน์พร้อมกับเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง   แต่เมื่อเห็นสีหน้าและแววตาของชายน์ที่ส่งมาให้ชินก็เพียงแต่หัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอ่ยออกมาอีกครั้ง

“นายรู้วิธีการผสานเวทย์ลงในอาวุธมั๊ย   มันจะช่วยผ่อนแรงได้เยอะนะ”

“ฉันก็ทำแล้วนี่ไง   ร่างกายถึงได้เปลี่ยนจนมีปีกงอกออกมาเนี่ย”   ชายน์ว่าพลางสยายปีกสีดำออกมาจนชินอดที่จะยิ้มไม่ได้

“ไม่ใช่สิ   ครั้งนั้นนายผสานเวทย์ลงในดาบเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของและเพื่อให้มันมีอานุภาพก็จริง     แต่มันก็แค่พื้นฐาน    ที่ฉันกำลังบอกนี่คือการผสานเวทย์ในแต่ละครั้งที่ต่อสู้ต่างหากล่ะ”   ชินบอกพร้อมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์จนชายน์อดที่จะสนใจไม่ได้

“หมายความว่าเราสามารถผสานเวทย์ของเราลงไปได้อีกหรือ?” 

“ใช่   เราผสานได้เท่าที่พลังเวทย์เรามีแหละ    แต่อาวุธนั้นๆ ต้องสามารถรองรับพลังเวทย์เราได้นะ    ข้อดีของการผสานในแต่ละครั้งนี้นายจะใช้เวทย์สายใดก็ได้   อย่างเช่นดาบดำของนายถ้าใช้อัคคีมาผสานก็เป็นดาบอัคคี   ใช้วารีก็เป็นดาบวารีแต่คุณสมบัติของดาบดำก็ยังคงอยู่”   ชินเอ่ยพลางอธิบาย

“แล้วคนอื่นๆ เขาทำแบบนี้ได้มั๊ย?”   ชายน์ถามด้วยความอยากรู้

“ได้สิ  หลายๆ คนทำได้และเดวี่ก็ทำได้     เพียงแต่นายยังไม่เคยทำ  ฮ่าๆๆ”  

“งั้นสอนฉันหน่อย”   ชายน์เอ่ยพร้อมยิ้มประจบ   จากนั้นการฝึกใช้ดาบโดยผสานเวทย์ก็เริ่มขึ้นอีกครั้งโดยคราวนี้ชินเป็นคนสอนโดยตรงซึ่งชายน์ก็สามารถเรียนรู้และทำออกมาได้เป็นอย่างดี    การฝึกของชายน์ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ราวกับว่าชายน์ได้ลืมวันลืมคืนไปแล้ว    และที่สำคัญเขาอยู่ในโลกแห่งจิตใจของเขาเองที่เวลาในที่แห่งนี้หยุดนิ่งไว้จนชายน์เองก็ไม่รู้ตัวเลยว่าเขาอยู่ที่นี่มากี่ชั่วโมงแล้ว

                                                                ………………………………………….

“ชายน์…   ชายน์…”   เบลร้องเรียกชายน์ด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกเมื่อเห็นว่าเช้านี้เพื่อนร่วมห้องของเขาตื่นสายกว่าปกติ    อีกทั้งเมื่อเรียกหลายต่อหลายรอบแล้วก็ไม่มีวี่แววว่าจะตื่นจนต้องเข้ามาเขย่าตัวแรงๆ

“ชายน์เป็นอะไร   เขาป่วยหรือเปล่า?”   เดวี่   รูมเมทที่พึ่งจะแลกห้องกันกับดัชได้ไม่นานนั้นก้าวออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับถามด้วยความสงสัย

“ไม่รู้ว่ะเดวี่   ฉันเรียกมันนานแล้วแต่ชายน์มันก็ยังไม่ตื่นเลย    ตัวก็ไม่ร้อนนะเหมือนคนหลับลึกมากๆ อ่ะ”   เบลเอ่ยออกมาตามที่ตนสงสัยหลังจากที่ตรวจดูอาการของชายน์แล้วก็ไม่ปรากฏอาการป่วยหรือร่องรอยบาดแผลการถูกลอบทำร้ายใดๆ ออกมาเลยนอกจากสภาพที่เหมือนกับการนอนหลับธรรมดา

“ชายน์   ได้ยินฉันมั๊ย?”   เดวี่เข้ามาปลุกบ้างแต่ก็ไร้ซึ่งการตอบรับใดๆ

“ท่าทางไม่ดีแล้วเดวี่   ฉันไปตามเพื่อนๆ ก่อนนะ”   ว่าแล้วเบลก็รีบวิ่งออกไปตามเพื่อนๆ ทันที

“นายน้อย  นายน้อยขอรับ  ได้ยินผมมั๊ย?”   เดวี่ถามด้วยน้ำเสียงร้อนรนกว่าในตอนแรกมากเพราะชายน์ที่นอนหลับอยู่ในตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากคนที่ตายแล้วเลยก็ว่าได้    หากแต่ลมหายใจที่พ่นออกมาอย่างสม่ำเสมอนั้นคือสิ่งยืนยันว่าคนๆ นี้ยังคงมีชีวิตอยู่      หรือเขาจะกลายเป็นเจ้าชายน์นิทราไปแล้ว!!

..................................................................................................................................................................................................