รักหน่อยคอย (อ่อย) นานแล้ว

 
 
       สองวันมาแล้วที่ยายตัวดี ไม่ติดต่อมาหาเขา ทั้งที่ควรจะรู้สึกยินดี แต่ใจกลับเหมือนมีตะกอนขุ่นมัวอยู่ข้างใน ศรันย์ตักข้าวต้มเข้าปาก ใบหน้าคมเหม่อลอยคล้ายคนมีเรื่องคิดหนัก สองวันที่ผ่านมาใครก็เข้าหน้าเขาไม่ติด
 
 
“ถ้าคุณรันเป็นผู้หญิง นึกว่าเป็นประจำเดือนนะคะนมแจ่ม”
 
 
น้อย สาวใช้คนหนึ่งของบ้าน กีรติโภคิน กระซิบกระซาบกับนมแจ่ม หัวหน้าแม่บ้านขณะจ้องมองเจ้านายหนุ่ม
 
 
“เห็นว่าหนูพุดจะเข้ามาเรียนทำขนมวันนี้เหรอคะคุณแม่” ประภาศิริกล่าวกับแม่สามีประมุขใหญ่ของบ้านผู้นั่งอยู่หัวโต๊ะ ศรันย์หูผึ่งกับประโยคคำถามของมารดา
 
 
       คุณหญิงอรดี ฝ่ายถูกถามพยักหน้ารับ เมื่อวานพุดพธูโทรหานมแจ่มตั้งใจจะมาเยี่ยม ‘คุณหญิงย่า’ ผู้สูงวัยจึงชวนหญิงสาวเข้ามาเรียนทำขนม ปลากริมไข่เต่า ที่หลานชายคนเล็กชอบ
 
 
“เสียดายคุณศรัทธาไม่อยู่ อดชิมฝีมือหนูพุด” พูดถึงสามีพ่อของศรันย์ที่ไปออกรอบตีกอล์ฟแต่เช้า
“แล้วเราล่ะตารัน วันนี้จะออกไปไหนรึเปล่า”
 
 
หันไปถามลูกชายที่ใบหน้าเรียบเฉยตามปกติทุกครั้งที่เอ่ยถึง พุดพธู
 
 
       ข่าวของพุดพธู ทำให้ประภาศิริและพราวพรรณแม่ของพุดพธูถึงกับกุมขมับ แม้ทั้งสองครอบครัว จะตั้งใจหมายมั่นอยากดองเป็นทองแผ่นเดียวกัน แต่ผ่านมาหลายปีก็ไม่มีแววจะคืบหน้า ยิ่งมีข่าวพุดพธูกับผู้ชายคนอื่น ยิ่งกลัวใจพุดพธูจะเทศรันย์เข้าสักวัน
 
 
“ผมไม่ได้มีธุระที่ไหน อาจจะอยู่บ้าน”
 
 
       คำพูดของศรันย์ ทำให้คนในบ้านอดแปลกใจไม่ได้ ปกติถ้ารู้ว่าพุดพธูจะมาคุณชายเล็กเป็นต้องรีบจรลีหนีออกจากบ้านอย่างรวดเร็ว หากแต่วันนี้ผิดคาด
 
 
“ดีแล้วตารัน น้องมาเมื่อไหร่เราก็หนีหายตลอด” คนเป็นย่าอดตำหนิหลานชายไม่ได้ เธอเห็นพุดพธูมาแต่เล็กแต่น้อย ใจนึกเอ็นดูเหมือนหลานแท้ๆ บางครั้งแอบหมั่นไส้หลานชายตัวเองนักที่เอาแต่เล่นตัว
 
“แต่ผมมีงานเยอะนะครับ ยุ่งมาก คงไม่ว่างมาช่วยดูแลหรอกครับ” พูดไปก็ฟังเสียที่ไหน
 
 
       ช่วงสายร่างบางในชุดจั๊มสูทสีฟ้าน้ำทะเลหอบหิ้วข้าวของพะรุงพะรังเข้ามาทางประตูใหญ่ ส่งยิ้มสดใสทักทายกลุ่มสาวใช้ที่ออกมารับเธออย่างคุ้นเคย
 
 
“คุณพุดขนอะไรมาเยอะแยะคะ” น้อยรีบเข้าไปช่วยยกของ
“ของฝากคุณย่า ของฝากคุณป้า แล้วก็ขนมของพี่ๆ ไงจ๊ะ” พูดจบก็ยกถุงขนมโบกไปมาสร้างเสียงหัวเราะเกรียวกราวจากกลุ่มสาวใช้
“พี่รันหนีไปรึยังพี่น้อย” สบจังหวะจึงกระซิบถาม
“ทำงานอยู่บนห้องหนังสือค่ะ”
“สงสัยวันนี้พุดก้าวเท้าออกจากบ้านถูกข้าง”
 
 
       พุดพธูคลานเข่าเข้าไปทักทายคุณหญิงอรดีและประภาศิริ ทั้งสองมองร่างบางอย่างเอ็นดู พุดพธูเกาะขาหญิงสูงวัย เล่าเรื่องร้านเสื้อผ้าของเธอที่ขายดิบขายดีทาง ig เจื้อยแจ้ว คุณหญิงอรดีลูบหัวเธออย่างเอ็นดู ใจอยากให้หลานสาวคนนี้ตบแต่งเข้ามาอยู่ในบ้านเสียที
 
 
       เธอมีลูกชายเพียงคนเดียวคือ ศรัทธา กีรติโภคิน ศรัทธาแต่งงานกับประภาศิริ มีหลานชายให้เธอสองคนคือ ศรุต และ ศรันย์
 
 
       ศรุต แต่งงานกับสาวชาวอังกฤษและต้องช่วยดูแลธุกิจครอบครัวของทางภรรยา ศรันย์จึงต้องรับหน้าที่ช่วยบิดาดูแลกิจการของกีรติโภคินแทน
 
 
“อบควันเทียนแป้งจะได้หอมนะลูก” คุณหญิงอรดี จับมือพุดพธูสอน รู้ว่าหญิงสาวไม่ถนัดแต่ก็มีความตั้งใจ
“ค่อยๆ กวนแป้งแต่ระวังที่ก้นหม้อไหม้ด้วย” พุดพธูพยักหน้ารับอย่างขะมักเขม้น ใบหน้าใสเปรอะไปด้วยรอยแป้ง
 
 
       ในที่สุดปลากริมไข่เต่าก็เสร็จสมบูรณ์ คุณหญิงย่าชิมก่อนยิ้มพอใจ พุดพธูยิ้มรับบรรจงตักขนมใส่ถ้วยยกไปทานกับคุณหญิงย่าและประภาศิริที่รออยู่ที่ศาลาไทยกลางสวน
 
 
“หนูพุดยกไปให้ตารันชิมสิลูก พี่เขาทำงานอยู่ในห้องหนังสือ”
“ค่ะคุณป้า”
 
 
       พุดพธูรับคำประภาศิริ นมแจ่มจึงจัดแจงเตรียมขนมปากริมไข่เต่าใส่ถ้วย จัดลงบนถาดพร้อมกับชุดน้ำชาให้พุดพธู ร่างบางเยื้องย่างไปทางห้องหนังสือที่อยู่ด้านในตัวบ้าน
 
 
       ไม่ใช่แค่ที่ KP group แต่ที่คฤหาสน์กีรติโภคิน เธอก็เข้าออกรู้จักทุกซอกทุกมุม แม้แต่ห้องนอนศรันย์ก็รู้ว่าอยู่ตรงไหน
 
 
ก้อก ก้อก ไม่มีเสียงตอบรับ
 
 
        พุดพธูจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป ห้องหนังสือของกีรติโภคินใหญ่โตโอ่อ่า มีหนังสือหลายร้อยเล่มด้านในมีโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ใช้สำหรับให้สมาชิกในครอบครัวนั่งทำงานหรืออ่านหนังสือ
 
 
       ร่างสูงเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ใหญ่ ดวงตาคมแสนดุตอนนี้หลับสนิท เธอสังเกตเห็นลมหายใจสม่ำเสมอ ‘เขาหลับอยู่’
 
 
       พุดพธูยิ้มในหน้า ค่อยๆ ว่างถาดขนมลงบนมุมหนึ่งของโต๊ะ ก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งคุกเข่าข้างๆ เท้าคางกับโต๊ะไม้ จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของว่าที่คู่หมั้น
 
 
“เวลาพี่รันหลับน่ารักกว่าปกติเยอะเลย ลักหลับซะดีมั้ยนะ … ว้ายยย”
 
 
       ดวงตาคมลืมขึ้นก่อนจ้องคนตรงหน้าไม่วางตา พุดพธูกระโดดขึ้นยืนส่งยิ้มแห้งให้คนตรงหน้า ที่พูดไปว่าจะลักหลับน่ะ คิดจริง
 
 
“ขอโทษที่รบกวนค่ะ พุดเอาขนมมาให้ชิม” ร่างสูงไม่พูดอะไร พุดพธูจึงรีบวิ่งไปยกถาดขนมมาประเคนให้คุณชาย
“ลองสิคะ คุณย่ายังชมว่าอร่อย เดี๋ยวพุดป้อน”
“……”
“ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ พุดไม่ได้ใส่ยาเสน่ห์” ย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นคนตรงหน้ายังนิ่ง ไม่ยอมรับขนมที่เธอจะป้อนให้
 
 
       ศรันย์ส่งสัญญาณให้เธอวางช้อนลง ร่างบางทำตามสั่งโดยดี เขาตักปลากริมไข่เต่าเข้าปาก พุดพธูย่อเข่าเท้าคางบนโต๊ะมองเขาเหมือนลุ้นหวย
 
 
“เป็นไงบ้างคะ เปิดร้านได้มั้ย”
“ก็ไม่แย่”
 
 
หญิงสาวตรงหน้าส่งยิ้มสดใส มาให้ดวงตาเป็นประกายวิววับ เมื่อเขาตักเข้าปากอีกคำ
 
 
“จ้องอยู่ได้ มีอะไร” เขาถามเสียงเรียบ
“พี่รันมีอะไรจะถามพุดมั้ยคะ”
“ถามเรื่อง”
 
 
เขาเห็นแววตาผิดหวังของเธอวูบหนึ่ง ก่อนที่ร่างบางจะส่งยิ้มสดใสกลับมาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
 
 
“ช่างเถอะค่ะ ทานต่อสิคะ ถ้าพี่รันทานไม่หมด พุดก็ไม่ไป” เท้าคางมองเขาพร้อมกับส่ายหัวไปมา
 
 
       มาส่งยิ้มหวาน มาทำขนมให้กิน แต่กลับไปวุ่นวายกับผู้ชายคนอื่น ถึงแม่เขาจะยืนยันว่าพุดพธูบอกว่าเรื่องนั้นเป็นแค่อุบัติเหตุ แต่มันก็ยังกวนใจเขาอยู่ดี
 
 
ใบหน้าคมก้มลงเข้าหาดวงหน้าจิ้มลิ้ม เขาใกล้จนเธอแทบหยุดหายใจ ศรันย์พิศมองดวงตาโตนั้นราวกับกำลังค้นหาคำตอบ
 
 
“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”
“พุดไม่รู้จักค่ะ” ใบหน้าหล่อเหลาใกล้เข้ามาอีกนิด
“แล้วทำไมยอมให้กอด”
“เอ่อ…เขาแค่ช่วยไม่ให้พุดล้ม”
 
 
       ยังไม่หยุด ศรันย์โน้มลงมาอีกจนสันจมูกแทบชนกัน พุดพธูหัวใจเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมาดวงตากลมปิดลง รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว
 
 
แต่หลับตาอยู่นาน ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
 
 
พุดพธูค่อยๆ ลืมตา เห็นภาพศรันย์กำลังตักปลากริมไข่เต่าใส่ปากอย่างสบายอารมณ์ คนนิสัยไม่ดีแกล้งเธอจนคิดเตลิดไปไกล
 
“นี่เหรอที่อยากให้ถาม” มองหน้าคนที่หน้าแดงเป็นลูกตำลึง ทำเป็นพูดจะลักหลับเขา พอเอาจริงขึ้นมากลับอายซะงั้น
 
พุดพธูหน้างอมองศรันย์ คนตัวใหญ่จ้องตอบไม่สะท้าน กลายเป็นเธอที่ต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้
 
“พุดไปดีกว่า ไม่ชอบคนนิสัยไม่ดี”
 
 
ศรันย์มองตามแผ่นหลังร่างบางยิ้มขำ กลิ่นหอมละมุนยิงติดอยู่ที่ปลายจมูก ยิ่งได้ชิดใกล้ความรู้สึกในใจกลับวาบไหวแปลกๆ
 
 
 
…………