ร้านหนังสือของคุณริกกะ

 ขณะนั้นเวลา 16 นาฬิกา 32 นาที เป็นปรกติที่โรงเรียนจะเลิกสอนกันแล้วสำหรับคนอื่นๆที่มีผู้ปกครองมารับก็จะได้นั่งรถกลับบ้านอย่างสบายใจหรือไม่
ก็ได้นั่งรถโดยสารกลับบ้าน แต่สำหรับผมมันไม่ใช่อย่างงั้นไง ผม เจมส์ แมคคัลแลนด์ อายุ17ปี เรียนอยู่ ม.5/1 ทุกคนอาจจะสงสัยว่าเพระอะไรผมถึงมา
บ่นอยู่อย่างนี้ นั่นก็เพราะว่า ผมลืมเอาร่มมายังไงล่ะ ตอนนี้น่ะนะฝนตกจะน้ำจะท่วมเมืองอยู่แล้วถ้าไม่ใช่เพราะว่ากรมอุตุมันบอกว่าวันนี้จะมีแดดออกทั้ง
วันผมก็คงเอาร่มมาแล้วล่ะ ก็รู้อยู่น่ะว่าวันนี้มันอาจจะฝนตกแต่ก็ไม่คิดว่ามันจะมาตกตอนนี้ไงล่ะโว้ย โถ่เอ้ยจะโทษใครก็ไม่ได้เราดันหลงเชื่อกรมอุตุเอง
บ้าจริงจะหาที่ไหนหลบฝนก่อนดี
 
『เอ๊ะ!』
ผมได้เหลือบตามองไปเห็นร้านเก่าๆร้านนึง ทรงคล้ายๆกับที่เราเห็นในอนิเมะเลยแฮะ ผมคิดในใจ ผมรีบวิ่งเข้าไปถึงมันจะดูน่าสงสัยก็เถอะแต่ว่า
      สถานการณ์แบบนี้ยังไงก็คงต้องหวังพึ่งที่นี่แหละ
 
『ขอโทษนะครับขอเข้าไปหน่อยได้ไหมครับ』
ผมที่ตัวเปีกโชกตะโกนและเคาะประตูร้านทันใดนั้นก็มีเสียงตอบรับเบาๆมาจากข้างใน
 
『ข..เข้า..มาได้เลยค่ะ』
เสียงตอบรับอันแสนนุ่มนวลและอ่อนโยนนั้นทำเอาผมเสียวสันหลังไปพักนึง....ใช่ที่ไหนกันล่ะลมพันพัดแรงจนหนาวไปหมดแล้วเนี่ยยย
 
ผมจึงตอบกลับไป 
『เอ่อ..งั้นขอรบกวนด้วยนะครับ』
 
ครืดดด.....เสียงประตูเลื่อนนั้นทำให้รู้ว่าประตูได้เปิดออกพร้อมกับผมที่ได้เจอร้านหนังสือที่มีบรรยากาศอบอุ่นอันน่าเหลือเชื่อ ทันใดนั้นผมหันกลับไปมองที่เคาน์เตอร์ของร้านผมจึงได้พบกับคุณพนักงานสาวสุดน่ารัก แย่แล้ววเอายังไงดีเหวย ไหนๆก็ไหนๆละลองถามชื่อไปก่อนละกันปล่อยให้เงียบอย่างงี้บรรยากาศคงจะอึดอัดน่าดู
 
『เอ่อ..คุณพนักงานชื่ออะไรหรอครับ』
 
ผมถามชื่อเธอพร้อมกับมองหน้าเธอด้วยแววตาเป็นประกาย
เธอหน้าแดงก่ำหร้อมกับหันหน้าหนีผมแต่เธอก็ดูเหมือนจะพยายามรวบรวมความกล้าและแล้วเธอก็พูดออกมา
 
『ฉ..ฉันชื่อ....ริกกะค่ะ』
 
ผมหลังจากที่ได้ยินชื่อเธอไปก็หยุดแล้วคืดไปพักนึง
ริกกะอย่างงั้นเหรอผมคิดในใจ
 
『คือ..คุณลูกค้าคะ』
 
อ้ะจริงสิผมยังไม่ได้แนะนำตัวผมเลยนี่นา
 
『เอ่อ..ผมชื่อเจมส์นะครับ』
 
ผมแนะนำตัวไปอย่างมั่นอกมั่นใจ
 
『ค่ะ....แต่ว่า..』
 
เอ๊ะแต่ว่าอะไรงั้นหรอหรือว่าผมดูน่าสงสัยที่ถามชื่อเธอไปอย่างงี้ เดี๋ยวก่อนนะเหมือนเธอพยายามจะพูดอะไรซักอย่างอยู่
 
『ปิดประตู....』
 
อะไรนะเธอจะบอกว่าอะไรอย่างงั้นหรอ ประตู? ประตูอะไรกัน
 
『ช่วยปิดประตูให้หน่อยค่ะ!!』
 
คุณริกกะตะโกนอย่างงั้นหรอเหต่างจากตอนแรกเลยนะเนี่ยแต่เอ๊ะ
 เดี๋ยวนะจริงสิลืมปิดประตูนี่หว่า
 
『เห้ยยยย』
 
และแล้วผมก็ต้องช่วยคุณริกกะทำความสะอาดหน้าร้านไปหลายนาที ชีวิตม.ปลายของผมต่อจากนี้จะเป็นยังไงกันละเนี่ย