ร้านหนังสือของคุณริกกะ

 ขณะนั้นเวลา 16 นาฬิกา 32 นาที เป็นปรกติที่โรงเรียนจะเลิกสอนกันแล้วสำหรับคนอื่นๆที่มีผู้ปกครองมารับก็จะได้นั่งรถกลับบ้านอย่างสบายใจหรือไม่

ก็ได้นั่งรถโดยสารกลับบ้าน แต่สำหรับผมมันไม่ใช่อย่างงั้นไง ผม เจมส์ แมคคัลแลนด์ อายุ17ปี เรียนอยู่ ม.5/1 ทุกคนอาจจะสงสัยว่าเพระอะไรผมถึงมา

บ่นอยู่อย่างนี้ นั่นก็เพราะว่า ผมลืมเอาร่มมายังไงล่ะ ตอนนี้น่ะนะฝนตกจะน้ำจะท่วมเมืองอยู่แล้วถ้าไม่ใช่เพราะว่ากรมอุตุมันบอกว่าวันนี้จะมีแดดออกทั้ง

วันผมก็คงเอาร่มมาแล้วล่ะ ก็รู้อยู่น่ะว่าวันนี้มันอาจจะฝนตกแต่ก็ไม่คิดว่ามันจะมาตกตอนนี้ไงล่ะโว้ย โถ่เอ้ยจะโทษใครก็ไม่ได้เราดันหลงเชื่อกรมอุตุเอง

บ้าจริงจะหาที่ไหนหลบฝนก่อนดี

『เอ๊ะ!』

ผมได้เหลือบตามองไปเห็นร้านเก่าๆร้านนึง ทรงคล้ายๆกับที่เราเห็นในอนิเมะเลยแฮะ ผมคิดในใจ ผมรีบวิ่งเข้าไปถึงมันจะดูน่าสงสัยก็เถอะแต่ว่า

      สถานการณ์แบบนี้ยังไงก็คงต้องหวังพึ่งที่นี่แหละ

『ขอโทษนะครับขอเข้าไปหน่อยได้ไหมครับ』

ผมที่ตัวเปีกโชกตะโกนและเคาะประตูร้านทันใดนั้นก็มีเสียงตอบรับเบาๆมาจากข้างใน

『ข..เข้า..มาได้เลยค่ะ』

เสียงตอบรับอันแสนนุ่มนวลและอ่อนโยนนั้นทำเอาผมเสียวสันหลังไปพักนึง....ใช่ที่ไหนกันล่ะลมพันพัดแรงจนหนาวไปหมดแล้วเนี่ยยย

ผมจึงตอบกลับไป 

『เอ่อ..งั้นขอรบกวนด้วยนะครับ』

ครืดดด.....เสียงประตูเลื่อนนั้นทำให้รู้ว่าประตูได้เปิดออกพร้อมกับผมที่ได้เจอร้านหนังสือที่มีบรรยากาศอบอุ่นอันน่าเหลือเชื่อ ทันใดนั้นผมหันกลับไปมองที่เคาน์เตอร์ของร้านผมจึงได้พบกับคุณพนักงานสาวสุดน่ารัก แย่แล้ววเอายังไงดีเหวย ไหนๆก็ไหนๆละลองถามชื่อไปก่อนละกันปล่อยให้เงียบอย่างงี้บรรยากาศคงจะอึดอัดน่าดู

『เอ่อ..คุณพนักงานชื่ออะไรหรอครับ』

ผมถามชื่อเธอพร้อมกับมองหน้าเธอด้วยแววตาเป็นประกาย

เธอหน้าแดงก่ำหร้อมกับหันหน้าหนีผมแต่เธอก็ดูเหมือนจะพยายามรวบรวมความกล้าและแล้วเธอก็พูดออกมา

『ฉ..ฉันชื่อ....ริกกะค่ะ』

ผมหลังจากที่ได้ยินชื่อเธอไปก็หยุดแล้วคืดไปพักนึง

ริกกะอย่างงั้นเหรอผมคิดในใจ

『คือ..คุณลูกค้าคะ』

อ้ะจริงสิผมยังไม่ได้แนะนำตัวผมเลยนี่นา

『เอ่อ..ผมชื่อเจมส์นะครับ』

ผมแนะนำตัวไปอย่างมั่นอกมั่นใจ

『ค่ะ....แต่ว่า..』

เอ๊ะแต่ว่าอะไรงั้นหรอหรือว่าผมดูน่าสงสัยที่ถามชื่อเธอไปอย่างงี้ เดี๋ยวก่อนนะเหมือนเธอพยายามจะพูดอะไรซักอย่างอยู่

『ปิดประตู....』

อะไรนะเธอจะบอกว่าอะไรอย่างงั้นหรอ ประตู? ประตูอะไรกัน

『ช่วยปิดประตูให้หน่อยค่ะ!!』

คุณริกกะตะโกนอย่างงั้นหรอเหต่างจากตอนแรกเลยนะเนี่ยแต่เอ๊ะ

 เดี๋ยวนะจริงสิลืมปิดประตูนี่หว่า

『เห้ยยยย』

และแล้วผมก็ต้องช่วยคุณริกกะทำความสะอาดหน้าร้านไปหลายนาที ชีวิตม.ปลายของผมต่อจากนี้จะเป็นยังไงกันละเนี่ย