Treasure Of Heart ผจญค้นหาสมบัติแห่งจิตใจ

ที่คอนโดแห่งหนึ่งในเมือง

ตอนนี้ฮิทสึจิอาศัยอยู่คนเดียวในห้องของอลัน แล้วเธอก็กำลังใส่สร้อยคอสุดรักสุดหวงของเธอ ว่ากันว่า สร้อยคอที่เธอกำลังใส่ สามารถไปที่ไหนก็ได้ เมื่อเธอใส่สร้อยคอเสร็จแล้ว เธอจึง...

"อยากรู้จังว่าตอนนี้ที่โลกนั้นจะเป็นยังไงมั่งนะ?" เธอเดินวนไปวนมาอยู่สักแปบนึงก่อนที่จะเธอตัดสินใจที่จะไปที่โลกแห่งเวทมนตร์ด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้น ทั้งๆที่ใจจริงเธอไม่ได้อยากจะกลับไปเท่าไร เพราะกลัวคนสัมผัสตัวตนของเธอได้

"ฉันจะไปที่อาณาจักรแห่งจิตใจ... ที่ตั้งอยู่บนโลกแห่งเวทมนตร์!! พาฉันไปที่นั่นที!!"

ว่าแล้วเพียงแค่เธอหลับตาเธอก็วาร์ปมาที่โบสถ์แห่งที่ 2 ของอาณาจักรแห่งจิตใจ แต่ทว่า... เธอไม่รู้ตัวเลยว่าจะมีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเข้าใกล้เธอด้วยความสงสัยในอีกไม่นาน

โบสถ์ที่ 2 ของอาณาจักรแห่งจิตใจ

เธอเดินออกมาจากประตูรั้วที่เปิดอยู่ จนกระทั่งไปเจอผู้คนมากมายที่ย่านการค้าที่มีผู้คนค่อนข้างเยอะ เธอรู้สึกดีใจและตื่นเต้นมาก เธอจึงเดินชมสินค้าไปทั่วย่านการค้า จนกระทั่ง...

"องค์ราชาอควาดิเอลเสด็จ!!" เสียงของนายทหารระดับสูงคนหนึ่งได้ตะโกนดังลั่นด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม ทำให้คนที่อยู่ในย่านการค้าทุกคนต่างคุกเข่าลงต่อหน้าเพื่อเป็นการเคารพ เธอยืนงงเป็นไก่ตาแตกไปซักครู่แล้วเดินต่อไปด้วยความร่าเริง

"แม่หนู!! คุกเข่าลงซะ!! องค์ราชากำลังมาที่นี่นะ!!" ทหารคนเดียวกันกับที่ตะโกนให้ทุกคนได้ยิน ก็ตะโกนใส่เธอเสียงดังลั่น เธอตกใจมาก เธอจึงปล่อยโฮออกมา

"ทำไมคุณพี่ชายถึงใจร้ายใจดำกับสาวน้อยหน้าหวานใจน้ำตาลคนนี้ได้ลงคอละคะ!! แงงงงง๊!! หนูกลัวแล้ว!! เผ่นดีกว่า!!" ว่าแต่เธอใส่เกียร์หมาแล้ววิ่งหนีอย่างรวดเร็ว

"ทหาร!! ไปจับตัวเด็กคนนั้นมา!!"

"ครับ!!"

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!"

"หนูจะยอมหยุดให้โดนทำร้ายทำไมกันละคะ!! หนูไม่ยอม!!"

ว่าแล้วเธอก็วิ่งหนีไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ที่ปลอดภัยจากทหารที่กำลังตามจับเธอ แต่ทว่าเหตุการณ์ก็เหมือนกับประโยคที่ว่า "หนีเสือปะจระเข้" ซะยังงั้น เพราะมีชายหนุ่มคนหนึ่ง มายืนอยู่ข้างหลังเธอโดยไม่รู้ตัว ชายหนุ่มคนนั้นกางปีกสีขาวเพื่อคลุมตัวเธอ แล้วอุ้มเธอไปยังชั้นบนสุดของสถานที่ที่เธอมาเยือนในตอนนี้

ชั้นบนสุดของสถานที่ที่เธอมาเยือน

เธอไม่รู้ตัวว่าใครพาเธอมาที่นี่ จนกระทั่ง... ชายหนุ่มคลายปีกออก จึงทำให้เธอรู้ทันทีว่าคนที่ช่วยเธอเป็นใคร

"คุณโทริโซระ? ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ได้ละคะ?" เธอถามอีกฝ่ายด้วยความสงสัย เพราะ เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าอีกฝ่ายที่เป็นคนช่วยเธอ เป็นคนที่เกิดบนโลกที่เธอมาเยือน

"..... คำถามนี้ควรจะเป็นของฉันมากกว่านะ ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้? ยัยเกล็ดหิมะล่องหน มิหนำซ้ำเธอยังสร้างความปั่นป่วนให้ตั้งแต่หัววันเลยนะ" โทริโซระหลับตาพูดด้วยความเอือมอะรานิดหน่อย

"เกล็ดหิมะล่องหน... หมายความว่ายังไง?" เธอแกล้งถามอีกฝ่ายด้วยความไร้เดียงสา

"นี่... ยัยบ้าเอ๊ย!! หยุดทำเป็นไม่รู้ได้ไหม? ฉันสามารถสัมผัสตัวตนของเธอได้นะ จะยอมเปิดเผยตัวตนของเธอให้ฉันเห็นง่ายๆ หรือ จะให้ฉันใช้เวทย์สัมผัสเพื่อไปเปิดเผยตัวตนของเธอล่ะ?" แน่นอนว่าคำถามของเขาทำให้เธอรู้สึกประหม่า แต่จริงๆแล้ว เขาไม่อยากจะทำให้เธอประหม่าเพราะรู้ว่าเป็นญาติกัน

"เฮ้อ... ก็ได้ๆ" ว่าแล้วเธอก็ยอมเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงแต่โดยดี ตัวตนที่แท้จริงของเธอทำให้อีกฝ่ายยิ้มอย่างสบายใจขึ้นมาทันที

"ยินดีต้อนรับกลับมาอีกครั้งนะ.. ยูคิ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"อื้ม" เธอจึงพยักหน้าให้หลังจากที่พูดเสร็จ

"จะว่าไป... ทำไมเธอถึงมาที่นี่ด้วยอีกร่างนึงล่ะ? ยูคิ" เขาถามเธอด้วยความสงสัยใคร่รู้เป็นที่สุด

"ความจริงแล้ว ฉันไม่อยากมาที่โลกนี้ด้วยตัวตนที่แท้จริงของฉันหรอกนะคะ ต่อให้ใช้ตัวตนของฮิทสึจิมาที่นี่ ฉันก็ไม่อยากจะมาด้วยซ้ำไป เพราะ ตอนที่ฉันเกิดแล้วหายสาบสูญ อีกอย่างในข่าวก็บอกว่าฉันตายไปแล้ว จนทำให้คนทั้งโลกตกตะลึง รู้สึกตัวอีกทีฉันก็ถูกเลี้ยงดูและอาศัยอยู่กับคุณอลันมาโดยตลอดนั่นแหละ" ยูคิหลับตาลงก่อนที่จะลืมตาขึ้นมาแล้วค่อยๆพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

"เข้าใจแล้วละ ลืมบอกไป ที่จริงแล้ว... ชื่อจริงๆของฉันน่ะ มีชื่อว่า "เวียร์ ลูสลิค" นะ ฉันน่ะ ตอนที่เธอเกิดฉันเป็นคนทำคลอดให้แม่ของเธอเองแหละนะ แล้วฉันก็เห็นเธอเป็นคนแรกด้วย" เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและแฝงไปด้วยความสุภาพราวกับสุภาพบุรุษ

"ที่แท้เรื่องก็เป็นแบบนี้นี่เอง..." ยูคิหลับตาพยักหน้าหงึกๆให้อีกฝ่ายหลังจากที่อีกฝ่ายพูดจบ

"อีกอย่าง... ฉันน่ะเป็นญาติของเธอเองละนะ ฉันเป็นญาติฝั่งท่านตาน่ะ เคารพกันหน่อยก็ดีนะ" เวียร์ลูบเรือนผมของอีกฝ่ายด้วยความอ่อนโยน ก่อนที่จะพูดให้ยูคิได้ยินด้วยความอ่อนโยน แล้วแสดงสร้อยคอที่มีจี้เกล็ดหิมะที่ถูกหักไปครึ่งหนึ่งให้ดู

"แสดงว่า คุณเป็นน้าของหนูสินะคะ คุณอลันเคยบอกว่าเกล็ดหิมะที่ถูกหักไปนี่ เป็นของเทวดาคนนึงที่ทำคลอดให้หนูแล้วหักเกล็ดหิมะอันนี้ตอนที่หนูเกิดมา สุดท้ายก็เจอตัวจนได้สินะคะ" ยูคิหยิบจี้เกล็ดหิมะครึ่งชิ้นออกมาจากกระโปรงออกมาหลังจากที่พูดจบ

ยูคินำจี้เกล็ดหิมะครึ่งชิ้นของเธอมาต่อกับจี้เกล็ดหิมะอีกครึ่งชิ้นที่เป็นของเวียร์ ทันใดนั้นก็มีออร่าเกล็ดหิมะวนเวียนอยู่รอบตัวยูคิ และแล้ว จี้เกล็ดหิมะครึ่งชิ้นของทั้งสองคนก็รวมกันเป็นหนึ่ง จนกลายเป็นกุญแจแห่งหิมะ กุญแจดอกนั้นกำลังลอยอยู่เหนือร่างของยูคิ พลางปรากฏวงแหวนเวทย์วงกลมสีขาวปนสีฟ้าคราม แน่นอนว่าไม่ได้มีเพียงเท่านี้ ร่างวิญญาณของเจ้าหญิงหิมะในชุดกิโมโนสีฟ้าครามที่ตัดด้วยสีขาว และ นางพญาแห่งฤดูหนาวในชุดฮันบกสีเงินที่ตัดด้วยสีขาวก็ปรากฏต่อหน้าด้วยเช่นกัน

วาบ!! วาบ!!

ทางด้านอควาดิเอล เฮนรี่ เรน จิน และ อีวาน ที่กำลังเดินทางไปยังพระราชวัง

ความคิดของเฮนรี่

'บ้าน่า.. ยัยนั่น... สร้างเวทย์หิมะได้ด้วยตัวเอง!!?'

'แถมยังมีกลิ่นอายของเจ้าหญิงหิมะสีคราม กับ นางพญาแห่งฤดูหนาว ที่ถูกจารึกไว้บนศิลาอีก'

'ซวยละ... ต้องรีบไปหายัยนั่นซะแล้ว'

"นี่ ไปกันก่อนเลยนะ เดี๋ยวจะตามไปทีหลัง" เฮนรี่พูดจบเขาจึงหันหลังกลับไป จากนั้นเขาจึงวิ่งไปยังที่ๆเขาสัมผัสออร่าของเวทย์หิมะได้

"คุณเฮนรี่!!" เรนหันหลังไปหาเจ้าตัวที่วิ่งออกไป

"เรน ไม่ต้องห่วง คุณเฮนรี่คงจะสัมผัสอะไรบางอย่างได้น่ะ ปล่อยให้เขาวิ่งไปแบบนั้นเถอะ เดี๋ยวก็กลับมาแล้วละ" อควาดิเอลตบไหล่ของเรนๆเบาหลังจากที่เจ้าตัวพูดจบ

ตัดกลับมาที่ฝั่งยูคิ และ เวียร์

"ตั้งแต่นี้ไป... เจ้านายของกุญแจดอกนี้คือตัวข้า... ข้าขอทำพันธสัญญาในการเป็นนาย!! สโนว์!!" ยูคิกางแขนออกมาในระดับเอวก่อนที่จะตะโกนออกมา กุญแจที่ลอยอยู่ตรงหน้าของยูคิก็ลอยมาอยู่ตรงหน้าอกของยูคิ ก่อนที่เธอจะเอามือทั้งสองข้างกุมเอาไว้ด้วยความยินดี แล้วเธอก็เก็บกุญแจไว้ที่กระโปรงของเธอ

"ยินดีด้วยนะ... ยูคิ!! หนูเป็นจอมเวทย์แล้วนะ!!" เวียร์สวมกอดยูคิจากด้านหลัง ก่อนที่จะพูดออกมาด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มร่าเริงและสดใส

"ไชโย้!!" ยูคิกระโดดด้วยความดีใจขั้นสูงสุด เวียร์คลายกอดออก แล้วปล่อยให้เธอกระโดดด้วยความดีใจ

"จะว่าไป น้าสงสัยอะไรบางอย่างเกี่ยวกับตัวหนูอ่ะนะ..." เขาพูดให้อีกฝ่ายได้ยิน ความจริงแล้ว เขาก็อยากจะให้เธอเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดโดยไม่ต้องถามต่อ

"หืม? อะ.. อะไรหรอคะ?" เธอเอียงคอนิดๆก่อนที่จะถามอีกฝ่ายกลับไป

"หนูรู้จักกับเรนได้ยังไง? ช่วยเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้น้าฟังได้ไหม?" เวียร์ขอร้องเธอด้วยความอ่อนโยน เพื่อให้เธอเล่าเหตุการณ์ให้เขาฟัง

"อืม... จะเล่าจากตรงไหนก่อนดีล่ะ? เรื่องมันยาวนะคะ..." ยูคิตั้งคำถามกับตัวเอง ก่อนที่อีกฝ่ายจะหันหน้าแล้วยิ้มให้เธอ

"เล่ามาเถอะ เริ่มจากตรงไหนก็ได้" เขายิ้มให้เธอด้วยความอ่อนโยนอีกเช่นเคย

"เริ่มจากตั้งแต่ตอนที่ฉันรู้จักกับเรนครั้งแรกก็แล้วกันนะคะ"

แต่ว่า... ทั้งสองคนไม่รู้ว่ามีคนมาหาเธอแล้วซุ่มมองอยู่เงียบๆ

เมื่อ 8 ปีก่อน

ในตอนที่เรนยังอยู่ในชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 และ ตัวฉันที่เรียนอยู่ในห้องเดียวกันกับเรน ตอนนั้นฉันใช้อีกตัวตนนึงของฉัน ที่มีชื่อว่า ฮิทสึจิ ยางิ ความหมายของชื่อฉันก็คือ แกะกับแพะ เป็นชื่อและนามสกุลที่นำคำทั้งสองคำมาตั้งเป็นชื่อและนามสกุลอ่ะนะ ตอนนั้นเรนถูกรุ่นพี่ของเรนแกล้ง เพราะว่า ผมของเรนยาวเกินไปจนทำให้เรนมีลักษณะที่เหมือนกับผู้หญิง ฉันน่ะ พยายามปกป้องเรนมาโดยตลอด ใครทำอะไรกับเรนเอาไว้ ฉันทำแบบนั้นกับคนที่ทำกับเรน เหมือนกับการแก้แค้นนั่นแหละ คนที่ทำอะไรกับเรนไว้จะเจ็บกว่าเรน 2 - 4 เท่าอ่ะนะ

"ไอ้ตุ๊ด!!" เสียงของเด็กชายคนที่ 1 พูดขึ้นมาพลางเตะท้องของเรน จนร่างเล็กๆแสนบอบบางของเรนกระเด็นไปชนกับโต๊ะเรียน

หลังจากนั้นทุกๆคนที่เป็นผู้ชายก็รุมกันหัวเราะเรนกันอย่างสนุกปาก ทุกๆคนที่เป็นผู้หญิงอยากจะช่วยเรนใจจะขาด แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะ เรี่ยวแรงของแต่ละคนที่เป็นผู้หญิงน้อยกว่าพวกเขาหลายเท่าซะอีก

"ฮือๆๆๆ ทะ... ทำไม ทะ.. ทำ มะ...ไม ทำแบบนี้.. กับผมครับ? ฮืออออ" เรนมองหน้ากลุ่มคนที่แกล้งเรนทั้งน้ำตา เรนไม่สามารถทำอะไรได้เลย เพราะ เรนรู้สึกเจ็บปวดมาก แต่ก็ไม่สามารถแก้แค้นใครกลับคืนไปได้

"หยุดแกล้งเรนเดี๋ยวนี้เลยนะ!!" ฉันเดินเข้ามาแล้วมองหน้าเรนด้วยความสงสาร ก่อนที่จะมองหน้าพวกเขาด้วยความโกรธแค้น

หลังจากนั้น... ฉันเลยยกโต๊ะเรียนที่เรนกระเด็นไปชน ไปขว้า่งใส่ทุกคนที่เป็นผู้ชาย แล้วฉันก็เตะให้โต๊ะกระเด็นไปพร้อมกับคนที่แกล้งเรนอีกทีนึงอ่ะนะ หลังจากนั้น ทุกคนที่เป็นผู้ชายก็หวาดผวาและกลัวฉันมากจนไม่กล้าเข้ามายุ่งกับเรน หรือ แม้กระทั่งคนอื่นๆที่เป็นผู้หญิงอีกเลย

"หลังจากที่หนูและเรนจบชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 หนูกับเรนก็ไม่ได้เจอกันอีกในชีวิตจริง หลังจากนั้น 1 ปีต่อมา คุณอลันก็บอกกับหนูว่า เรนจำฉันไม่ได้แล้ว เพราะ ไม่ได้เจอกันนานมาก แต่ว่า หนูยังอยากจะเจอเรนให้มากกว่านี้ หนูเลย... เข้าหาเรนในความฝันของเรนด้วย ยูคิ ตัวตนที่แท้จริงของหนูมาโดยตลอดนั่นแหละ" ยูคิเล่าเรื่องราวให้อีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"ความเป็นมาก็เป็นแบบนี้นี่เอง..." เวียร์พยักหน้าให้เธอ แต่ทว่ายูคิเหลือบไปเห็นผู้ชายร่างสูงคนหนึ่งเดินเพ่นพ่านอยู่ห่างๆกันนิดหน่อย ข้างหลังเสาปรากฏภาพเป็นชายหนุ่มใส่ชุดสูทที่กำลังยืนกอดอกอยู่

"ใครน่ะ!!" ยูคิตะเบ็งเสียงไปหาเจ้าตัวที่กำลังยืนอยู่

"เวียร์... รู้ไหม? ฉันตามหานายตั้งนานเลยนะ แล้วก็นะ... เธอมาที่นี่ได้ไงเนี่ย? ฮิทสึจิ ไม่สิ ยูคิ ก่อนหน้านี้สักแปบนึงเธอไปสร้างวีรกรรมอะไรไว้ละหืม? ยัยสโนไวท์..." เฮนรี่เดินเข้ามาหาทั้งสองคนก่อนที่จะยืนเท้าเอวให้เห็น แล้วถามยูคิที่ยืนอยู่ข้างๆเวียร์

"เห้อ ไอตาบ้าเอ๊ย... เดี๋ยวฉันจะเล่าความจริงให้ฟังก็ได้ ฉันใช้พลังจากสร้อยคอที่ฉันใส่อยู่ เพื่อมาที่โลกนี้ด้วยตัวตนของฮิทสึจิ เมื่อฉันมาถึง ฉันก็เดินออกมาจากโบสถ์ แล้วฉันก็เดินชมของนู่นนี่นั่นแถวย่านการค้า แล้วก็ มีผู้ชายที่เหมือนทหารตะโกนบอกว่า องค์ราชากำลังมาที่นี่ ทุกคนก็คุกเข่าลงพร้อมกันอย่างกับจับวาง ฉันที่พึ่งมาอาณาจักรนี้ครั้งแรกในชีวิตของฉันน่ะ ฉันก็ยืนเอ๋อๆแล้วงงเป็นไก่ตาแตกสิยะ แล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไงกันละยะ!! ว่าที่นี่น่ะเขาคุกเข่าลงเวลาที่พระราชากำลังจะมาน่ะ!! โธ่..." เมื่อสิ้นเสียงของยูคิ เธอจึงทำแก้มป่องให้แก่อีกฝ่ายที่ยืนเท้าเอวใส่

"โอเคๆ เข้าใจแล้วละ ก็แหงละนะ เธอไม่ได้อยู่ที่โลกนี้เป็นประจำนี่หน่า ไม่แปลกใจเลย ที่เธอไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรมากนัก ตอนนี้ทหารมายืนรอจับเธออยู่ข้างล่างสุดแล้วน่ะสิ" เฮนรี่หลับตาลงก่อนที่จะเอ่ยปากพูดออกมา

"เฮนรี่... ถ้านายจะไปข้างล่าง ฉันขออะไรสักอย่างหน่อยสิได้หรือเปล่า? ถ้าขอไม่ได้ฉันจะอุ้มยูคิแล้วบินหนีไปจากที่นี่นะ" เวียร์ถามเฮนรี่ด้วยสีหน้าสงสาร ความสงสารของเวียร์ที่ไม่ได้สื่อถึงเจ้าตัวที่กำลังพูดอยู่ แต่สื่อไปถึงยูคิที่ยืนอยู่ข้างๆเขา

"พูดมาดิ จะขออะไรจากฉันกันล่ะ?" เฮนรี่ผายมือไปหาเวียร์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาก่อนที่จะเอ่ยปากยิงคำถามออกมา

"ช่วยบอกทหารที่ตามจับยูคิให้หน่อย ว่ายูคิเป็นแค่เด็กผู้หญิงที่พึ่งเดินทางท่องเที่ยวเป็นครั้งแรก ยูคิเลยยังไม่รู้อะไรมากเกี่ยวกับการใช้ชีวิตในแต่ละสถานที่น่ะ ได้ปะล่ะ? เพราะยูคิก็ไม่อยากมาที่โลกนี้ซักเท่าไร ก็เลยเป็นเหตุผลที่ว่า "ยังไม่รู้อะไรมากเกี่ยวกับที่โลกนี้" มันดูคล้องจองและสมเหตุสมผลดีใช่ไหมล่ะ? ที่ฉันจะช่วยยูคิซึ่งเป็นหลานสาวของฉัน" เวียร์ตอบคำถามของอีกฝ่าย แน่นอนว่าคำตอบของเขาเป็นคำขอที่อยากจะช่วยเหลือยูคิ

"อืม... ก็ได้ สมเหตุสมผลดี เพราะ ยูคิ เป็นน้องสาวของ คริส กับ ซีค แถมยังเป็นหลานสาวของนาย กับ เฟียธ แล้วก็ตระกูลของนาย และ ตระกูลของยัยนี่เป็นญาติกันซะด้วย โอเคๆ ฉันจะช่วยยัยนี่ก็ได้" เฮนรี่เท้าเอวก่อนที่จะเอ่ยปากตอบรับคำขอพร้อมเหตุผลที่สมเหตุสมผล

"เย้!! รอดแล้ว!!" ยูคิกระโดดลั้นลาด้วยความดีใจสุดขีด

"นี่ยัยสโนวไวท์ ถ้าอยากจะมาเที่ยวที่โลกนี้อีกเมื่อไหร่ บอกฉันหรือใครก็ได้ที่เธอรู้จักนะ เดี๋ยวจะแนะนำให้หมดเปลือกเลย เข้าใจไหม?" เฮนรี่ถามยูคิด้วยสีหน้ากวนประสาทนิดๆ

"เข้าใจแล้วน่า ดูเหมือนว่าต้องกลับแล้วละนะ บ๊ายบาย~" เธอจับสร้อยคอของเธอก่อนที่จะพูดว่า

"ฉันจะไปที่ห้องของคุณอลัน... ที่ตั้งอยู่บนโลกแห่งความจริง!! พาฉันไปที่นั่นที!!"

ยูคิจึงหลับตา ร่างของยูคิหายวับไป สุดท้ายยูคิก็กลับมาที่ห้องของอลันจนได้ จนกระทั่งเธอพบกับชายหนุ่มร่างผอมสูงกำลังยืนหันหลังอยู่ตรงหน้าเธอ

"ขอโทษนะคะ คุณคือใครคะ?"

โปรดติดตามตอนต่อไป...