ฟากฟ้าให้มารัก

ตอนที่ 2

หนีไม่พ้น

"ระวัง!!!!"

เขตดาววิ่งออกไปท่ามกลางสายฝนที่เริ่มตกหนัก เม็ดฝนที่ก่อนหน้าค่อยๆโปรยลงมาประผิวเธออย่าง นุ่มนวล บัดนี้กลับรุนแรงดั่งเข็มนับพันที่พร้อมจะทิ่มแทงเธอ สองขาของเขตดาวก้าวสับกันไปมาอย่างรวดเร็วจนรองเท้าส้นสูงข้างหนึ่งหลุดออกจากเท้าของเธอ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจขอแค่ให้เธอได้ถึงตัวเด็ก

ผู้หญิงคนนั้น ก่อนสิ่งที่เธอไม่อยากคิดจะเกิดขึ้น…และจนนาทีสุดท้ายเธอก็ถึงตัวของเด็กก่อนที่รถจะพุ่งเข้ามาชน เขตดาวขว้าตัวเด็กผู้หญิงไว้ในอ้อมแขนและล้มลง เธอเอาแผ่นหลังรับขอบฟุตพาทริมถนนเพื่อไม่ให้เด็กน้อยได้รับบาดเจ็บ

"หนูเจ็บตรงไหนไหม"

"ฟากฟ้าไม่เจ็บค่ะ พี่สาวเจ็บมากไหมคะ"

ฉันส่ายหน้าแทนคำตอบ ผู้คนเดินมามุงดูว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันเหลือบไปเห็นรถยนต์ที่เคยเกือบจะชนเด็กหญิงได้เสยเข้ากับเสาไฟบนเกาะกลางถนน กลิ่นควันจากรถเหม็นจนแสบจมูกดีที่ฝนตกจึงช่วยบรรเทาไปได้บ้าง ไม่นาน รถพยาบาลก็มา

"หนูชื่อฟากฟ้าใช่ไหมจ๊ะ" เด็กหญิงพยักหน้า

"งั้นฟากฟ้าไปโรงพยาบาลกับพี่ก่อนนะ"

"แต่ฟากฟ้าอยากไปหาคุณพ่อค่ะ"

"เดี๋ยวคุณพ่อก็มาแล้ว...แต่ตอนนี้อยู่กับพี่ก่อนเนอะ"

เด็กหญิงทำหน้าผิดหวัง คำปลอบประโลมของฉันเหมือนจะไม่ช่วยให้เด็กน้อยสบายใจเท่าไร ตาใสแจ๋วอย่างกับตาปลามีน้ำใสๆไหลออกมาเปรอะแก้มเต็มไปหมด เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้ฉันได้แต่กอดและลูบผมเพื่อปลอบเธอ

ก่อนก้าวเท้าขึ้นรถพยาบาลฉันนึกถึงคุณยายคนนั้นขึ้นมา เลยหันไปดูที่หน้าร้านหนังสือแต่ก็ไม่เห็นคุณยายแล้ว ฉันจึงไม่ได้สนใจและเดินขึ้นรถพยาบาลไปพร้อมกับฟากฟ้าที่ร้องไห้จนหลับไปในอ้อมแขนฉัน

 

 

บริษัทไอที sky

"ว่าไงนะลูกสาวฉันถูกรถชนเหรอ!!!!" รักษ์เมฆถามด้วยสีหน้าที่ทั้งตกใจและเป็นห่วงลูก

"ฉันไม่ได้บอกว่าถูกชน!! แค่เกือบจะ เกือบจะ!"

"ไม่รู้ล่ะ...พาฉันไปหาลูกเดี๋ยวนี้เลยไอ้แสง ถ้าลูกฉันเป็นไรไปฉันจะไล่คนขับรถแกออก" ผมพูดพร้อมกับเดินไปที่จอดรถด้วยความร้อนใจ ไอ้แสงก็เดินตามผมมาติดๆ

"นี่เอะอะก็จะไล่ออกอย่างเดียวเลยหรือไง ชีวิตนี้พูดเป็นอยู่สองคำเหรอวะ"

ผมหยุดเดิน และหันหลังไปพูดกับไอ้แสง

"เออ...หมดเรื่องพูดยัง ถ้าหมดแล้วก็ขึ้นรถได้แล้วเนอะแต่ถ้าแกไม่ขึ้นดูปากนะ ก็ ไป เอง!"

ตอนนี้ไอ้แสงกำลังหน้าเหวอเพราะคำพูดผมอยู่ ผมจึงรีบขึ้นรถและสตาร์ทอย่างรวดเร็วทำท่าเหมือน จะออกรถ

"เฮ้ย! ไอ้รักษ์รอก่อนดิวะ ฉันไม่อยากเสียค่าแท็กซี่!!"

ไอ้แสงรีบเปิดประตูแล้วกระโดดขึ้นรถมาอย่างเร็ว

"ที่แท้ก็งก นี่เอง"

"ใช่ครับผมงก ผมไม่มีตังค์ คุณรักษ์จะรับเลี้ยงผมไหมล่ะครับ"

"ฉันมีลูกต้องเลี้ยงตั้งหนึ่งคน ไม่มีเงินมาซื้ออาหารเม็ดให้แกหรอกนะ"

"นี่แกว่าฉันเป็นแมวเหรอวะ"

"หมาต่างหาก! หนิ แกหยุดพูดมากได้ละ ฉันต้องใช้สมาธิขับรถป่านนี้ลูกฉันจะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้"

 

 

โรงพยาบาล

ดีนะที่ฉันไม่เป็นไรมาก หมอบอกแค่เป็นแผลนิดหน่อยทำแผลเสร็จก็กลับบ้านได้ นี่ถ้าแม่รู้ต้องเป็นห่วงฉันมากแน่เลยโดนไล่ออกจากงานแถมยังต้องมาเสียค่าหมอค่ายาอีก วันนี้เจอเรื่องซวยๆ...จะว่าไปก็นึกถึงยัยหนูฟากฟ้าขึ้นมาจะเป็นอะไรมากหรือเปล่าก็ไม่รู้ไปดูหน่อยดีกว่า ฉันก้มหน้าก้มตาเดินไปไม่ทันได้ดูทางจึงได้ไปชนเข้ากับใครคนหนึ่ง

"โอ๊ย...ขอโทษค่ะ"

"ไม่เป็นไรครับ"

พอฉันเงยหน้าขึ้นมาดูจึงได้รู้เป็น…

"คุณแสงเหนือ!!"

"คุณเขตดาว!..มาทำอะไรที่นี่ครับ"

"แหม ผ้าพันแผลเต็มตัวขนาดนี้ คงมาเยี่ยมคนป่วยมั้งคะ"

"เอ่อ...โทษทีครับ แล้วเกิดอะไรขึ้นกับคุณเหรอครับ"

"อุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ"

ฉันแยกจากคุณแสงและเดินไปถามคุณพยาบาลว่าฟากฟ้าอยู่ไหน

คุณพยาบาลจึงนำทางฉันไปหาฟากฟ้า...พอมาคิดดูก็ลืมถามคุณแสงเนอะว่ามาทำอะไรที่นี่ แต่ช่างเถอะอย่าไปเผือกเรื่องชาวบ้านเลยเอาตัวเองให้รอดก่อนเขตดาว ไม่นานก็มาถึงห้องที่ฟากฟ้าอยู่

"ขอบคุณมากค่ะ คุณพยาบาล" พอคุณพยาบาลไปแล้วฉันก็เคาะประตูห้องแบบพอเป็นมารยาท

"พี่เข้าไปนะ ฟากฟ้า" ฉันเปิดประตูเข้าไปก็เห็นคุณแสงเหนือกำลังอุ้มฟากฟ้ามาไว้ที่ตัก O M G นี่เขาเป็น พ่อลูกกัน เหรอ บังเอิญเกิ๊น

"คุณอีกแล้วเหรอคะ"

"คุณเขตดาว!...มาหาผมมีอะไรหรือเปล่าครับ"

"ใครว่าฉันมาหาคุณคะ ฉันมาหาฟากฟ้าต่างหาก"

"พี่สาวมาหาฟากฟ้าเหรอคะ" เด็กน้อยถามเสียงใส

"ใช่จ้า แล้วหนูเป็นอะไรมากหรือเปล่า"

"คุณหมอบอกว่าฟากฟ้าไม่เป็นไรค่ะ" ฉันยื้มให้ฟากฟ้าพลางหันไปมองคุณแสงที่ตอนนี้ทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก

"คุณเขต รู้จักฟากฟ้าด้วยเหรอครับ"

"พี่สาวเป็นคนช่วยฟากฟ้าค่ะ"

"ใช่ ฉันเป็นคนช่วยลูกสาวคุณไม่ให้ถูกรถชน"

"คุณว่าอะไรนะครับ ลูกสาวผมเหรอ"

"ก็ฟากฟ้าเป็นลูกสาวคุณไม่ใช่เหรอ ทำหน้างงอยู่ได้จะขอบคุณสักคำก็ไม่มี"

"ฮึ ฮึ ฮึ ฮึ"

"มีอะไรให้น่าหัวเราะคะ" เขาต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆแทนที่จะขอบคุณดันหัวเราะขึ้นมาได้

"ก็คุณไงครับ"

"หัวเราะฉันทำไมคะ"

"ก็ผมยังไม่มีภรรยาจะมีลูกได้ยังไง เนอะฟากฟ้า"

"ใช่ค่ะพี่สาว อาแสงไม่ใช่คุณพ่อของฟากฟ้านะคะ"

อาแสงงั้นเหรอ! เขตดาวเอ๊ยหน้าแตกหมอไม่รับเย็บเลยทีนี้ ถ้าคุณแสงไม่ใช่แล้วใครเป็นพ่อ ของเด็กคนนี้กันล่ะ

"ไอ้แสงไม่รอกันเลยนะปล่อยให้ฉันตามหาอยู่ตั้ง...นาน เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"

ฉันหันไปตามเสียงของผู้มาเยือนคนใหม่ก็เห็นชายร่างสูงคนเดียวกันกับที่ไล่ฉันออกจาบริษัทเมื่อเช้า กำลังทำหน้าตาสงสัยฉันอยู่

"ไอ้รักษ์ต่างหากล่ะครับ ที่ควรต้องขอบคุณคุณเขต"

"ยะ...อย่าบอกนะว่า พ่อของฟากฟ้าคือ…"

"ผมเอง ทำไม"

"คุณพ่อขา ฟากฟ้าคิดถึงพ่อค่ะ"

"พ่อก็คิดถึงหนูเหมือนกัน ว่าแต่ทำฉันต้องขอบคุณยัยนี่ด้วยวะ"

"ก็คุณเขตเขาเป็นคนที่ช่วยลูกสาวแกไม่ให้ถูกรถชน"

"เธอเองเหรอ"

"ก็ใช่น่ะสิถามได้"

"ถ้างั้นก็...ขอบ...คุณ...เธอมากที่ช่วยลูกฉัน"

นี่ฉันคงทำบุญมามากสินะ เลยได้ยินคำว่าขอบคุณจากท่าน CEO นึกว่าจะพูดไม่ได้ซะแล้ว กว่าจะพูดออกมาได้!

"และเพื่อเป็นการตอบแทน คุณจะได้เข้ามาทำงานในบริษัทเราอีกครั้งครับ"

"จริงเหรอคะคุณแสง!! ไม่อยากจะเชื่อ"

"เดี๋ยวๆไอ้แสง แกจะตอบแทนด้วยวิธีไม่ได้นะเว้ย"

"ทำไมล่ะคะคุณพ่อ ฟากฟ้าอยากเจอพี่สาวบ่อยๆค่ะ ให้พี่สาวมาทำงานด้วยเถอะนะคะ"

"เห็นไหมลูกแกยังอยู่ข้างฉันเลย"

"นะคะคุณพ่อ นะคะ"

เด็กหญิงดึงแขนเสื้อชายผู้เป็นพ่อพลางพูดโน้มน้าวให้พ่อของเธอใจอ่อน

"ฟากฟ้าจ๊ะ อย่าไปกวนคุณพ่อเขาเลย พี่ช่วยหนูด้วยใจไม่ได้ต้องสิ่งตอบแทน!"

ฉันพูดพร้อมตวัดหางตาไปยังคุณรักษ์และกำลังจะกลับหลังหันเดินออกไปแต่ก็มีเสียงคนทักท้วงไว้

"เดี๋ยวก่อน!"

"อะไรของคุณอีกเนี่ยคุณรักษ์"

"ฉัน...ให้เธอ...ไปทำงาน...ที่...บริษัทก็...ได้"

"เย้ๆๆๆ จริงนะคะคุณพ่อ ให้พี่สาวไปทำงานจริงเหรอคะ" ชายผู้เป็นพ่อพยักหน้าแทนคำตอบ

"จริงเหรอไอ้รักษ์"

"เออ ถามมากจังวะ"

อีตานี่ท่าจะไม่สบายนะเนี่ยอยู่ๆก็เปลี่ยนใจเฉย แต่ก็ดีเหมือนกันแม่จะได้ไม่ต้องห่วงตอนแรกก็กังวลอยู่ว่าจะตอบแม่เรื่องงานยังไง แต่ตอนนี้ก็คงไม่ต้องตอบแล้วล่ะ

"พี่สาวไม่ดีใจเหรอคะ"

"ดีใจสิจ๊ะ ดีใจมากๆเลย" ดีใจแบบไม่ออกอาการ ถ้าออกอาการเดี๋ยวเสียฟอร์มหมด

 

 

บ้านรักษ์เมฆ

หลังจากกลับจากโรงพยาบาลผมก็ไปส่งไอ้แสงที่บ้าน แล้วตรงกลับบ้านทันทีเพราะดูเหมือนว่าลูกผมจะเหนื่อยมาก

"คุณพ่อขา ฟากฟ้าง่วงแล้วค่ะ"

"งั้นหนูต้องไปอาบน้ำก่อน พ่อถึงจะให้ไปนอนโอเคไหม"

"ไม่โอเคค่ะ"

"ฟากฟ้า" ผมทำเสียงดุ

"โอเคก็ได้ค่ะคุณพ่อ"

"ฟากฟ้า หลานย่ามาแล้วเหรอจ๊ะ มาๆ มาหาย่า"

พอเข้าบ้านมาก็เจอคุณแม่กับคุณพ่อของผมรออยู่ที่โซฟา ท่านคงจะเป็นห่วงหลานสาวคนเดียวของท่าน พอเจ้าตัวเล็กเห็นคุณย่าก็วิ่งเข้าไปกอดทันที

"กลับมาแล้วเหรอเจ้ารักษ์"

"ครับคุณพ่อ"

"นี่ตารักษ์แกดูลูกยังไง ให้เกือบโดนรถชนเนี่ย ดีนะมีคนมาช่วยเอาไว้"

"ผมขอโทษครับคุณแม่"

"เอาน่าคุณอัมพรหลานเราไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ไม่มีใครอยากให้เรื่องนี้เกิดขึ้นหรอก"

"คุณก็เข้าข้างลูกชายตัวดีของคุณอยู่ได้"

"ฟากฟ้า ไหนบอกปู่สิว่าหนูไปอยู่ตรงถนนได้ยังไงหืม"

"ฟากฟ้าก็จำไม่ได้ค่ะคุณปู่"

"ช่างเถอะๆ ไปอาบน้ำกลับย่าดีกว่าเนอะ"

"ค่ะคุณย่า"

"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"

ผมเดินเข้าห้องนอนเตรียมจะอาบน้ำก็เหลือบไปเห็นรูปรัมภา ภรรยาของผมที่เสียไปตอนฟากฟ้าเกิด ถ้าเธอมองลงมาจากบนฟ้าเธอคงจะโกรธผมมากที่ผมดูแลลูกเราไม่ดี

"ผมขอโทษนะคุณภา ที่ผมดูแลลูกเราไม่ดีผมสัญญาว่าต่อไปจะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก ผมรักคุณกับลูกมากนะ"

 

 

เช้าวันต่อมา บริษัทไอที sky

วันนี้ฉันไม่สาย เพราะฉะนั้นตาคุณรักษ์ไม่มีข้ออ้างมาเล่นงานฉันแน่ขณะที่ฉันกำลังนั่งลงที่โต๊ะทำงานก็มีเสียง เรียกฉันขึ้นมา

"เขตดาว"

นึกว่าใครเรียกที่แท้ก็คุณรักษ์เมฆนี่เอง

"คะคุณรักษ์เมฆ"

"เธอนี่สายเสมอต้นเสมอปลายจริงๆนะ"

"สายอะไรกันคะ ตอนนี้ 7.00 น. ก็ตรงเวลานี่คะ"

"แต่นาฬิกาของฉันมัน 7.05 น. เธอสาย!"

"ค่ะ ทีหลังดิฉันจะตั้งเวลาให้เหมือนนาฬิกาคุณรักษ์เมฆนะคะ"

นาฬิกาตัวเองเร็วไปแท้ๆ ยังจะมาโทษคนอื่นเขาอีก พอฉันพูดจบ

คุณรักษ์ก็ค่อยๆโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูฉัน...

"ดี เผอิญว่าพจนานุกรมของฉันมีแต่คำว่าก่อนเวลาน่ะ เลยต้องตั้งนาฬิกาให้มันเร็ว"

"ค่ะ!" เหอะ ตานี่อ่านใจคนได้หรือยังไงไม่ได้พูดสักคำเลย แล้ววันนี้ฉันจะรอดไหมเนี่ย!!