ฟากฟ้าให้มารัก

ตอนที่ 1

ครั้งแรกที่เจอ

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด เสียงดังของนาฬิกาข้างบนหัวเตียง ปลุกให้ร่างบางที่นอนซุกกายอยู่ใต้ผ้าห่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย ก่อนจะเหยียดและเอี้ยวกายไปมาเพื่อคลายความเกียจคร้านพลางหันไปมองดูเวลา ความงัวเงียเมื่อครู่จึงพลันหายไปจนหมด

"แม่ค๊า!!!" หญิงสาวตะโกนลั่น

"อะไรลูก ร้องเสียงดังเชียว"

"ทำไมไม่ปลุกเขตคะ เขตสายแล้ว"

"เอ๊า แม่ก็คิดว่าลูกตื่นแล้ว งั้นรีบไปอาบน้ำแต่งตัวเลยเดี๋ยวไม่ทัน"

ฉันพยักหน้าตอบรับแม่ไปอย่างลวกๆ แล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำทันที…

พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันก็คว้ากระเป๋าแล้วรีบวิ่งลงบันได โดยไม่ทันระวัง จึงก้าวพลาดล้มหกคะเมนลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่ที่พื้น

"ว๊าย....ตาเถรหก"

"ไม่ใช่ตาเถร แต่เป็นเขตต่างหากล่ะแม่ ฮือ เจ็บ!"

"แล้ววิ่งลงมาทำไม ลุกขึ้นมากินข้าวมาเร็วลูกแม่เรียกแกร็บไบค์ให้แล้ว"

"ไม่กงไม่กินมันแล้วแม่ สายแล้วเขตไปก่อนนะ"

"ไม่กินได้ยังไง ดูสินั่นผมเผ้าก็ไม่หวีแม่ลูกคนนี้นี่"

ฉันวิ่งออกมาจากบ้าน กระโดดขึ้นรถมอเตอร์ไซค์แกร็บไบค์ที่แม่เรียกไว้ให้อย่างรวดเร็ว

"ซิ่งเลยนะพี่ หนูรีบ"

บริษัทไอที sky

ปัง! หนุ่มใหญ่หน้าคมเข้มในสูทสีดำกระแทกแฟ้มลงบนโต๊ะทำงานด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ ทำเอาชายหนุ่มที่นั่งเหม่ออยู่ตรงหน้าสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ

"อะไรครับ ไอ้คุณรักษ์เมฆกระแทกแฟ้มใส่หน้ากระผมทำไมครับ"

"ก็ใครใช้ให้แกรับนักศึกษาจบใหม่มาเป็นเลขาฉันล่ะ"

"อ๋อ แกหมายถึง คุณเขตดาว อ่ะนะ"

"แล้วมันมีคนอื่นอีกหรือไง"

"แกจะคิดมากทำไม ถึงคุณเขตเขาจะพึ่งเรียนจบไม่มีประสบการณ์แต่

เขาก็เก่งมากนะเว้ย ได้ทั้งภาษาอังกฤษ จีน ญี่ปุ่น เกาหลี ฝรั่งเศส…"

ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขัดจังหวะชายหนุ่มที่กำลังสาธยายความเก่งของเลขาคนใหม่ที่เขาเลือกให้ผู้เป็นเพื่อนฟัง

"ขออนุญาตค่ะ คุณรักษ์เมฆ คุณแสงเหนือ"

"ว่าไงระพี เลขาคนใหม่มาแล้วเหรอ"

"ค่ะ มาแล้วค่ะ"

"งั้นก็ให้มาที่ห้องนี้ได้เลยนะ ไอ้คุณรักษ์มันจะได้รู้ว่าผมเลือกคนไม่ผิด"

แสงเหนือพูดพลางทำหน้ามั่นอกมั่นใจ ว่าเพื่อนของเขาจะต้องชอบเลขาคนนี้

"ได้ค่ะ คุณแสง"

รักษ์เมฆเห็นหน้าแสงเหนือดูมั่นใจขนาดนั้น เขาก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ ถ้าเด็กนั่นไม่เก่งจริงล่ะก็เขาจะไล่ออกให้ดู

เฮ้อ! ในที่สุดฉันก็มาถึงบริษัทสักที ตอนนี้ก็แค่รอให้คุณระพีไปเรียนคุณแสงเหนือว่าฉันมาแล้วก็เท่านั้น นั่นไง!แค่นึกถึงคุณระพีก็มาพอดีเลย

"คุณเขตดาวคะ"

"ว่าไงคะ"

"คุณแสงเหนือ ให้เชิญที่ห้อง CEO ค่ะ"

"อะ...อะไรนะคะ ห้อง CEO เหรอคะ"

"ใช่ค่ะ เพราะตอนนี้คุณแสงอยู่ที่ห้อง CEO ค่ะ ตามดิฉันมาสิคะ"

"อ๋อ ค่ะๆ"

อะไรกันต้องไปเจอ CEO เลยเหรอเนี่ย ฉันก็ไม่ได้เตรียมตัวมาซะด้วยสิ เขายิ่งลือกันอยู่ว่า CEO ที่นี่ดุเหมือนเสือเลย

ก๊อกๆๆ

"ขออนุญาตค่ะ" คุณระพีพูดก่อนเราสองคนจะเดินเข้าไปในห้อง

"สะ...สวัสดีค่ะ ฉะ...ฉันเขตดาวค่ะ" โอ๊ย!! กดดันชะมัด อีตา CEO นี่ก็

จ้องฉันอย่างกับจะกินหัวให้ได้

"นี่น่ะเหรอไอ้แสง เลขาที่แกบอกว่าเก่งฉันว่า...ก็งั้นๆดูเก้ๆกังๆจะทำงาน

เป็นหรือเปล่าก็ไม่รู้"

สาบานเถอะ นี่คือคนที่จะเป็นเจ้านายฉันจริงเหรอ ฉันต้องทำงานกับอีตานี่!! จริงเหรอเนี่ย ทั้งปากเสีย ชอบดูถูกคนอื่น!! ไม่น่าเล๊ยเขตเอ๊ยเขตดาว

"ดูสิ ผมเผ้าก็รุงรังมาถึงบริษัทก็สาย คุณสมบัติแค่นี้ก็ไม่ผ่านแล้ว ไม่มี

ข้อไหนที่เหมาะสมที่จะเป็นเลขาของฉันเลยแม้แต่ข้อเดียว….

ไล่ออกไปซะ!!"

"ดะ...เดี๋ยวก่อนสิคะ แต่ฉันยังไม่ได้ลองทำงานเลยนะคะ"

อีตาบ้านี่นึกจะไล่ก็ไล่ง่ายๆแบบนี้เนี่ยนะ ฉันยังไม่ได้ลองทำงานเลยนะย๊ะ!

"อะ...เออ นั่นสิไอ้รักษ์ แกจะรีบไล่ไปไหนวะ คุณเขตเขายังไม่ได้ลอง

ทำงานเลย แล้วแกจะรู้ได้ไงว่าเขาทำงานเป็นหรือไม่เป็น"

"ไม่จำเป็นหรอก เพราะแค่เรื่องบุคลิกภาพกับความตรงเวลาง่ายๆแค่นี้

ยังทำไม่ได้ต่อให้ทำงานเก่งแค่ไหน ฉัน! ก็! ไม่! จ้าง! ไล่ออกไปซะ"

"คุณจะไล่ฉันออกแบบนี้ไม่ได้นะ"

มันจะมากเกินไปแล้วนะ ถ้าไม่เห็นว่าเงินเดือนดี ฉัน! ก็! ไม่! ง้อ! เหมือนกันนั่นแหละ!!!

"ทำไมจะไม่ได้นี่มันบริษัทฉัน ฉันจะไล่ใครออกก็ได้"

"คุณแสง! ช่วยฉันหน่อยสิคะ"

"เออ ไอ้รักษ์ฉันว่า…."

"ไม่ต้องพูดนะไอ้แสง ฉันขี้เกียจฟัง"

ผมพูดตัดบทไอ้แสงอย่างไม่ใยดี ก็ใครใช้ให้มันเอาเด็กจบใหม่มาเป็นเลขาผมล่ะ มันก็รู้ว่าผมไม่ชอบคนที่ไม่มีประสบการณ์แต่มันก็ยังดันทุรังรับมา แล้วเป็นไงตอนแรกก็คุยอวดไว้อย่างดีสุดท้ายก็เหลวไม่เป็นท่า ไล่ออกไปน่ะดีแล้วจะจ้างให้เปลืองเงินทำไม

"ส่วนเธอฉันไล่เธอออกแล้ว จะไปไหนก็ไป"

"นี่! คุณรักษ์เมฆ คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ"

"ฉันไม่ได้มีเวลาว่างทั้งมานั่งคุยกับเธอนะ ฉันมีประชุมต่อ

ไปกันได้แล้วแสงเหนือ"

พูดจบผมก็เดินออกมาจากห้องทันที ไม่วายได้ยินเสียงเด็กนั่นตะโกนไล่หลังมา ตื๊อซะจริง แต่ผมไม่สนใจซะอย่างเดี๋ยวก็ไปเอง ผมเปิดเข้ามาในห้องเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการประชุมบอร์ดบริหารในวันนี้ สักพักไอ้แสงก็ตามเข้ามา

"ไง จัดการยัยเด็กนั่นเรียบร้อยแล้วเหรอ" ผมถามไอ้แสงที่ตอนนี้ทำ

หน้าบึ้งตึงใส่ผมอยู่

"อือ...ทีหลังนะไอ้รักษ์เลขาแก แกเลือกเองเลยฉันจะไม่ยุ่งแล้ว"

"โอ๋ๆๆ...อย่างอนผมเลยนะครับคุณแสงเหนือ"

"หึ่ย! ฉันไม่ได้งอนเว้ย...หยุดทำเสียงแบบนั้น ฉันขนลุก เออ! ไอ้รักษ์"

"ว่า…"

"รถของบริษัทกำลังไปรับลูกสาวแกกลับมาจากโรงเรียนนะ เดี๋ยว

สักพักก็คงถึง"

"อือ ขอบใจแกมากที่ช่วยจัดการให้"

"ขอบจงขอบใจอะไรวะ ลูกสาวแกก็หลานฉัน! ปะ ปะ ไปทำงานได้ละ

จะถึงเวลาประชุมละ"

ฉันเดินออกจากบริษัทอย่างหมดสภาพอากาศข้างนอกเนี่ยทั้งเย็นแล้วก็สดชื่นมาก! เย็นจนผิวไหม้แล้วก็สดชื่นไปด้วย PM 2.5 อยากจะแสยะยิ้มให้กับอากาศของบ้านนี้เมืองนี้ ตอนนี้ท้องฉันมันก็เริ่มส่งเสียงโครกครากเหมือนจะประกาศให้โลกรู้ ว่าฉันหิวมากแค่ไหน

"หึ! เป็นเพราะอีตานั่นคนเดียวฉันถึงตกอยู่ในสภาพแบบนี้ สาธุ! ชาตินี้

ทั้งชาติขออย่าได้เจอกันอีกเลย เพี้ยง!"

ครึ้ม ครึ้ม! หลังจากหมดคำพูดของเขตดาวก็มีเสียงฟ้าร้องขึ้น บรรยากาศภายนอกไปเปลี่ยนไปจากที่แดดออกจ้ากลับมีเมฆดำมาบดบังพระอาทิตย์ ลมเริ่มแรงพัดฝุ่นผงให้คละคลุ้งไปทั่วบริเวณ อากาศร้อนกลายเป็นเย็นลง ในที่สุดน้ำใสๆ เม็ดเล็กก็ค่อยๆโปรยลงจากบนฟ้า

"ตายละฉันไม่มีร่มซะด้วยสิ...ไปหลบตรงนั้นก่อนละกัน"

เขตดาว วิ่งเข้าไปหลบฝนหน้าร้านหนังสือเก่าๆแห่งหนึ่ง ที่หน้าร้านมีหญิงปริศนาที่มีเส้นผมขาวโพลนไปจนถึงโคนผม ผิวหนังที่เหี่ยวย่นบ่งบอกอายุของเธอ

"หนูหนีเขาไม่พ้นหรอก"

"คะ...หนีใครคะ"

คุณยายเขาหมายถึงใคร ฉันจะไปหนีใคร ทำไมคุณยายเขาพูดจาแปลกๆ

"ชาตินี้ทั้งชาติถึงอย่างไรหนูก็ต้องได้เจอเขาอีก เพราะฟ้าเขาสั่งมา"

"เดี๋ยวนะ ชาตินี้ทั้งชาติ...ต้องได้เจอ...คุณยายหมายถึง….."

ปริ๊น!!! ปริ๊น!!!! ขณะที่ฉันกำลังจะถามคุณยายว่าคุณยายหมายถึงอีตานั่นหรือเปล่า แต่เสียงแตรรถก็เบนความสนใจฉันให้หันไปมองที่ถนน ภาพตรงหน้าทำให้ฉันแทบหยุดหายใจ เด็กหญิงตัวเล็กในชุดนักเรียนอนุบาลที่ผูกเปียสองข้างกับรถยนต์คันใหญ่วิ่งมาด้วยความเร็วที่อีกไม่กี่เมตรก็จะมาถึงตัวเด็กหญิงคนนั้น

"ระวัง!!!!"