เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก

ตอนที่ 62 : เขาเป็นใคร?
เฉินเยี่ยนคิดในใจระหว่างเดินกลับ ออกมาจากอำเภอ เธอเดินไปตามทางที่กลับหมู่บ้าน
ถนนเส้นนี้เป็นถนนใหญ่ สภาพถนนถือว่าพอใช้ได้ เดินตามทางไปเรื่อยๆ ก็ได้ น่าจะประมาณสิบลี้ เลี้ยวมาถึงหมู่บ้านหนึ่ง แล้วเดินผ่านอีกสองหมู่บ้านก็จะถึงหมู่บ้านพวกเขา เพราะไม่ซับซ้อนมาก เฉินเยี่ยนเลยจำทางได้
“มีเงินติดตัวไหม?”
กำลังเดินอยู่ จู่ๆ เฉินเยี่ยนก็ได้ยินเสียง
“ห๋า”
เฉินเยี่ยนร้องห๋า เธอกำลังคิดถึงเรื่องก่อนหน้านี้ที่สหกรณ์อยู่ ก้มหน้าเดิน เธอจ้องมองแต่เท้าตัวเอง ไม่ได้มองไปรอบข้างเลย
เฉินเยี่ยนร้องห๋าแล้วมองไปข้างๆ ซินห้าวมองเธออย่างจนปัญญาอยู่
ซินห้าวมารอเฉินเยี่ยนที่นี่สักพักแล้ว ก่อนหน้านี้เขากลัวว่าคนพวกนั้นจะมาหาเรื่องเฉินเยี่ยน เลยแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเฉินเยี่ยน ออกมาจากสหกรณ์ เขาขี่รถทิ้งซานเหลยจื่อมา แล้วเดินมา มั่นใจว่าไม่มีคนตามมาแล้ว เขาถึงค่อยมาถนนเส้นนี้ เพราะเขารู้ว่ามีแค่ถนนเส้นนี้ให้เฉินเยี่ยนเดินกลับ ส่วนคนพวกนั้นก็คิดว่าเขาอยู่ในอำเภอ ไม่มาถนนเส้นนี้หรอก ไม่น่าจะเจอเขา เขาเลยมารอเฉินเยี่ยนที่นี่
กว่าเฉินเยี่ยนจะมาถึง ก็ยังดี เฉินเยี่ยนไม่มองเขาสักนิด เดินผ่านตัวเขาไปเลย เหมือนเขาที่เป็นสิ่งมีชีวิตทั้งคนมี่ตัวตนอย่างนั้น เขาได้แค่ส่งเสียง ไม่อย่างนั้นเฉินเยี่ยนต้องไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่นี่แน่นอน
“ฉันไม่เห็นคุณ คุณไม่ได้ไปแล้วหรอกหรือ?”
เฉินเยี่ยนสงสัย
ซินห้าวแวบมองเธอ เขาต้องมั่นใจว่าเฉินเยี่ยนปลอดภัยแล้วเขาคิดจะส่งเฉินเยี่ยนกลับบ้าน
“ไปเถอะ”
ซินห้าวไม่พูดอะไร ตบเบาะหลัง ให้สัญญาณว่าให้เฉินเยี่ยนขึ้นไป
“คุณไม่ได้จะกลับไปในอำเภอเหรอ? ไม่ต้องส่งฉันหรอก ฉันรู้ทาง”
เฉินเยี่ยนไม่เข้าใจ ซินห้าวกลับอำเภอไปแล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องไปส่งตัวเอง
สีหน้าซินห้าวหงุดหงิด ตัวเองมีน้ำใจ ยังโดนเธอรังเกียจอีก
“ผมพาคุณมา ผมก็ต้องพาคุณกลับ ไม่อย่างนั้นถ้ามีเรื่องอะไร ผมจะไปสู้หน้าคนอื่นไม่ได้”
ซินห้าวคิดแบบนี้จริงๆ เฉินเยี่ยนเป็นลูกผู้หญิง คนเดียว เขาไม่วางใจ
เฉินเยี่ยนคิดจะพูดอะไร แต่สุดท้ายไม่ได้พูด เธอเข้าใจความหมายซินห้าว เขาเจตนาดี พูดต่อไปก็ไม่ดี
“งั้นขอบคุณนะคะ”
เฉินเยี่ยนแสดงความขอบคุณ แล้วขึ้นซ้อนเบาะท้าย
“ตอนฉันออกมาเห็นมีคนมายืนเฝ้าที่หน้าประตูสหกรณ์ด้วย เขาจะมาที่สหกรณ์บ่อยหรือเปล่า? คุณต้องระวังไว้นะ คนพวกนี้มีพรรคพวก เรื่องอะไรก็ทำได้ทั้งนั้น พวกเขาจะหาคุณเจอไหม?”
ในใจเฉินเยี่ยนยังรู้สึกเป็นห่วงอยู่ ฝ่ายตรงข้ามคนเยอะมาก ส่วนซินห้าวจะเก่งแค่ไหนก็มีแค่คนเดียว
“วางใจได้”
ซินห้าวบอกเฉินเยี่ยนสามคำ เฉินเยี่ยนนั่งเบาะหลังมองไม่เห็นสีหน้าของซินห้าว มองไม่เห็นสายตาเขาที่ฉายแววไม่เป็นมิตรอยู่
“คุณรู้ตัวก็ดี”
เฉินเยี่ยนไม่ได้พูดอะไรมาก ซินห้าวรู้ดีว่าเธอไม่เป็นห่วงแล้ว
ระหว่างทางกลับทั้งสองคนคุยเล่นกันสนุกสนาน
มาถึงหมู่บ้านซินห้าวจอดรถ เฉินเยี่ยนรู้ ซินห้าวกลัวคนนินทา เดิมทีชื่อเสียงตัวเองไม่ดีอยู่แล้ว ถ้ามีคนเห็นว่าซินห้าวมาส่งตัวเองกลับ คิดว่าคนทั้งหมู่บ้านจะต้องวิพากษ์วิจารณ์ตัวเองแน่นอน ถึงแม้เธอจะไม่กลัว แต่ก็ไม่มีความจำเป็น
“ขอบคุณนะ ครั้งนี้...”
เฉินเยี่ยนยังพูดไม่ทันจบ ก็มีรถจักรยานคันหนึ่งขี่ออกมาจากในหมู่บ้าน ตอนแรกเฉินเยี่ยนไม่ทันสังเกต จักรยานคันนั้นขี่มาหยุดตรงหน้าพวกเขาอย่างรวดเร็ว แล้วตะโกนเรียกเธอ “เฉินเยี่ยน”
เสียงนั้นมีแววดีใจ แต่รอจนเห็นเฉินเยี่ยนและซินห้าวอย่างชัดเจน สีหน้าคนนั้นก็ดูย่ำแย่
“คุณคือ?”
เฉินเยี่ยนรู้สึกว่าคนตรงหน้าดูคุ้นตา แล้วดูจักรยานของอีกฝ่าย เธอนึกขึ้นมาได้ทันที แล้วพูดต่อ “คุณคือคุณหลิวอี้ใช่ไหม ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้คะ?”
เฉินเยี่ยนรู้สึกแปลกใจ คนนี้เป็นคนที่มาดูสุสานในหมู่บ้านครั้งที่แล้ว เป็นหนึ่งในคนที่มาดูพวกวัตถุโบราณ คนที่อายุมากเหมือนจะชื่อหวางฉางฟา คนหนุ่มชื่อหลิวอี้ พวกเขายังมากินข้าวที่บ้านด้วย คนชื่อหวางฉางฟายังบอกว่าจะช่วยแนะนำคู่ให้เธอด้วย แต่หลังจากกลับไปครั้งนั้น ก็ไม่ได้เจออีกเลย ที่บ้านเฉินก็ไม่ได้คิดจริงจัง
“เธอยังจำฉันได้เหรอ ดีมากเลย ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอต้องจำฉันได้”
หลิวอี้ได้ยินเฉินเยี่ยนพูดชื่อเขา นัยน์ตามีประกายดีใจและภูมิใจแวบขึ้นมา เขารู้อยู่แล้วว่าเฉินเยี่ยนจะต้องจำเขาได้ เพราะเขาเป็นคนในเมือง มีงานที่ดี มีอนาคตที่ดี หน้าตาก็ไม่แย่ ผู้หญิงอย่างเฉินเยี่ยนจะต้องจำตัวเองได้แน่นอน
“วันนี้ฉันผ่านมาแถวนี้ คิดถึงครั้งที่แล้วกินข้าวที่บ้านเธอ ยังไม่ได้ตอบแทนเลย เลยไปที่บ้านเธอดู คิดไม่ถึงเลยว่าพวกเธอจะแยกบ้านกันอยู่แล้ว ไปบ้านเธอฝั่งนั้น คนที่บ้านเธอบอกว่าเธอไปสหกรณ์แล้ว ฉันรออยู่สักพักเห็นเธอยังไม่กลับมา เลยคิดจะไปรับเธอ ทางไกลขนาดนั้น เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวถ้ามีเรื่องอะไรก็จะไม่ดี ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอเธอที่นี่ คนนี้คือ?”
หลิวอี้พูดจนสุดท้ายมองมาที่ซินห้าว สายตาจ้องมองอย่างละเอียด
เฉินเยี่ยนไม่คิดเลยว่าหลิวอี้จะมาหาตัวเอง ถึงแม้เขาจะมากินข้าวที่บ้าน เขาก็แค่ขอบคุณพ่อแม่ตัวเองก็ได้แล้ว ทำไมจะต้องมารอตัวเอง? แล้วยังไปรับเธอ เป็นห่วงเธออีก นี่ดูผิดปกติ เพราะตัวเธอยังไม่ได้แต่งงาน ส่วนฝ่ายตรงข้ามก็โสดเหมือนกัน พูดออกไปคงไม่งาม
แต่เฉินเยี่ยนไม่ได้คิดอะไรมาก เธอขอบคุณหลิวอี้ แล้วมองไปทางซินห้าว หลิวอี้ถามถึงซินห้าว ถ้าซินห้าวเป็นคนในครอบครัวหรือเป็นญาติเธอ หรือเป็นที่รู้จักเธอยังสามารถแนะนำได้ แต่เธอและซินห้าวตอนนี้แม้แต่เพื่อนก็ยังนับไม่ได้เลย แค่รู้จักกัน เธอไม่รู้ว่าซินห้าวจะยอมให้เธอแนะนำเขาหรือเปล่า เธอเลยถามความเห็นซินห้าว
หลิวอี้มองออก สายตามีแววเป็นปรปักษ์แวบขึ้นมา ผู้ชายคนนี้หน้าตาหล่อเหลามาก แค่เห็นก็รู้แล้วว่าเป็นคนไม่ดี แล้วยังขี่จักรยานดีขนาดนี้ แค่ดูก็รู้แล้วว่าใช้เพื่อล่อลวงผู้หญิง ผู้ชายแบบนี้อาศัยหน้าตาตัวเองหล่อมาทำร้ายผู้หญิง ไม่ได้ เขาต้องให้เฉินเยี่ยนออกห่างจากคนนี้หน่อย ป้องกันจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้ ทางที่ดีไม่ต้องติดต่อกันไปเลย
“ซินห้าว ผมไปก่อนนะ?”
ซินห้าวพยักหน้าเล็กน้อยให้หลิวอี้ เดิมทีเขาไม่อยากจะสนใจหลิวอี้ แต่เฉินเยี่ยนถามความเห็นเขา เขาไม่อยากให้เฉินเยี่ยนลำบากใจ เลยบอกชื่อเขาไป ถือเป็นการให้เกียรติ ส่วนประโยคหลังเขาถามเฉินเยี่ยน ถามเฉินเยี่ยนว่าเธอจัดการได้ไหม ต้องการให้เขาอยู่ช่วยไหม
“ได้ วันนี้ขอบคุณนะคะ คุณกลับไปเถอะ”
เฉินเยี่ยนพยักหน้าให้เขาแล้วเผยให้เห็นรอยยิ้ม เขาอุตส่าห์จงใจมาส่งเธอกลับ เธอขอบคุณจริงๆ
ซินห้าวเห็นเฉินเยี่ยนไม่ต้องการให้เขาอยู่แล้ว เลยขี่จักรยานกลับไป ส่วนหลิวอี้ไม่พอใจมาก เฉินเยี่ยนยิ้มหวานให้ผู้ชายมากเกินไปแล้ว แบบนี้ไม่ดี ไม่ใช่เรื่องที่ผู้หญิงที่ดีควรทำ เฉินเยี่ยนสนิทสนมกับคนแบบนี้ได้ยังไง อีกหน่อยเขาจะต้องตักเตือนเฉินเยี่ยน ต้องแก้นิสัยแบบนี้