เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก

ตอนที่ 60 : กล้าบอกชื่อไหม

คุณยายซาบซึ้งซินห้าวมาก ส่วนนักเลงที่โดนซินห้าวควบคุมชื่อซานเหลยจื่อ เขาเห็นเงินที่โดนซินห้าวล้วงออกมา เขาโมโหขึ้นมา เงินนี่ไม่เยอะ แต่ตัวเองขายหน้าแบบนี้ อีกหน่อยจะกร่างได้ยังไง?

“เจ้าอ้วน เป็นศพหรือไง ยังไม่รีบเดินมาหาข้าอีก”

ซานเหลยจื่อตะโกนออกมา มีคนเดินออกมาจากกลุ่มคน คนนี้ตัวสูงมาก อ้วนเล็กน้อย มิน่าถึงชื่อเจ้าอ้วน

กลุ่มคนเริ่มวิจารณ์กันแล้ว คิดว่ามีคนเพิ่มมาอีกคน แล้วยังสูงใหญ่มาก ซินห้าวไม่ใช่คู่ต่อสู้แน่ๆ

คนที่ชื่อเจ้าอ้วนเดินออกมา ยิ้มอย่างดุร้ายโบกหมัดไปทางซินห้าว คนนี้ไม่มีอะไรเลย มีแค่พละกำลังมากมาย เขาคนเดียวสามารถยกตัวผู้ชายขึ้นมา เขาถูกคนเรียกให้เข้าพรรคภูเขาดำ เพราะว่าเขาเป็นเด็กกำพร้า ที่นั่นมีข้าวให้เขากิน เวลาปกติเขาก็ไม่ค่อยขโมยหรือแย่งของเท่าไร ใครมีเรื่องอะไรเรียกเขา เขาก็จะช่วยต่อยตี

ความคิดของเจ้าอ้วนนี้ ซินห้าวข้างหน้าเตี้ยกว่าเขา ผอมกว่าเขา หมัดเดียวของตัวเองต้องทำเขาสลบแน่นอน แต่ที่เขาคิดไม่ถึงคือ ฝ่ายตรงข้ามหลบมัดเขา แล้วยังจับข้อมือเขาไว้ด้วย

เจ้าอ้วนพยายามสะบัดออก แต่เขาสะบัดไม่หลุด เจ้าอ้วนร้อนรน เขาไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้เลย เขากำหมัดอีกมือหนึ่งชกไปทางซินห้าว

ซินห้าวรู้สึกถึงแรงของเจ้าอ้วน จึงปล่อยมือที่จับซานเหลยจื่อไว้ แล้วจับข้อมืออีกมือหนึ่งของเจ้าอ้วนไว้ สองมือของเจ้าอ้วนถูกจับไว้ เขาออกแรงสุด แต่ฝั่งตรงข้ามจับแน่นมาก เขารู้สึกเจ็บข้อมือ

เจ้าอ้วนยิ่งออกแรง เขาออกแรงทั้งหมดที่มี ตอนนี้ซินห้าวกลับปล่อยมือ เจ้าอ้วนเก็บแรงไม่ทัน เซไปด้านหลัง ก้นกระแทกลงไปนั่งบนพื้น

เจ้าอ้วนล้มลงแรง จับก้น ร้องโอดครวญ

ฝั่งซานเหลยจื่อเห็นตอนที่เจ้าอ้วนเดินมาคิดจะฉวยโอกาสหนี แต่คิดไม่ถึงว่าซินห้าวจะไม่ปล่อยมือ แขนยังโดนซินห้าวจับอยู่ จนตอนที่ซินห้าวจับอีกมือหนึ่งของเจ้าอ้วน ซานเหลยจื่อเอาแขนตัวเองกลับ ไม่สนใจความเจ็บปวด ดึงกริชออกมาจากหน้าอก พุ่งตรงไปยังด้านหลังของซินห้าว

ผู้คนร้องอย่างตกใจ คิดว่าซินห้าวมีอันตรายแล้ว วันนี้ซินห้าวน่าจะไม่มีจุดจบที่ดี อาจจะมีเลือดออก

“ระวัง”

เฉินเยี่ยนร้องขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ใจเธอเป็นห่วงมาก ถึงแม้ซินห้าวจะมั่นใจ แต่อีกฝั่งมีสองคน แล้วยังมีกริชด้วย ถ้าบาดเจ็บขึ้นมาจะทำยังไง

ซินห้าวปฏิกิริยาไวกว่าเสียงร้องของคนดูอีก เหมือนเขามีตาอยู่ด้านหลัง รีบกลับหลังหัน จากนั้นคว้ามือซานเหลยจื่ออย่างฉันพลัน ใช้ขาถีบ ซานเหลยจื่อรับแรงไม่ไหว ร้องเจ็บขึ้นมา กริชตกลงพื้น ซินห้าวออกแรงอีก ได้ยินเสียงกึก หน้าซานเหลยจื่อซีดไปหมด เขาคิดว่าแขนเขาใช้การไม่ได้แล้ว น่าจะโดนซินห้าวหักแล้ว

“ไม่อยากให้แขนขาขยับไม่ได้ก็ทำตัวดีๆ หน่อย”

ซินห้าวพูดเสียงเข้ม ตอนนี้ร่างกายเขามีพลังแผ่ซ่านออกมา ทำให้รู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

“เจ้า เจ้า เจ้า...”

ซานเหลยจื่อเหงื่อท่วมตัว เจ็บจนตัวสั่น พูดไม่เป็นคำ

ตอนนี้เจ้าอ้วนลุกขึ้นมาจากพื้นแล้ว นัยน์ตาแดงก่ำเดินไปทางซินห้าวอีกครั้ง เขาไม่เคตกที่นั่งลำบากอย่างนี้มาก่อน

เจ้าอ้วนเป็นคนที่มีแต่แรง ใช่คู่ต่อสู้ของซินห้าวที่ไหน ไม่ทันไรก็โดนซินห้าวสู้จนล้มไปอีกรอบ เจ้าอ้วนล้มครั้งนี้ ถึงแม้สมองเขาจะใช้ไม่ได้ แต่เขาก็รู้ตัวดีว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้กับคนที่อยู่ตรงหน้า

“ฉันว่าเจ้าเด็กน้อย ทำไมเจ้าเก่งขนาดนี้ ข้าถึงเอาชนะเจ้าไม่ได้?”

เจ้าอ้วนปีนขึ้นมาจากพื้น ครั้งนี้ไม่ได้ลงมือ และเขาก็ไม่สนซานเหลยจื่อที่กำลังร้องโหยหวนไม่กล้าขยับอยู่ มาถามซินห้าว

“ใครเด็กน้อย”

ซินห้าวจ้องเขาอย่างเย็นชา

“เจ้าไง”

เจ้าอ้วนไม่คิดว่าตัวเองพูดอะไรผิด เห็นสีหน้าซินห้าวดูไม่ดี เขาคิดแล้วพูดอีกครั้ง “ได้ เจ้าไม่ยอม งั้นข้าไม่เรียกเจ้าเด็กน้อย แม้เจ้าจะเด็กกว่าข้า แต่เจ้าเก่งกว่าข้า ข้านับถือคนที่เก่งกว่าข้า ข้าเรียกเจ้าพี่ใหญ่แล้วกัน”

คำพูดของเจ้าอ้วนทำเอาผู้คนพูดไม่ออก ซินห้าวก็มองเขาแวบหนึ่ง หน้าตาไม่สบอารมณ์ไม่ได้พูดอะไร

เฉินเยี่ยนอยากจะขำ เจ้าอ้วนคนนี้สมองน่าจะมีปัญหา เมื่อกี้เพิ่งสู้กับเขาแล้วมาเรียกเขาพี่ใหญ่ แต่คนแบบนี้ก็มีข้อดีอยู่ เขานับถือ ก็นับถือด้วยใจจริง อีกอย่างเขาคิดยังไงก็พูดอย่างนั้น พูดเท็จไม่เป็น

“ตอนนี้เจ้าน่าจะบอกข้ามาได้แล้วว่าทำไมเจ้าถึงเก่งขนาดนี้?”

เจ้าอ้วนคิดอยู่อย่างเดียว เขาอยากจะรู้เรื่องนี้

“ข้าบอกว่าจะบอกเจ้าหรือ?”

ซินห้าวไม่สนใจเขา เพราะเจ้าอ้วนและซานเหลยจื่อเป็นพวกเดียวกัน

เจ้าอ้วนเกาศีรษะ หน้าตาร้อนรน แสดงออกว่าซินห้าวไม่บอก เขาก็ไม่รู้จะทำยังไง

“หนุ่มน้อย ขอบใจเจ้ามาก ถ้าไม่ได้เจ้า ฉันคงไม่รู้จะทำยังไงแล้ว บอกมาว่าฉันควรจะขอบคุณเจ้ายังไงดี ฉันโขกหัวให้เจ้าดีไหม”

คุณยายที่อยู่บนพื้นจะโขกหัวให้ซินห้าว

“อย่า อย่า ไม่ต้องครับ ยายรีบลุกขึ้นมาเถอะ อย่าทำแบบนี้เลย เอาเงินไปแล้วรีบกลับบ้านเถอะ”

ซินห้าวที่เมื่อกี้เต็มไปด้วยความโกรธตอนนี้เข้าไปประคองคุณยายขึ้นมา แววตาก็ดูสงบนิ่ง ซ้ำยังดูรู้สึกละอายใจด้วย

“แล้วเจ้าล่ะ? เจ้าจะทำยังไงกับพวกนั้น...”

คุณยายปากสั่น พูดไม่จบประโยค แต่ความหมายเธอชัดเจนมาด เกิดเรื่องขึ้น เพราะว่าทุกคนกลัว เลยไม่มีใครออกหน้าแทนเธอ แต่หนุ่มน้อยคนนี้ช่วยเธอไว้ ถ้าพวกคนชั่วนั่นไปทำร้ายหนุ่มคนนี้ ถ้าหนุ่มคนนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอจะมีกะจิตกะใจอยู่ได้ยังไง เธอตายไป ยังชดใช้ไม่หมดเลย

“ไม่เป็นไรครับยาย วางใจได้ พวกนั้นทำอะไรผมไม่ได้หรอก รีบกลับไปเถอะ ทางอีกไกล”

ซินห้าวปลอบคุณยาย เรื่องนี้เขาไม่ถนัด ก่อนหน้านี้เฉินเยี่ยนจะออกหน้าแต่เขาส่ายหน้าไม่ให้ เพราะเขาไม่อยากดึงเฉินเยี่ยนเข้ามาด้วย ตัวเองไม่กลัว แต่เฉินเยี่ยนเป็นผู้หญิง ถ้าสร้างความเดือดร้อนให้เฉินเยี่ยน นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ เขาเลยไม่ให้เฉินเยี่ยนออกหน้า

คุณยายเห็นซินห้าวไม่สนใจจริงๆ เลยขอบอกขอบใจแล้วเดินไป คนที่มาดูไม่น้อยก็ไปแล้วเหมือนกัน ยังเหลือส่วนหนึ่งที่อยากจะดูว่าจะทำยังไงต่อ

“หนุ่มน้อย เจ้ากล้าบอกชื่อมาไหม เจ้ากล้าบอกว่าบ้านอยู่ที่ไหนไหม? วันนี้เจ้าทำร้ายข้า ความแค้นนี้พวกเราจะจำเอาไว้ เจ้าอย่าคิดว่าจะอยู่ดี”

ซานเหลยจื่อเจ็บจนเหงื่อออก เห็นซินห้าวปล่อยยายไปแล้ว เขามองดูตลอดแต่ไม่ได้พูดอะไร เวลานี้ยายไปหรือไม่ไปเขาไม่สนใจ เขาเกลียดซินห้าว เกลียดจนทนไม่ไหว เขาตัดสินใจแล้ว จะไปสืบเรื่องที่บ้านซินห้าว ถึงตอนนั้นจะพาคนไปทำลายบ้านซินห้าว ฟันให้หน้าซินห้าวเป็นแผล ทรมานซินห้าว ถ้าบ้านซินห้าวมีผู้หญิง ก็ไม่สนใจจะข่มเหง เขาต้องล้างแค้น ให้ซินห้าวเสียใจที่วันนี้ทำแบบนี้

ใช่ เขารู้ว่าซินห้าวเก่งกาจมาก แต่พวกเขาคนเยอะ พาพรรคพวกไป เขาไม่เชื่อว่าจะจัดการซินห้าวไม่ได้

แต่ก่อนอื่นเขาต้องรู้ก่อนว่าซินห้าวอยู่ที่ไหน

“เจ้าอยากรู้ว่าข้าเป็นใคร อยากรู้ว่าข้าอยู่ที่ไหน แล้วจะพาพวกเจ้าไปล้างแค้นที่บ้านข้าตอนกลางคืนใช่ไหม?”

ซินห้าวมองซานเหลยจื่อ มีแววสะท้อนในตา มีไอเย็นยะเยือกแผ่ออกมาจากตัวทำให้คนอดตัวสั่นไม่ได้