เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก

ตอนที่48:เส้นทางการหาเงิน
อย่าพูดเลย พอหวางจวนได้ช่วยงานเฉินเยี่ยนขึ้นมา เธอลืมทุกอย่างหมดจริงๆ เธอรู้แต่ว่าเธอทำอย่างอื่นไม่เป็น แต่เธอทำงานได้
เฉินเยี่ยนสอนหวางจวนว่าจัดเก็บผักยังไง หั่นผักยังไง วางยังไง หมักยังไงเป็นต้น ทั้งสองคนยุ่งกันทั้งวัน แต่สุดท้ายก็ทำเสร็จหมด
ในระหว่างนั้นหวางนิวเหลือบมองมาหลายครั้ง เห็นหวางจวนใจจดจ่ออยู่ที่ผัก เธอค่อยวางใจ ถ้าหวางจวนเข้ามาในบ้านแล้วเอาแต่ร้องไห้ เธอคงหงุดหงิดใจ ตอนนี้ดูค่อยยังชั่ว หวางจวนก็ไม่ใช่เด็กไม่รู้เรื่อง เธอสบายใจแล้ว
ตอนบ่ายมีผู้หญิงหลายคนไม่มีอะไรทำมาบ้านเฉิน บอกว่าไม่มีอะไรทำแวะมาคุยเล่น แต่สายตาพวกเธอมักจะมองมาทางเฉินเยี่ยนและหวางจวน เฉินเยี่ยนรู้ว่าพวกเธอมาดูว่าหวางจวนเป็นยังไง ร้องไห้ฟูมฟายหรือเปล่า หรือนอนอดอาหารอยู่บนเตียง บ้านเฉินโศกเศร้าอยู่หรือเปล่า
อีกฝั่งประตูก็มีคนยืนอยู่ไม่น้อย เหมือนรออะไรอยู่ แต่ที่ทำให้พวกเธอผิดหวังก็คือ ซุ่ยหนีไม่ได้มาหาเรื่องบ้านเฉินเลย พวกเธออยากจะดูเรื่องสนุก แต่กลับไม่เห็น
คนที่มาดูพวกนั้นพูดไม่ออก อยากจะมาดูว่าหวางจวนร้องไห้ยังไงก็ไม่เห็น ยากจะเห็นบ้านเฉินปวดหัววุ่นวายก็ไม่เจอ อยากจะดูซุ่ยหนีมาอาละวาด ยิ่งไม่มีละครให้ดูใหญ่ ทุกวันนี้น่าเบื่อ มีอะไรสนุกหน่อยไม่ได้หรือไง? พวกบ้านเฉินนี่ไม่มีเรื่องสนุกให้ดู ไม่ใจกว้างเลย พวกเธอรู้ไหม?”
เฉินเยี่ยนขี้เกียจจะสนใจว่าคนอื่นคิดยังไง ดูยังไง เธอขอแค่ทำในส่วนของเธอได้ก็พอแล้ว
หวางจวนก็กลับเนื้อกลับตัวเป็นคนละคนเลย ตอนคนแรกเข้ามาเฉินเยี่ยนยังรู้สึกได้ว่าตัวเธอเกร็งขึ้นมาหน่อย แต่พอคนที่สอง คนที่สามมา เธอกลับนิ่งลง ให้พวกเธอประเมินดูไป เธอและเฉินเยี่ยนทำงานต่อ ไม่ให้ความสนใจคนพวกนั้นเลย
คนเรามักจะเติบโตระหว่างที่ผ่านประสบการณ์และความทุกข์ยาก เฉินเยี่ยนถอนหายใจ ถ้าเป็นไปได้ทุกคนก็อยากจะมีชีวิตที่ราบรื่น แต่เมื่อเรื่องเกิดแล้ว ก็ไม่อาจไปโทษฟ้าโทษแผ่นดินได้ ต้องเข้มแข็งเดินไปตามทางตัวเอง
ตกกลางคืน เฉินเยี่ยนยังไม่หลับ เธอพบว่าลมหายใจหวางจวนนิ่งขึ้นแล้ว เฉินเยี่ยนถอนใจ นี่ใจกว้างมากนะ รู้ตัวเองหรือเปล่า? เธอรู้ว่าหวางจวนเหนื่อย อีกทั้งวันนั้นที่โขกกำแพงบาดเจ็บเลือกออกไปไม่น้อย ร่างกายยังไม่แข็งแรง ตอนกลางวันก็ทำงานไม่น้อยเลย ร่างกายย่อมทนไม่ไหว แต่เฉินเยี่ยนรู้สึกว่าแบบนี้ยิ่งดี อย่างน้อยเหนื่อยจะได้นอนหลับ ดีกว่านอนคิดฟุ้งซ่านอยู่บนเตียง
เป็นแบบนี้ผ่านไปสามวัน เฉินเยี่ยนไม่ได้ออกไปไหน เธอรู้ว่าในหมู่บ้านยังคงคุยเรื่องหวางจวนกันอยู่ เธอขี้เกียจออกไปฟังคำนินทา หวางจวนยิ่งออกจากบ้านเฉินไม่ได้ใหญ่เลย ตอนนี้นอกจากคนบ้านเฉินแล้ว ใครก็ไม่อยากเจอ
แต่เฉินจงกลับอยู่ที่บ้านน้อย สองวันนี้เขาช่วยวิ่งเต้นเรื่องที่อยู่อาศัยเดี่ยวของหวางจวน แล้วยังเข้าไปในอำเภอสองครั้ง สุดท้ายก็จัดการเสร็จเรียบร้อย
อันที่จริงเรื่องนี้ถ้าไม่วิ่งเต้น ก็สามารถยืดระยะเวลาให้นานได้ เฉินจงไม่พอใจบ้านหวาง เห็นหวางจวนเป็นเด็กดี เลยรีบจัดการให้หวางจวน กันไว้เผื่อภายหลังมีเรื่องวุ่นวาย
วันที่ห้าที่หวางจวนได้มาอยู่บ้านหวาง ผักกาดดองพริกของเฉินเยี่ยนก็หมักได้ที่ ก้านสีขาว ใบสีเขียว ซอสพริกสีแดง ดูแล้วน่ากินมาก
ตอนกินข้าวเย็น เฉินเยี่ยนยกจานเล็กมาเสิร์ฟที่โต๊ะ
“พริกเยอะขนาดนี้ กินได้หรือ?”
หวางนิวมองดูแล้วสยองนิดๆ
“ไม่เป็นไร พริกนี้ไม่เผ็ด แม่ลองกินดูค่ะ”
เฉินเยี่ยนใช้ตะเกียบหนีบขึ้นมาให้หวางนิว ให้เธอลองชิม
“จริงด้วย ไม่ค่อยเผ็ดจริงด้วย กินแล้วยังกรุบกรอบ รสชาติไม่เผ็ด”
หวางนิวกินคำหนึ่งแล้วพยักหน้า
เฉินจงและเฉินหู่ก็ชิม เฉินจงวางใจแล้ว ไม่ว่ายังไงผักกาดขาว พริก และเครื่องปรุงพวกนี้ถือว่าไม่เสียของ ถึงขายไม่ได้ ตัวเองกินก็ไม่แย่
หวางจวนก็ชิมสองคำ นัยน์ตามีแววยิ้ม นี่เธอช่วยพี่เฉินเยี่ยนทำนะ คิดไม่ถึงว่ารสชาติจะดีมาก เพราะเธอมีส่วนช่วย ตอนกินเธอเลยรู้สึกไม่เหมือนคนอื่น
เฉินเยี่ยนเคี้ยวช้าๆ ผักกาดขาวนี้ตัวเองปลูกทั้งหมด ไม่มีสารพวกปุ๋ยเคมี มีความหวานในตัวของมันเองอยู่แล้ว ไม่เหมือนผักกาดขาวยุคหลังที่ไม่มีรสชาติอะไรเลย ดังนั้นผักกาดขาวเผ็ดนี่ทำออกมารสชาติดีกว่าที่เธอคิดไว้เลย
“พ่อ พรุ่งนี้มีตลาดไหม? หนูจะเอาผักกาดเผ็ดนี่ไปขายที่ตลาด ของนี้ทิ้งไว้นานไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะเปรี้ยว ถึงแม้จะกินได้ แต่กินภายในสองสามวันนี้อร่อยที่สุด”
เฉินเยี่ยนถามเฉินจง ยุคนี้ไม่มีตู้เย็นตู้แช่แข็ง ผักกาดเผ็ดนี่ไม่สามารถเก็บไว้ได้นาน โชคดีที่ทำได้เร็ว ไม่กี่วันก็เสร็จแล้ว ดังนั้นเธอเลยทำไม่เยอะ ลองทำดูก่อน
“มีน่ะมี แต่ไกลกว่าตลาดดำ ครั้งที่แล้วที่ลูกไปกับพ่อนั่นคือตลาดดำ ตลาดพรุ่งนี้อยู่ในอำเภอฝั่งโน้น ถ้าจะไปต้องรีบไปแต่เช้า ลูกตื่นไหวไหม? ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวพ่อไปขายเองดีไหม?”
เฉินจงกลัวว่าลูกสาวจะลำบาก
“ได้ค่ะ หนูจะไปกับพ่อ พรุ่งนี้พ่อมาเรียกหนูด้วย”
เฉินเยี่ยนไม่สามารถให้ให้เฉินจงไปคนเดียวได้ เธอต้องไปดูสภาพตลาดด้วย
“ได้สิ”
เฉินจงพยักห้า
หวางจวนมองดูเฉินเยี่ยน ในใจอยากจะพูดว่าขอไปด้วย แต่คิดดูถ้าออกจากบ้านไป ใจเธอต้องสั่นไหว เธอกลัวจริงๆ ดังนั้นปากเธออ้าแล้วก็หุบลง
“ผมก็อยากไปด้วย”
ฝั่งเฉินหู่ยกมือขึ้น
“ไม่ได้ พวกเราไม่รู้ว่าจะกลับเมื่อไรนะ เธอต้องไปโรงเรียน รอวันอาทิตย์ไม่ต้องไปโรงเรียนแล้ว ถ้ามีตลาด ค่อยไปกับพี่”
เฉินเยี่ยนปฏิเสธไป เธอยังอยากให้น้องขายไปโรงเรียน
ถึงแม้เฉินหู่จะไม่พอใจ แต่เขาก็ยังรู้ความ ไม่ได้พูดอะไรต่อ
กลางคืนผ่านไป เฉินเยี่ยนงัวเงียไม่รู้เวลาได้ยินเสียงคนมาเรียกเธอ เธอลืมตามอง ข้างนอกยังมืดอยู่เลย เธอพลิกตัว อยากจะนอนต่อ ตื่นเช้าขนาดนี้ทำไม ไม่ต้องไปทำงานสักหน่อย
“พี่ ลุงเรียกพี่อยู่นะ เดี๋ยวไปตลาดสายแล้ว”
ฝั่งหวางจวนตื่นแล้ว เห็นเฉินเยี่ยนพลิกตัวแล้วไม่ขยับอีกเลย เธอรู้ว่าเฉินเยี่ยนต้องยังไม่ตื่นแน่นอน
“อืม อ้อ อืม”
เฉินเยี่ยนอืมไป แล้วค่อยๆ หลับลง จู่ๆ คิดถึงแผนการหาเงินของเธอ เธอสะดุ้งตื่น ถึงแม้จะบอกว่าแผนการหาเงินของเนี่ยอาจจะแค่เศษสตางค์ เศษเหมา หรือไม่กี่เหรียญ แต่นี่เป็นจุดเริ่มต้นของเธอ เธอจะขี้เกียจไมได้
คิดมาถึงตรงนี้เฉินเยี่ยนก็ยืดตัวตรงขึ้นมา หวางจวนที่กำลังอ้าปากจะพูดประโยคที่สองก็กลืนคำพูดลงไป จนเกือบสำลัก พี่ พี่ไม่ปล่อยโอกาสให้คนอื่นมาโน้มน้าวเลย พี่ทำแบบนี้ทำให้คนรู้สึกว่าไม่มีตัวตน พี่รู้ไหม?
ฝั่งเฉินเยี่ยนไม่รู้ว่าหวางจวนคิดยังไง ถ้ารู้เธอจะต้องตบไหล่หวางจวนแล้วบอกเธอ “น้องสาว น้องยังอายุน้อย อยากจะปลอบคน รออายุโตเท่าพี่ก่อนค่อยว่ากัน
มือไม้เฉินเยี่ยนสวมเสื้อผ้าอย่างคล่องแคล่ว ให้หวางจวนนอนต่อไป เธอเลยเปิดประตูออกไปล้างหน้าล้างตา ตอนที่ล้างหน้าเฉินเยี่ยนรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา ยุคนี้ไม่มีแปรงสีฟัน ไม่มีแปรงสีฟันนี่ เธอดูในนิยายคนในบ้านใช้อะไรแปรงฟัน เธอใช้ไม่ได้จริงๆ ทุกวันเธอทำได้แค่ขยันบ้วนปากหลายๆ ครั้งเท่านั้น
เฉินจงและเฉินเยี่ยนหาอะไรกินรองท้องเร็วๆ แล้วจูงรถออกไป เป็นการเริ่มต้นเส้นทางการหาเงินของเฉินเยี่ยนครั้งแรก