เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก

ตอนที่47:เจ็บไหม?
เฉินเยี่ยนและคนอื่นต่างกลับมาฝั่งตะวันออก
มาถึงบ้าน เฉินเยี่ยนและเฉินหู่ประคองหวางจวนให้นั่งลงก่อน เฉินเยี่ยนพูดกับหวางจวน จากนั้นเข้าไปในครัวเอาน้ำให้หวางจวน บนหน้าและศีรษะหวางจวนยังมีเลือดอยู่ ต้องทำความสะอาดให้เธอ
“ลูกพูดมาสิ เธอไม่ใช่ว่าไม่มีญาติ ลูกพาเธอกลับมาบ้านทำไม? ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ทำให้คนไม่พอใจ พอคนพูดขึ้นมา กลัวว่าจะไปรื้อฟื้นเรื่องของลูกที่สวนผลไม้ครั้งนั้น ลูกคิดอะไรอยู่ กลัวว่าคนลืมไปแล้วหรืออะไร แบบนี้อีกหน่อยลูกจะแต่งงานได้ยังไง เรื่องนี้แพร่ออกไปต้องมีคนพูดถึงพวกเราไม่ดีแน่นอน ลูกวางแผนอะไรอยู่”
หวางนิวเข้ามาในครัวพูดกับเฉินเยี่ยน เฉินจงก็เดินเข้ามา แต่เขาไม่ได้พูดอะไร
“แม่ ก็เพราะว่าครั้งที่แล้วเกิดเรื่องที่สวนผลไม้ หนูเลยอยากจะช่วยหวางจวน หนูไม่อยากให้เธอตาย เห็นอยู่ว่าเธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลย แต่ต้องบังคับให้เธอตาย หนูรับไม่ได้ แม่ พูดกันว่าช่วยคนหนึ่งชีวิตได้บุญมากกว่าสร้างเจดีย์เจ็ดชั้นอีกไม่ใช่เหรอ เจอแบบนี้แล้วก็ช่วยเธอเถอะ”
เฉินเยี่ยนก็รู้ คนที่ไม่ใช่ญาติมาอาศัยในบ้าน ในใจพ่อแม่ก็ต้องมีความคิดเห็นไม่มากก็น้อย
“เยี่ยนจื่อพูดไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผล อีกอย่างพี่สะใภ้หวางจวนก็เป็นแบบนั้น เหล่าฉือพ่อเธอก็เป็นที่พึ่งอะไรไม่ได้ พูดไม่ให้หวางจวนต้องโดนบังคับให้ตายไม่ได้ หวางต้าหมินก็เหมือนกัน เรื่องนี้เขากลับไม่ออกหน้า ถ้าเขาออกหน้ากับกลุ่มคน เรื่องก็จะไม่ยุ่งเหยิงแบบนี้ เอาคนมาแล้วก็ไม่ต้องพูดมากแล้ว อยู่บ้านพวกเรา พวกเราไม่ทำให้เธอลำบาก เวลามีกิน ก็ต้องไม่ลืมเธอด้วย
เฉินจงพูดออกมาแล้ว อันที่จริงในใจเขาก็รู้สึกสงสารหวางจวน นี่ถ้าเป็นลูกสาวเขา ยังไงก็ไม่มีทางให้เป็นแบบนี้แน่
สามีประกาศแล้ว ก็กลายเป็นเรื่องที่แน่นอน หวางนิวรู้ว่าตัวเองพูดมากอีกก็ไม่มีประโยชน์ ไม่ต้องพูดถึงว่าในใจเธอเป็นทุกข์ ตอนนี้สภาพฐานะของแต่ละบ้านก็ไม่ใช่ว่าจะดี จู่ๆ ที่บ้านมีคนกินข้าวเพิ่มอีกคน แล้วยังเป็นสภาพแบบนี้ ในใจเธอย่อมไม่สบายใจ
แต่ไม่สบายใจก็เรื่องไม่สบายใจ หวางนิวยังถืออ่างที่รองน้ำร้อนเอาไปให้เฉินเยี่ยนแล้วพูด “ลูกอย่าใช้น้ำเย็นให้เธอล้างน้ำอุ่น เดี๋ยวแม่จะไปหาสำลีให้ลูกเช็ดให้เธอ แล้วหาเสื้อผ้าของลูกให้เธอด้วย”
เฉินเยี่ยนพยักหน้า ถึงแม้ปากแม่จะบ่น แต่ก็ยังคงจิตใจดี
ยกอ่างไปแล้ว หวางนิวก็หาสำลีมา เฉินเยี่ยนช่วยหวางจวนเช็ดล้าง น้ำตาหวางจวนหยดแหมะลงมา ตกลงไปในอ่าง
เฉินเยี่ยนรู้สึกปวดใจ แต่เธอไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้หวางจวนร้องไห้อย่างเงียบๆ ได้ร้องออกมา ได้ระบายออกมาก็ดี กลัวว่าเอาแต่เก็บไว้ในใจไม่ยอมปล่อยออกมา นั่นจะยิ่งแย่
รอหวางจวนล้างหน้าล้างตาเสร็จ เฉินเยี่ยนก็เอาตะเกียงน้ำมันมาส่องดู ขนาดแผลของหวางจวนไม่เล็ก แต่เลือดหยุดไหลแล้ว แต่แผลดูเป็นรอยน่าเกลียด นี่ต้องเป็นแผลเป็นแน่นอน
“เจ็บไหม?”
เฉินเยี่ยนถามด้วยความสงสาร
หวางจวนส่ายหน้าเบาๆ บอกไม่เจ็บก็โกหก นิ้วโดนเข็มจิ้มหน่อยยังเจ็บเลย อย่าพูดถึงเธอโขกขนเป็นแผลขนาดใหญ่แบบนี้เลย แต่แผลที่เจ็บยังไม่เท่าใจเธอที่เจ็บ ดังนั้นเธอเลยไม่รู้สึกถึงความเจ็บของแผล
ทำไมเฉินเยี่ยนจะไม่เข้าใจความรู้สึกของหวางจวน เธอแอบถอนหายใจ ทำได้แค่ให้เวลาช่วยเยียวยา
เฉินจงและหวางนิวพูดกับหวางจวนไม่กี่คำ แล้วบอกเธอ ให้เธอสงบจิตใจลง ต่อไปนี้ที่นี่คือบ้านเธอแล้ว ให้เธอทำตัวคุ้นเคย เฉินหู่ก็ปลอบใจหวางจวนด้วย
“พี่ ไม่อย่างนั้นให้พี่หวางจวนมานอนห้องผมไหม?”
เฉินหู่พูดกับเฉินเยี่ยน เฉินเยี่ยนคิดเล็กน้อย ที่นี่มีสามห้อง นอกจากห้องเฉินจงและหวางนิวแล้ว ห้องเธอและเฉินหู่ไม่ถือว่าใหญ่ แต่ถ้าให้หวางจวนนอนห้องเฉินหู่ เฉินหู่ก็ต้องไปนอนกับเฉินจงและหวางนิวอีก
“ให้พี่จวนนอนกับพี่แล้วกัน พี่จะได้อยู่เป็นเพื่อนเธอ”
เฉินเยี่ยนคิดว่าตัวเองนอนกับหวางจวนดีกว่า
รอจนเฉินเยี่ยนและหวางจวนนอนลงบนเตียง เตียงยังเป็นเตียงเดิม มีอีกคนหนึ่งเพิ่มขึ้นมาเห็นได้ชัดว่าค่อนข้างเบียด แต่หวางจวนนอนนิ่งไม่ขยับทำให้เฉินเยี่ยนไม่คุ้นชิน
ไม่ใช่ว่าเฉินเยี่ยนพูดปลอบใจคนไม่เป็น ตอนนั้นที่เฉินเวยเพิ่งหย่ากับสามีเธอปลอบใจไม่น้อยเลย แล้วยังโกรธอาฆาตเป็นศัตรูด่าอดีตสามีเฉินเวยอีกด้วย ตอนนี้คิดดูแล้วตอนนั้นตัวเองโง่ขนาดไหนนะ
แต่ตอนนี้ให้เธอปลอบหวางจวน เธอไม่รู้จะปลอบยังไง สำหรับหวางจวนแล้ว คำพูดปลอบใจมีผลน้อยมาก
“นอนเถอะ พรุ่งนี้ก็วันใหม่แล้ว”
สุดท้ายเฉินเยี่ยนพูดแบบนี้ออกไป
“อืม ขอบคุณนะพี่เยี่ยนจื่อ”
หวางจวนกดเสียงตอบเฉินเยี่ยนไป เฉินเยี่ยนลูบหวางจวนสักพักแล้วหลับไป ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้สึกอะไร แต่วันนี้เธอเหนื่อยมากจริงๆ ตอนเช้าไปสหกรณ์ในเมือง เดินไปด้วยนะ ตอนบ่ายทำกับข้าวอีก ใช้พลังงานไปหมดเลย
หวางจวนได้ยินเสียงหายใจของเฉินเยี่ยนคงที่ เธอรู้ว่าเฉินเยี่ยนหลับไปแล้ว ตอนนี้น้ำตาเธอค่อยไหลออกมา หนึ่งวันหนึ่งคืน ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับเธอนับว่าพลิกฟ้าพลิกแผ่นดินเลย เธอไม่รู้ว่าเส้นทางต่อไปของเธอจะอยู่ที่ไหน แต่เธอรู้ว่าตอนนี้เธอตายไม่ได้ ถ้าเธอตาย เฉินเยี่ยนและคนบ้านเฉินจะไม่บริสุทธิ์แล้ว ดังนั้นเธอจะต้องอยู่ ถึงแม้ว่ามีชีวิตอยู่จะยากก็ตาม
พี่เฉินเยี่ยนบอกแล้วพรุ่งนี้ก็เป็นวันใหม่อีกวัน เป็นวันใหม่ แต่วันใหม่สำหรับเธอแล้วยังมีหวังอยู่ไหม?
แต่ในเมื่อเธอมาบ้านเฉินแล้ว เธอไม่สามารถอยู่กินไปวันๆ รอความตายได้ เธอต้องทำงาน ไม่สร้างความลำบากให้บ้านเฉิน และไม่สามารถให้คนบ้านเฉินรู้สึกว่าตัวเองไม่ทำอะไร เป็นคนว่างงานได้
คิดมาถึงตรงนี้หวางจวนหลับตาลง บังคับตัวเองให้นอนหลับ
หลับคืนนี้สำหรับเฉินเยี่ยนไม่มีความสุขเลย เธอฝันตลอดคืน ฝันว่าตีกับคนอื่น เจ็บไปทั้งตัว
วันรุ่งขึ้นเธอตื่นมาจะบิดขี้เกียจ ยืนเส้นยืดสายให้สบายตัว อยู่ๆ เธอนึกขึ้นมา บนเตียงมีอีกคนหนึ่งอยู่ เธอห้ามไปเตะโดนหวางจวน
แต่ตอนเฉินเยี่ยนมองไปกลับพบว่าบนเตียงโล่ง หวางจวนล่ะ?
เฉินเยี่ยนลุกขึ้นมานั่งทันที
“พี่เยี่ยนจื่อ ตื่นแล้วหรือ?”
มีเสียงหวางจวนจากม้านั่งดังขึ้นมา เสียงไม่ดัง เสียงไม่ใสกังสานเหมือนแต่ก่อน แต่ก็ไม่แหบแห้งเหมือนเมื่อวาน
เฉินเยี่ยนมองไปที่หวางจวน หวางจวนตื่นแล้ว บนตัวสวมชุดที่เมื่อคืนเฉินเยี่ยนให้เธอใส่ ผมหวีเรียบร้อย มีผมม้าปกคลุมตรงที่เป็นแผล
ในดวงตาหวางจวนมีเส้นเลือด สีหน้าดูค่อนข้างซีด เมื่อคืนเธอน่าจะหลับไม่สนิท แต่เฉินเยี่ยนถอนหายใจออกมา เพราะสีหน้าท่าทางหวางจวนแตกต่างกับเมื่อวานเลย ไม่มีอารมณ์อยากตายเหมือนเมื่อวาน
“ทำไมตื่นเช้าขนาดนี้ ไม่นอนอีกหน่อย”
เฉินเยี่ยนพูดไปพลางสวมเสื้อผ้า
“นอนไม่หลับแล้ว”
หวางจวนพูดไปก็ลุกขึ้นยืน
รอจนเฉินเยี่ยนสวมเสื้อผ้าเสร็จ ทั้งสองคนออกจากห้องไปด้วยกัน วันนี้หวางจวนไม่ต้องให้คนประคอง เธอไปล้างหน้าล้างตา ฝั่งหวางนิวก็ทำอาหารเช้าเสร็จแล้ว ได้ยินหวางนิวเรียกเธอคุณอา เธออึ้งไป แล้วก็ตอบรับ
กินข้าวเช้าเสร็จ เฉินหู่ไปโรงเรียน เฉินเยี่ยนให้หวางจวนพักผ่อน เธอต้องทำพวกผัก หวางจวนดูสักพัก แล้วเสนอตัวช่วย
หวางนิวมองเฉินเยี่ยนแวบหนึ่ง บอกเป็นนัยให้เธอโน้มน้าวหวางจวนไปพักผ่อน แต่เฉินเยี่ยนรู้สึกว่าให้หวางจวนทำอะไรนิดหน่อยก็ดีเหมือนกัน มีเรื่องทำ เธอจะได้ไม่คิดฟุ้งซ่าน อีกอย่างมีงานทำ เธอถึงจะรู้ถึงคุณค่าตัวเอง บางทีให้หวางจวนยุ่ง เธอจะได้ค่อยๆ สงบลงได้บ้าง