เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก

ตอนที่22: แตกกระจาย

เฉินจงเดินออกจากสนาม เฉินเยี่ยนมองไปยังเฉินเวย เฉินเวยก็มองมาที่เธอเหมือนกัน

“เธอไม่ไปดูเหรอ?”

เฉินเวยถามเฉินเยี่ยน พวกเธอรู้ถึงมูลค่าของโบราณดี ถ้าเป็นสุสานโบราณจริง เจอโบราณวัตถุข้างในมากมาย มูลค่านั้นยากที่จะคิดออกมาได้ ถ้าพวกเขามีหลายชิ้น ถ้าขายออกไป ก็ไม่ต้องประหยัดเงินแล้ว

“ถามฉันทำไม ฉันไป เธอไม่ไปหรือ?”

เฉินเยี่ยนเบ้ปากใส่เฉินเวย เธอรู้ว่าในใจเฉินเวยก็อยากไปมาก อันที่จริงเฉินเวยจะไปหรือไม่ไป เฉินเยี่ยนก็อยากจะไปดูอยู่ดี

“ด้วยกันหรือ?”

เฉินเวยก็เข้าใจความหมายของเฉินเยี่ยน

“ต่างคนต่างไป”

เฉินเยี่ยนไม่อยากจะไปด้วยกันกับเฉินเวย เธอทำท่าเป็นพี่น้องที่รักใคร่กันไม่ได้

เฉินเวยไม่พูดอะไรต่อ เธอและเฉินเยี่ยนกลายเป็นศัตรูกันไปแล้ว แก้ไขอะไรไม่ได้ อีกหน่อยถ้าไม่ใช่ตัวเองจัดการเธอ ก็เป็นเธอที่มาจัดการตัวเอง

เฉินเยี่ยนเดินออกจากบ้านไปก่อน เธอหันกลับมามอง เฉินเวยไม่ได้รีบตามไปทันที เธอรู้ว่าเฉินเวยอาจจะไปหาอวี๋เหวยหมินหรือรอให้เหวยหมินไป

เฉินเยี่ยนเดินไปตามทิศตะวันออก ระหว่างทางเจอคนไม่น้อย ก็มุ่งหน้าไปทางนั้นเช่นกัน คิดว่าอยากจะไปดูให้คึกครื้น

ทุกคนมาถึงที่แล้ว เฉินเยี่ยนเบียดฝูงคนเข้าไป พอได้เห็น เธออึ้งไปเลย

เป็นสุสานโบราณจริงด้วย ดูจากปีแล้วไม่ใช่เวลาสั้นๆ มีเครื่องกระเบื้องมากมายที่ถูกเอาออกมา ส่วนใหญ่เป็นอ่างเป็นโถอะไรพวกนี้ แต่ก็มีหลายชิ้นที่แตกหักแล้ว

ที่แตกเป็นชิ้นไม่ใด้เกิดจากตอนขุดสุสานไม่ระวังแล้วทำแตก แต่เป็นเพราะกระบองของผู้ชายพวกนั้น ผู้ชายตั้งมากมาย พวกเขาเอากระบองอันใหญ่ออกแรงตีเครื่องกระเบื้องพวกนั้น เครื่องกระเบื้องที่เก็บมาอย่างดีถูกตีจนแตกเป็นชิ้นๆ

เฉินเยี่ยนรู้สึกเหมือนเลือดหยดออกมาจากหัวใจ ในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าหัวหน้าหมู่บ้านให้เอากระบองมาทำไม ของพวกนี้เป็นวัตถุโบราณ เป็นของโบราณเชียวนะ ไม่แน่อาจจะมีมูลค่ามหาศาล ทำไมต้องทำลายแบบนี้ด้วย? คนพวกนี้สมองเพี้ยนไปแล้วหรือไง หะ!

“คิดดูแล้วสุสานโบราณนี้ถือเป็นสุสานที่ห้าที่หมู่บ้านเราค้นพบล่ะสิ?”

เฉินเยี่ยนได้ยินคนพูด

“ทำไมจะไม่ใช่ ฉันยังจำได้เลยคร้งที่แล้วที่เจอคือสิบกว่าปีก่อน ครั้งนั้นฉันยังเด็กอยู่เลย แล้วก็ถือไม้กระบองมาทำลายพวกอ่างพวกโถนี่ คนในหมู่บ้านเราสามัคคีกัน ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ต่างมากันหมด ก่อนเที่ยงก็ทำลายของพวกนี้หมดแล้ว”

มีคนพูดต่อ

เฉินเยี่ยนรู้สึกว่าตัวเองจะเป็นลม ได้ยินคำพูดนี้บอกว่าพบห้าสุสานโบราณแล้ว แล้วของที่เจอภายในสุสานก็โดนคนในหมู่บ้านทำลายแบบนี้หมด ที่ทำลายนี่ไม่ใช่ของนะ นั่นมันเงิน มีของจากสุสานโบราณห้าสุสาน อีกหน่อยหมู่บ้านนี้ต้องรวยแน่นอน แต่ตอนนี้...

ไม่ได้ ต้องรีบห้ามพวกเขา ตอนนี้น่าจะหลงเหลืออยู่ไม่น้อย ถ้าทำลายหมดแล้ว ตัวเองอยากจะร้องไห้ก็ไม่มีที่ให้ร้องแล้ว

“หยุด อย่าทำลายเลย”

เฉินเยี่ยนออกแรงตะโกน แต่คนทำลายของพวกนี้มีมาก มีบางคนได้ยินคำพูดเธอก็หยุดลงมือ บางคนไม่สนใจเธอ ยังคงทำลายต่อ

เฉินจงหยุดมองลูกสาวตัวเอง ไม่รู้ว่าลูกสาวคิดอะไรอยู่?

“อย่าทำลายเลย ทุกคนฟังฉันพูดก่อน ของพวกนี้ทำลายไม่ได้!”

เฉินเยี่ยนออกแรงตะโกนอีก

“ทำไม?”

หวางต้าหมินเป็นผู้นำของเรื่องนี้ ได้ยินคำพูดเฉินเยี่ยน เขาถามอย่างไม่สบอารมณ์ เขารู้สึกว่าลูกสาวคนโตของบ้านเฉินคนนี้ไม่มีเหตุผลเลยเรื่องของผู้ชาย เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวออกมาทำไม

“นี่คือสุสานโบราณ ของข้างในเป็นวัตถุโบราณทั้งหมด ล้วนมีมูลค่าทั้งนั้น เป็นวัตถุมีค่า ส่งมอบให้ทางการก็ได้ หรือไม่ให้ทางการเอามาแบ่งกันก็ได้ ทำไมต้องทำลายด้วย นี่ไม่ใช่การทำลายข้าวของหรอกหรือ”

เฉินเยี่ยนไม่เข้าใจการกระทำของทุกคน

“เธอเป็นผู้หญิงจะรู้เรื่องอะไร ที่นี่ไม่มีธุระของเธอ กลับไปเถอะ”

หวางต้าหมินได้ยินคำพูดของเฉินเยี่ยนแล้วไม่ได้มีปฏิกิริยาอื่น เขาจ้องเฉินเยี่ยนให้เธอกลับไป

“ผมว่าที่เฉินเยี่ยนพูดไม่ผิด ของพวกนี้ทำลายไม่ได้จริงๆ”

ตอนนี้อวี๋เหวยหมินก็ออกมา เขารู้มูลค่าของพวกนี้เหมือนเฉินเยี่ยน

เฉินเยี่ยนมองเขา แล้วเห็นเฉินเวยอยู่ไม่ไกลจากนี้จริงด้วย เห็นได้ชัดว่าสองคนมาด้วยกัน มาก็ดี มีพวกเขาสองคน ตัวเองก็ไม่ใช่กระต่ายขาเดียวแล้ว

“พวกเธอรู้อะไร นี่เป็นกฎของบรรพบุรุษสืบทอดมา ขุดสุสาน แล้วเอาของข้างในมาทำลายให้หมด”

หวางต้าหมินเห็นอวี๋เหวยหมินก็ออกมาพูด ยิ่งไม่พอใจใหญ่

“ใช่แล้ว ใช่แล้ว ของที่ฝังตรงที่พวกเราที่นี่ล้วนเป็นของลูกน้องของโจโฉทั้งนั้น สุสานเยอะ ก็ใช้กฎนี้

“ใช่แล้ว พูดอะไรให้ส่งมอบให้ทางการ ตอนที่เราขุดเจอสุสานที่สองลุงฉวนเชิงก็บอกให้ไปหารัฐบาล เอาของมอบให้รัฐ ปรากฏว่าลุงฉวนเชิงถูกส่งเข้าคุก อยู่ดีๆ ก็ทำตัวเองจนตาย หมู่บ้านเราเจอเรื่องอัปมงคลก็เพราะสุสานนี่ ไม่มีใครมีจุดจบที่ดีสักคน ดังนั้นหมู่บ้านเราถึงมีกฎแบบนี้ ขุดเจอสุสานให้เอาของข้างในมาทำลายให้หมด หมู่บ้านพวกเราจะได้ไม่พบเจอเรื่องโชคร้าย”

ฟังคำพูดของทุกคนเฉินเยี่ยนค่อยรู้ว่าทำไมถึงมีกฎแบบนี้ ทำไมหมู่บ้านนี้ถึงกระทำแบบนี้ ตอนที่พบสุสานที่สองน่าจะเป็นยุคที่มีความวุ่นวายอยู่ ยุคนั้นพบเรื่องราวมากมาย และส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยสมเหตุสมผล

ในหมู่บ้านมีคุณปู่คนหนึ่งเอาของในสุสานส่งมอบให้รัฐบาลเหมือนกัน ปรากฏว่าไม่มีจุดจบที่ดี ถูกขังในคอกวัว โดนวิพากษ์วิจารณ์ โดนทำร้ายจนตาย ในหมู่บ้านก็พบแต่เรื่องหนักๆ ผู้อาวุโสพวกนั้นเลยสร้างกฎแบบนี้ขึ้นมา เพราะกลัวเรื่องเกิดซ้ำ

“ทุกคนฟังฉันพูด เรื่องในยุคนั้นมันผ่านไปแล้ว พวกคุณดูสิตอนนี้พวกเราไม่เหมือนยุคนั้นแล้ว ยุคนั้นถ้าบอกทางการหมู่บ้านจะเดือดร้อน แต่ตอนนี้ไม่แล้ว...”

เฉินเยี่ยนยังพูดไม่ทันจบ หวางต้าหมินเบิ่งตาโตพูด “ตอนนี้ไม่แล้ว? ใครจะรับประกันได้ว่าจะไม่โดน ถ้าเกิดเรื่องขึ้นมาจริง คนข้างบนจะจับคน พวกเธอใครจะรับผิดชอบ? เธอ เธอไหม?”

หวางต้าหมินชี้ไปที่อวี๋เหวยหมินและเฉินเยี่ยน

อวี๋เหวยหมินคอหด เขาอยากได้ผลประโยชน์บ้าง อยากจะเอาของพวกนี้กลับบ้านตัวเอง จากนั้นเอาไปขาย แต่เขาไม่แจ้งทางการ เขาไม่กล้ารับผิดชอบ

“ท่าน พวกเราไม่แจ้งทางการ ผมว่าเอาของพวกนี้มาแบ่งกันเถอะ ถ้าพวกท่านไม่เอา งั้นของพวกนี้ผมเอา ผมเอาธัญพืชกับเงินมาแลกดีไหม?”

อวี๋เหวยหมินคิดว่าในเมื่อทุกคนไม่ยอมแจ้งทางการ พวกเขาก็สามารถเอาของพวกนี้แบ่งกันครอบครองได้ อีกหน่อยของพวกนี้อาจขายได้ราคา เขาจนปัญญาแล้ว ตอนนี้เขาค่อยรู้สึกว่ามาเกิดใหม่ที่นี่เป็นพรที่สววรค์มอบให้เขา ไม่แน่เขาอาจจะเป็นเศรษฐีเลยก็ได้

“เจ้าจะเอาของพวกนี้ไปทำอะไร? ของคนตายอัปมงคลจะตาย เจ้าไม่รู้หรอก ปู่ทวดเจ้าเอาอ่างกระเบื้องกลับบ้านไปอันหนึ่ง ผ่านไปไม่ถึงเดือน ปู่ทวดเจ้าก็ตาย ลูกชายเลยทำลายอ่างนั้นไป ดังนั้นของพวกนี้ใครก็ห้ามเอากลับ ไม่แน่ไม่ใช่แค่บ้านตัวเองที่มีคนตาย อาจจะลามไปถึงหมู่บ้านเลยก็ได้

เฉิ่นซุ่ยพูดกับลูกชายตัวเอง เธอไม่เข้าใจว่าลูกชายจะเอาของอัปมงคลพวกนี้ไปทำอะไร แล้วยังจะเอาธัญพืชกับเงินไปแลกมาอีก เธอไม่เห็นด้วย