เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก

ตอนที่2:ปีศาจ

เฉินเยี่ยนง้างมือตบลงไป เธอใช้แรงตบมาก เฉินเวยร้องอย่างตกใจแล้วล้มลงไปที่พื้น เธอกุมหน้าตัวเองมองไปที่เฉินเยี่ยนอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เธอโดนตบแล้ว เฉินเยี่ยนคนที่รักและเป็นห่วงเธอมาโดยตลอดกลับมาตบเธอ เธอทำได้ยังไง!

สายตาเฉินเวยมีแววอาฆาตแค้นแวบขึ้นมา เดิมทีเธอคิดแค่อยากจะแย่งอวี๋เหวยหมิน ให้เฉินเยี่ยนหย่า ให้เฉินเยี่ยนโดนทิ้ง ให้เฉินเยี่ยนรู้ว่าเธอเก่งกาจแค่ไหน ให้เฉินเยี่ยนขอร้องอ้อนวอนเธอ แต่ตอนนี้เธอต้องการทุกสิ่งทุกอย่างของเฉินเยี่ยน

“สามี สามี ฉัน...”

ไอหมอกแผ่ขึ้นมานัยน์ตาของเฉินเวย มองไปที่อวี๋เหวยหมิน น้ำเสียงสะอื้นฟังไม่เป็นคำพูด

อวี๋เหวยหมินมองดูเฉินเวยชัดๆ แล้วรู้สึกสงสารขึ้นมา เขาลุกขึ้นมาผลักเฉินเยี่ยนออกไป ครั้งนี้เขาออกแรงมาก เขาอยากจะตบเฉินเยี่ยนใจจะขาด เธอกล้ามาตบเสี่ยวเวย กล้าตบแก้วตาดวงใจของเขา

เฉินเยี่ยนคิดไม่ถึงว่าอวี๋เหวยหมินจะลงมือ เธอหันหลังกลับจะเดินออกไปแล้ว อยู่ๆ ก็โดนผลัก เธอพุ่งไปข้างหน้าโดยไม่ทันตั้งตัว ด้านหน้าเธอคือประตู ศีรษะเธอกระแทกไปโดนลูกบิดประตูพอดี ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปถึงใจพุ่งขึ้นมา เฉินเยี่ยนยื่นมือออกไปลูบคลำ ของเหลวเหนียวๆ ทำให้เธอรู้ว่า ศีรษะเธอต้องเลือดออกแน่นอน

เฉินเยี่ยนหันหลังกลับไป เธอมองอวี๋เหวยหมินและเฉินเวยอย่างโกรธจัด

อวี๋เหวยหมินและเฉินเวยก็มองมาทางเฉินเยี่ยนเช่นกัน หน้าผากเฉินเยี่ยนมีเลือดไหลออกมาอยู่ เลือดสีแดงสด ดูสะท้อนเหมือนเป็นแสงสีทอง มองดูแล้วน่ากลัวเหมือนผีเลย

“เธอ เธอ เธอมันปีศาจ ที่แท้เธอก็มีสามตา ตอนนี้เธอ เธออย่าเข้ามานะ”

อวี๋เหวยหมินชี้ไปที่เฉินเยี่ยน น้ำเสียงตกใจ

“สามตา?”

เฉินเยี่ยนอึ้งไปเล็กน้อย สายตาที่ดุดันเปลี่ยนเป็นประหลาดใจ

“ไม่ใช่ตาที่สามแล้วอะไรล่ะ เธอมันปีศาจมีสามตา มิน่าเป็นตายยังไงเธอก็ต้องไว้ผมม้า เพราะเธอกลัวคนจะรู้ว่าหน้าผากเธอมีอีกตาหนึ่ง”

อวี๋เหวยหมินพูดด้วยความโกรธ เหมือนเขาโดนโกหกหลอกลวงครั้งใหญ่

เฉินเยี่ยนใช้มือปัดผมม้าขึ้นมา ชี้ไปที่หน้าผากแล้วถาม “นี่คือแผลเป็น คุณบอกว่าฉันเป็นปีศาจมีสามตางั้นหรือ?”

เฉินเยี่ยนไม่อยากจะเชื่อเลย หน้าผากเธอมีรอยแผลเป็น รูปร่างเหมือนดวงตา ตอนที่เธออายุได้แปดเดือน แม่วางเธอไว้ในรถเข็นป้อนข้าวเธอ ไม่รู้ว่าใครเรียกแม่เธอ แม่เลยวางชามข้าวแล้วเข้าไปในบ้าน ส่วนตัวเองอยากจะกินข้าวในชามนั้น ศีรษะเธอเลยหกคะเมนลงมาจากรถเข็น หน้าผากกระแทกโดนชามพอดี

ตอนนั้นเลือดเต็มใบหน้า ทำเอาคนในบ้านตกใจกันใหญ่ พวกเขาอุ้มตัวเธอขึ้นมาพาไปโรงพยาบาล แต่หมอบอกว่าเธอยังเด็กมาก แผลใหญ่เกินไป การรักษาของหมอในหมู่บ้านเกษตรกรก็ไม่ดี เย็บแผลไม่ได้ ปล่อยให้พวกเขาเป็นไปตามโชคชะตา ตอนนั้นคนที่บ้านเธอไม่รู้จักส่งเธอไปในเมือง ทำได้แค่กอดเธอร้องไห้

ต่อมาเธอหายดีแล้ว แต่หน้าผากกลับเหลือรอยแผลเป็นใหญ่ไว้ ตอนยังเด็กเธอไม่สนใจ แต่พอโตขึ้นมา รักสวยรักงาม เธอเลยไว้ผมหน้าม้าเพื่อบังแผลเป็นรูปตานี้ไว้

อันที่จริง เพื่อนนักเรียนหลายคนที่เรียนด้วยกันหลายปีก็ไม่รู้ว่าเธอมีแผลเป็นนี้ หลังอวี๋เหวยหมินแต่งงานกับเธอ มีครั้งหนึ่งพวกเขากำลังจูบกันอย่างลึกซึ้ง เขาก็เพิ่งรู้ตอนจูบหน้าผากตัวเอง ตอนนั้นเขาตกใจกลัวมาก ถามตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้น เธอเลยอธิบายให้เขาฟัง

ตอนนี้กลับมาคิดดูแล้ว ปฏิกิริยาของอวี๋เหวยหมินตอนนั้นก็ดูผิดปกติ ถ้าผู้ชายคนหนึ่งรักเธอจริง เขาจะต้องสงสารเธอ เพราะว่าแผลเป็นนี้ ทำให้ตัวเองเกือบตายมาแล้ว แต่เขา...

ตอนนี้เฉินเยี่ยนเข้าใจแจ่มแจ้ง อวี๋เหวยหมินไม่ได้รักตัวเองเลย ก่อนหน้านี้ตัวเองนี่โง่ขนาดไหนนะ

“คุณพูดไม่ผิด ฉันนี่แหละปีศาจ มีตาที่สาม แล้วฉันยังเป็นคนตาบอดอีกด้วย ไม่อย่างนั้นทำไมฉันดูพวกคุณไม่ออกนะ”

เฉินเยี่ยนฝืนยิ้มด้วยความเจ็บปวดพูดจบแล้วถอยหลังไปหนึ่งก้าว เวลานี้เธอไม่โมโหแล้ว แต่ท้อแท้หมดหวังมากกว่า

“เพื่อนรัก เธออย่าเป็นแบบนี้สิ สามีเขาไม่ได้ตั้งใจพูดแบบนี้ เธออย่าคิดมากเลย ฉันช่วยเธอดูแผลให้ ไม่งั้นพวกเราไปโรงพยาบาลกัน ดีไหม?”

เฉินเวยลุกขึ้นมา เธอเดินไปข้างหน้าเฉินเยี่ยน อยากจะแสดงออกว่าเธอเป็นห่วง

“เธอจริงใจหรือ?”

เฉินเยี่ยนยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ มองเฉินเวยเงียบๆ

“แน่นอน เธอเป็นเพื่อนรักของฉัน ฉันเป็นห่วงเธอด้วยใจจริงนะ สามีก็เหมือนกัน”

เฉินเวยใช้ดวงตาโตคู่นั้นที่พูดได้มองเฉินเยี่ยน

อยู่ๆ เฉินเยี่ยนก็อมยิ้มขึ้นมา หน้าผากเธอที่เลือดออกอยู่ สะท้องแสงเล็กน้อย เลือดยังไหลอยู่บนใบหน้าเธอ ถึงแม้เธอจะเป็นคนสวย แต่เวลานี้ดูไม่ออกว่าสวยแล้ว กลับแลดูดุร้ายน่ากลัว

“ในเมื่อเธอเป็นห่วงฉันขนาดนี้ งั้นพวกเรามีสุขก็ร่วมสุขด้วย แบบนี้ละกัน เฉินเวย มา เธอมาทำรอยแผลเป็นให้เหมือนฉัน มีตาที่สามเหมือนกันกับฉัน แล้วฉันจะเชื่อเธอ ดีไหม?”

เฉินเยี่ยนพูดจบ ไม่รอให้เฉินเวยได้ทันตอบโต้อะไร เธอจับผมเฉินเวยไว้ อีกมือหนึ่งล็อคแขนเฉินเวยเอาไว้ ลากศีรษะเฉินเวยไปด้านหน้าลูกบิดประตู บนลูกบิดประตูยังมีเลือดเธออยู่ ดูจากท่าทางของเฉินเยี่ยนแล้ว เธอคิดจะเอาศีรษะเฉินเวยไปโขกกับลูกบิดประตู

ตอนนี้เฉินเวยร้องตกใจออกมา เธอพยายามดิ้นจากเฉินเยี่ยนแต่ดิ้นไม่หลุด ตอนนี้เฉินเยี่ยนออกแรงหนักมาก

อีบ้านี่ เธอไม่อยากจะมีอีกตาเพิ่มมาบนหน้าผากหรอกนะ เธอไม่อยากเสียโฉมนะ เฉินเยี่ยนต้องเป็นบ้าไปแล้ว เฉินเวยคิดในใจ เธอกลัวมาก

“ฮือฮือ เพื่อนรัก เธออย่าทำแบบนี้สิ เธอทำแบบนี้ไม่ได้ เธอทำเรื่องบ้าบิ่นแบบนี้ สามีจะเสียใจเอานะ”

ในใจเฉินเวยกลัวแต่ก็ไม่กล้าพูดความในใจ ได้แต่บอกใบ้ให้อวี๋เหวยหมิน

“เธอนังบ้า รีบปล่อยเสี่ยวเวยออกมา”

อวี๋เหวยหมินค่อยได้สติกลับมา เขารีบเข้าไปดึงเฉินเยี่ยน เฉินเยี่ยนไม่ยอมปล่อยมือ ออกแรงดึงผมเฉินเวย จะลากศีรษะเฉินเวยไปโขกกับลูกบิดประตู

อวี๋เหวยหมินไม่รู้ว่าเฉินเยี่ยนไปเอาแรงมาจากไหน มองดูหน้าเฉินยี่ยนที่อาบเลือด เขารู้ว่าเฉินเยี่ยนต้องเป็นบ้าไปแล้ว เขาอยากจะช่วยเฉินเวย เขาไม่ยอมให้เฉินเวยกลายเป็นปีศาจสามตาเหมือนเฉินเยี่ยนได้ อวี๋เหวยหมินเห็นคอมพิวเตอร์โน้ตบุคบนโต๊ะ เขาคว้าขึ้นมา แล้วฟาดลงไปบนศีรษะเฉินเยี่ยน

เสียงดังขึ้นมา ความเจ็บปวดแผ่ซ่านขึ้นมา เฉินเยี่ยนไม่รู้ว่าตัวเองได้โขกเฉินเวยหรือยัง เธอหมดสติไป

รอจนรู้สึกตัวอีกครั้ง เฉินเยี่ยนตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด ศีรษะเจ็บปวดอย่างรุนแรง ไอ้คนต่ำช้าอวี๋เหวยหมิน ถึงกับฟาดศีรษะเธอเพื่อเฉินเวย เจ็บขนาดนี้ ไม่รู้ว่าสมองกระทบกระเทือนหรือเปล่า คนชั่วสองคนนี้ รอตัวเองหายดีก่อน จะไม่ยอมปล่อยพวกเขาไว้แน่!

เฉินเยี่ยนคิดอย่างเคียดแค้น

“พวกเธอพอได้แล้ว ถึงแม้เยี่ยนจื่อของเราทำไม่ถูก แต่สภาพเธอเป็นแบบนี้แล้ว พวกเธอคิดจะทำอะไรอีก จะต้องบีบบังคับจนเยี่ยนจื่อตายพวกเธอถึงจะพอใจใช่ไหม?”

ข้างหูเฉินเยี่ยนมีเสียงหญิงมีอายุดังขึ้นมา เสียงนั้นค่อนข้างแหลม นี่หมายความว่ายังไง? เธอบอกว่าตัวเองทำไม่ถูก ตัวเธอทำอะไรไม่ถูกต้องตรงไหน? เห็นๆ อยู่ว่าอวี๋เหวยหมินและเฉินเวยสองคนชั่วนั่นทำผิด แต่ทำไมคนนี้บอกว่าเธอทำผิด หรือตอนที่ตัวเองสลบ ไอ้คนชั่วคู่นั้นพลิกสถานการณ์ เอาความผิดมาโยนให้เธอ?

อีกอย่าง เสียงนี้เธอก็ไม่คุ้นเลย ทำไมถึงบอกว่าเป็นคนในครอบครัวเธอนะ?

เฉินเยี่ยนยังไม่ค่อยเข้าใจ

“แม่ อย่าพูดแบบนี้เลย คุณป้าเธอก็ไม่ได้หมายความแบบนั้นหรอก”

มีเสียงผู้หญิงอีกคนดังขึ้นมา เสียงนี้ฟังดูอายุน้อยมาก เสียงฟังดูอ่อนหวานอ่อนโยน มีน้ำเสียงฉอเลาะอยู่ในนั้น