เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก

ตอนที่16:หลุมเวลา
เฉินหู่อึ้งไป เขาเลิกเรียนกลับมาได้ยินเรื่องพี่สาวก็โกรธมาก คิดว่าจะต้องไปสั่งสอนพวกนั้น แต่เขาไม่ได้คิดอย่างถี่ถ้วน
“ถ้าไม่ได้ ผมก็จะไปหาพวกผมที่โตหน่อย พวกผมสิบกว่าคนไปพร้อมกัน ไม่เชื่อว่าจะตีพวกมันไม่ชนะ พวกเราเอาไม้กระบองไป หรือไม่ก็ก้อนหิน คอยดูว่าผมจะไม่สามารถทำให้หน้าผากของอวี๋ชุนชานและอวี๋เหวยหมินเป็นรูได้ก็ให้มันรู้ไป”
เฉินหู่มองดูแผลบนหน้าผากพี่สาว รู้สึกอยากจะทำให้อวี๋ชุนชานและอวี๋เหวยหมินบาดเจ็บบ้าง ตีพวกนั้นจนเป็นแผล แล้วอีกหน่อยจะไม่มีใครกล้ามารังแกพี่สาวแล้ว
เฉินเยี่ยนรู้ว่าตัวเองประเมินไว้ไม่ผิด เฉินหู่เป็นหัวโจกของเด็กรุ่นเดียวกัน เป็นพี่ใหญ่ในแก๊งค์เด็ก พวกเด็กรุ่นเดียวกันจะฟังคำสั่งเขา อีกหน่อยถ้ามีเรื่องทะเลาะ ต้องปวดหัวมากแน่ๆ
“หู่จื่อ เรื่องนี้คุยกันจบแล้ว พ่อตีพวกนั้นไปแล้ว พวกนั้นก็ยอมรับผิดชดใช้ค่าเสียหาย ถือว่ายอมกันทั้งสองฝ่าย ตอนนี้ถ้าเธอจะลงมืออีก พวกเขาต้องหาว่าพวกเราไม่มีเหตุผล ดังนั้นเธอไปหาเรื่องพวกนั้นไม่ได้แล้ว”
เฉินเยี่ยนไม่อยากจะให้เฉินหู่เข้ามาเกี่ยวข้อง เพราะเฉินหู่ยังเด็ก แต่เธอเห็นสีหน้าเฉินหู่แล้วเธอดูออกว่าเฉินหู่ไม่พอใจ
“ถ้าเธออยากจะช่วยพี่จริง งั้นเธอจำเรื่องนี้ไว้ให้ขึ้นใจ ตั้งใจเรียน อีกหน่อยเก่งแล้ว ถ้าพวกเขากล้ามารังแกพี่อีก เธอก็คิดบัญชีเก่ากับบัญชีใหม่จัดการพวกนั้นรวมกันเลย ดีไหม?”
เฉินเยี่ยนปลอบเฉินหู่
“ได้ ผมฟังพี่ ครั้งนี้ผมจะจำพวกมันไว้ก่อน”
เฉินหู่พยักหน้า แล้วถามเสียงเบาขึ้นมาหลังจากนั้นทันที “เมื่อกี้ผมเข้าบ้านมา พ่อเพิ่งให้พี่รองลุกขึ้นยืน พวกเขาบอกว่าพี่รองชอบอวี๋เหวยหมิน ดังนั้นเลยสมรู้ร่วมคิดกับอวี๋เหวยหมินทำร้ายพี่ใหญ่ จริงหรือครับ?”
เฉินเยี่ยนเหลือบมองเฉินหู่ เธอครุ่นคิดสักพักแล้วตอบ “หู่จื่อ ถ้าพี่บอกว่าเป็นเรื่องจริงล่ะ?”
“พี่พูดผมก็เชื่อ ทั้งพี่และพี่รองต่างก็เป็นพี่สาวผม แต่ผมรู้อยู่แก่ใจว่าพี่ใหญ่เป็นคนดี พี่ไม่ชอบพูด แต่พี่ทำจริง ส่วนพี่รองพูดจาเพราะแต่ผมมักจะรู้สึกว่าเธอเสแสร้ง แล้วยังขี้เกียจอีก พี่ วางใจได้ ถ้าเธอทำอย่างนั้นจริง ต่อจากนี้ผมจะไม่สนใจพี่รองแล้ว รอผมโต ผมกับภรรยาจะติดต่อแค่กับพี่ใหญ่ ไม่ไปมาหาสู่กับพี่รอง”
เฉินหู่พูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“เธอเพิ่งอายุเท่าไรเอง พูดเรื่องภรรยาแล้ว”
เฉินเยี่ยนหัวเราะลูบศีรษะเฉินหู่ เฉินหู่มองเธอ เบะปากเล็กน้อย เขาพูดด้วยใจจริง พี่สาวหัวเราะเขา
พี่น้องสองคนคุยกันสักพัก ประตูก็ถูกเปิดออก เฉินเวยเดินเข้ามา
เธอเดินเข้ามา เฉินเยี่ยนและเฉินหู่ต่างมองไปทางต้นเสียง มองเธอด้วยสายตาแปลกๆ เหมือนเฉินเวยเป็นคนที่ไม่ได้รับเชิญ
เฉินเวยกำลังจะอ้าปาก เฉินเยี่ยนพูดขึ้นมา “แม่ทำข้าวเสร็จแล้วใช่ไหม? หู่จื่อเธอไปกินข้าว ตอนบ่ายยังต้องไปเรียนอีกนะ”
เฉินหู่พยักหน้า จากนั้นเดินออกไป เฉินเวยโกรธจนแอบกำหมัด เฉินเยี่ยนต้องพูดอะไรแน่ๆ เฉินหู่ถึงไม่สนใจเธอ
เฉินหู่เดินมาถึงหน้าประตู ก็ดึงเฉินเวยเอาไว้แล้วพูด “พี่รอง ผมกับพี่ไปกินข้าวด้วยกันเถอะ พี่ใหญ่ไม่สบาย อย่าไปรบกวนพี่เขาเลย ให้พี่เขาพักผ่อน”
เฉินเวยโดนเฉินหู่ลากไป เฉินเวยไม่ยินยอม แต่โดนเฉินหู่ดึงตัวออกไป ไม่ปล่อยโอกาสให้เธอได้พูดเลย เฉินเยี่ยนฉีกยิ้ม เฉินหู่คนนี้กลัวเฉินเวยมารังแกเธอ เลยดึงเฉินเวยออกไป ตอนนี้ดูเหมือนมาเกิดใหม่ที่นี่ก็ไม่แย่นัก อย่างน้อยพ่อแม่ก็เป็นคนมีเหตุผล น้องชายคนนี้ก็น่ารักมาก
เฉินเยี่ยนกำลังคิดอยู่ หวางนิวก็ยกชามไข่ตุ๋นมาให้เธอกิน เฉินเยี่ยนไม่เกรงใจ เธอจำเป็นต้องบำรุง อีกอย่างถ้าเธอไม่กิน เดี๋ยวจะตกไปถึงท้องเฉินเวยได้ สู้เธอกินเองดีกว่า
ก่อนเฉินหู่ไปเรียนตอนบ่ายเขาแวะมาทักเธอ
หวางนิวให้เธอพักผ่อน ไม่ต้องออกไปไหน และไม่ต้องทำอะไร
เฉินจงก็มาถามอาการ เห็นเฉินเยี่ยนไม่เป็นไรอะไร เขาถึงค่อยออกไปทำงาน
เฉินเวยไม่ได้เข้ามา ออกไปข้างนอกแล้ว น่าจะไปหาอวี๋เหวยหมิน
เฉินเยี่ยนนอนบนเตียง อยากจะนอนแต่นอนไม่หลับ ในสมองสับสนไปหมด
ในยุคปัจจุบันทั้งสามคนตายหมดเลยเหรอ? และไม่รู้ว่าคนอื่นจะว่ายังไง โชคดีที่พ่อแม่ยังมีน้องชายคอยดูแล โชคดีที่น้องชายและน้องสะใภ้ต่างก็กตัญญู ตัวเองไม่ต้องเป็นห่วงว่าพ่อแม่จะไม่มีที่พึ่ง แต่ไม่ว่าจะยังไง ในใจเฉินเยี่ยนก็ยังมีห่วงอยู่
อยู่ที่นี่จะใช้ชีวิตยังไงนะ? มีวิธีไหนหาเงินได้บ้าง?
เฉินเยี่ยนคิด แต่คิดจนปวดหัว เธอก็ยังคิดหาวิธีที่ดีไม่ได้ เธออดไม่ได้ใช้มือลูบหน้าผาก แผลเป็นนี่ก็ตามมาด้วย หรือว่านี่เป็นสัญลักษณ์ที่มีเฉพาะตัวเท่านั้นจริงๆ?
มือเฉินเยี่ยนไปแตะโดนแผลเป็นบนหน้าผาก ความเจ็บพุ่งปรี๊ดขึ้นมา เป็นความเจ็บที่ทะลุไปถึงหัวใจ เจ็บจนเฉินเยี่ยนเกือบจะร้องออกมา เมื่อกี้ยังไม่เจ็บเท่าไรอยู่เลย ทำไมพอตัวเองแตะโดน ก็เจ็บปวดสาหัสขึ้นมา แล้วยังร้อนอีกด้วย?
เฉินเยี่ยนไม่รู้ว่าตอนนี้หน้าผากเธอเปล่งแสงออกมา แสงสีทอง โชคดีที่เวลานี้ในห้องไม่มีคนอื่น ไม่อย่างนั้นถูกจับได้ จะคิดว่าเธอเป็นปีศาจเอา
ความเจ็บปวดแผ่ขึ้นมาอีกระลอก เฉินเยี่ยนอยากจะกุมหน้าผากร้องออกมาแต่กลับร้องไม่ออก สิบห้านาทีผ่านไปความเจ็บถึงจางลง เฉินเยี่ยนนอนแผ่อยู่บนเตียงนิ่งๆ ไม่ขยับ เหมือนได้รับความตกใจเป็นอย่างมาก
เฉินเยี่ยนตกใจมากจริงๆ อาการตกใจนี้เป็นเพราะเมื่อกี้ในหัวเธอได้รับบางสิ่งบางอย่าง
ให้เธอคิดเป็นพันเป็นหมื่นครั้ง หรือนอนฝัน เธอก็คิดไม่ถึงว่าแผลเป็นรูปดวงตาของเธอคือหลุมเวลาหนึ่ง แต่หลุมเวลานี้ไม่เหมือนกับหลุมเวลาของคนอื่น ของคนอื่นมีผืนดิน มีแหล่งน้ำ มีกินมีดื่ม ในหลุมเวลาของคนอื่นมีตลาด มีเครื่องยนต์ จะกินอะไรก็ทำออกมาได้หมด ส่วนเธอไม่เกี่ยวข้องกับของกินเลย
หลุมเวลาของเธอติดตัวเธอมา แผลเป็นบนหน้าผาก ใครก็แย่งไปไม่ได้ แต่ประโยชน์ของหลุมเวลาเธอไม่เยอะ ช่วยให้เกิดใหม่หรือไม่ก็สามารข้ามเวลาได้ แต่คุณสมบัตินี้ไม่ใช่เธอคิดอยากจะใช้ก็ใช้ได้ ต้องรอห้าสิบปีถึงใช้ได้หนึ่งครั้ง เธอ เฉินเวยและอวี๋เหวยหมินได้เกิดใหม่ที่นี่ เป็นเพราะถึงเวลา และเป็นเพราะหน้าผากเธอเห็นเลือดถึงได้เริ่มเวลาใหม่
อีกอย่างในหลุมเวลาสามารถซ่อนคนได้ แต่เงื่อนไขโหดร้ายมาก เฉินเยี่ยนคิดว่าตัวเองคงไม่ได้ใช้
อีกอย่างในหลุมเวลายังมีเลือดทิพย์ของเธออยู่ เพราะเธอคือประมุขของหลุมเวลา ดังนั้นเลือดทิพย์ของเธอจึงมีฤทธิ์ถอนยาพิษได้
อีกอย่างในหลุมเวลายังมีประโยชน์อีกไม่น้อย แต่รอเธอค่อยๆ เรียนรู้ไป
เฉินเยี่ยนอยากจะโอดครวญ เธอเหมือนถูกรางวัลใหญ่ได้หลุมเวลา แต่ในเมื่อได้รางวัลใหญ่แล้ว เธอต้องหาข้อดี ดูว่าหลุมเวลาน้อยๆ นี้ใช้ประโยชน์อะไรได้บ้าง?
สามารถข้ามเวลามาเกิดใหม่? แต่ครั้งหน้าก็ต้องรออีกห้าสิบปีเลย ถึงตอนนั้นเธอก็แก่แล้ว
สามารถซ่อนคนได้ หรือว่าไม่มีอะไรเธอก็เอาคนหรือตัวเธอเองซ่อนเล่นงั้นหรือ? อีกอย่างถ้าจะเปิดหลุมเวลาซ่อนคนต้องใช้เลือดทิพย์สิบหยดเลย เธอมีเลือดทิพย์ทั้งหมดเท่าไร?
อีกอย่างเลือดทิพย์ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ถอนพิษได้ ช่วยชีวิตคนได้ ถ้าเกิดใครรู้ คนอื่นจะหาว่าเธอกลายเป็นปีศาจนั่นอีกเรื่อง แต่ถ้าใครอยากจะได้เลือดทิพย์ของเธอเธอก็สามารถให้ได้งั้นหรือ? ยังดีที่เลือดทิพย์นี้ตัวเธอต้องเป็นฝ่ายให้ถึงจะได้ คนอื่นมาแย่งไปไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเฉินเยี่ยนจะสงสัยว่าตัวเองจะโดนคนอื่นสูบจนแห้ง
ส่วนประโยชน์อื่นๆ ตอนนี้เฉินเยี่ยนยังขี้เกียจเรียนรู้ เอาจากความเข้าใจตอนนี้ หลุมเวลานี้ไม่ค่อยได้ประโยชน์ เธอยอมไม่มี เพราะไม่มีประโยชน์อะไรกับเธอเลย ไม่มีของกิน ไม่มีเครื่องดื่ม พูดตามจริง ทั้งหมดเธอก็ยังต้องพึ่งพาตัวเองอยู่ดี
เข้าใจเรื่องพวกนี้แล้ว เฉินเยี่ยนอดไม่ได้ที่จะกอดผ้าห่มร่ำไห้ สวรรค์ช่างกลั่นแกล้งคนเก่งจริงๆ