เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก

ตอนที่15: เฉินหู่

เฉินเวยกัดฟันกรอด เธอคิดไม่ถึงว่าเฉินเยี่ยนจะเสแสร้งได้ขนาดนี้ ตอนนี้ยิ่งเฉินเยี่ยนแสดงออกว่าเธอคุมเกมส์ได้ งั้นก็หมายความว่าเธอยิ่งเห็นแก่ตัว เมื่อก่อนเธอประเมินเฉินเยี่ยนต่ำไปจริงๆ คิดว่าเฉินเยี่ยนไม่มีพิษสง โง่ โดนตัวเองหลอกอยู่ในกำมือ คิดไม่ถึงเลยว่าเฉินเยี่ยนจะตอบโต้กลับอย่างรวดเร็ว

แต่ว่า คอยดูเถอะ ครั้งนี้เธอลำบาก แต่ครั้งหน้าฉันจะต้องเอาคืนแน่นอน

เฉินเวยคิดจบ ก็ร้องไห้เริ่มขอโทษ บอกว่าเธอผิดไปแล้ว

เธอแกล้งทำเป็นน่าสงสารเช่นเคย เวลานี้เล่นละครดูสมจริงขึ้นมา ทำให้คนคิดเหมือนว่าเธอจะสำนึกผิดแล้วจริงๆ

“จง พี่ดูเสี่ยวเวยลูกสำนึกผิดแล้วจริงๆ ลูกก็บอกแล้วอีกหน่อยจะไม่ทำเรื่องแบบนี้แล้ว แล้วจะดีกับเยี่ยนจื่อ ให้ลูกลุกขึ้นมาเถอะ”

หวางนิวขอร้อง ทั้งสองคนเป็นลูกตัวเองทั้งคู่ ถ้าคนที่คุกเข่าคือเฉินเยี่ยน เธอก็จะขอร้องเหมือนกัน

เฉินจงมองเฉินเยี่ยน ถ้าลูกสาวคนโตไม่เอ่ยปาก เขาก็จะให้ลูกสาวคนเล็กคุกเข่าต่อ

เฉินเยี่ยนเงียบไปพักหนึ่ง เธอรู้ว่าทำอะไรเฉินเวยต่อไปไม่ได้ ไม่ว่าจะยังไง เฉินเวยก็เป็นลูกสาวของเฉินจงและหวางนิว คิดว่ายังไงพวกเขาก็ไม่ทำอะไรเฉินเวยหรอก

แต่ว่าไม่เป็นไร สัตบุรุษแก้แค้นอีกสามปีก็ยังไม่สาย ในเมื่อตัวเธอมาแล้ว เธอก็จะค่อยๆ จัดการเฉินเวย ใช้มีดทื่อตัดเนื้อถึงจะเจ็บ ทำให้เธอตายเร็วไปจะถือว่าดูถูกเธอ

“พ่อคะ ให้เสี่ยวเวยลุกขึ้นมาเถอะ เธอสำนึกผิดแล้ว ถ้าคุกเข่าจนเข่าเป็นอะไรไป เธอจะมาต่อว่าพวกเราอีก”

เฉินเยี่ยนขอร้องแทนเฉินเวย

“แกกล้าหรอ!เรื่องนี้เดิมทีก็เป็นความผิดของแกอยู่แล้ว มีสิทธิ์อะไรมาต่อว่า เอาล่ะ ข้าจะไม่พูดมากแล้ว คุกเข่าไปอีกครึ่งชั่วโมงค่อยลุกขึ้นมา”

เดิมทีเฉินจงคิดจะให้เฉินเวยลุกขึ้น แต่พอฟังคำพูดเฉินเยี่ยนแล้ว เลยให้เฉินเวยคุกเข่าอีกครึ่งชั่วโมง

เฉินเวยโกรธเหลือเกิน เฉินเยี่ยนมาทำเป็นขอร้องแทนตัวเอง แสดงออกว่าต่อต้านตัวเธอ

เฉินเยี่ยนเห็นหวางนิวทำท่าจะพูด เลยเอามือกุมศีรษะร้องเจ็บ

“เร็ว รีบกลับเข้าไปนอนพักในบ้าน เสียเลือดมากขนาดนี้ ไม่เจ็บได้ยังไง เดี๋ยวแม่จะตุ๋นไข่ไก่บำรุงให้”

หวางนิวรีบประคองเฉินเยี่ยน เวลานี้ไม่สนใจเฉินเวยที่ยังคุกเข่าอยู่แล้ว พยุงเฉินเยี่ยนเดินเข้าไปในบ้าน

หวางนิวไปตุ๋นไข่ให้เฉินเยี่ยน ทำเป็นอาหารเที่ยง เฉินเยี่ยนอนบนเตียง นี่เป็นห้องของเฉินเยี่ยนและเฉินเวย

เฉินจง หวางนิว และเฉินหู่อยู่ห้องเดียวกัน นอนบนเตียงเดียวกัน

เฉินกุ้ยและช่างเหลียนอยู่ห้องเดียวกัน นอนเตียงเดียวกัน

เฉินเยี่ยนและเฉินเวยอยู่ห้องเดียวกัน นอนเตียงเดียวกัน

เตียงนี้เป็นเตียงที่ทำมาจากแผ่นไม้ มีหัวเตียงแบบง่ายๆ หัวเตียงนี้เป็นหัวเตียงที่เฉินจงทำขึ้นมาให้เพราะเขาทำงานไม้เป็น คนทั่วไปจะไม่มีหัวเตียง

เตียงไม่ใหญ่มาก เทียบกับเตียงใหญ่สำหรับสองคนในสมัยนี้แล้วเล็กกว่ามาก ฟูกนอนก็ไม่หนา นอนแล้วยุบนิดหน่อย ผ้าห่มเป็นแบบผ้าฝ้ายสมัยเก่า ผ้าห่มสีเข้ม ลูบแล้วค่อนข้างหยาบมือ ทั้งหมดเป็นแบบสมัยโบราณ สมัยนี้ไม่มีแล้ว

เฉินเยี่ยนมองไปรอบๆ ห้อง ห้องไม่ใหญ่ นอกจากเตียงแล้ว ยังมีโต๊ะเก่าๆ กับม้านั่งหนึ่งตัว มีลังไม้หนึ่งลัง ไว้ใส่เสื้อผ้า นอกนั้นแทบจะไม่มีอะไรเลย

ทำไมถึงมาเกิดใหม่ในยุคนี้นะ เกิดใหม่ช้ากว่านี้แปด เก้าปีก็ยังดี อย่างน้อยก็ยังคุ้นเคย ตอนนี้ยุคนี้ไม่มีอะไรเลย ชีวิตของเกษตรกรกินไข่ไก่ก็หรูหราแล้ว นี่จะอยู่ได้ยังไงเนี่ย

แต่ในเมื่อมาแล้ว ก็ต้องคิดหาวิธีใช้ชีวิตอยู่อย่างดีให้ได้ ไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างไม่มีกินไม่มีเสื้อผ้าใส่ ดีที่ตอนนี้ไม่ค่อยลำบากแล้ว มีการแบ่งผืนนาแล้ว ไม่ได้เป็นของผู้ผลิตแล้ว ต่างคนต่างหาเงิน เธอมีชีวิตดี ก็ไม่มีใครมาแย่งเธอ

แต่ว่าตอนนี้จะซื้ออะไรยังต้องใช้ตั๋ว ผ้าต้องใช้ตั๋วผ้า ข้าวต้องใช้ตั๋วข้าว เนื้อก็ต้องใช้ตั๋วเนื้อ ไม่มีตั๋วเธอก็ซื้ออะไรไม่ได้

เกษตรกรไม่ค่อยเหมือนกัน ถึงแม้จะเข้าเมืองไปสหกรณ์ซื้อของก็ต้องใช้ตั๋ว แต่เกษตรกรจะกินข้าวก็ต้องปลูกเอง ไม่ว่าจะเป็นธัญพืชแบบหยาบหรือแบบละเอียด อย่างน้อยก็ต้องกินได้

พืชผักก็ต้องปลูกเอง ถ้ามีเยอะก็เอาไปแอบขายที่ตลาดได้ ขายมาก็เป็นเงินของตัวเอง

นอกจากนี้ไข่ไก่ที่เลี้ยงยังสามารถเอาไปขายหรือแลกกับสิ่งของได้ อยากกินเนื้อ มีบางบ้านฆ่าหมู ก็จะเอาไปแอบขาย ถึงแม้จะไม่มีตั๋ว ก็สามารถกินได้

เธอจะหาเงินยังไงให้มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีนะ?

เฉินเยี่ยนคิดไปมา เฉินเวยมาเกิดก่อนเธอหนึ่งปี แต่ในหนึ่งปีนี้บ้านเฉินไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย ไม่ได้หาเงินมากขึ้นเท่าไร ทำไมเฉินเวยไม่มีความคิดที่จะหาเงิน เปลี่ยนแปลงชีวิตในครอบครัวให้ดีขึ้นนะ?

เฉินเยี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย ถึงแม้เธอจะคิดได้ว่าเฉินเวยคนนี้จะวางแผนเก่ง แต่ไม่ได้ใช้ให้ถูกเรื่อง เอาไปใช้ในการจับผู้ชายหรือไม่ก็แย่งคนอื่น ดังนั้นถึงแม้เธอจะเป็นคนยุคปัจจุบันมาเกิดใหม่ เธอก็ไม่คิดช่วยหาเงิน เธอคิดแค่ว่าบ้านไหนกินดีอยู่ดี เธอก็จะได้ประโยชน์ไปด้วย ดังนั้นไม่สามารถคาดหวังเฉินเวยได้

บ้านตัวเองยังมีพี่สะใภ้แบบนั้นอีกคน พ่อเพิ่งขายของมาได้เหรียญกว่า เธอก็เอาเงินไปครึ่งหนึ่งกลับบ้านตัวเอง ตัวเองเป็นผู้หญิง พ่อแม่ก็ดีกับเธอมาก ไม่สามารถแยกบ้านได้ อีกหน่อยหาเงินมาได้ ถ้าต้องแบ่งเงินให้เฉินเวยและช่างเหลียน เธอไม่ยอมจริงด้วย

อย่าเพิ่งคิดถึงเรื่องยอมหรือไม่ยอมเลย ตอนนี้ควรหาเงินยังไงเป็นโจทย์ที่ยากกว่า รออีกสองวัน ตัวเองจะออกไปเดินดู ไปทำความเข้าใจสถานการณ์ที่นี่ก่อนค่อยว่ากัน ไม่เข้าในสถานการณ์ทำอะไรก็เหมือนคนตาบอด

เฉินเยี่ยนกำลังคิดไปคิดมาอยู่ จู่ๆ ได้ยินเสียงคนข้างนอกเรียกเธอ เธอรีบลุกขึ้นมานั่ง เพราะรีบเกินไป เธอรู้สึกมึนเล็กน้อย ใช่น่ะสิ เสียเลือดไปไม่น้อย แล้วยังเจ็บขนาดนั้น ไม่ทรมานสิถึงแปลก

ยังไม่ทันที่เฉินเยี่ยนจะลงจากเตียง ประตูเปิดออก มีเงาคนหนึ่งเดินเข้าไป

“พี่ใหญ่ พี่ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

คนที่พูดอยู่เดินมาถึงตรงหน้าเฉินเยี่ยนแล้ว

คนนี้เป็นน้องเล็กสุดในบ้านเฉิน เป็นน้องชายของเฉินเยี่ยนชื่อเฉินหู่

ถึงแม้เฉินหู่จะชื่อหู่ แต่รูปร่างไม่ได้ดูแข็งแกร่งกำยำเลย ตรงกันข้ามเขาดูผอม หน้าตาหล่อ มีแววคล้ายเฉินเยี่ยนอยู่หน่อย

“หู่จื่อ ไม่ต้องรีบ พี่ไม่เป็นอะไร เลิกเรียนแล้วหรือ?”

ในแววตาเฉินเยี่ยนแสดงออกถึงความรักใคร่เอ็นดู บางทีอาจจะเป็นเพราะเจ้าของร่างคนก่อน บางทีอาจจะเป็นเพราะความผูกพันในแววตากับเฉินหู่ เฉินเยี่ยนเจอน้องชายคนนี้ครั้งแรกก็ชอบแล้ว

“อืม กลับมาผมก็ได้ยินเรื่องนี้แล้ว อวี๋เหวยหมินกับอวี๋ชุนชานไอ้คนขี้ขลาดตาขาวทั้งสองมันกล้าแกล้งพี่ พี่วางใจได้ ผมไม่ให้อภัยพวกมันแน่”

ใบหน้าเฉินหู่เผยให้เห็นถึงความดุร้าย เฉินเยี่ยนอึ้งไป เฉินหู่ยังเด็ก มองดูสีหน้าดุร้ายของเขาแล้ว อีกหน่อยโตขึ้นมาต้องวู่วาม ชอบมีเรื่องทะเลาะแน่นอน คนแบบนี้ถึงแม้จะใจร้อน มีคุณธรรม แต่ก็ชอบมีเรื่อง เธอไม่อยากให้น้องชายคนนี้มีเรื่อง

“หู่จื่อ บอกมา เธอไม่ให้อภัยพวกนั้นยังไง?”

เฉินเยี่ยนถามเฉินหู่

“ผมจะเอามีดไปฟันพวกมัน”

สีหน้าเฉินหู่ดูเกรี้ยวกราด

“เธอสูงไม่เท่าพวกนั้น มีแรงไม่เท่าพวกนั้น เธอจะไปฟันพวกนั้นได้ยังไง? ถ้าฟันไม่ได้ แล้วเกิดทำตัวเองบาดเจ็บขึ้นมาจะทำยังไง?”

เฉินเยี่ยนถามอีก