เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก

ตอนที่14: เฉินเวยโดนตบ
“พอได้แล้ว เธออยากกลับก็กลับไปเถอะ นี่แปดเหมา ไม่มีมากกว่านี้แล้ว”
เฉินจงไม่อยากจะทะเลาะกับลูกสะใภ้ต่อ ควักเงินออกมาจากกระเป๋า นับเงินแปดเหมาให้ช่างเหลียน
ช่างเหลียนไม่พอใจทำปากยื่นปากยาว เห็นเฉินจงไม่สนใจเธอ เธอตะโกนเรียกเฉินกุ้ยออกไปด้วยกัน ตอนไปบอกว่าตอนเย็นจะกลับมากินข้าว บอกให้ทำข้าวให้พวกเธอสองคน
เธอไปแล้ว ในบ้านเหลือแค่เฉินจง หวางนิว เฉินเยี่ยน และเฉินเวย
ตั้งแต่กลับมาเฉินเวยไม่พูดอะไรสักคำ เดิมทีเธอไม่อยากจะกลับมา แต่หวางนิวยืนยันจะลากเธอกลับมา แล้วยังไม่ยอมให้เธอออกไปไหน ทำได้แค่นั่งอยู่ในบ้าน
“เสี่ยวเวย”
เฉินจงตะโกนเรียก
เฉินเวยตกใจ มองไปทางเฉินจง
“ตอนนี้ในบ้านไม่มีคนนอกแล้ว บอกความจริงพ่อมา เรื่องวันนี้ใช่แกกับอวี๋เหวยหมินร่วมกันวางแผนทำร้ายพี่สาวหรือเปล่า”
เฉินจงถามเฉินเวยตรงๆ
หวางนิวฟังแล้วอยากจะพูดอะไร แต่เธอมองสามีแล้วมองลูกสาว เลยไม่ได้พูดอะไร
“พ่อ หนูเปล่าค่ะ ไม่ได้ทำจริงๆ ไม่ใช่หนู หนูไม่รู้ว่าทำไมอวี๋เหวยหมินเขาถึงทำแบบนี้ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับหนู ทำไมหนูต้องทำร้ายพี่สาวด้วย”
เฉินเวยตาแดงก่ำ สีหน้าดูเหมือนโดนใส่ร้าย เธอไม่ยอมรับ
“งั้นแกบอกมา แกชอบอวี๋เหวยหมินหรือเปล่า?”
เฉินจงถามอีก
“เปล่าค่ะ หนูเปล่าจริงๆ เหวยหมินหมั้นกับพี่แล้ว หนูจะมีใจคิดอย่างนั้นได้ยังไง”
เฉินเวยส่ายหน้าปฏิเสธ
เฉินเยี่ยนยิ้มด้วยความเย็นชา เฉินเวยยอมรับก็ยังว่าไปอย่าง แต่ตอนนี้เธอไม่ยอมรับ พ่อคนนี้ยิ่งโกรธหนักเข้าไปอีก
“แกเคยพูดกับพี่หรือเปล่าว่าชอบเหวยหมิน ถ้าพี่ไม่ยอมยกเลิกงานแต่งกับอวี๋เหวยหมินก็จะไม่ให้พี่แกใช้ชีวิตอย่างมีความสุข?”
เฉินจงคิดไม่ถึงว่าลูกสาวคนเล็กจะไม่ยอมรับ เห็นท่าทางเธอแล้วเขายิ่งโมโหมาก อยู่ต่อหน้าเขา เธอกล้าเล่นไม้นี้ ไม่แน่ลับหลังอาจจะยังทำอะไรอีก
“เปล่าค่ะ เป็นพี่ต่างหาก พี่ไม่ชอบหนู คำพูดพวกนี้ล้วนแต่ใส่ร้ายหนูทั้งนั้น พี่อยากจะทำร้ายหนู ทำไมพี่ถึงใจร้ายแบบนี้ ปกติแกล้งเป็นคนซื่อๆ ที่จริงพี่ทนไม่ได้ที่เห็นหนูได้ดี เลยใส่ร้ายหนู”
เฉินเวยพูดไปร้องไห้ไป เธอคิดว่าทำแบบนี้จะทำให้เฉินจงสงสารเธอ แล้วสงสัยเฉินเยี่ยนแทน แต่คิดไม่ถึงว่าสีหน้าเฉินจงจะเปลี่ยนไป
แย่แล้ว พ่อน่าจะโกรธแล้ว เฉินเวยคิด ยังไม่ทันคิดออกว่าทำไมเฉินจงถึงโกรธ เธอก็โดนฝ่ามือตบเข้าใส่
ตบฉาดนี้ไม่ใช่เฉินเยี่ยนเป็นคนตบ เดิมทีเฉินเยี่ยนอยากจะตบ แต่เฉินจงเร็วกว่าเธออีก ฝ่ามือตบฉาดลงไปบนใบหน้าเฉินเวย
เฉินเวยกุมหน้า สีเต็มไปด้วยความแปลกใจ เธอไม่เชื่อ เธอไม่เชื่อว่าเธอจะถูกตบ พ่อบังเกิดเกล้าแท้ๆ เขากล้าตบได้ยังไง!
หวางนิวก็ตกใจร้องออกมา รีบตรงเข้าไปปกป้องเฉินเวย เธอคิดไม่ถึงว่าสามีจะกล้าตบลูกสาว
เฉินเยี่ยนก็นึกไม่ถึง ถึงแม้ว่าเธอเพิ่งจะใส่ร้ายเฉินเวย แต่เธอและเฉินเวยต่างก็เป็นลูกสาวของเฉินจง ในใจของร่างเดิม เฉินเวยเธอออดอ้อนเก่งกว่าเธอเยอะเลย คิดไม่ถึงว่าเฉินจงจะลงไม้ลงมือตบเฉินเวย
“พี่ก็ใช่ เสี่ยวเวยทำอะไรไม่ถูก พี่บอกให้ลูกแก้ตัวก็ได้แล้ว ทำไมต้องถึงกับตบลูก”
หวางนิวมองรอยฝ่ามือบนใบหน้าลูกสาวสายตาเต็มไปด้วยความสงสาร
“บอกมาแกจะยอมรับผิดหรือยัง?”
เฉินจงไม่สนใจหวางนิว แต่ถามเฉินเวย
เฉินเวยกุมหน้า น้ำตาไหลลงมาทีละเม็ดๆ อย่างเงียบๆ ดูแล้วน่าสงสาร เธอไม่ได้พูดอะไรตอนนี้แม่อยู่ข้างเธอแล้ว พ่อคนนี้ตบเธอไม่ได้อีก พ่อคนนี้ตบเธอต่อหน้าเฉินเยี่ยน นี่ทำให้เธอเสียใจมากกว่าฆ่าเธออีก ให้เธอยอมรับผิด? เธอไม่ยอม!
“ยังไม่ยอมรับผิดอีกใช่ไหม?”
เฉินจงโมโหจัด
เฉินเวยไม่พูด หวางนิวเห็นสามีจะลงมืออีกรอบ เลยรีบดึงเฉินเวยไปไว้ข้างหลังตัวเอง
“เฉินเวย วันนี้ถ้าแกไม่ยอมรับ ไม่สำนึกผิด ไม่พูดให้รู้เรื่อง ข้าจะให้แกคุกเข่าอยู่ตรงนี้ สำนึกผิดเมื่อไร ก็ค่อยลุกขึ้นมา”
เฉินจงชี้ไปที่มุมกำแพงพูดกับเฉินเวย
นี่ถึงกับจะให้เธอคุกเข่า? เฉินเวยนึกไม่ถึง
“พี่ดูหน้าเสี่ยวเวยกลายเป็นแบบนี้ไปหมดแล้ว ลูกยังเด็กอยู่ มีอะไรก็ค่อยพูดค่อยจากัน ทำไมต้องให้เธอคุกเข่าด้วย”
หวางนิวไม่ยอม เห็นลูกสาวโดนกระทำแบบนี้ รู้สึกสงสารจับใจ
“เธอสงสารใบหน้าลูก เธอไปดูหน้าของเยี่ยนจื่อ บนหน้าผากมีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ ถือว่าเสียโฉมไปแล้ว ถ้าวันนี้เยี่ยนจื่อไม่คัดค้านจนถึงที่สุด เธอรู้ไหมว่าเยี่ยนจื่อจะมีจุดจบยังไง? เธอบอกว่าลูกยังเด็ก เด็กอยู่ยังกล้าไปสมคบกับคนอื่นทำร้ายพี่สาวตัวเอง ถ้าโตขึ้นมาแล้ว เธอจะกล้าทำเรื่องอะไรบ้าง? ถ้าเธอไม่สำนึกผิด ยังเป็นแบบนี้ต่อ ฉันยอมลงมือตีเธอด้วยตัวเอง ดีกว่าโดนคนอื่นมาทำลาย”
เฉินจงทั้งโกรธทั้งโมโห แน่นอนเขารู้สึกสงสารอยู่แล้ว นี่ก็เป็นลูกสาวเขาเหมือนกัน เขาก็ไม่ใช่คนใจแข็ง แต่ตอนนี้ต้องทำให้เฉินเวยสำนึกผิด ให้เธอเปลี่ยนตัวเอง ไม่อย่างนั้นอีกหน่อยจะทำยังไง?
“เยี่ยนจื่อเสียโฉมแล้ว? รีบให้แม่ดูหน่อย”
หวางนิวได้ยินเฉินจงพูดแบบนี้ รีบวิ่งไปหน้าเฉินเยี่ยน ก่อนหน้านี้ถึงแม้จะเห็นใบหน้าลูกสาวมีเลือด แต่เลือดแห้งแล้ว ลูกสาวไม่ได้ร้องเจ็บ เหมือนไม่บาดเจ็บ เหมือนไม่มีอะไรแล้ว เธอเลยคิดว่าไม่เป็นไร
จนเธอปาดผมตรงหน้าผากเฉินเยี่ยนขึ้นมา เห็นรอยแผลบนหน้าผากเธอ น้ำตาก็ร่วงลงมา
“ไอ้อวี๋เหวยหมินคนไร้ศีลธรรม ไอ้อวี๋ชุนชานก็ไม่ใช่คน พวกมันควรตกนรกขุมที่สิบแปด อีกหน่อยมีลูกเกิดมาขอให้ไม่มี***มาทำร้ายลูกสาวของเรา”
หวางนิวด่าไปก็เปิดน้ำก๊อกช่วยเฉินเยี่ยนเช็ดหน้าทำความสะอาดคราบเลือดและรอยแผล
“รอยแผลเป็นใหญ่ขนาดนี้ ถึงแม้เลือดจะไม่ไหลแล้ว แต่ฉันเห็นแล้วตกใจ หรือพวกเราไปให้สถานีอนามัยดูกันไหม?”
นัยน์ตาหวางนิวเปียกชื้น เธอเป็นห่วงลูกสาวคนโต เวลานี้ลืมเรื่องลูกสาวคนเล็กถูกตบไปแล้ว
เฉินเวยมองดูบาดแผลของเฉินเยี่ยนแล้วสูดลมหายใจอย่างเย็นชา เป็นเฉินเยี่ยนมาเกิดจริงด้วย รอยแผลเป็นรูปดวงตาเป็นของเฉินเยี่ยนที่มีชาติที่แล้ว เฉินเยี่ยนในชาตินี้ไม่มี แต่เฉินเยี่ยนบาดเจ็บครั้งนี้ บังเอิญแผลเป็นรูปดวงตาเหมือนกัน ยังเป็นดวงตาที่สามเหมือนเดิม
เฉินเยี่ยนมาแล้ว งั้นต่อไปเธอจะทำยังไงดี? เฉินเยี่ยนต้องเกลียดเธอแน่ เธอนึกถึงชาติที่แล้วที่เฉินเยี่ยนดึงผมเธอจะเอาศีรษะเธอโขก เธอตัวสั่นขึ้นมาเล็กน้อย
“คุกเข่าลง!”
เฉินจงดุเสียงดัง เฉินเวยตัวสั่น คุกเข่าลงทันที
พอเธอคุกเข่าลง เธอรู้สึกอับอาย เธอเป็นคนในยุคปัจจุบัน แต่ต้องมากลัวพวกคนยุคโบราณ คนจนพวกนี้ เฉินจงกล้าตบเธอ แล้วยังเรียกให้เธอคุกเข่า ทำให้เธอขายหน้า คอยดูเถอะ เธอจะต้องแก้แค้นแน่ๆ
“ไม่เป็นไร เลือดหยุดไหลแล้วค่ะ ไม่ต้องไปหรอก อีกอย่างไปครั้งหนึ่งก็ต้องเสียเงิน ที่บ้านก็ไม่ได้มีเงินอะไรมากมาย หนูพักผ่อนเอาเดี๋ยวก็หายแล้ว”
เฉินเยี่ยนปลอบหวางนิว หวางนิวสงสารเฉินเวย แต่เธอก็สงสารเฉินเยี่ยน คนเป็นแม่ เธอปฏิบัติต่อลูกสาวทั้งสองเหมือนกัน น่าเสียดาย ลูกสาวทั้งสองคนของเธอไม่ใช่ลูกแท้ๆ ในร่างเดิมแล้ว
“ดูพี่สาวแก แล้วดูแกสิ ดูเรื่องที่แกทำ แกรู้ไหมว่ามันน่าขายหน้า”
เฉินจงได้ยินคำพูดเฉินเยี่ยนก็เบิ่งตาใส่เฉินเวย เฉินเยี่ยนคิดเป็นห่วงแทนคนในบ้าน ตัวเองลำบากขนาดนี้ แต่กลับขอผืนดินที่ดีให้กับที่บ้าน ได้รับบาดเจ็บจนเสียโฉม แล้วยังปลอบพวกเขาอีก กลัวว่าที่บ้านจะเสียเงิน ก่อนหน้านี้ยังออกหน้าแทนน้องสาว เทียบกันแล้ว เฉินเวยกลายเป็นคนเห็นแก่ตัว แม้แต่พี่สาวตัวเองยังทำร้ายได้
หวางนิวฟังคำพูดของสามีแล้วไม่ได้พูดอะไร สามีพูดเรื่องจริง ลูกสาวคนโตลำบากจริง ให้สั่งสอนลูกคนเล็กบ้างก็ดี