ล่า ท้าสยอง หมู่บ้านอาถรรพ์

บทที่ 1 
          ในเช้าวันที่ 24 ธันวาคม 2562 ที่โรงเรียนประจำของเราได้มีการจัดค่าย สำหรับการไปเดินป่าจำนวน 5 วัน โดยมีการให้ยื่นใบสมัคร เพื่อการเข้าค่ายในครั้งนี้ คงเป็นค่ายที่สนุกมากๆเลย ในหลายๆคนคิด เพราะได้ไปที่ภูเขาที่สวยที่สุดในประเทศ รีสอร์ทขนาดใหญ่ที่ผมไม่เคยได้มีโอกาสที่จะอยู่ แน่นอนว่าผมคงต้องไปอยู่แล้ว นี่มัน1ในค่ายที่ดีที่สุดเลยนะ จะให้ไม่ไปได้ยังไง 
           
          " อ๊ะ! เป็นค่ายที่น่าสนใจดีนี่นา " ผมพูดออกมาด้วยความสนใจ
จากนั้นผมได้กรอกใบสมัครที่อาจารย์ได้ส่งมาให้ผม ผมกรอกด้วยความเต็มใจและดีใจที่จะได้ไปค่ายที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ 
          ผมจะได้ออกค่ายในวันที่ 26 ธันวาคม 2562  หรือในอีก2วันนั้นแหละ ผมหยิบแลปท็อป ขึ้นมา เพื่อที่จะดูสิ่งที่ควรเตรียมหากไปค่ายเดินป่าแบบนี้ มันน่าตื่นเต้นจริงๆ กานอนในเต้นท์ครั้งแรก การได้ทำอาหารจากวัตถุดิบจากป่ามันน่าสนุกจริงๆนะ ในขณะที่ผมอ่านบทความการเตรียมของเดินป่า อยู่นั้น ผมก็ได้เห็นบทความหนึ่งผ่านหางตา
          "  ตำนานลึกลับ หมู่บ้านในป่าสน " 
ผมจึงกดเข้าไปดูเล่นๆ และได้นั่งอ่านไปสักพัก
         " ถ้าได้เข้าไปในที่ แห่งนั้นจะไม่สามารถ หนีออกมาได้อีก " 
ผมคิดว่านี่คงเป็นการเขียนนิยาย หรือ เรียงความสั้นๆ ไม่ใช่เรื่องจริงอะไร แต่ผมก็ดันอ่านไปจนจบเฉยเลย 
  
25 ธันวาคม 2562 :
       ผมได้ใช้ชีวิตตามปกติ ผมนั่งเรียนเเละนึกถึงบทความ เมื่อคืนที่ได้อ่าน จู่ๆมันก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาเลย
ผมได้ไปซื้อของเพื่อมา เตรียมตัวสำหรับพรุ่งนี้
       ผมหยิบแลปท็อปขึ้นมา ตำนานของบทความนั้นยังอยู่เหมือนเดิม แต่ทว่า การเขียนมันได้เปลี่ยนแปลงไป
      " ถ้ากลัวที่จะตาย จงอย่าเข้าใกล้สิ่งนั้น "
ประโยคที่ไม่บอกว่า สิ่งนั้นคืออะไรรูปร่างเป็นยังไง มันทำอะไรได้ ผู้เขียนบอกว่ามันสามารถทำให้คนหายไปได้ มันคืออะไรกัน
26 ธันวาคม 2562 
      ผมเเละกลุ่มเด็กจำนวน 14 คน ได้มาถึงโรงเรียนและเตรียมตัวที่จะขึนรถทัวร์ 
7:00 นาฬิกา รถทัวร์มาถึง พวกเราได้นำกระเป๋าขึ้นไปเก็บชั้นล่างของรถ และ ขึ้นไปนั่งที่ชั้นบนของรถ 
     เพราะพวกเราแทบทุกคนไม่ค่อยรู้จักกัน จึงได้ทำกิจกรรมบนรถให้เด็กแนะนำตัวกันแต่ล่ะคน เด็กจำนวน 14 คน 
 มีชื่อว่า มิเกล มานูเอล เฟนนิส มาซะรุ มิซุ ปุ้กกี้ เฉิน จงอิน เบน เลวี่ เดนนิช จีฮอน ต้นข้าว
    ทุกคนแนะนำกันหมดแล้วเหลือเพียงแค่ผม
            " เอ่อ...สวัสดีครับผมชื่อ ลูเซี่ยน เอ่อ..ยินดีที่ได้รู้..จักคะ..ครับ " ผมพูดแนะนำตัวออกไปอย่างตะกุกตะกัก ทุกคนจับจ้องมาที่ผมหลังจากผมแนะนำตัวเสร็จ พร้อมหัวเราะกันดังลั่น
            " เอ่อ..นี่หัวเราะอะไรกันหรอครับ " ผมพูดออกไปด้วยความสงสัย ทำไมเขาต้องหัวเราะตอนผมแนะนำตัวด้วยเนี่ยแย่จริง
            " ก็นายพูดตะกุกตะกักจนน่าขันน่ะสิ 5555555 " มิเกล กล่าวขึ้นพรางหัวเราะ
ผมเขินจนหน้าแดง และได้นั่งลงตามปกติ มองวิวทิวทัศน์ ที่ผ่านไปเรื่อยๆ จนเผลอหลับไป
           " นี่นายตะกุกตะกัก ตื่นได้แล้วนะ!! " ต้นข้าวที่นั่งข้างๆผม ปลุกผมได้ท่าทางหงุดหงิด
เมื่อผมลุกขึ้นมาสิ่งที่ผมได้เห็นคือผืนป่าอันไกลโพ้นพร้อม รีสอร์ทขนาดใหญ่ ผมได้นอนในบ้านหลังเดียวกับเฉินและจงอิน พวกเรากินข้าวร่วมกัน
พูดคุยกันราวกับพวกเรารู้จักกันอยู่แล้วทั้งๆที่เราพึ่งรู้จักกัน 
            ในขณะที่ผมกำลังนั่งเล่นกับเฉินและจงอิน ผมได้เหลือบเห็นเพื่อนหน้าต่าง นั่นคือ ป่าสนขน่ดใหญ่ที่อยู่ห่างไปประมาณ 2 กิโลเมตร
             " หมู่บ้านนั้นในป่าสนน่ะ จะทำให้คุณหวาดกลัวเอง " ข้อความหนึ่งในบทความหวนขึ้นมาในหัวของผม
ตำนานได้เริ่มขึ้นเเล้วนะ...