อุตส่าห์ได้วันหยุดทั้งทีทำไมต้องแมว : Cat Kingdom

(คดีลาเมนทิส)
เริ่มการตัดสินคดีได้!!!!
ตึง ตึง ตึง
ผู้พิพากษา : เอาล่ะ อัยการ กล่าวเปิดคดีได้
อัยการ : ครับศาลที่เคารพ!!!
กาย : ค.. (อ่ะเราเป็นทนายนี้ว้าลืม)
ตึก ตึก ตึกๆ ปัง!!!!!
ประตูในศาลได้ถูกเปิดอย่างรุ่นแรง หลักจากนั้น
โม : หยุดก่อนนนนนน!!!
ทุกคนต่างตกใจที่องค์หญิงของอาณาจักรได้เปิดประตูเข้ามาในศาล พร้อมกับคนรับใช้
คนรับใช้ : ดิฉันขอออกไปรอข้างนอกน่ะค่ะ 
โม : พี่กายยยยย หนูว่าแล้วววววว ว่าพี่ต้องอยู่นี้!!!!
กาย : โอ้ยยยยย โม ทางนี้ๆ
โมได้เดินเข้าหาฝั่งทนายที่มีกายประจําอยู่ 
ผู้พากษา : องค์หญิงท่านนึกเช่นไร ถึงมาที่ล่ะขอรับ
โม : พี่กายยย หลงเข้ามาได้ถูกที่ถูกเวลา จริงๆ
จังหวะนี้ผู้พิพากษาโดดเมิน เป็นที่เรียบร้อย
อัยการ : องค์กระผมเห็นท่านไม่ควรอยู่ตรงนี้ ท่านควรเอาเวลาไป-
โม : หุบปากเลยน่ะ อย่าขัดได้ไหม แมวกำลังคุยกับคนอยู่
โมพูดกับอัยการด้วยความโมโห
อัยการ : อ่ะ (ไอ้หมอนี้มันเป็นใคร ทำไมองค์หญิงถึงต้องสนใจ ถึงขนาดนี้ด้วย)
กาย : โม เกิดไรขึ้นช่วยบอกพี่ได้ไหม หลังจากเบลขึ้นไปต่อย ไอ้... อ่าา... เดล...
โม : เดลวิส
กาย : ใช่ๆ เดลวิส หลังจากนั้นพี่โดนพลักไปพลักมาจน ถึง ตรอกหนึ่ง พี่เห็นว่ามันเขาไปหลบได้ สุดท้านกลายเป็-
โม : ออ หลักจากนั้นหนูรู้แล้ว คืองี้ให้ หนูอธิบายก่อน หลักนั้นหนูก็โดนจับพวกของเดลวิส จับไปอ่ะสิ...
ก่อนหน้านี้หลักจากเบลต่อยเดลวิส
โม : อ้าวเห้ย พี่เบล
เบล : พี่มาช่วยแล้วโม!!! รีบออกมาๆ
บอดี้การ์ด : จับพวกมันไว้ๆ เร็วๆ
เบล : เห้ยปล่อยน่ะไอ้พวกหน้าแมววว ปล่อยยยสิเว้ย 
เบลทำการขัดขืนจนทำให้บอดี้การ์ดที่เป็นสายสืบต้องใช่วิชาเพื่อให้เบลสลบไป 
และ ด้วยความวุ่นว่ายทำให้โมเลยโดดจับอยู่ข้างห้องขังของเบล 
โม : ลุงพี่เบลเป็นไงบ้าง 
ลุงบอดี้การ์ด : กระผมคิดว่าอีกสักแปปคงตื่น
โม : ลุงหิวไหม? หนูเปิดวาป เอาชาบูมาเยอะ พวกแกก็ด้วยมาๆ กินด้วยกันๆ
ภายในคุกนั้น มีแมวหลายตัวที่ถูกจับเพื่อไปลงแข่ง สุดอันตราย พวกนั้นก็ต่างหิวเลย เข้าไปกิน
ลุงบอดี้การ์ด : อ่าาา ไม่ขอรับผมว่าให้พวกนั้นกินดีกว่า แล้วท่านจะออกไปตอนไหนล่ะขอรับ
โม : กินเสร็จด่ะก็ออกแล้ว พี่เบลล่ะ ลุงสนใจไหม หนูแนะนําเลยยย น่าา
ลุงบอดี้การ์ด : ครับ เด็กคนนี้มีความสามารถ ผมอดใจไม่ไหวเลย ที่จะสอนทุกอย่างให้เขา
โม : กี่ร้อยปีแล้วที่ลุงปกป้องอาณาจักร หนูว่ามันถึงเวลาแล้วล่ะ ที่จะสืบทอดพลังนั้นให้เขา
ลุงบอดี้การ์ด : ผมจะได้เกษียณสักทีเด็กท่านแนะนํา ดีหมดทุกคน ถึงตอนนี้จะกลายเป็นปีศาจก็เถอะ
โม ; ลุงด่ะหนูไปแล้ว ไม่ต้องบอกพี่เขาว่าหนูอยู่นี้น่ะ
ลุงบอดี้การ์ด : ได้ขอรับ
หลังที่โมกินเสร็จโมก็เปิดวาป ไปที่ปราสาท 
(การวาปนั้น จะวาปไปได้ในที่ ที่เคยไป แต่ถ้าเคยไปแต่จำไม่ได้ว่าที่ไหน ก็ไม่สามารถวาปได้ การได้หนึ่งครั้งต่อวัน สามารถเปิดค้างได้ไม่เกิน 1 วัน ผลค้างงเคียงหากใช้วาปไปแล้ว จะทําให้ มานาโดดดูไปเกือบหมด ต่อให้เพิ่มมานาจนเต็มก็ไม่สามารถวาปได้ ต้องรออีก 1 วัน)
โมหลังจากเดินออกมาจากวาป
หลิน : ท่านพี่กลับมาแล้ว เอาขวด มานา มาเดี้ยวนี้!!!
โม : ไม่ต้องหรอก หลินพี่รอได้แค่ใช่ไม่ได้ หนึ่งวันมันไม่ตายหรอก
หลิน : แล้วถ้าเกินกรณีฉุกเฉินล่ะ? 
โม : พี่เอาตัวรอดได้อยู่แล้ว ตอนนี้พี่อยากรู้ว่า พี่กาย อยู่ไหนมีความคืบหน้าไหม
หลิน : ทำไมท่านพี่ไม่วาปไปหาพี่กายเลยล่ะ
โม : เหตุผลง่ายน่ะน้องสาวสุดที่รัก ... เพราะพี่กายแม่งตายยากไง 55 
หลิน : ท่านที่ทำไมถึงมั่นใจขนาดนั้นล่ะ?
โม : ถึงพี่กายมันจะเป็นมนุษย์ แต่ความสามารถ น่ากลัวกว่าตัวเองอีก เอาตัวรอดอยู่แล้ว เชื่อพี่น่ะ ไอ้พี่กายต้องไปเกี่ยวผันกะอะไรสัก อย่างแน่ๆ
โม : แล้วหลินจับสัญญานได้บ้างไหม
หลิน : หลักจากหนูนั้งจับสัญญานที่เข็มกัดส่งมามันแรงตรงนั้น
หลินชี้ออกไปยังทิศที่ศาลตั้งอยู่
โม : เอ้เดี้ยว หลินเอาคดีที่ถูกรายงานมาสิ พี่รู้สึกได้ๆ 
หลิน : วันนี้มี 3 คดีคะ ที่สำคัญสุด มีเกี่ยวทาสของ ลาเมนทิส อีกแล้วหรอ? พยายามกำจัดมนุษย์แน่ๆเลย
พอหลินอ่านเสร็จ โมก็ได้ออกไปจากห้อง แล้วพูดว่า
โม : เดี้ยวพี่ไปดูก่อนน่ะ นี้นายเตรียมรถม้าเดี้ยวนี้เลย
ทหาร : อ่ะ,.. ครับ!!!
ตึงงงง โมปิดเสียงดัง
หลิน : เดี้ยวท่านพี่ มีประชุมกับพวก สหพันธรัฐ อ่าาา ช่างมันเถอะหนูไปแทนก็ได้
=กลับมาที่ปัจจุบัน=
โม : ... ก็มีแค่เนี่ยแหละ
กาย : พี่ไม่มีปัญหาหรอก แกออกมาได้อ่ะ ไม่แปลกหรอก...
กาย : แล้วเอาชาบูไปกินในคุกก็ว่าแปลกแล้ว!!! นิเอาเตรื่องติดตาม อีก!!! แล้วแกโยนเข็มกัดมามีจุดประสงค์ไหมเนี่ย มันเป็นตราในศาลอ่ะ
โม : ออ ไม่มีไรหรอก เห็นมันอยู่ในรถม้า เพราะรถม้าคันนั้นก่อนนี้มีทนายจากเมืองมนุษย์ที่รับรอง จาก อาณาจักรให้เป็นทนายฝังมนุษย์
โม : เขาควรมาถึงนี้แล้ว หนูถึง งง ไงว่าพี่มาโผล่นี้ได้ไง แถมอยู่ฝังทนายสะด้วย 
โม : (ดีแล้ว พี่จะได้โชว์ความสามารถได้เต็มที่ แต่ก็เหนือนความคาดหมายเหมือนกัน ไอ้เข็มกัดนั้นกะแค่ให้เพื่อจะได้ฟังภาษาเราได้)
กาย : เชื่อได้ป่ะเนี่ย เพราะพี่รู้สึกว่ามันตรงแปะ แบบลงล๊อกอ่ะ
โม : น่าาาา อย่าไปคิดมากพี่กายก็ 
ผู้พิพากษา : อะ..แห่มๆ องค์หญิงท่านคุยเสร็จหรือยังครับ เรายังคงต้องพิจารณาคดีต่อไปน่ะครับ
โม : อ่าาาา งั้นหนูอยู่ฝังพี่กายน่ะ (กระชิบ) นี้พี่กายเอาจริงเลยก็ได้หนูเบื่อแล้ว)
กาย : (กระชิบ)น่าาา เดี้ยวก็สนุกเองแหละเชื่อพี่ดิ) 
กายทำหน้ามั่นใจ แล้วยิ้มไปทางเด็กสาว
เด็กสาว : ...
อัยการ : (ไหนขอดูหน่อยสิ ว่าจะเก่งสักแค่ไหน ไอ้มือใหม่เอ่ยยย) 
หลับหลังนั้นอัยการ มั่นใจแล้วยิ้ม เหมือนจะเหยียบให้อีกฝ่ายจมดิน
                                                                 เริ่มการตัดสินคดีได้!!! (ครั้งที่ 2)
อัยการ : งั้นผมขอเริ่ม โดยการเล่าเนื้อหาคดีน่ะครับ
ผู้พิพากษา : เชิญเลย อัยการ
อัยการ : ครับ
อัยการ : เรื่องเริ่มขึ้นในความมืด ในคํ่าคืนที่แสงจันท...
กาย : ((กระชิบ)ถ้าอัยการมันเริ่มทำอะไรรุนแรง ไปขู่มันข้างหูทำได้ไหม?)
โม : เพื่อไรพี่กาย?
กาย ; ก็แค่จิตวิทยาน่ะ ;D
กายขัดด้วยการพูดเสียงเบา และ ไอเสียงดัง
กาย : เรื่องเริ่มขึ้นในความมืด แค่กๆ ในคํ่าคืนที่แสงจันทร์ แค่กๆ 
โม : คิกคิก 55
อัยการ : หืมม.. >:-! ในคืนนั้นมนุษย์ผู้ตํ่าช้า ได้ลุกลํ่าเข้าไปห้องต้องห้ามดังคําสา...
กาย : ในคืนนั้นมนุษย์ผู้ตํ่าช้า แค่กๆ ได้ลุกลํ่าเข้าไปห้องต้องห้ามดังคําสาป แค่กๆ โครตเบียวเลยน่ะ แค่กๆ
ในขณะเด็กสาวมองไปที่กาย แล้วเริ่มขํา ทำให้ความรู้สึกเศร้า โดดเดียว ที่เคยได้รู้สึกมาตลอดเริ่มดีขึ้น
เด็กสาว : หิหิ 
อัยการ : หน่อยยยย แกจะขัดอะไรนักหนาว่ะ 
อัยการมองไปที่เด็กสาวแล้วเอาแส้ฟาด
อัยการ : ขําหา x่อมึงหรอ ไอ้ทาส
โมใช้พลังวิ่งไปที่หลังอัยการอย่างรวดเร็ว จนเหมือนเวลาหยุดนิ่ง ตอนนี้โมโกรธจัดๆ 
โม : ถ้าตีน้องอีกประหาร อย่างเดียวไม่พอแน่
แล้วโมก็วิ่งกลับมาเหมือนไม่มีอะไรเกินขึ้น แล้วโมก็ยืนมองไปอัยการด้วยสายตาที่หน้ากลัว
กาย : หึ ก็แค่เด็กขําถึงต้องทำขนาดนั้นเลย? 
กาย : (โมดีมากดีน่ะที่บอกให้โมขู่ไว้ก่อน เพราะเวลาความโมโหจะทําให้ความคิดด้อยลงต่อไปก็...)
กาย : เห็นไหมครับท่านผู้ พิพากษา ที่ผมขัดเพื่อให้ท่านได้เห็นว่าเด็กคนนี้ ได้รับอันตรายแค่ไหน
กาย : เพราะฉนัั้นผมขอให้ห้ามใครทำร้าย เด็กจนกว่าจะจบ เพราะว่าเธอจะกลัวจนไม่สามารถ สักถามอะไรได้
ผู้พิพากษา : เราเห็นด้วย ความกลัว ทำให้เด็กไม่สามารถพูดออกมา ทำให้อาจตัดสินคดีต้องล่าช้า ครั้งหน้าช่วยบอกก่อนน่ะ คุณทนาย
เด็กสาวถูกทหารพาตัวออกมาให้ห่างจากฝังอัยการ
แมวในศาล : ใช่ๆ นั้นสิ แค่นี้เองทำไมต้องรุนแรงด้วย 
อัยการ : ก็ไอ้เด็กนี้มันๆๆ
กาย : ไอ้เด็กมันขํา เลยตีเพื่อไม่ให้ขายขี้หน้า?
แมวทุกตัว ต่างเริ่มเห็นด้วยกับทนาย 
กาย : (เพื่อไม่ให้เกิดอันตราย และ ความได้เปรียบทำให้แกแพ้ตั้งแต่เริ่มแล้ว)
ผู้พิพากษา : งั้นอัยการพูดเนื้อหาคดีแบบปกติ ด้วยน่ะ เพื่อความรวดเร็ว
อัยการ : ครับ
อัยการ : คดีนี้เกิดขึ้นที่ คฤหาสน์ ของ ขุนนางลาเมนทิส ณ กลางดึกของคืนนั้น มนุษย์ผู้นี้นั้น...
อัยการมองไปหาเพื่อสบตา ลาเมนทิส ยิ้มแล้วพยักหน้า 
ลาเมนทิส : (อัยการคงรู้รูปแบบคดีหาข้อต่างได้แล้วสิน่ะ ฉันแค่ต้องเล่นไปตามบทที่เตียมไว้)
อัยการ : ...ได้ใช้เวทมนต์ ทำร้ายเจ้าของบ้านเพื่อขโมย แจกันประจำตระกูลลาเมนทิส ครับ
อัยการ : นี้คือหลักฐานพร้อมลายนิ้วมือที่จากศูนย์วิจัยของตระกูลเดลวิสครับ
อัยการวางหลักฐานไว้กลางโต๊ะข้างหน้าผู้พิพากษา
ผู้พิพากษา : หลักฐานครบงั้นฉันตัดสิ...
กาย : เดี้ยวก่อนน!!!
กายพูดด้วยนํ้าเสียงที่ดังและทรงพลังมากพอที่ทำให้ผู้พากษา และ แมวที่ดูอยู่ ถึงกับตกใจ
กาย : ท่าน ผู้พิพากษา ผมยังไม่ได้สอบถามอะไรเลยน่ะครับ จะตัดสินเลยไม่ได้
ผู้พิพากษา : อ..อ..อ ใช่ๆ ขอโทษด้วยปกติ ทนายส่วนมากมักจะเห็นด้วยอยู่แล้ว ว่าแต่เธอจะทำอะไรน่ะ?
กาย : อ่าา สอบถามครับ
ผู้พิพากษา : แล้วเธอจะสอบถามใครล่ะ
กาย : พบขอเบิกตัว เด็กสาวคนนั้นครับ 
กายชี้ไปที่เด็กสาว
เด็กสาว : หนูหรอ?
อัยการ โม ลาเมนทิส : เด็กหรอ?
โม : พี่กายบ้าหรือป่าว เด็กอาจโดนพวกมันสั่งให้ปิดบังความจริงก็ได้
กาย : เพราะงี้พี่ถึงสร้างช่องว่างให้น้องอยู่ห่าง จาก พวกมันไง
เด็กสาวก้าวเข้ามาตรงกลาง เธอกำลังสั่นจนไม่สามารถพูดออกมาได้
อัยการ : เด็กมันกลัวหมดแล้วคิดอะไรน่ะห่ะ? ไม่เป็นงานเลย 555 
แมวที่นั้งดู ปากระดาษใส่อัยการ
แมว : เงียบๆสิฟ่ะ
กายได้เดินไปยังแท่นตรงกลางที่เด็กสาวยื่นอยู่ แล้วไปบอกเด็กสาวว่า
กาย : ฟังน่ะ พี่รู้ว่ามันน่ากลัว แต่รู้ไหมพี่มากะใคร 
กายชี้ไปทางโม แล้วเด็กสาวก็มองตาม
กาย : พี่มากับพี่โม พี่เขาใจดีน่ะ เห็นม่ะพี่ก็เป็นมนุษย์ 
กาย : ช่วยมองตาพี่หน่อยน่ะ
 แล้วกายก็มองไปที่ดวงตาของเด็กสาว เด็กสาวกับมองตากาย เหมือนกำลังจะเสียความหวัง
กาย : (เจ็บปวด ทรมาน? โกหก? สิ้นหวัง? พ่อแม่?) อืมเข้าใจแหละ
เด็กสาว : อะ..อะไร หรอค่ะ?
กาย : งั้นหรอ หืม :)
กายกอดเด็กคนนั้นแล้วก็ค่อยๆลูบหัว แล้วก็พูดว่า
กาย : ไม่เป็นไรเดี้ยวก็ได้ออกไปแล้ว พี่สัญญา แค่พูดกับพี่ก็พอแล้วรู้ยังไงปล่อยมาที่พี่น่ะ
เด็กสาวเริ่มร้องไห้ออกมา แล้วก็พูดขึ้นมาว่า
เด็กสาว : ตั้งแต่หนูจำความได้ ไม่ใครกอดหนู ให้ความอบอุ่นแบบนี้มาก่อนเลย หนูคิดถึงพ่อ แม่ ฮือๆ ฮึๆ 
ลาเมนทิส : เสียเวลาจริงๆเลยว่ะ...
โมมองหันไปมองลาเมนทิสแล้วทำหน้าเหมือน ถ้ามึงพูดแบบนั้นอีกตรูจะเฉียดคอ มึงงงง
หลังจากกอเสร็จกายได้ยื่นลูกอม ให้
กาย ; ในนี้มีช็อกโกแลตอยู่ เพื่อให้ได้รสลอง อมเลื่อยๆสิ
เด็กสาว : ค่าาา
โม : (แค่แปปเดียวพี่กายก็สามารถทำให้น้องไว้ใจได้ แถมสกัดความกลัวออกจากจิตใจอีก ถ้าเกิดพี่กายกลายเป็น ศัครูเราคง...)
กาย : ว่าแต่เราชื่ออะไรอ่ะ บอกลุงหัวล้านๆตรงนั้น หน่อย
ผู้พิพากษา : หัวล้าน? เบาาๆ หน่อยคุณทนาย
เด็กสาว : หนูชื่อ ซีเนียร์ ลู เฟอร์เนีย
โม : (ซีเนียร์ ลู เฟอร์เนีย ชื่อนี้เหมือนเคยได้ยินแหะ)
กาย : ซีเนียร์ ช่วยเล่าให้พี่ฟังหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนั้น
                                                                
                                                                 EPISODE 2
                                                                     END