อุตส่าห์ได้วันหยุดทั้งทีทำไมต้องแมว : Cat Kingdom

(คดีลาเมนทิส)

เริ่มการตัดสินคดีได้!!!!

ตึง ตึง ตึง

ผู้พิพากษา : เอาล่ะ อัยการ กล่าวเปิดคดีได้

อัยการ : ครับศาลที่เคารพ!!!

กาย : ค.. (อ่ะเราเป็นทนายนี้ว้าลืม)

ตึก ตึก ตึกๆ ปัง!!!!!

ประตูในศาลได้ถูกเปิดอย่างรุ่นแรง หลักจากนั้น

โม : หยุดก่อนนนนนน!!!

ทุกคนต่างตกใจที่องค์หญิงของอาณาจักรได้เปิดประตูเข้ามาในศาล พร้อมกับคนรับใช้

คนรับใช้ : ดิฉันขอออกไปรอข้างนอกน่ะค่ะ 

โม : พี่กายยยยย หนูว่าแล้วววววว ว่าพี่ต้องอยู่นี้!!!!

กาย : โอ้ยยยยย โม ทางนี้ๆ

โมได้เดินเข้าหาฝั่งทนายที่มีกายประจําอยู่ 

ผู้พากษา : องค์หญิงท่านนึกเช่นไร ถึงมาที่ล่ะขอรับ

โม : พี่กายยย หลงเข้ามาได้ถูกที่ถูกเวลา จริงๆ

จังหวะนี้ผู้พิพากษาโดดเมิน เป็นที่เรียบร้อย

อัยการ : องค์กระผมเห็นท่านไม่ควรอยู่ตรงนี้ ท่านควรเอาเวลาไป-

โม : หุบปากเลยน่ะ อย่าขัดได้ไหม แมวกำลังคุยกับคนอยู่

โมพูดกับอัยการด้วยความโมโห

อัยการ : อ่ะ (ไอ้หมอนี้มันเป็นใคร ทำไมองค์หญิงถึงต้องสนใจ ถึงขนาดนี้ด้วย)

กาย : โม เกิดไรขึ้นช่วยบอกพี่ได้ไหม หลังจากเบลขึ้นไปต่อย ไอ้... อ่าา... เดล...

โม : เดลวิส

กาย : ใช่ๆ เดลวิส หลังจากนั้นพี่โดนพลักไปพลักมาจน ถึง ตรอกหนึ่ง พี่เห็นว่ามันเขาไปหลบได้ สุดท้านกลายเป็-

โม : ออ หลักจากนั้นหนูรู้แล้ว คืองี้ให้ หนูอธิบายก่อน หลักนั้นหนูก็โดนจับพวกของเดลวิส จับไปอ่ะสิ...

ก่อนหน้านี้หลักจากเบลต่อยเดลวิส

โม : อ้าวเห้ย พี่เบล

เบล : พี่มาช่วยแล้วโม!!! รีบออกมาๆ

บอดี้การ์ด : จับพวกมันไว้ๆ เร็วๆ

เบล : เห้ยปล่อยน่ะไอ้พวกหน้าแมววว ปล่อยยยสิเว้ย 

เบลทำการขัดขืนจนทำให้บอดี้การ์ดที่เป็นสายสืบต้องใช่วิชาเพื่อให้เบลสลบไป 

และ ด้วยความวุ่นว่ายทำให้โมเลยโดดจับอยู่ข้างห้องขังของเบล 

โม : ลุงพี่เบลเป็นไงบ้าง 

ลุงบอดี้การ์ด : กระผมคิดว่าอีกสักแปปคงตื่น

โม : ลุงหิวไหม? หนูเปิดวาป เอาชาบูมาเยอะ พวกแกก็ด้วยมาๆ กินด้วยกันๆ

ภายในคุกนั้น มีแมวหลายตัวที่ถูกจับเพื่อไปลงแข่ง สุดอันตราย พวกนั้นก็ต่างหิวเลย เข้าไปกิน

ลุงบอดี้การ์ด : อ่าาา ไม่ขอรับผมว่าให้พวกนั้นกินดีกว่า แล้วท่านจะออกไปตอนไหนล่ะขอรับ

โม : กินเสร็จด่ะก็ออกแล้ว พี่เบลล่ะ ลุงสนใจไหม หนูแนะนําเลยยย น่าา

ลุงบอดี้การ์ด : ครับ เด็กคนนี้มีความสามารถ ผมอดใจไม่ไหวเลย ที่จะสอนทุกอย่างให้เขา

โม : กี่ร้อยปีแล้วที่ลุงปกป้องอาณาจักร หนูว่ามันถึงเวลาแล้วล่ะ ที่จะสืบทอดพลังนั้นให้เขา

ลุงบอดี้การ์ด : ผมจะได้เกษียณสักทีเด็กท่านแนะนํา ดีหมดทุกคน ถึงตอนนี้จะกลายเป็นปีศาจก็เถอะ

โม ; ลุงด่ะหนูไปแล้ว ไม่ต้องบอกพี่เขาว่าหนูอยู่นี้น่ะ

ลุงบอดี้การ์ด : ได้ขอรับ

หลังที่โมกินเสร็จโมก็เปิดวาป ไปที่ปราสาท 

(การวาปนั้น จะวาปไปได้ในที่ ที่เคยไป แต่ถ้าเคยไปแต่จำไม่ได้ว่าที่ไหน ก็ไม่สามารถวาปได้ การได้หนึ่งครั้งต่อวัน สามารถเปิดค้างได้ไม่เกิน 1 วัน ผลค้างงเคียงหากใช้วาปไปแล้ว จะทําให้ มานาโดดดูไปเกือบหมด ต่อให้เพิ่มมานาจนเต็มก็ไม่สามารถวาปได้ ต้องรออีก 1 วัน)

โมหลังจากเดินออกมาจากวาป

หลิน : ท่านพี่กลับมาแล้ว เอาขวด มานา มาเดี้ยวนี้!!!

โม : ไม่ต้องหรอก หลินพี่รอได้แค่ใช่ไม่ได้ หนึ่งวันมันไม่ตายหรอก

หลิน : แล้วถ้าเกินกรณีฉุกเฉินล่ะ? 

โม : พี่เอาตัวรอดได้อยู่แล้ว ตอนนี้พี่อยากรู้ว่า พี่กาย อยู่ไหนมีความคืบหน้าไหม

หลิน : ทำไมท่านพี่ไม่วาปไปหาพี่กายเลยล่ะ

โม : เหตุผลง่ายน่ะน้องสาวสุดที่รัก ... เพราะพี่กายแม่งตายยากไง 55 

หลิน : ท่านที่ทำไมถึงมั่นใจขนาดนั้นล่ะ?

โม : ถึงพี่กายมันจะเป็นมนุษย์ แต่ความสามารถ น่ากลัวกว่าตัวเองอีก เอาตัวรอดอยู่แล้ว เชื่อพี่น่ะ ไอ้พี่กายต้องไปเกี่ยวผันกะอะไรสัก อย่างแน่ๆ

โม : แล้วหลินจับสัญญานได้บ้างไหม

หลิน : หลักจากหนูนั้งจับสัญญานที่เข็มกัดส่งมามันแรงตรงนั้น

หลินชี้ออกไปยังทิศที่ศาลตั้งอยู่

โม : เอ้เดี้ยว หลินเอาคดีที่ถูกรายงานมาสิ พี่รู้สึกได้ๆ 

หลิน : วันนี้มี 3 คดีคะ ที่สำคัญสุด มีเกี่ยวทาสของ ลาเมนทิส อีกแล้วหรอ? พยายามกำจัดมนุษย์แน่ๆเลย

พอหลินอ่านเสร็จ โมก็ได้ออกไปจากห้อง แล้วพูดว่า

โม : เดี้ยวพี่ไปดูก่อนน่ะ นี้นายเตรียมรถม้าเดี้ยวนี้เลย

ทหาร : อ่ะ,.. ครับ!!!

ตึงงงง โมปิดเสียงดัง

หลิน : เดี้ยวท่านพี่ มีประชุมกับพวก สหพันธรัฐ อ่าาา ช่างมันเถอะหนูไปแทนก็ได้

=กลับมาที่ปัจจุบัน=

โม : ... ก็มีแค่เนี่ยแหละ

กาย : พี่ไม่มีปัญหาหรอก แกออกมาได้อ่ะ ไม่แปลกหรอก...

กาย : แล้วเอาชาบูไปกินในคุกก็ว่าแปลกแล้ว!!! นิเอาเตรื่องติดตาม อีก!!! แล้วแกโยนเข็มกัดมามีจุดประสงค์ไหมเนี่ย มันเป็นตราในศาลอ่ะ

โม : ออ ไม่มีไรหรอก เห็นมันอยู่ในรถม้า เพราะรถม้าคันนั้นก่อนนี้มีทนายจากเมืองมนุษย์ที่รับรอง จาก อาณาจักรให้เป็นทนายฝังมนุษย์

โม : เขาควรมาถึงนี้แล้ว หนูถึง งง ไงว่าพี่มาโผล่นี้ได้ไง แถมอยู่ฝังทนายสะด้วย 

โม : (ดีแล้ว พี่จะได้โชว์ความสามารถได้เต็มที่ แต่ก็เหนือนความคาดหมายเหมือนกัน ไอ้เข็มกัดนั้นกะแค่ให้เพื่อจะได้ฟังภาษาเราได้)

กาย : เชื่อได้ป่ะเนี่ย เพราะพี่รู้สึกว่ามันตรงแปะ แบบลงล๊อกอ่ะ

โม : น่าาาา อย่าไปคิดมากพี่กายก็ 

ผู้พิพากษา : อะ..แห่มๆ องค์หญิงท่านคุยเสร็จหรือยังครับ เรายังคงต้องพิจารณาคดีต่อไปน่ะครับ

โม : อ่าาาา งั้นหนูอยู่ฝังพี่กายน่ะ (กระชิบ) นี้พี่กายเอาจริงเลยก็ได้หนูเบื่อแล้ว)

กาย : (กระชิบ)น่าาา เดี้ยวก็สนุกเองแหละเชื่อพี่ดิ) 

กายทำหน้ามั่นใจ แล้วยิ้มไปทางเด็กสาว

เด็กสาว : ...

อัยการ : (ไหนขอดูหน่อยสิ ว่าจะเก่งสักแค่ไหน ไอ้มือใหม่เอ่ยยย) 

หลับหลังนั้นอัยการ มั่นใจแล้วยิ้ม เหมือนจะเหยียบให้อีกฝ่ายจมดิน

                                                                 เริ่มการตัดสินคดีได้!!! (ครั้งที่ 2)

อัยการ : งั้นผมขอเริ่ม โดยการเล่าเนื้อหาคดีน่ะครับ

ผู้พิพากษา : เชิญเลย อัยการ

อัยการ : ครับ

อัยการ : เรื่องเริ่มขึ้นในความมืด ในคํ่าคืนที่แสงจันท...

กาย : ((กระชิบ)ถ้าอัยการมันเริ่มทำอะไรรุนแรง ไปขู่มันข้างหูทำได้ไหม?)

โม : เพื่อไรพี่กาย?

กาย ; ก็แค่จิตวิทยาน่ะ ;D

กายขัดด้วยการพูดเสียงเบา และ ไอเสียงดัง

กาย : เรื่องเริ่มขึ้นในความมืด แค่กๆ ในคํ่าคืนที่แสงจันทร์ แค่กๆ 

โม : คิกคิก 55

อัยการ : หืมม.. >:-! ในคืนนั้นมนุษย์ผู้ตํ่าช้า ได้ลุกลํ่าเข้าไปห้องต้องห้ามดังคําสา...

กาย : ในคืนนั้นมนุษย์ผู้ตํ่าช้า แค่กๆ ได้ลุกลํ่าเข้าไปห้องต้องห้ามดังคําสาป แค่กๆ โครตเบียวเลยน่ะ แค่กๆ

ในขณะเด็กสาวมองไปที่กาย แล้วเริ่มขํา ทำให้ความรู้สึกเศร้า โดดเดียว ที่เคยได้รู้สึกมาตลอดเริ่มดีขึ้น

เด็กสาว : หิหิ 

อัยการ : หน่อยยยย แกจะขัดอะไรนักหนาว่ะ 

อัยการมองไปที่เด็กสาวแล้วเอาแส้ฟาด

อัยการ : ขําหา x่อมึงหรอ ไอ้ทาส

โมใช้พลังวิ่งไปที่หลังอัยการอย่างรวดเร็ว จนเหมือนเวลาหยุดนิ่ง ตอนนี้โมโกรธจัดๆ 

โม : ถ้าตีน้องอีกประหาร อย่างเดียวไม่พอแน่

แล้วโมก็วิ่งกลับมาเหมือนไม่มีอะไรเกินขึ้น แล้วโมก็ยืนมองไปอัยการด้วยสายตาที่หน้ากลัว

กาย : หึ ก็แค่เด็กขําถึงต้องทำขนาดนั้นเลย? 

กาย : (โมดีมากดีน่ะที่บอกให้โมขู่ไว้ก่อน เพราะเวลาความโมโหจะทําให้ความคิดด้อยลงต่อไปก็...)

กาย : เห็นไหมครับท่านผู้ พิพากษา ที่ผมขัดเพื่อให้ท่านได้เห็นว่าเด็กคนนี้ ได้รับอันตรายแค่ไหน

กาย : เพราะฉนัั้นผมขอให้ห้ามใครทำร้าย เด็กจนกว่าจะจบ เพราะว่าเธอจะกลัวจนไม่สามารถ สักถามอะไรได้

ผู้พิพากษา : เราเห็นด้วย ความกลัว ทำให้เด็กไม่สามารถพูดออกมา ทำให้อาจตัดสินคดีต้องล่าช้า ครั้งหน้าช่วยบอกก่อนน่ะ คุณทนาย

เด็กสาวถูกทหารพาตัวออกมาให้ห่างจากฝังอัยการ

แมวในศาล : ใช่ๆ นั้นสิ แค่นี้เองทำไมต้องรุนแรงด้วย 

อัยการ : ก็ไอ้เด็กนี้มันๆๆ

กาย : ไอ้เด็กมันขํา เลยตีเพื่อไม่ให้ขายขี้หน้า?

แมวทุกตัว ต่างเริ่มเห็นด้วยกับทนาย 

กาย : (เพื่อไม่ให้เกิดอันตราย และ ความได้เปรียบทำให้แกแพ้ตั้งแต่เริ่มแล้ว)

ผู้พิพากษา : งั้นอัยการพูดเนื้อหาคดีแบบปกติ ด้วยน่ะ เพื่อความรวดเร็ว

อัยการ : ครับ

อัยการ : คดีนี้เกิดขึ้นที่ คฤหาสน์ ของ ขุนนางลาเมนทิส ณ กลางดึกของคืนนั้น มนุษย์ผู้นี้นั้น...

อัยการมองไปหาเพื่อสบตา ลาเมนทิส ยิ้มแล้วพยักหน้า 

ลาเมนทิส : (อัยการคงรู้รูปแบบคดีหาข้อต่างได้แล้วสิน่ะ ฉันแค่ต้องเล่นไปตามบทที่เตียมไว้)

อัยการ : ...ได้ใช้เวทมนต์ ทำร้ายเจ้าของบ้านเพื่อขโมย แจกันประจำตระกูลลาเมนทิส ครับ

อัยการ : นี้คือหลักฐานพร้อมลายนิ้วมือที่จากศูนย์วิจัยของตระกูลเดลวิสครับ

อัยการวางหลักฐานไว้กลางโต๊ะข้างหน้าผู้พิพากษา

ผู้พิพากษา : หลักฐานครบงั้นฉันตัดสิ...

กาย : เดี้ยวก่อนน!!!

กายพูดด้วยนํ้าเสียงที่ดังและทรงพลังมากพอที่ทำให้ผู้พากษา และ แมวที่ดูอยู่ ถึงกับตกใจ

กาย : ท่าน ผู้พิพากษา ผมยังไม่ได้สอบถามอะไรเลยน่ะครับ จะตัดสินเลยไม่ได้

ผู้พิพากษา : อ..อ..อ ใช่ๆ ขอโทษด้วยปกติ ทนายส่วนมากมักจะเห็นด้วยอยู่แล้ว ว่าแต่เธอจะทำอะไรน่ะ?

กาย : อ่าา สอบถามครับ

ผู้พิพากษา : แล้วเธอจะสอบถามใครล่ะ

กาย : พบขอเบิกตัว เด็กสาวคนนั้นครับ 

กายชี้ไปที่เด็กสาว

เด็กสาว : หนูหรอ?

อัยการ โม ลาเมนทิส : เด็กหรอ?

โม : พี่กายบ้าหรือป่าว เด็กอาจโดนพวกมันสั่งให้ปิดบังความจริงก็ได้

กาย : เพราะงี้พี่ถึงสร้างช่องว่างให้น้องอยู่ห่าง จาก พวกมันไง

เด็กสาวก้าวเข้ามาตรงกลาง เธอกำลังสั่นจนไม่สามารถพูดออกมาได้

อัยการ : เด็กมันกลัวหมดแล้วคิดอะไรน่ะห่ะ? ไม่เป็นงานเลย 555 

แมวที่นั้งดู ปากระดาษใส่อัยการ

แมว : เงียบๆสิฟ่ะ

กายได้เดินไปยังแท่นตรงกลางที่เด็กสาวยื่นอยู่ แล้วไปบอกเด็กสาวว่า

กาย : ฟังน่ะ พี่รู้ว่ามันน่ากลัว แต่รู้ไหมพี่มากะใคร 

กายชี้ไปทางโม แล้วเด็กสาวก็มองตาม

กาย : พี่มากับพี่โม พี่เขาใจดีน่ะ เห็นม่ะพี่ก็เป็นมนุษย์ 

กาย : ช่วยมองตาพี่หน่อยน่ะ

 แล้วกายก็มองไปที่ดวงตาของเด็กสาว เด็กสาวกับมองตากาย เหมือนกำลังจะเสียความหวัง

กาย : (เจ็บปวด ทรมาน? โกหก? สิ้นหวัง? พ่อแม่?) อืมเข้าใจแหละ

เด็กสาว : อะ..อะไร หรอค่ะ?

กาย : งั้นหรอ หืม :)

กายกอดเด็กคนนั้นแล้วก็ค่อยๆลูบหัว แล้วก็พูดว่า

กาย : ไม่เป็นไรเดี้ยวก็ได้ออกไปแล้ว พี่สัญญา แค่พูดกับพี่ก็พอแล้วรู้ยังไงปล่อยมาที่พี่น่ะ

เด็กสาวเริ่มร้องไห้ออกมา แล้วก็พูดขึ้นมาว่า

เด็กสาว : ตั้งแต่หนูจำความได้ ไม่ใครกอดหนู ให้ความอบอุ่นแบบนี้มาก่อนเลย หนูคิดถึงพ่อ แม่ ฮือๆ ฮึๆ 

ลาเมนทิส : เสียเวลาจริงๆเลยว่ะ...

โมมองหันไปมองลาเมนทิสแล้วทำหน้าเหมือน ถ้ามึงพูดแบบนั้นอีกตรูจะเฉียดคอ มึงงงง

หลังจากกอเสร็จกายได้ยื่นลูกอม ให้

กาย ; ในนี้มีช็อกโกแลตอยู่ เพื่อให้ได้รสลอง อมเลื่อยๆสิ

เด็กสาว : ค่าาา

โม : (แค่แปปเดียวพี่กายก็สามารถทำให้น้องไว้ใจได้ แถมสกัดความกลัวออกจากจิตใจอีก ถ้าเกิดพี่กายกลายเป็น ศัครูเราคง...)

กาย : ว่าแต่เราชื่ออะไรอ่ะ บอกลุงหัวล้านๆตรงนั้น หน่อย

ผู้พิพากษา : หัวล้าน? เบาาๆ หน่อยคุณทนาย

เด็กสาว : หนูชื่อ ซีเนียร์ ลู เฟอร์เนีย

โม : (ซีเนียร์ ลู เฟอร์เนีย ชื่อนี้เหมือนเคยได้ยินแหะ)

กาย : ซีเนียร์ ช่วยเล่าให้พี่ฟังหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนั้น

                                                                

                                                                 EPISODE 2

                                                                     END