JA คนง่อย ขอไปต่างโลก

     ยังไงก็ตามด้วยความที่ผมจิตใจดีเหมือนพ่อพระ ผมจะยอมไปขอโทษ โย แล้วกันดูท่าจะกระทบกระเทือนจิตใจมาก ถึงจะไม่คิดว่าตัวเองผิดก็เถอะ...

     ผมเริ่มที่จะตามหา โย โดยลองออกเดินรอบๆเมือง แล้วก็เจอเธอนั่งอยู่ที่ร้านเครื่องดื่ม

ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆเธอแล้วเธอก็มีท่าทีจะลุกขึ้นออกไป ผมรั้งเธอเอาไว้ "นี่ เรามาคืนดีกันเถอะนะ ฉันมันไม่ดีเองสัญญาว่าจะไม่ทำอีก เพราะงั้น...เรากลับมาเป็นกันเหมือนเดิมเถอะนะ.." คำพูดของผมทำให้คนในร้านได้ยินและซุบซิบนินทากันใหญ่...

'นี่ๆสองคนนั้นดูท่าจะเป็นคู่รักกันแหละเธอ'

'ไม่รู้ว่าฝ่ายชายไปทำผิดอะไรมา แต่อ้อนใหญ่เลย'

'จะว่าไปสองคนนั้นก็เหมาะสมกันดีนะ'

'ใช่ๆ สำนวนเขาว่าไงนะ? ก็อบลินเน่ากับโลงศพออร์ค ใช่ไหม55'

ก็เข้าใจนะว่าโลกนี้มีสำนวนไม่เหมือนโลกเก่าแต่จาก ผีเน่ากับโลงผุ กลายเป็น ก็อบลินกับโลงศพออร์ค เนี่ยนะ โลกนี้มันอะไรกันฟระ..

     การที่มีคนซุบซิบนินทาแบบนี้ทำให้ โย อายถึงขั้นตะโกนออกมา

"ไม่ใช่นะคะ คนๆนี้ไม่ใช่แฟนหนู"

"ไม่เอาน่า โย ฉันเชื่อว่าความสัมพันธ์ของพวกเราไม่มีวันตัดขาดหรอกนะ"

"นี่นาย! หยุดซะที!"

'ถ้าอยากให้หยุดก็นั่งลงสิ'

โย ทำใจนั่งลงข้างๆผมอีกครั้ง "มีอะไรก็ว่ามา"

คิกๆๆ เป็นไปดั่งกลอุบาย~~

และแล้วก็ได้รับสกิลใหม่

'คุณได้รับสกิลนักวางแผนยอดอัจฉริยะกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง'

โฮะๆๆๆนี่เป็นสกิลที่ภูมิใจจริงๆ

"โย คือ..ฉันขอโทษเธอด้วยนะที่บอกไปว่าฉันเป็นผู้กล้า ไม่นึกว่าจะโกรธขนาดนั้น"

โย ตีสีหน้าเศร้าขึ้นมาทันทีพร้อมเล่าอดีตเธอให้ฟัง  "ชั้นน่ะนะได้ยินตำนานนี้มาจากพ่อและแม่ ฉันหวังเป็นอย่างมากสักวันฉันต้องได้เห็นผู้กล้าคนนี้ แต่...วันหนึ่งหมู่บ้านถูกโจมตี และเสียหายอย่างหนักมีทั้งคนที่ออกจากเมืองทันและคนที่ออกจากเมืองไม่ทัน ชั้นก็เป็นหนึ่งในนั้น บ้านของชั้นไฟลุกท่วมทั้งหลังพ่อและแม่ของฉัน..ท่านสละตัวเองเพื่อให้ฉันรอดมาได้ใน้หตุการณ์ครั้งนั้น ร่างของพ่อที่กำลังจะตาย ได้บอกแก่ชั้นว่า 'ไม่ต้องห่วงนะลูก ลูกจะต้องไม่ตายและรอท่านผู้กล้ามาจัดการจอมมาร จะได้ไม่มีใครต้องตายเหมือนพ่อ และ แม่อีกนะลูก' ตั้งแต่วันนั้นมาชั้นก็เฝ้ารอท่านผู้กล้ามาตลอดแต่เมื่อนายบอกชั้นแบบนั้น เหมือนกับมาล้อเล่นกับสิ่งที่ฉันรอมาตลอด เลยโกรธแบบนั้น แต่ชั้นคงพูดแรงเกินไป ยังไงก็ขอโทษด้วยนะ...โยที่ก้มหน้าน้ำตาซึมอยู่นั้นเงยหน้าขึ้นมา "ฮะ!!!"  "ฮือๆๆๆช่างน่าซาบซึ้งจริงๆ" น้ำตาผมไหลออกมาเป็นสายน้ำ "เอาหละ! ชั้นตัดสินใจแล้ว! ชั้นจะฝึกๆๆๆๆๆจนเก่งขึ้นและไปต่อสู้กับจอมมารเอง เธอจะได้ไม่ต้องรอผู้กล้าที่ไม่รู้จะปรากฏขึ้นเมื่อไร แล้วเราจะไปแก้แค้นให้พ่อแม่เธอกัน และเพื่อการนั้น..ขอยืมพลังหน่อยนะ โย!" ผมยื่นมือไปให้ โย และ โย ที่ได้ยินเช่นนั้น ก็นึกถึงความเป็นไปได้ของ จา หากเขามุ่งมั่นขนาดนี้ บางทีเขาอาจจะช่วยเธอได้ก็ได้  "อื้ม" เธอตอบตกลงและเอื้อมมือไปจับมือ จา 

เยี่ยม! พูดยังกับพระเอกการ์ตูน เท่ชะมัด

และไอ้เจ้าข้อความกวนประสาทก็โผล่ขึ้นมา

' คิดซะไม่ดูหนังหน้าตัวเองเลยนะ'

ผมได้แต่ติดโต้ตอบมันในใจเพราะตอนนี้โย อยู่ข้างๆ 

นี่แกหน้าอันแสนหล่อเหลาของฉันออกจะเหมือนพระเอกการ์ตูนรัก โรแมนติก

'หน้าอย่างนายก็เป็นได้แค่คนตบมุก ของฉันในเนื่อง JA คนง่อยขอไปต่างโลก เท่านั้นแหละ'

นี่นายว่ายังไงนะ!?

'ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอทุกครั้งที่ฉันพูดหรือให้สกิลกับนาย นายก็โวยวายทุกที นั่นไม่เรียกว่าการตบมุกรึไง'

(พูดไม่ออก..)

โว้ยยย!! ไม่คุยกับแกแล้ว

'เถียงไม่ออกละสิ55'

บอกให้พอได้แล้วเฟ้ยย!!!!!!