JA คนง่อย ขอไปต่างโลก

(NOVA:ทุกคนคงไม่คิดใช่ไหมว่าตอนที่แล้วตอนจบจริงๆ555ไม่ใช่หรอก ตั้งแต่ตอนที่จาเลือดไหลทางตาอะโกหกหมด555)
ตั้งแต่วันที่ผมโดนปฏิเสธจากโยผมก็เศร้าไม่มาโรงเรียนอีกหลายวัน เพื่อนๆก็ไม่ช่วยให้ผมดีขึ้น แต่ทว่า..ผมก็คิดขึ้นมาว่าการได้อยู่กับตัวเองมันก็มีความสุขเหมือนกันแฮะ และการได้อยู่กับตัวเองนั้นมันก็ทำให้ผมทำใจที่โดนปฏิเสธได้และกลับไปรร.เหมือนเดิม อย่างร่าเริงด้วย เพื่อนๆถึงจะงงว่าทำไมผมเศร้าแต่ก็ต้อนรับผมอย่างดี วันเวลาพ้นผ่าน ต่างคนที่จบจากโรงเรียนก็ต่างมังานการดีๆทำส่วนผมก็ทำหน้าที่คนเก็บขยะเทศบาลอย่างมีความสุข.... ทุกคนถึงจะทำงานคนละที่แต่นานๆครั้งก็ติดต่อกันมาบ้างชีวิตผู้ใหญ่ทำให้เมื่อนึกถึงตอนเด็กๆแล้วก็ขำและนึกถึงเหตุการณ์ทั้งหมดที่ผ่านมา ไปต่างโลก..เจอโย...กลับมา...เจอโยอีกครั้ง...โดนปฏิเสธ...และได้ทำงาน ผมล้มตัวนอนบนเตียงด้วยความเหน็ดเหนื่อยหลังเสร็จงานพลันนึกถึงเรื่องเก่าๆ....ชีวิตนี่มีความสุขกว่าที่คิดแฮะ...ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้...ดีแล้วละ
 
'พอใจหรือยัง?'
หน้าต่างสถานะปรากฏขึ้นทั้งที่ไม่เจอนานแต่ก็ออกมาถามแปลกๆ
" นาย..ว่าอะไรน่ะ"
'ชีวิตที่ได้รับตอนนี้น่ะ...พอใจหรือยัง?'
"นายหมายความว่าไง?"
 
'โตแต่ตัวเหมือนแต่ยังโง่เหมือนเดิมเลยนะนาย'
 
"อะไรของแกอยู่ๆก็....เฮ้อปกติแกก็เป็นแบบนี้ละนะ"
 
'ดูเหมือนจะควบคุมอารมณ์ได้ดีกว่าเมื่อก่อนนะ'
 
"มีอะไรก็รีบๆพูดมาฉันจะนอน"
 
'งั้นเข้าเรื่องละ นายน่ะอายุเท่าไรแล้ว?'
 
"32"
 
'แล้ว10ปีที่แล้วนายทำอะไร'
 
"ถามแปลกๆ เรียนมหาลัยไง"
 
'งั้น..ตอนประถมนายอยู่โรงเรียนอะไร'
คำถามซึ่งดูเหมือนจะง่ายแต่มันกลับสะกิดใจผม...โรงเรียนอะไรนะ...ทำไมนึกไม่ออกล่ะ ผมลุกจากเตียงเอามือกุมหัว....ทำไมนึกไม่ออก
'นึกไม่ออกสินะ'
"เงียบน่า!!ช...ใช่แล้วเรื่องนานแบบนั้นใครจะจำได้เล่า!!"
 
'งั้นเอาใหม่ ตอนมัธยมปลายนายอยู่โรงเรียนอะไร'
 
คราวนี้ก็เช่นกัน ผมนึกเท่าไรก็นึกไม่ออก...ทำไม...ทำไมกัน!!
 
'ถ้ายังนึกไม่ออก ชื่อเก่าที่นายเคยเปลี่ยนมาเป็น       ดูช่า   พีเร่ย์ ชื่อว่าอะไร'
 
คำถามที่ถ้าเป็นตัวเองต้องรู้แต่ฉันกับไม่รู้ ยังไง..ได้ไงกัน!!! พอลองเอาเรื่องราวมาปะติดปะต่อกัน
เอ๊ะ...หรือว่า!!
'รู้ตัวสักทีสินะ นายน่ะ ทุกอย่างเป็นความฝัน...'
"ฮะ..แต่ถ้าเป็นฝัน ทำไมมันยาวนานอย่างงี้ละ!!"
'นายน่ะ..ตอนนี้กำลังนอนแอ้งแม้งเป็นอัมพาตเพราะตกใจที่แมลงวันบินผ่านแล้วเผลอวิ่งตกคูลุกขึ้นมาวิ่งแล้วโดนรถชน'
 
"ฮะ!?...ไม่..ไม่..ไม่จริง"
 
'ก่อนที่นายจะตายนายขอว่าขอให้มีฝันที่ตัวเอง มีความสุขเหมือนคนทั่วไปจนกว่านายจะมีความสุขจริงๆแค่นั้นพอ และเมื่อกี้ฉันได้ยินนายพูดในใจว่ามีความสุขแล้ว ความในใจไม่อาจโกหก ถึงเาวลาแล้วล่ะ ฮิคาริ  ยูเสะ '
ภาพค่อยๆเลือนรางแล้วลับหายไป....
ผมก็ตื่นมาท่านกลางอุปกรณ์ช่วยชีวิตมากมายเป็นสายพันรอบตัว ความทรงจำในโลกแห่งความจริงกลับคืนมา ผมรู้แล้วว่าทำไมผมถึงต้องการความฝันนั่น...และบอกไว้ก่อนเลยหน้าตาผมไม่ได้แย่ขนาดนั้น เหมือนคนทั่วไปนี่แหละ แต่ตอนนี้ผมได้ยินเสียง...
"ยูเสะ!! ยูเสะ!! คุณมาดูสิลูกตื่นแล้ว!!"
เสียงแม่ตะโกนเรียกพ่อให้มาดูผมที่อยู่ในสภาพใกล้ตาย
พ่อพูดกับผมด้วยน้ำตานึกไม่ถึงว่าจะได้เห็นลูกผู้ชายคนนึงจะมีน้ำตาง่ายๆเช่นนี้และมีแม่ที่กุมมือผมซึ่งเต็มไปด้วยคราบน้ำตาของแม่
"ยูเสะ!! ลูกจะไม่ตาย!! พ่อสัญญา...พ่อ..สัญญา..ฮือๆๆ" เสียงแหบพร่าของพ่อทำให้ผมซึ้งใจที่สุด ใครในโลกจะรักเราเท่าพ่อแม่ล่ะ แต่.....
"พ่อ..แม่...ขอโทษที่ไม่มีโอกาสทดแทนบุญคุณ ขอโทษที่ทำให้ต้องร้องไห้ และขอบคุณที่เลี้ยงผมมาจนถึงตอนนี้นะครับ แต่...พอแล้วล่ะ พ่อกับแม่มีลูกใหม่นะครับส่วนผมจะเป็นลูกที่จะอยู่ในใจของพ่อกับแม่ตลอดไป...."
แม่ตกใจพร้อมพูดกับผมอย่างร้อนรน
"ยูเสะ!! ลูกพูดอะไรออกมา ลูกจะหาย ลูกจะหาย!!"
"ใช่แล้วลูก..ลูกจะต้องหาย" พ่อพูดเสริม
"อย่าหลอกตัวเองเลยครับแม่..พ่อ..ผมอยู่ไปก็เป็นภาระเปล่าๆ..." ผมพูดพร้อมนำมือข้างเดียวที่สามารถขยับได้จับใบหน้าของพ่อและแม่เป็นครั้งสุดท้าย
"ลาก่อนครับ พ่อ..แม่"
ผมยิ้มทั้งน้ำตาที่ไหลและนำมือถอดเครื่องช่วยหายใจ
"ไม่ๆๆๆลูก!!ทำอะไร!!อย่านะ!!" เสียงแม่ตะโกนก้อง
ลาก่อนพ่อแม่ ลาก่อนโย ลาก่อนทุกคนถึงจะในความฝันก็เถอะ แต่..มีความสุข....มีความสุขจริงๆ..ดวงตาผมค่อยๆปิดพร้อมลมหายใจที่ดับลง...ลาก่อนผู้อ่านทุกท่าน....
                                (จบจริงๆละ)