JA คนง่อย ขอไปต่างโลก

     เมื่อสกิล'ฟัน' ของจาทำงาน ร่างของเขาเริ่มเปล่งแสงขึ้นจนแสบตา ตัวเขาค่อยๆลอยขึ้นเหนือพื้นและเขาได้ตื่นขึ้นจากการสลบ ฟันเหยิน และสิว ของเขาหายไป และกลายเป็นหนุ่มหล่อ

'เริ่มการอธิบายสกิล'

'สกิล ฟัน จะกักเก็บพลังที่แท้จริงของผู้ใช้เอาไว้ทั้งหมด และกักเก็บเอาไว้ในรูป ฟัน และสิว

หากฟัน และสิว กักเก็บพลังไว้ได้ไม่หมดจะทำให้ ผู้มีสกิลนี้ขี้เหร่ขึ้นเพื่อทำให้อ่อนแอลง

จะสามารถหยุดการกักเก็บพลังได้ต้องมีพลังชีวิตต่ำกว่า 10%'

'เริ่มการแสดงสเตตัสที่แท้จริง'

เมื่อเขาเห็นสเตตัสที่แท้จริงถึงกับตกใจ

'ความแข็งแกร่ง 10000000000000000/100

 การต่อสู้ 100000000000000000000/100

การป้องกัน 1000000000000000000/100 

สกิล:มีทุกสกิลบนโลก '

สีหน้าที่ตกใจของเขาแปรเปลี่ยนเป็นความมั่นใจ

"ดีล่ะถ้าอย่างนั้นละก็....."

จา ชักดาบในตำนานออกมา ทำให้พลังของเขา เพิ่มขึ้น 60 เท่า

เขาใช้ดาบฟันอากาศไปสุดแรงเกิดคลื่นพลังที่ผ่าจอมมารเป็นสองซีก...แต่จอมมารกลับสามารถทำให้ตัวเองกลับไปเหมือนเดิมได้

"555 ถึงแม้แกจะดูแข็งแกร่งขึ้นได้ยังไงก็ไม่รู้แต่แกน่ะ ฆ่าข้าไม่ได้หรอก555"

วินาทีนั้น จา รู้ได้ทันทีว่าถ้าใช้ วิธีฟันดาบคงไม่สามารถฆ่าจอมมารได้จึงใช้เวทย์มนต์ ทั้ง ไฟ น้ำแข็ง ลม หรืออีกหลายๆเวทย์มนต์แต่ก็ไม่สามารถฆ่าจอมมารได้เลย.....แต่เขากลับนึกอะไรออก...

"รู้แล้ว!! มีแบบนั้นอยู่นี่นา!" 

"เปิดใช้สกิล ห่าฝนกระสุนสิว!!"

หน้าเขามีสิวขึ้นอีกครั้ง  มันค่อยๆใหญ่ขึ้นและแตกออกมากลายเป็นกระสุนที่ทำให้ตัวจอมมารกลายเป็นรูพรุน และสิวก็หายไปอีกครั้ง แต่จอมมารก็มีท่าทีจะฟื้นฟูตัวเอง

"ยังหรอกน่า!!  เปิดใช้สกิล ฟันโรลลิ่งแอคแทค!"

คราวนี้ฟันของเขาใหญ่ขึ้นใหญ่มากเท่าตัวเขาเอง เขาเริ่มหมุนไปกลางอากาศ และเกิดพายุรอบๆตัวเขาดูดทุกสิ่งเข้าไปและบดขยี้ด้วยฟันอันแข็งแกร่งที่หมุนอยู่...ไม่เว้นแม้แต่จอมมาร...

"อ๊ากกกกก!!ไม่!ข้าจะ..ข้าจะไม่ยอมตาย!!"

ร่างของจอมมารถูกบดละเอียดและไม่สามารถฟื้นฟูได้ จา หยุดหมุนและเดินตรงเข้าไปยกร่างโยขึ้นพร้อมเดินออกจากซากปราสาทด้วยสีหน้าอันโศกเศร้าและซากปราสาทก็เกิดระเบิดขึ้น จา โดนแรงกระแทกทำให้ล้มลงและหัวฟาดพื้นเกิดรอยแยกขนาดใหญ่บนพื้นและเขาก็ตกลงไป

"อ๊ากกกก อีกแล้วเหรออ!!!"

     ภาพตัดมาที่จาตื่นขึ้นท่ามกลางซอกตึกแห่งหนึ่งด้วยชุดนักเรียนที่ดูสะบักสะบอมเพราะโดนรุมกระทืบ ฟันหน้าของเขาหัก 2 ซี่

"งั้นเองสินะ...มันเป็นแค่ความฝันสินะ...แบบนี้นี่เอง.."

น้ำตาของเขายังไหลออกมาไม่หยุดแต่ยังฝืนยิ้ม

"ดีแล้วล่ะจะได้ไม่มีใครตายเพราะฉัน....ดีแล้ว"

เขาพยุงตัวเองลุกขึ้นยืนและเดินกลับบ้านโดยที่ไม่ได้สังเกตุ...ไม่สิสังเกตุ แต่ไม่อยากเห็นเลยหลอกตัวเองว่าไม่เห็นต่างหากเพราะสิ่งที่เขาเห็นคือ รอยพื้นดินที่เหมือนเคยแตกมาก่อนและได้มาประกบเข้าด้วยกันอีกครั้ง

ใบหน้าที่ไม่รู้สึกถึงสิวและสุดท้ายฟันที่หักออกมาของเขานั้นขนาดมันไม่ได้ใหญ่เหมือนที่เคยเป็นแต่กลับขนาดเท่าฟันซี่อื่นที่ไม่ได้เหยิน เขาเอาฟันของตัวเองทิ้งลงถังขยะข้างทาง และพูดขึ้น

"ขอโทษคุณผู้อ่านด้วยนะครับที่ต้องมาอ่านเรื่องที่ไม่เกิดขึ้นจริงลืมมันไปเถอะครับเพราะที่คุณอ่านมันก็แค่......"

น้ำตาของเขาไหลออกมามากกว่าเดิมจนน้ำนองเต็มพื้น ใบหน้าโศกเศร้าที่คิ้วขมวดเข้าหากันจนแทบแทบจะชนกัน แต่ยังพูดต่อด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น

"ที่คุณอ่านมันก็แค่..........ฮึก..........ความฝันเท่านั้น"

(จบบริบูรณ์)