JA คนง่อย ขอไปต่างโลก

     จอมมารที่หน้าตาอัปลักษณ์ แถมยังขี้โวยวายซะเหมือนเด็กดูยังไงก็ ไม่สมกับเป็นจอมมาร แต่แล้ว....ฝันนั้นก็สลายไปในพริบตา เมื่อจอมมารยื่นมือขึ้นมา แล้วร่ายมนต์ทำให้โยจากไป....ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง...คุกเข่าลงแล้วรับร่างโย...บอกใจว่าไม่เป็นไร....

"โย!โย! ไม่ๆๆๆๆๆ โย! อย่าตายนะ! นี่มันลอบกัดนี่หว่า!"

จอมมารหัวเราะอย่างชั่วร้ายแล้วพูดขึ้น..

"5555เจ้าเด็กอ่อนหัดในสนามรบจริงอะไรก็เกิดขึ้นได้ถ้ามี xาปริก้า สงสัยเจ้าจะยังไม่รู้อะไรเลยสินะ555"(ใครไม่เก็ทมุก มันคือโฆษณาขนมครับคำว่า 'อะไรก็เกิดขึ้นได้ ถ้ามี xาปริก้า')

โยใช้แรงเฮือกสุดท้ายพูดกับผม

"ไม่เป็นไรหรอก...จา ฉันผิดเองแหละ..."

"เธอไม่ผิดหรอกฉันผิดเองที่พาเธอมา"

"ไม่ๆ ฉันผิดเอง...ที่ยอมตามเจ้างั่ง อย่างนายมา"

เอ่อ..โยมันเกือบจะซึ้งอยู่แล้วนะ ถึงอย่างนั้นโย ก็พูดต่อ

"หยุดเล่นได้ละ ฉัน..แค่อยากจะบอกนายว่า...หนีไปเถอะนะ โชคดีนะและ...มีความสุขนะ....จา..." 

เธอพูดพร้อมยิ้มแบบฝืนๆ ด้วยน้ำตาที่คลอเบ้าหน้า และก็...จากไป

"โย!!!"

น้ำตาของผมไหลออกมาไม่หยุด...ภาพความทรงจำไหลเข้ามาในหัว

เธอ....อยู่ข้างเราตลอดมาตลอด....ตั้งแต่ที่เรามาที่โลกนี้....ตอนที่เราถูกเตะจากหน้าประตูเมือง....เธอก็มาช่วยเรา....ตอนโดนสไลม์รุมกระทืบก็มาช่วยเรา....ตอนวิ่งหนีหมูป่าก็ด้วย เธอช่วยหาคนฝึกดาบให้เรา.....มาสู้ปราบจอมมารกับเรา.....หรือแม้แต่...ตายเพราะเรา.....แต่เรากลับ...เรากลับ...ไม่.....เคยเห็นค่า ฮึก...ฮือๆๆๆๆๆๆ

ผมร้องออกมาเหมือนเด็กๆและทันใดนั้น....

พลั่ก!!....จอมมารใช้เวทย์มนต์ผลักจาเข้ากับกำแพงจนกระอักเลือดและจาก็สลบไป

"ข้ามีสกิลวินิจฉัย เป็นแค่มนุษย์ที่ไม่มีสกิลอะไรดีเลยริอาจจะมาสู้กับข้ายังเร็วไป 100 ปี!!55555" แต่ก็มีหน้าต่างสถานะปรากฏขึ้น...

'พลังชีวิตเหลือต่ำกว่า 10% ปลดลอกเงื่อนไขสกิลพิเศษ'

'สกิล ฟัน ทำงาน!!'