ทวงรักนางซิน

ลูกแมวน้อยของพี่พล ใครไม่รัก แต่พี่พลร๊ากกกกกก ฮึๆ

*************************************************************

“เปียกเป็นลูกแมวตกน้ำมาเชียว เอาผ้านี่เช็ดผมซะ เดี๋ยวไม่สบาย”

“ขอบคุณค่ะพี่พล ปกติต้องเป็นลูกหมาตกน้ำไม่ใช่เหรอคะ เรียกซะน่ารักเกินจริงไปเยอะเลย”

เทพิมพ์เอี้ยวตัวกลับไปมองตามเสียงทักหลังพับชุดกันฝนใส่ใต้เบาะรถเรียบร้อย เป็นจังหวะเดียวกับที่ผ้าขนหนูสีขาวถูกยื่นมาตรงหน้าราวกับทราบว่าเธอต้องพบเจออะไรมาบ้างก่อนจะมาถึงที่ทำงาน แต่ลูกแมวตกน้ำกลับไม่ได้คิดอะไรมากเพราะเห็นกันอยู่ว่าฝนกำลังตก และพลธวัชเองก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน มือบางจึงพนมขึ้นไหว้พลางรับผ้าขนหนูจากหัวหน้างานใจดีมาเช็ดศีรษะที่หมาดน้ำ

“พี่ชอบแมวมั้ง พี่เลยเปรียบพิมพ์เป็นแมว”

เทพิมพ์ยิ้มขันเมื่อทราบความลับว่าผู้ชายตัวโตๆอย่างพลธวัชก็เป็นหนึ่งในทาสแมว แล้วพวกทาสแมวส่วนใหญ่ก็จะมุ้งมิ้งเหมือนที่เคยเห็นจากคลิปวีดีโอในโลกออนไลน์ เจ้าของใบหน้าเนียนเกลี้ยงรูปไข่แหงนหน้าขึ้นมองหัวหน้างานสุดหล่อขวัญใจเด็กฝึกงานทั้งหลายแล้วก็หลุดหัวเราะเสียงใส นึกภาพไม่ออกเท่าไรว่าผู้ชายตัวสูงๆหน้านิ่งๆยามทำเสียงสองเสียงสามเล่นกับเจ้าแมวเหมียวจะเป็นแบบไหน

“หัวเราะพี่ทำไม”

“โอ๊ย! ขอโทษค่ะ พิมพ์แค่นึกถึงเวลาพี่พลทำเสียงสองใส่น้องเหมียวไม่ออก”

รอยยิ้มซุกซนของเทพิมพ์ที่แหงนหน้าขึ้นล้อเลียนทาสแมวตัวโตได้รับมะเหงกย่อมๆเป็นรางวัลบริเวณหน้าผากนวล เขกเบานิดเดียวแต่เจ้าลูกแมวน้อยน่ารักกลับแกล้งกุมหน้าผากพลางร้องโอดโอยซะจนพลธวัชส่ายหน้าด้วยความเอ็นดู พอใจที่เรื่องแต่งขึ้นมาทำลายภาพลักษณ์เคร่งขรึมของตัวเองทำให้เด็กสาวตรงหน้ายิ้มได้ เพราะหลายวันมาแล้วที่รอยยิ้มสดใสแบบนี้เลือนหายไปจากเรียวหน้าเนียนเกลี้ยงของเทพิมพ์ ไม่ได้เห็นรอยยิ้มสดใส โลกของเขาก็พลอยหม่นหมองไปด้วย

“ไม่เชื่อเหรอว่าพี่เป็นทาสแมว”

“อือ...ไม่ใช่ไม่เชื่อค่ะ แค่นึกไม่ถึง”

“ยังมีอีกหลายเรื่องเกี่ยวกับพี่ ที่พิมพ์ไม่รู้ ว่าแต่...ทำผมมาใหม่ใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ โดนทรายหลอกไปทำเมื่อวาน หน้าพิมพ์ตลกใช่ไหมคะพี่พล”

เพราะยังไม่ชินกับใบหน้าที่เปลี่ยนแปลง บวกกับความเชื่อผิดๆว่าตัวเองหน้าตาขี้ริ้ว จึงทำให้เทพิมพ์ไม่มีความมั่นใจกับทรงผมใหม่เอาเสียเลย มือน้อยเพียรดึงปอยผมหน้าม้าให้เข้าที่ทางพลางทำหน้ามุ่ยฟ้องหัวหน้างานสุดหล่อเรื่องที่ถูกเม็ดทรายหลอกไปร้านเสริมสวย จึงทำให้พลาดเห็นความหมายลึกซึ้งในดวงตาคมปลาบที่พลธวัชจ้องมองมา

“น่ารัก”

“พี่พลยิ้มแบบนี้ แสดงว่าแกล้งตอบให้พิมพ์สบายใจ”

“พี่พูดจริง พิมพ์...”

สองขาเรียวเล็กหยุดเดินพร้อมกับเรียวหน้าอ่อนเยาว์ที่เงยขึ้นมองตามน้ำเสียงจริงจังของพลธวัช เทพิมพ์เอียงคอมอง ดวงตากลมแป๋วจ้องเขม็งรอคอยว่าหัวหน้าแผนกจัดเลี้ยงกำลังจะพูดว่าอะไร ท่าทางนั้นน่ารักน่าเอ็นดูจนพลธวัชอดใจไม่ไหว ฝ่ามือสีแทนวางลงบนเส้นผมหมาดน้ำฝนแล้วขยี้เบาๆ ชั่วอึดใจจึงเอ่ยในสิ่งที่เป็นเหตุผลที่ต้องมายืนอยู่ตรงนี้

“ช่วงนี้ฝนตกบ่อย ให้พี่คอยรับส่งดีไหม จะได้ไม่เปียกฝน”

“ไม่ดีหรอกค่ะ บ้านพี่พลกับบ้านพิมพ์อยู่คนละทางกัน ต้องขับอ้อมไปหลายกิโลเลยถ้าจะไปรับพิมพ์”

“แต่พี่ไม่อยากเห็นพิมพ์ตัวเปียกมาทำงานแบบนี้ เดี๋ยวไข้คงกินเข้าสักวัน แล้วถ้าคืนไหนเลิกดึกอีกล่ะ ผู้หญิงขี่รถกลับดึกดื่นมันอันตราย ให้พี่ไปรับดีกว่า พี่เต็มใจ”

“ขอบคุณค่ะพี่พลที่มีน้ำใจกับพิมพ์ แต่พิมพ์กลับเองได้จริงๆ แถวนี้ถิ่นพิมพ์นะคะ ไม่ต้องเป็นห่วง”

นุ่มนวลแต่หนักแน่น พลธวัชยิ้มรับอ่อนๆ ไม่กล้าตื้ออะไรอีกเมื่อได้รับคำยืนยันเสียงใสจากเทพิมพ์ มือที่วางบนศีรษะน้อยดึงกลับมาล้วงกระเป๋ากางเกงด้วยความเสียดาย ดูจากสายตา ประเมินจากน้ำเสียง เทพิมพ์คงยังไม่เข้าใจความหวังดีที่เขานำเสนอ ชายหนุ่มยิ้มขันระคนเยาะเย้ยตัวเอง สาวน้อยสาวใหญ่ในองค์กรชม้ายชายตายาวเป็นหางว่าวไม่ยักสน แต่เขากลับมาตกหลุมเสน่ห์แม่สาวไร้เดียงสาที่ยังไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกจีบ และไม่เคยรู้ด้วยว่าตัวเองเป็นขวัญใจพนักงานชายของนาราแกรนด์โฮเทลอีกหลายคน เมื่อได้รับข่าวดีว่าหญิงสาวถูกธรธัญญ์สลัดทิ้ง เขาจึงต้องรีบแสดงตัวก่อนที่ผู้ชายคนอื่นจะอาสาดามหัวใจเทพิมพ์

‘เสน่ห์แรงไม่เบา’

ธรธัญญ์ที่ยืนกอดอกเอนหลังพิงกำแพงเงียบๆตรงบันไดหนีไฟ มองตามสองหนุ่มสาวที่เดินเคียงกันไปยังห้องเบิกยูนิฟอร์มด้วยสายตาเย็นชา นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่เจ้าของโรงแรมมาหยุดยืนที่โซนของพนักงาน เขาตั้งใจมาดักรอเทพิมพ์หลังพาเวนิสาไปส่งที่ห้องอาหารญี่ปุ่นก่อนแยกตัวออกมาทำธุระ ดวงตาสีเข้มก้มมองผ้าขนหนูผืนย่อมที่ซ่อนไว้ในกระเป๋าเสื้อสูทด้านใน เพราะทราบว่าเทพิมพ์เนื้อตัวเปียกปอนจึงหวังนำผ้ามาให้เช็ดเนื้อตัวเป็นการชดเชยความผิด ระหว่างแอบมองหามอเตอร์ไซค์สีชมพู กลับทำให้เขาเห็นว่าซีอาร์วีสีขาวขับเข้ามาจอดแต่คนขับไม่ยักจะลงมา ซึ่งผิดวิสัยของพนักงานที่มักวิ่งหูตาเหลือกไปสแกนนิ้วมือให้ทันเวลาเข้างาน นึกสงสัยจึงยืนสังเกต ไม่นานหลังจากนั้นเป้าหมายของเขาก็มาถึงพร้อมปริศนาคาใจที่ถูกเฉลย เป็นหัวหน้าแผนกจัดเลี้ยงนั่นเองที่ก้าวลงมาจากซีอาร์วีสีขาว ทำทีเป็นบังเอิญมาถึงพร้อมเทพิมพ์ เรียวปากบางเฉียบเผลอเม้มเข้าหากันเมื่อเห็นคาตาว่าหมอนั่นถือผ้าเช็ดตัวติดมือลงมาด้วย เห็นฝนตกมันคงเป็นห่วง แล้วเทพิมพ์ก็รับไปเช็ดผมหน้าตาเฉย

แล้วมันพูดว่าอะไรนะ “พี่ชอบแมวมั้ง พี่เลยเปรียบพิมพ์เป็นแมว” ใช่ไหม? เสร่อ!

ชัดเจนเลยล่ะว่าพลธวัชแอบชอบแฟนเก่าของเขา และก็ตั้งใจสารภาพความรู้สึกให้เทพิมพ์รับรู้ แต่เผอิญคนถูกจีบซื่อเข้าขั้นเซ่อไปหน่อยจึงยังไม่รู้ตัว ทว่าไหล่กว้างกลับยักขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องสนใจเพราะไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับเทพิมพ์อีก เขาแค่อยากชดเชยที่ขับรถไม่ระวังจนน้ำกระเด็นใส่หญิงสาวเท่านั้น แต่เมื่อมีคนทำหน้าที่นั้นตัดหน้าเขาไปแล้วก็ถือว่าจบ ใครอยากจีบกันก็ตามสะดวก แค่เคืองใจจนเผลอขบฟันขาวกับกลีบปากสีเข้มนิดหน่อยที่ได้ยินเทพิมพ์เรียกแทนตัวเองว่าพิมพ์กับพลธวัชซะสนิทชิดเชื้อ แต่กลับเรียกแทนตัวกับเขาห่างเหินเป็นพันไมล์

“คุณจง ผมต้องการรายงานการเช่าห้องจัดเลี้ยงของเดือนนี้บนโต๊ะ ตอนนี้เลย”

**************************************