ทวงรักนางซิน

 คุณธิปนี่ก็วอนหาเรื่องตายไม่เลิกเนอะ

************************

“ตัวเล็ก ทางนี้ครับ”

“สวัสดีค่ะคุณธิป”

มือน้อยพนมขึ้นไหว้อ่อนช้อยเมื่อเดินมาถึงโต๊ะอาหารที่มีร่างสูงสมาร์ตของคุณาธิปยืนขึ้นรอรับ พร้อมรอยยิ้มหวานพิฆาตใจสาวอันเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวที่ตั้งใจมอบให้เทพิมพ์โดยเฉพาะ มือใหญ่ขยับเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามออกแทนคำเชื้อเชิญ เทพิมพ์จึงหย่อนกายลงนั่งพร้อมกล่าวขอบคุณ รอยยิ้มของคุณาธิปยังคงค้างอยู่บนใบหน้า เทพิมพ์จึงจำเป็นต้องส่งยิ้มกลับ ทว่าเป็นรอยยิ้มอ่อนๆตามมารยาทมากกว่าจะสนิทชิดเชื้อ

“วันนี้ตัวเล็กของผมแต่งตัวน่ารักจัง”

จึงเป็นหน้าที่ของคุณาธิปที่ต้องสร้างมันขึ้นมาเอง จากประสบการณ์อันโชกโชน มีไม่กี่เรื่องหรอกที่ทำให้สาวๆหัวใจพองฟู หนึ่งในนั้นคือคำชมเรื่องความงามที่ร้อยทั้งร้อยได้ยินเมื่อใดเป็นต้องฉีกยิ้มกว้างจนเสียอาการ เทพิมพ์ก็ไม่ได้แตกต่างจากสตรีอื่น คนปากหวานหยักยิ้มมุมปากเมื่อเห็นพวงแก้มกลมป่องขึ้นสีเรื่อต่อหน้าต่อตา ไม่หวั่นไหวกับเขาบ้างก็คงไม่เขินเสียแก้มแดงปลั่งแบบนี้ และเมื่อหวั่นไหว ก็หมายความว่าเบ็ดที่เขาโยนไว้ ขยับเข้าใกล้เหยื่อตัวน้อยเข้าไปทุกที

‘โทษกูไม่ได้หรอกนะไอ้ธัญญ์ ผู้หญิงของมึงไม่หนักแน่นเอง’

‘คุณธัญญ์เป็นคนเลือกชุดนี้เองกับมือเลยนะจ๊ะหนูพิมพ์’

แต่ในความเป็นจริง รอยยิ้มหวานล้ำของเทพิมพ์เกิดขึ้นเพราะยังคงปลาบปลื้มกับที่มาของชุดเอี้ยมสีชมพูที่สวมใส่ไม่หาย ยิ่งได้รับคำชม ความดีความชอบที่มอบให้คนซื้อก็ยิ่งพอกพูน เทพิมพ์ก้มลงมองชุดเอี้ยมสายเดี่ยวสีดำยาวคลุมข้อเท้าสวมทับกับเสื้อชีฟองสีชมพูหวานลายจุดแขนตุ๊กตายาวจรดข้อมือ ตรงคอมีระบายเล็กๆทำให้คนใส่ดูน่ารักเหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่นอีกครั้ง จงจิตต์เป็นคนหิ้วชุดนี้เข้ามาให้เธอเปลี่ยนหลังจากชุดเดิมถูกธรธัญญ์ริบหาย ด้วยเหตุผลพาลๆว่ากระโปรงยีนส์ตัวเก่งของเธอที่ความยาวเลยเข่าสามเซนฯมันสั้นไป ชายหนุ่มจึงอาศัยช่วงที่เธอนอนหลับลงไปเลือกซื้อที่ห้องเสื้อแบรนด์หรูที่มาเปิดในโรงแรม จงจิตต์เน้นเหลือเกินว่าเจ้านายหนุ่มเลือกมันด้วยตัวเองอย่างที่ไม่เคยทำให้ใคร แต่เผอิญว่าลูกค้าที่นัดเซ็นสัญญามาถึงก่อนเวลา ชายหนุ่มจึงต้องไปต้อนรับแล้วให้คุณเลขาฯนำชุดมาให้เธอ เทพิมพ์อมยิ้มอายๆ เมื่อมีความรู้สึกอยากจะนอนเน่าไปพร้อมกับชุดนี้ชั่วกัปชั่วกัลป์ ไม่อยากถอดมันออกจากตัวเลย

“พิมพ์รู้ไหม ว่าผมดีใจมากขนาดไหนที่พิมพ์ยอมมาหา”

เห็นเทพิมพ์กำลังอ่อนไหว คุณาธิปจึงหยอดคำหวานระลอกสองตามไปสมทบ หวังตะล่อมเหงื่อให้ขยับเข้ามาใกล้เบ็ดอีกนิด แต่พูดก็พูดเถอะ ชักเริ่มไม่แน่ใจว่าระหว่างเขากับเทพิมพ์ ตอนนี้ใครคือเหยื่อกันแน่ เหมือนกลายเป็นเขาที่ถูกดวงตากลมแป๋วล่อลวง เมื่อรู้สึกเอ็นดูความใสแจ๋วที่มองมาจนไม่อยากถอนสายตาไปไหน ชักเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมคนเย็นชาอย่างธรธัญญ์ถึงตกหลุมพรางเอากับเด็กไม่ประสาอย่างเทพิมพ์จนหมดท่า ซ้ำยังหวงจัดถึงขนาดทิ้งงานที่รักคอยตามเฝ้ายายตัวเล็กด้วยตัวเองอยู่บ่อยครั้ง

“พิมพ์ติดสัญญากับคุณธิปไว้นี่คะ”

“หมายความว่าถ้าไม่มีสัญญา พิมพ์ก็จะไม่มาหาผม?”

“ก็...ค่ะ” ตอบแล้วยิ้มซื่อๆส่งมา ต่อให้อยากโกรธ คุณาธิปก็โกรธไม่ลง ชักจะน่ารักเกินไปแล้วยายหนูพิมพ์

“ตัวเล็ก ทำไมใจร้ายกับผมแบบนี้ล่ะครับ งั้นคราวหน้า...”

“จะไม่มีครั้งหน้าแล้วค่ะ ขอโทษด้วยนะคะที่ต้องพูดตรงๆ ที่พิมพ์มาวันนี้ก็เพราะต้องการมาขอบคุณที่คุณธิปเคยช่วยพิมพ์ไว้ และพิมพ์ตั้งใจมาบอกด้วย ว่าสัญญาของเราจบแล้ว”

******************************