ทวงรักนางซิน

ก็น้องน่ารักขนาดนี้ จะไม่ให้อิพี่มันหวงได้ไง

********************

เวลาล่วงไปกว่าค่อนชั่วโมง เสียงครวญครางดังก้องห้องนอนใหญ่ราวกับมีสงครามก็จบลงด้วยเสียงร้องครางลึกลากยาวสองเสียงที่ดังในเวลาไล่เลี่ย ไม่นานเตียงนอนก็ยุบยวบตามน้ำหนักตัวของธรธัญญ์ที่ทิ้งตัวลงนอนเคียงข้าง แล้ววาดแขนล่ำพาดเอวบางของเทพิมพ์ที่พลิกตัวนอนคว่ำหน้าอย่างเป็นเจ้าของ คนข้างๆคงเชื่อว่าเทพิมพ์นอนหลับด้วยความ อ่อนเพลียหลังตะเบ็งคอกรีดร้องอยู่นานสองนานหากไม่เห็นว่าร่างน้อยยังหอบหายใจสะเปะสะปะ คราแรกก็นึกขัดใจอยู่บ้างที่แม่เมียทางพฤตินัยหันนมหนีไปอีกทาง แต่ครู่เดียวเรียวปากบางเฉียบก็ยิ้มออก เข้าใจว่าเทพิมพ์คงเขินเลยหาทางหลบหน้า เด็กหนอ เทพิมพ์ช่างไม่รู้เลยว่าทำอย่างนี้ยิ่งกว่าเปิดทางให้เขาสำรวจร่างเปลือยที่รสหวานยังติดอยู่ที่ปลายลิ้นอย่างเพลินตา โดยเฉพาะบั้นท้ายข่าวผ่องที่ทั้งกลมและแน่นจนนึกคันฟัน อยากเอาหน้าลงไปซุกแล้วกัดเล่นให้จมเขี้ยว ทว่าหลังเขม่นตามองเนื้อนวลชัดๆ กลับพบว่าผิวนวลเนียนขึ้นรอยช้ำแดงหลายจุด เรียวปากหยักส่งเสียงจิ๊จ๊ะ หงุดหงิดจนอยากตัดมือตัวเองทิ้งที่ปล่อยตัวรุนแรงตามอารมณ์จนลืมถนอมผิวบางๆของเทพิมพ์

“เจ็บหรือเปล่าพิมพ์ ผมขอโทษ”

แต่คงทำอย่างคิดไม่ได้เมื่อมันยังมีประโยชน์ มือคู่นี้ยังต้องสัมผัสเนื้อนวลและโอบกอดเมียรักอีกอย่างน้อยสี่ห้าสิบปี ธรธัญญ์จึงใช้ริมฝีปากที่ยังมิคลายความร้อนเป่าลมแผ่วๆบนรอยช้ำแล้วตามด้วยจุมพิตเป็นการขออภัย หากเจ้าของรอยช้ำไม่ตอบ จะมีก็แต่อาการสะดุ้งน้อยๆยามถูกความร้อนจากเรียวปากร้ายแตะแต้ม เจ้าของรอยจูบจึงย่ามใจ ขยับตัวขึ้นตั้งศอกคร่อมร่างเปลือยอำนวยความสะดวกให้ตัวเอง จูบตรงไหนก็ลงอักขระตรงนั้นไปด้วยว่า...

‘ของกู ของกู ของกู ของกู ของกู!’

จากที่ตอนแรกแค่ต้องการจูบรักษารอยช้ำ สุดท้ายเนื้อตัวของเทพิมพ์ทุกตารางนิ้วก็มีแต่คำว่า ‘ของกู’ จากริมฝีปากของธรธัญญ์ลงยันต์ประทับด้วยความหวงแหนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

“ฉันรู้ว่าพิมพ์ยังไม่หลับ หันหน้ามาทางนี้”

จูบข้างหลังยังฟินขนาดนี้ หากได้พรมจุมพิตผิวกายด้านหน้า โดยเฉพาะผิวเนื้อหวานๆบริเวณที่ราบสูงของสองเต้าเต่งตึง แค่คิดเบาๆ น้ำลายก็ไหลซึมมุมปากไปล่วงหน้า

“พิมพ์”

ทว่านอนเท้าศีรษะตะแคงตัวรอจนน้ำลายที่ไหลย้อยไปถึงปลายคางแห้งกรังแล้วเจ้าของเต้านมที่อยากจูบกลับยังคงนอนคว่ำหน้านิ่งราวกับคำสั่งเมื่อครู่ไม่กระทบโสตประสาท สงสัยเมื่อครู่เขาจะพูดเบาไป เทพิมพ์เลยไม่ได้ยิน นั่นคือความแสนดีของสามีแห่งชาติที่พยายามหาข้ออ้างแก้ต่างให้เมีย หลังจากที่ธรธัญญ์สัมผัสได้ว่าสันกรามของตัวเองกระตุกเบาๆด้วยถูกขัดใจ แต่เพราะคนที่กล้าเพิกเฉยคำสั่งของเขาในรอบหลายปีคือเทพิมพ์ ธรธัญญ์จึงสูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึก พยายามลดอุณหภูมิของใจ แล้วลองเรียกอีกครั้งเสียงนุ่ม

“เทพิมพ์! ถ้ายังทำหูทวนลม คืนนี้ไม่ต้องนอน”

แต่เห็นทีจะใช้ไม้อ่อนไม่ได้แล้วเมื่อเมียเขานั้นดื้อสวนทางกับใบหน้าหวานๆใช่เล่น ธรธัญญ์จึงขว้างความอ่อนโยนทิ้งแล้วเล่นบทโหด สาบานเลยว่าเขาพร้อมมากที่จะทำตามที่ได้ลั่นวาจา ทว่าขึงขังได้แป๊บเดียวธรธัญญ์ก็แทบหลุดขำเมื่อร่างบางยอมพลิกตัวกลับมาตามคำสั่ง ทั้งเอ็นดูแล้วก็นึกเสียดายในเวลาเดียวกัน รีบหันมาทำไมล่ะจ๊ะเมียจ๋า ใจเขาล่ะภาวนาให้เทพิมพ์ทำดื้อต่อไปอีกนิด จะได้หาเรื่องจับร่างน้อยนี้ฟัดให้สาสมกับความต้องการที่รอการระบายจนกว่าจะถึงรุ่งสาง

“จะลุกไปไหน” แขนล่ำรีบตะครุบเอวเล็กให้นอนอยู่ที่เดิมหลังคนหน้างอเอี้ยวตัวคว้าผ้าห่มมาคลุมกายแล้วทำท่าจะลุกหนี

“กลับบ้านค่ะ”

“ไม่ให้ไป บอกแล้วไงว่าที่นี่ก็บ้านของพิมพ์”

เป็นคำพูดที่คนฟังควรดีใจ แต่ในความเป็นจริงหัวใจของหญิงสาวกลับหดเหี่ยวเมื่อถูกธรธัญญ์หลอกล่อด้วยสิ่งของ นานเท่าไรกันที่เธอจะได้อาศัยอยู่ที่นี่และมีชื่อเป็นเจ้าของบ้าน ไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าหน่วยนับระยะเวลาจะเป็นปี กี่เดือน หรือเลวร้ายที่สุดอาจแค่ไม่กี่วัน เพราะคำตอบนั้นขึ้นอยู่กับความพอใจของเจ้าของอ้อมกอดอบอุ่นนี้ ท่อนแขนที่รัดเธอแน่นคล้ายหวงแหนทำให้เทพิมพ์อดเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของธรธัญญ์ไม่ได้ เกือบเคลิ้มกับนัยน์ตารักใคร่ที่ทอดมองอยู่ใกล้ๆแล้วเชียวหากไม่เห็นภาพใบหน้าสวยหยาดเยิ้มของเวนิสาซ้อนทับขึ้นมาเตือนสติเสียก่อน เรียวปากแดงช้ำเม้มแน่นปกปิดคำพูดที่ติดอยู่แค่ริมฝีปาก ว่าต่อให้ธรธัญญ์ยกบ้านหลังโตกว่านี้อีกสิบหลังเธอก็ไม่เอา สิ่งเดียวที่เธออยากถือครองกรรมสิทธิ์คือหัวใจของชายหนุ่มเท่านั้น

ยิ่งผูกพันทางกายแบบนี้ความรักที่เธอมีให้ธรธัญญ์ก็ยิ่งถลำลึก มันมาพร้อมกับความรู้สึกหวงแหนร้ายกาจ เธออยากเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ได้ใกล้ชิดชายหนุ่มตลอดไป จนถูกจิตใต้สำนึกกร่นด่าว่ากำลังใฝ่สูงเกินตัว และย้ำเตือนว่าชายหนุ่มไม่สามารถเติมเต็มความฝันของเธอให้เป็นจริงได้ ที่พอจะให้ได้ก็แค่นางบำเรอเท่านั้น หยาดน้ำตาไหลพราก ไม่เสียใจที่ไม่ได้เป็นคนรักออกหน้าออกตา แต่น้อยใจในวาสนาที่มีเวลาได้ใกล้ชิดแค่ชั่วคราว ไหล่บางจึงลู่ตกอย่างคนผิดหวัง ความเศร้าครอบงำหัวใจดวงน้อยจนเรือนกายสั่นสะท้านด้วยความปวดร้าว หยดน้ำตาที่กลิ้งตกกระทบผิวแก้มนวลทำธรธัญญ์ร้อนรนจนรีบผุดลุกขึ้นนั่ง แล้วโอบอุ้มร่างบางขึ้นมานั่งบนตัก

“โอ๋ๆ เงียบซะคนดี ผมไม่ดุแล้ว”

เห็นเมียร้องไห้สะอึกสะอื้น น้ำเสียงที่เคยห้วนดุของธรธัญญ์ก็พลันอ่อนลงอัตโนมัติ ดวงตาคมกวาดมองสำรวจเนื้อตัวของเทพิมพ์ นอกจากรอยช้ำตามตัว รอยเลือดที่เลอะปลีขาขาวก็คงเป็นอีกเหตุผลที่ทำให้เมียรักมีน้ำตา ปลายนิ้วใหญ่ช่วยเกลี่ยไล้หยาดน้ำใสๆที่เปรอะแก้มนวลออกให้อย่างทะนุถนอม แล้วกดศีรษะเล็กๆของเทพิมพ์ซุกอกกว้างจนสัมผัสได้ถึงความสั่นระริกของร่างบางในอ้อมแขน ตอนนี้ไม่โกรธเทพิมพ์เลย แต่นึกเคืองตัวเองที่ลืมไปได้อย่างไรว่าเมียเขายังเด็กนัก นอกจากตกใจจากประสบการณ์แปลกใหม่แล้วคงได้รับบาดเจ็บจากการถูกรุกรานความสาว ฝ่ามืออุ่นลูบแผ่นหลังเปลือยเปล่าพลางกดจุมพิตหนักๆหลายครั้งลงบนขมับบางปลอบโยน เขาต้องให้เทพิมพ์ได้มีเวลาปรับตัวปรับใจยอมรับสถานะไม่โสดของตัวเองอีกสักนิด อย่างน้อยก็...สักสิบนาที แล้วค่อยเริ่มต้นบทรักครั้งใหม่

..................................................................................................................................................................