ทวงรักนางซิน

 
ว่าด้วยสาขาการโรงแรม ภาพจินตนาการของใครหลายคน รวมทั้งเทพิมพ์คงไม้พ้นการสวมชุดยูนิฟอร์มเข้ารูปสวยๆยืนต้อนรับลูกค้าที่หน้าเคาน์เตอร์หรือไม่ก็ผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดที่ค่อยๆจับดึงให้เรียบกริบและตึงเปรี๊ยะ ทว่าสิ่งที่เป็นในการทำงานจริงคือสองขาที่เดินสับเกือบเป็นวิ่ง เพราะเทพิมพ์กับผองเพื่อนจากสาขาเดียวกันถูกส่งมาฝึกงานที่ฝ่ายจัดเลี้ยงเนื่องด้วยเป็นช่วงปลายปี ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่นิยมจัดงานมงคลสมรส ต้องใช้พนักงานจำนวนมาก
ยืนสวยๆยิ้มหวานๆ? โยนความคิดนี้ทิ้งไปได้เลย เพราะในความเป็นจริง พนักงานในแผนกนี้แทบไม่มีเวลาให้อยู่นิ่ง หากในวันนั้นมีงานเลี้ยง เริ่มต้นของการทำงานคือทั้งหญิงและชายจะต้องช่วยกันแบกพรมทั้งหนาและหนักมาปูทางเดิน ยกโต๊ะ ขนเก้าอี้ หอบผ้าม่านหลายสิบม้วนมาตกแต่งสถานที่ให้สวยงามตามคอนเซ็ปต์ สถานที่เรียบร้อย งานสำคัญไม่แพ้กันคือชาม ช้อน แก้วน้ำ และอุปกรณ์ในการรับประทานอีกจิปาถะกว่าพันชิ้นที่ต้องช่วยกันยกออกมาเตรียมแล้วใช้ผ้าขนนุ่มเช็ดให้เนื้อแก้วใสวิ๊งก่อนนำไปจัดวางบนโต๊ะให้เป็นระเบียบ
“เร่งมือกันหน่อยๆ ทราย คุณผู้หญิงชุดสีมรกตที่โต๊ะสิบหกขอน้ำอุ่น”
ทว่าสิ่งเหล่านั้นแค่ความสนุกเบื้องต้น ความบันเทิงของจริงคือตอนที่งานกำลังดำเนินเหมือนตอนนี้ งานมงคลวันนี้จัดแบบโต๊ะจีนทั้งหมดเก้าสิบสี่โต๊ะ ใช้ความจุของห้องบอลรูมถึงสามห้องในการดำเนินการ ขนาดห้องที่กว้างทำงานไม่ยากเท่าการเสิร์ฟอาหารให้ทั้งเก้าสิบสี่โต๊ะได้รับในเวลาไล่เลี่ยกัน เกิดความชุลมุนเล็กน้อยเมื่อเด็กเสิร์ฟอาหารกว่าสิบชีวิตต้องสับขาเดินหลบเดินหลีกกันรัวๆกับเด็กเสิร์ฟเครื่องดื่มอีกชุดที่ต้องเดินไล่หลังกันติดๆ
“พิมพ์ เคลียร์จานเปลที่โต๊ะสอง โซนวีไอพีด้วย”
“ค่ะ พี่พล”
และห้ามเลยคือเดินถือถาดเปล่ากลับมาหากมีแก้วน้ำหรือจาน ชาม ใช้แล้ววางอยู่บนโต๊ะอาหารของแขก พลธวัช หัวหน้าแผนกจัดเลี้ยงที่คอยดูแลความเรียบร้อยของงานจึงร้องสั่งเมื่อเห็นเทพิมพ์กำลังประคองถาดอาหารจานที่สองไปเสิร์ฟแขกที่โซนวีไอพีในความรับผิดชอบ และเห็นว่าบนโต๊ะของแขกกลุ่มเพื่อนเจ้าสาวมีจานเปล่าวางอยู่
“ขออนุญาตเก็บจานเปล่านะคะ”
หลังวางจานเป็ดย่างอบน้ำผึ้งลงบนโต๊ะ เทพิมพ์ตั้งใจจะหยิบจานเปล่าออกมาแต่ก็ติดที่จานขนาดค่อนข้างใหญ่ จำเป็นต้องขออนุญาตเพื่อรบกวนให้แขกเอียงตัวหลบก่อนแล้วจึงหยิบออก ทว่าแขกสาวในชุดราตรีผ้าไหมเทียมเปลือยไหล่สีเหลืองนวลที่นั่งตรงจุดที่เทพิมพ์ยืนอยู่กลับน่ารักกว่านั้น หญิงสาววางตะเกียบในมือแล้วเป็นฝ่ายหยิบจานเปล่ามาวางให้บนถาดของเทพิมพ์เสียเอง
“นี่จ้ะ ส่วนจานนี้ยังไม่ต้องเก็บนะ เผื่อเพื่อนพี่ตามมา”
“ได้ค่ะ”
โต๊ะจีนแต่ละโต๊ะจัดเก้าอี้ไว้ให้แขกนั่งร่วมกันสิบที่นั่ง ทว่าเก้าอี้ข้างๆของแขกสาวหน้าตาสวยจัด สวยจนเทพิมพ์ยืนตะลึงนั้นยังว่างอยู่ เมื่อแขกสาวร้องขอ เทพิมพ์จึงพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ ก่อนนำอาหารรายการอื่นตามมาเสิร์ฟ ระหว่างนั้นก็คอยดูแลเติมน้ำดื่มกับชาร้อนให้เป็นระยะ กระทั่งเสิร์ฟอาหารจนครบก็ยังเห็นว่าเก้าอี้ข้างๆแขกสาวคนสวยยังคงว่างเปล่า แต่ก็ไม่ได้นึกแปลกใจ เพราะมีอีกหลายโต๊ะที่แขกนั่งไม่ครบเช่นกัน
“สำหรับสาวคนไหนที่ยังโสด ได้โปรดเดินมารวมกันตรงนี้”
หลังเสร็จพิธีการบนเวที พิธีกรก็ประกาศเรียกแขกสาวที่ยังโสดในงานออกมารับช่อดอกไม้ เทพิมพ์ที่ยืนรอบริการแขกอยู่ตรงมุมห้องจัดเลี้ยงบริเวณโซนวีไอพียิ้มขำกับภาพน่ารักๆของบรรดาแขกสาวสวยที่บ้างก็วิ่งไปยืนฮั้วกับเจ้าสาว บ้างก็โดนเพื่อนผลักไปกลางฟลอร์ ก่อนดวงตาใสแจ๋วจะเหลียวหลังกลับมามองตามเสียงฮือฮาของแขกในงาน ต้นเหตุของเสียงคือเแขกสาวในชุดผ้าไหมสีอ่อนที่ตัวเองให้การดูแล ตอนนั่งเห็นแค่ใบหน้าสวยคม แต่พอหญิงสาวลุกขึ้นจากโต๊ะไปยืนรวมกันตรงกลางห้องจัดเลี้ยงตามแรงผลักของเพื่อนในโต๊ะ เทพิมพ์จึงได้เห็นเต็มตาว่าแขกท่านนั้นมีรูปร่างสะโอดสะองน่ามองยิ่งนัก ชุดราตรีที่ตัดเย็บแนบไปตามรูปร่างเผยให้เห็นเอวบางคอดราวเอวมด รับกับสะโพกผายและบั้นท้ายกลมเด้งน่าอิจฉา ขนาดเทพิมพ์เป็นผู้หญิงด้วยกันยังมองตาค้าง จึงไม่ต้องเดาเลยว่าแขกหนุ่มๆในงานจะมองตามกันขนาดไหน ยิ่งช่อดอกไม้จากเจ้าสาวตกลงในอ้อมแขนของแขกแสนสวย เสียงสมัครเป็นเจ้าบ่าวคนถัดไปก็ดังกระหึ่ม
“ว๊าว! แก๊งนางฟ้าของเราขายออกอีกหนึ่ง”
เสียงกรีดร้อง โบกมือโบกไม้ดีใจราวกับได้รับช่อดอกไม้เสียเองเรียกสายตาของเทพิมพ์ให้หันกลับไปมอง และชื่อแก๊งของแขกสาวในโต๊ะวีไอพีที่ตัวเองดูแลก็ทำให้เทพิมพ์อมยิ้ม เพราะสาวๆทุกคนนั้นหน้าสวยหมดจดสมชื่อแก๊งจริงๆ
“เจ้าสาวคนต่อไปคือยายนางงามของเรานี่เอง นี่ฉันต้องเตรียมตัดชุดสวยอีกแล้วใช่ไหม พรุ่งนี้จัดเลย”
“นี่ก็รีบอีก รอเจ้าสาวเลือกธีมงานก่อนไหมยะหล่อน”
“และก่อนจะตัดชุด รอดูสถานการณ์ของนางกับคุณธิปก่อนไหมยะ ตกลงว่าจะมาด้วยกัน ไหงวันนี้คุณธิปเท”
“เออใช่ ตะหงิดๆตั้งแต่นางโทร.บอกให้ไปรับละ ว่าเสร็จงานจะถามอยู่ ได้ข่าวว่าช่วงนี้ทะเลาะกันถี่”
“จริง มีสายสืบรายงานว่าเมื่อสามอาทิตย์ก่อน เห็นคุณธิปเดินหน้าหงิกออกมาจากร้านอาหารญี่ปุ่น”
“เดี๋ยวตอนกลับ ฉันจะลองถามดูแล้วกัน กลิ่นชักไม่ดี”
“เออๆ อัพเดทด้วย ฉันล่ะกลัวนางจะตัดสินใจพลาดอีกรอบ”
สาบานว่าไม่ได้ตั้งใจแอบฟังแขกคุยกันเลยสักนิด แต่เป็นเพราะยืนอยู่ใกล้มากและเสียงสนทนาก็ดังขึ้นเรื่อยๆแข่งกับเสียงพิธีกร เทพิมพ์จึงได้ยินเรื่องที่สาวๆแก๊งนางฟ้าคุยกันชัดเจน ใจความที่รับรู้ทำให้อดหันหน้ามองเจ้าของใบหน้าสวยสะกดราวกับนางงามของแขกสาวที่พิธีกรเรียกขึ้นไปโชว์ช่อดอกไม้บนเวทีไม่ได้ ก็หญิงสาวงดงามปานนั้นยังมีผู้ชายคนไหนกล้าทำตัวไม่น่ารักด้วยหรือ ผู้ชายคนนั้นจะรู้หรือเปล่าว่ามีหนุ่มๆอีกเป็นสิบเป็นร้อยคนกำลังยื่นใบสมัครเป็นว่าที่เจ้าบ่าวของหญิงสาว พลันความคิดก็สะท้อนกลับมาเตือนใจตัวเอง คนสวยจัดบาดตาขนาดนี้ยังมีแววจะโดนเท แล้วคนไม่สวยอย่างเธอล่ะ ต้องเจียมตัวสินะ เทพิมพ์สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆแล้วปฏิญาณกับตัวเองว่าจะไม่ทำตัวงี่เง่าให้ธรธัญญ์รำคาญเด็ดขาด หากโดนชายหนุ่มทิ้ง หัวใจเธอคงแหลกสลายเป็นแน่
“ทุกคนมานั่งรวมกันตรงนี้”
เสียงปรบมือของพลธวัชเรียกพนักงานทุกคนที่กำลังบิดเอี้ยวเนื้อตัวผ่อนคลายความเมื่อยล้าให้มานั่งรวมกลุ่มกันบริเวณหน้าประตูห้องบอลรูม หลังจากก่อนหน้านี้เพิ่งช่วยกันม้วนพรมสีแดงผืนหนาผืนสุดท้ายที่นำมาปูในงานกลับไปเก็บยังที่ของมัน อันหมายถึงปิดจ็อบงานในค่ำคืนนี้เรียบร้อยแล้ว
“เจ้าภาพชมว่าพนักงานทุกคนทำงานได้ดีมาก เลยฝากนี่มาให้”
เป็นธรรมเนียมปฏิบัติหลังจบงานที่หัวหน้าฝ่ายจัดเลี้ยงจะต้องมีการพูดคุยกันเกี่ยวกับข้อบกพร่องที่เกิดขึ้นในงานก่อนแยกย้ายกลับบ้าน บางงานโดนลูกค้าคอมเพลนหนัก จนต้องทำความเข้าใจวิถีปฏิบัติกันใหม่ หรือบางงานได้รับคำชมเหมือนอย่างงานนี้ แต่นั่นยังไม่ทำให้เหล่าพนักงานพร้อมใจกันฉีกยิ้มจนแก้มแตกได้เท่าซองสีชมพูที่พลธวัชโบกสะบัดไปมาในอากาศ สำหรับคนทำงานบริการ แค่ไม่โดนด่าก็โล่งใจมากแล้ว แต่นี่ได้รับคำชมพร้อมทิปกลับมา เสียงปรบมือโห่ร้องจึงดังก้อง กำลังใจรินรดจนรู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง ทิปหนักแบบนี้ให้เดินเสิร์ฟจนขาพันกันก็ยังไหว
“ขอบใจทุกคนมาก กลับบ้านกันดีๆ แต่ถ้าใครหิว ที่แคนทีนมีข้าวต้มหมูร้อนๆบริการ”
พลธวัชบอกพนักงานในปกครองหลังแจกทิปให้ทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน ก่อนเดินแหวกไปหาสองสาวที่เปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดลำลองของตัวเองเตรียมพร้อมกลับบ้าน
“พิมพ์ ทราย อยู่กินข้าวต้มด้วยกันก่อนไหม พี่เห็นเดินเสิร์ฟกันไม่ได้หยุด คงเหนื่อยน่าดู”
“ไม่ไหวแล้วค่ะพี่พล ตอนนี้คิดถึงเตียงนอนกับผ้าห่มหนักมาก ทรายขอตัวก่อนดีกว่า”
“แล้วพิมพ์ล่ะ ไปกินข้าวต้มกันก่อนไหม” พลาดจากเม็ดทราย พลธวัชจึงหันมาชวนเทพิมพ์
“พิมพ์ก็ต้องขอตัวเหมือนกันค่ะ ใกล้ตีสองแล้ว”
ไอ้หิวก็หิวอยู่หรอก แต่พอยกข้อมือเล็กขึ้นมองนาฬิกา เทพิมพ์ก็ไม่คิดให้ความสำคัญกับความหิวของกระเพาะตัวเอง เพราะอีกสิบนาทีก็จะเป็นเวลาตีสองซึ่งนัดกับธรธัญญ์เอาไว้ ถึงแม้ปกติจะเลทจากเวลาที่นัดกันเป็นประจำ แต่นั่นเป็นเพราะงานบังคับ เมื่อโชคดีเคลียร์งานเสร็จก่อนเวลานัด เทพิมพ์ก็ไม่อยากโอ้เอ้ เพราะทุกนาทีของเธอที่เดินไปกำลังเบียดเบียนเวลาพักผ่อนของธรธัญญ์ แล้วแบบนี้มีหรือที่คนรักแฟนหลงแฟนจะยอมให้เกิดขึ้น ไม่มีทางเสียล่ะ
“อย่าไปชวนคนมีคู่เลยค่ะพี่พล ยายนี่คงอยากจะไปหาคุณธัญญ์แย่แล้ว ทรายได้ยินพิมพ์บอกคุณธัญญ์ไว้ ว่างานเลิกประมาณตีสอง คงกลัวสารถีสุดหล่อจะรอนาน”
คนบ่นว่าง่วงจนตาจะปิดยังมีกระใจขยิบตาล้อเลียนจนแก้มขาวๆของเทพิมพ์แดงเห่อ
“อย่างนี้นี่เอง งั้นไปเถอะ เจอกันกันพรุ่งนี้”
“พิมพ์ไปแล้วนะคะพี่พล สวัสดีค่ะ”
“กู๊ดไนท์ค่ะพี่พล”
พอได้ฟังเหตุผลที่มีเจ้าของโรงแรมเข้ามาเกี่ยวข้อง ก็หมดปัญญาที่พลธวัชจะหามารั้งให้เทพิมพ์กับเม็ดทรายอยู่ต่อ หัวหน้าฝ่ายจัดเลี้ยงยกมือขึ้นรับไหว้จากสองสาวที่นิสัยต่างกันสุดขั้ว พลางยิ้มอ่อนโยนตามแผ่นหลังเล็กของสาวน้อยในชุดเอี้ยมยีนส์ตัวโคร่ง ความยาวของชุดคลุมตาตุ่มดูเรียบร้อยผิดกับเด็กสาววัยเดียวกันจนเจ้าของร่างบางเดินลับไปจากสายตา 
************************************************************************
อวดๆๆ วันนี้ไม่ลืมอัพนิยายแหละ มาก่อนนัดด้วย ปรบมือสิคะรออัลไร ส่วนวันอื่นๆก็ค่อยว่าเน้อ 555
ปล.เนื้อหาที่ลงให้อ่านยังไม่ได้รีไร้ท์นะคะ รอเขียนจบค่อยรีไร้ท์คำผิดกับอาจมีการเพิ่มเติมเนื้อหา เพราะฉะนั้นถ้าเนื้อเรื่องมันกุดๆ แปลกๆ ไม่ต้องตกกะใจ
***สำคัญมากคือ อย่าลืมกดแอดแฟนกับทิ้งคอมเม้นต์ไว้นะคะ พลีสสสสส***