ทวงรักนางซิน

สวยขนาดนี้ คุณธัญญ์เมินได้ไงเนี่ย

***************************

“ผมไม่รู้จะพูดยังไง เอาเป็นว่าเราต้องได้ร่วมงานกันอีกแน่นอนครับคุณธัญญ์”

มองกี่ครั้งก็หน้าบาน ชนินทร์เอี้ยวตัวกลับไปมองแบ็กดร็อปที่จำลองเป็นจักรวาลสำหรับถ่ายภาพหน้างานอีกครั้งก่อนเดินทางกลับ มันเกินคำว่าเพอร์เฟ็กไปแล้วกับภาพรวมของงานแถลงข่าวการประกวดมิสยูนิเวิร์สของปีนี้ และปฏิเสธไม่ได้เลยว่าคำชมที่ได้รับท่วมท้นนั้น กว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นมาจากการทำการบ้านมาเป็นอย่างดีของบุรุษรูปงามที่กำลังเดินตามมาส่งถึงหน้าโรงแรมตรงหน้าเขาคนนี้ แว่วว่านี่เป็นการจัดงานแบบนี้ครั้งแรก ไม่น่าเชื่อว่าธรธัญญ์จะทำมันออกมาได้ดีอย่างกับมืออาชีพ

“ด้วยความยินดีครับคุณชนินทร์”

ธรธัญญ์ยื่นมือจับกับมือของชนินทร์ที่ยื่นมาตรงหน้าไม่ลังเล นอกจากมันจะหมายถึงมิตรภาพที่เจ้าพ่อเวทีขาอ่อนมอบให้ ในอนาคตมันยังจะกลายมาเป็นเม็ดเงินอีกมหาศาลที่นาราแกรนด์โฮเทลจะได้รับกลับคืนจากการทุ่มทุนลงแรงไปมากมายในค่ำคืนนี้

“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ผมขอตัวก่อนนะครับ พรุ่งนี้ต้องพาเด็กๆเดินสายโปรโมตแต่เช้า”

“เดินทางปลอดภัยครับ”

“ธัญญ์ขา จะไปไหนคะ”

ยืนรอจนลีมูซีนที่ใช้รับส่งคณะของชนินทร์ลับตา ท่อนขาแข็งแรงจึงขยับไปอีกทางประสาเจ้าของสถานที่ที่ทราบเป็นอย่างดีว่าเข้าทางนั้นจะไปทะลุออกช่องไหน แต่ก็ไปไกลได้แค่สองก้าว ท่อนแขนที่ใครได้จับก็คิดว่าเป็นท่อนไม้เพราะแข็งจัดถูกรั้งไว้ด้วยมือนุ่มๆของสาวสวยที่เดินตามติดเป็นเงานับตั้งแต่ธรธัญญ์กลับจากห้องพยาบาล คนรีบร้อนลอบถอนหายใจก่อนหันกลับไปถามเสียงเนือย ธรธัญญ์คิดว่าเป็นแค่เสียง ที่ไหนได้ สีหน้าของชายหนุ่มที่หันกลับไปแสดงออกชัดเจนว่าเบื่อหน่ายจนเวนิสาสะอึก มองแบบนี้ตบหน้ายังเจ็บน้อยกว่า อยากกระทืบเท้าแล้วกรีดร้องให้สุดเสียง แต่เพราะกลัวจะไร้คานไม้สักทองฝังเพชรให้เกาะกอด สุดท้ายเวนิสาจึงต้องทำเป็นมองไม่เห็นแล้วฉีกยิ้มหวานประจบ

“มีอะไรหรือเปล่า”

‘เห๊อะ! มีอะไรหรือเปล่างั้นเหรอ ถามมาได้ เฮงซวย!’

“เวนิสอยากถามธัญญ์น่ะค่ะ ว่าธัญญ์จะไปส่งเวนิสที่บ้าน หรือว่าเราจะขึ้นไปหาที่เงียบๆคุยกัน”

ร่างสวยเอนตัวพิงอกกว้างพลางเขี่ยกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของธรธัญญ์เล่นสื่อความต้องการ ที่เงียบๆที่ว่าขึ้นไปคราใดก็ไม่เคยได้คุยกันสักที เพราะมันคือห้องพักที่ติดกับห้องทำงานของธรธัญญ์ที่อยู่ชั้นบนสุดของนาราแกรนด์โฮเทล มันมีไว้สำหรับหาความสุขร่วมกันของเธอกับแฟนหนุ่ม ทว่าตั้งแต่กลับมาคบหากันรอบสองก็ยังไม่มีโอกาสได้เข้าไปสักที แค่เฉียดสักนิดยังไม่ใกล้เคียง

“ตอนมา มายังไง”

ขอทวนคำพูดเดิมได้ไหม...ถามมาได้ เฮงซวย! ถ้าธรธัญญ์จะถามกันแบบนี้ พูดมาตรงๆเลยก็ได้ว่าเสนอหน้ามาเองได้ ก็ต้องกลับเองให้ได้ด้วย และยิ่งหน้าชาเมื่อถูกมือใหญ่ดันร่างออกมาจากอกแกร่ง

“เวนิสขับรถมาเองค่ะ”

“งั้นก็แยกตรงนี้เลยแล้วกัน ผมมีธุระต้องไปจัดการต่อ ขับรถดีๆ”

“ค่ะธัญญ์ กู๊ดไนท์นะคะ”

เวนิสายิ้มรับแกนๆพลางโบกมือโบกไม้ร่ำลาแฟนหนุ่มเหมือนคนไม่คิดอะไร แต่ในใจกลับเดือดปุดๆกับความไม่แยแสที่ธรธัญญ์มอบให้ มันน่าน้อยใจไหมล่ะ กับแขกอย่างชนินทร์ ธรธัญญ์ยังยืนส่งจนท้ายรถลีมูซีนลับตา แต่กับเธอที่เป็นคนรัก สิ้นคำบอกลาหรืออาจเป็นคำบอกไล่ ชายหนุ่มก็พรวดพราดออกไปทันที บ้าชะมัด!

“ถ้าผมเป็นไอ้ธัญญ์ ผมคงไม่ปล่อยแฟนให้หาทางกลับบ้านเองแบบนี้”

เวนิสาสะบัดหน้างอง้ำมองตามที่มาของเสียง แต่เจ้าของเสียงอันคุ้นหูนั้นกลับไม่ทำให้ใบหน้าเรียวที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางชั้นดีจนยิ่งงดงามลดความงอลงได้สักนิด อาจจะยิ่งเพิ่มขึ้นด้วยซ้ำเพราะบุรุษรูปร่างสูงใหญ่ซ้ำยังมีใบหน้าหล่อเข้มไม่แพ้ธรธัญญ์ที่ยืนล้วงกระเป๋าพิงหลังกับเสาโรมันต้นใหญ่นั้นคืออดีตคนเคยรักเคยใคร่ คุณาธิปมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไรไม่ทราบ แต่ก็คงนานพอให้ชายหนุ่มเห็นความเฮงซวยที่ธรธัญญ์ปฏิบัติกับเธอ

“และเพราะธัญญ์ไม่ใช่คุณ เขาถึงไม่เคยทิ้งฉัน” ทว่าชายหนุ่มก็ไม่ได้ดีไปกว่าอดีตเพื่อนรักของเขาเลยสักนิด

“ไม่เอาน่าคนสวย ผมเคยทิ้งคุณตอนไหนกัน”

“หลีกทางด้วยค่ะ ฉันจะกลับบ้าน”

“รีบกลับทำไม กลับไปก็ต้องไปนอนเหงาคนเดียว”

พูดซะเห็นภาพ เวนิสาหายใจฮึดฮัดกับความจริงที่คุณาธิปว่ามา สวยระดับนางงามอย่างเธอ เวลานี้ควรได้นั่งเชิดหน้าชูคออยู่บนเตียงนอนสี่เสาแล้วรอรับการพะเน้าพะนอดุจเจ้าหญิงสูงศักดิ์สิถึงจะคู่ควร มิใช่มายืนกระฟัดกระเฟียดหน้าหงิกงอเพราะแฟนไม่เห็นหัวอยู่แบบนี้ ยิ่งถูกร่างสูงขยับมายืนขวางทางไม่ยอมปล่อยเธอไปที่ลานจอดรถตามที่ตั้งใจ เวนิสาก็ยิ่งหงุดหงิด ดวงตาเขียวปั๊ดตวัดขึ้นขับไล่ ทว่าคุณาธิปก็ยังเป็นคุณาธิปที่เลือกทำเฉพาะความต้องการของตัวเอง ความระยิบระยับที่สื่อความหมายผ่านดวงตาสีเข้มก็กำลังเชื้อเชิญระคนอ้อนวอนให้เธอร่วมมือทำความต้องการของเขาให้เป็นจริง สีเขียวเรืองรองฟ้องระดับโทสะค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นสีน้ำผึ้งหยาดเยิ้มเมื่อมือนุ่มถูกดึงไปจุมพิตหนักๆ สลับคลึงเล่นระหว่างรอเธอตัดสินใจ

“ถ้าไม่กลับบ้าน แล้วจะให้ไปไหน คนที่ไม่มีใครต้องการอย่างเวนิส ไม่มีที่ไปหรอก”

เวนิสาตัดพ้อพลางทิ้งหางตาก่อนหมุนร่างหันหลังให้คุณาธิปที่ยืนจ้องอกอวบตาเป็นมัน ของขาดมานาน ความต้องการรอระบายก็เต็มอัตรา พอถูกกระตุ้นด้วยจุมพิตแผดเผาที่ยังทิ้งความร้อนไว้บนมือ แค่นั้นเลือดสาวก็พลุ่งพล่าน สำนึกผิดชอบชั่วดีที่แต่เดิมก็มีอยู่น้อยนิดถูกโยนทิ้งทันที กระนั้นก็ต้องเล่นตัวเพิ่มคุณค่ากันสักหน่อย ป้องกันไม่ให้คุณาธิปคิดว่าเธอใจง่าย

“ผมต้องการคุณเสมอนะเวนิส” ยิ่งเป็นผู้หญิงของไอ้ธัญญ์ ยิ่งต้องการ!

เอ่ยบอกพลางเกี่ยวกระชากเอวคอดเข้าหาตัว กักกันร่างระหงไว้ด้วยสองแขนที่รัดร้อยแนบแน่น ก่อนก้มใบหน้าแนบชิด คำตอบชัดเจนอยู่แล้วเมื่อกลีบปากเคลือบลิปสติกสีสวยเปิดรับการรุกรานของลิ้นสากที่รู้รสชาติของมันเป็นอย่างดี สองแขนขาวเนียนเกี่ยวกระหวัดท้ายทอยแข็งแรงเข้าหา สองริมฝีปากบดเบียดเสียดสีจนใบหน้ายับย่น เมื่อจุมพิตทวีความดุเดือดขึ้นเรื่อยๆและไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงง่าย คุณาธิปจึงหมุนร่างทั้งสองที่กอดกันแน่นหลบมุมเสาลับสายตาคนนอก จุมพิตเร่าร้อนยังคงดำเนินไป เสียงลมหายใจฝืดฟาดที่ดังแข่งกันยิ่งกระตุ้นความต้องการให้ลุกโชน เห็นแบบนั้นคนเจนจัดจึงแกล้งบดเบียดความเป็นชายที่ดีดตัวดุดันอยู่ใต้กางเกงแสล็กกับความอ่อนนุ่มใต้ท้องน้อยเนียนเรียบ เวนิสาเงยหน้าขึ้นพลางไล้ปลายลิ้นเลียริมฝีปากยั่วยวน กึ่งกลางร่างสวยหยาดเยิ้มรอท่า เบียดเสียดคลอเคล้าจนถึงขีดสุดของความอดทน เวนิสาจึงไล้ริมฝีปากกับใบหูของคุณาธิปพลางอ้อนวอนเสียงสั่น

“จะพาไปไหน ก็รีบๆเถอะ ยืนตรงนี้เวนิส ร้อน”

................................................................