ทวงรักนางซิน

 
รอยยิ้มของคนใจพอง มันก็จะหวานเบอร์นี้ล่ะค่ะคุณผู้โช้มมมม
**************************
เทพิมพ์ก้มหน้ามองเมื่อรู้สึกว่ามีสัมผัสอุ่นๆที่ข้อมือก่อนเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือใหญ่ที่รั้งไว้ก่อนเธอจะเปิดประตูลงจากรถ ธรธัญญ์คือเจ้าของมือที่รั้งไว้และเป็นคนเดียวกับที่นอนเป็นเพื่อนเธอทั้งคืนที่ผ่านมา มันเหนือความคาดหมาย ตอนเธอเปิดประตูห้องนอนออกมาแล้วเจอว่าชายหนุ่มนั่งรอเธออยู่ มือไม้อ่อนจนทำตัวไม่ถูกเมื่อถูกจ้องเอาหนักๆ ก่อนจะทำให้เธอยิ่งรู้สึกเหมือนฝันเมื่อเขาร้องขออาหารเช้าฝีมือเธอเป็นค่าเฝ้ายาม ชายหนุ่มรับประทานข้าวผัดง่ายๆที่เธอทำจนเกลี้ยงจานพร้อมคำชมว่ามันอร่อยจนตัวเธอเกือบลอยติดเพดาน หลังจากนั้นยามที่หล่อที่สุดในโลกก็อาบน้ำด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ติดมาในรถ แล้วพาเธอมาทำงานพร้อมกัน
“เลิกงานแล้วมารอที่เดิม”
ประโยคเดิม จากคนพูดคนเดิม ทว่าความรู้สึกที่ได้รับวันนี้กลับไม่เหมือนเดิม เทพิมพ์มองสบตาเจ้าของคำสั่งแล้วพยักหน้ารับเขินๆ ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าว่าบรรยากาศในรถไม่อ้างว้างคล้ายมีกำแพงหนาขวางกั้นระหว่างเธอกับธรธัญญ์เหมือนในอดีตตอนคบหา แม้จะนั่งกันมาเงียบๆเหมือนเดิมก็ตาม อาจเป็นปลายนิ้วใหญ่ที่เคาะกับพวงมาลัยเป็นจังหวะ หรือไม่ก็เสียงผิวปากครั้งคราวกระมังที่ทำให้เธอรู้สึกว่าธรธัญญ์ไม่ได้จำใจรับเธอขึ้นรถเหมือนแต่ก่อน
“ขอบคุณที่มาส่งค่ะ พิมพ์...ขอตัวไปทำงานก่อน”
และก่อนที่เนื้อตัวจะละลายกับดวงตาล้ำลึกของธรธัญญ์ที่จ้องมองไม่กะพริบ เทพิมพ์รีบกล่าวขอบคุณแล้วเปิดประตูลงไป สองขาก้าวเดินไปข้างหน้าแต่เหมือนหัวใจจะยังติดอยู่ในรถคันหรูที่ไม่ได้ยินเสียงขับเคลื่อนไปไหน ความอยากรู้ส่งผลให้ดวงตากลมใสค่อยๆเบี่ยงหน้ากลับไปมองทางด้านหลัง พอเห็นว่าบีเอ็มสีดำยังจอดนิ่งอยู่ที่เดิมก็รีบดึงหน้ากลับแล้วก้มหน้าก้มตาเดินเข้าไปในโรงแรมด้วยความขัดเขิน เพราะคิดว่าธรธัญญ์คงเห็นว่าเธอแอบหันหน้าไปมองเขา แล้วจะทำหน้าอย่างไรตอนเจอกันล่ะทีนี้ เพราะรถมอเตอร์ไซค์ของเธอพัง คงต้องใช้เวลาซ่อมอีกหลายวัน เหตุจากลูกน้องเขาทำรถล้มตอนยกขึ้นรถ ธรธัญญ์จึงสั่งไว้ว่าจะทำหน้าที่รับส่งเธอด้วยตัวเองเพื่อเป็นการชดใช้
“อุ้ย! ขอโทษค่ะ พี่พลน่ะเอง พิมพ์ขอโทษนะคะที่เดินไม่ระวัง”
และเพราะรีบเกินไป อีกทั้งใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ร่างบางจึงเซถอยหลังมาสองสามก้าวหลังเดินชนกับใครอีกคนที่เดินสวนทางมา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเจอว่าเป็นพลธวัช เทพิมพ์รีบยกมือขึ้นไหว้ขอโทษในความซุ่มซ่ามและเป็นการขอบคุณไปในตัวที่หัวหน้างานใช้สองแขนรับร่างเธอไว้ ไม่อย่างนั้นคงได้ลงไปนอนกองอยู่ที่พื้นรับความโชคร้ายแต่หัววัน
“ใจลอยไปถึงไหนกัน ฮึ! พี่ยืนอยู่ตรงนี้ตั้งนานแล้ว แต่พิมพ์กลับมองไม่เห็น”
“พิมพ์...คิดอะไรไปเรื่อยน่ะค่ะ แล้วพี่พลมาทำอะไรตรงนี้เหรอคะ”
“มารอเรานั่นแหละ เป็นห่วง เมื่อคืนไม่เห็นโทร.บอกพี่ว่าถึงบ้านตอนไหน พี่โทร.ไปก็ไม่รับ”
“ตายจริง! พิมพ์ลืมค่ะ ขอโทษนะคะพี่พล”
“ไม่เป็นไร พี่แค่เป็นห่วง พิมพ์ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ไปเปลี่ยนชุดเถอะ จะได้ไปกินข้าวกัน วันนี้พี่เปลี่ยนพิมพ์ไปช่วยงานแถลงข่าวงานประกวดมิสยูนิเวิร์สนะ ดูแววแล้วน่าจะวุ่นวาย พิมพ์โอเคหรือเปล่า”
“ไม่มีปัญหาค่ะพี่พล รอพิมพ์แป๊บหนึ่งนะคะ”
พลธวัชมองตามร่างเล็กอย่างชื่นชม แม้จะแปลงโฉมจากกาตัวน้อยๆเป็นหงส์สาวแสนสวย จนได้รับความสนใจมากมาย แต่นั่นมิได้เปลี่ยนนิสัยความตั้งใจทำงานของเทพิมพ์ให้ลดลงเลย ไม่เคยเกี่ยง ไม่มีปัญหา ไม่เคยพร่ำบ่นความเหนื่อยหนัก ขอแค่บอก เทพิมพ์ก็พยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มสดใสที่ทำให้เขาหลงใหลเสมอ
‘รอยยิ้ม?’
ใช่! บนใบหน้าเกลี้ยงเกลาของเทพิมพ์ไม่เคยขาดแคลนรอยยิ้ม เพียงแต่รอยยิ้มของหญิงสาววันนี้มันหวานกว่าที่เคย ดวงตาก็เปล่งประกายระยิบระยับฟ้องความสุขที่อยู่ในใจกว่าทุกครั้ง สองมือของพลธวัชกำหมัดแน่น ไรฟันก็เช่นกัน เมื่อทราบต้นเหตุแห่งรอยยิ้มแสนหวานของเทพิมพ์เป็นอย่างดี ดวงตาเยียบเย็นมองออกไปยังลานจอดรถ ทันเห็นหลังบีเอ็มดับบลิวสีดำกำลังขับออกไป จะไม่รู้สึกยอกที่อกซ้ายจนต้องกัดฟันข่มกลั้นความเจ็บปวดเลยหากไม่เห็นด้วยตาตัวเองเมื่อคืนว่าเป็นคันเดียวกับที่จอดอยู่หน้าบ้านของเทพิมพ์ หลังเขาขับตามไปเพราะโทร.หาแล้วหญิงสาวไม่รับจนนึกเป็นห่วง แล้วเขาก็ทราบดีว่านั่นคือรถของธรธัญญ์ ไม่อยากจะคิดต่อ แต่ก็อดไม่ได้ ว่าสาเหตุที่เทพิมพ์ไม่มีเวลารับโทรศัพท์จากเขาเป็นเพราะทั้งคู่มัวทำอะไรต่อมิอะไรกันอยู่ใช่หรือไม่ ซ้ำวันนี้ธรธัญญ์ยังมาเข้างานเสียบ่ายพร้อมเทพิมพ์อีก
เกิดคำถามขึ้นกลางใจว่าทำไมเจ้านายหนุ่มถึงไปอยู่ที่บ้านของเทพิมพ์ ทั้งที่สองคนเลิกรากันไปแล้ว
แต่ไม่ว่าเหตุผลที่ธรธัญญ์เข้ามาวุ่นวายในชีวิตของเทพิมพ์คืออะไร แต่เขาจะไม่ยอมแพ้เพียงเพราะว่าชายหนุ่มคือเจ้าของโรงแรมที่เขาทำงานอยู่ ดวงตาสีน้ำตาลมองไปทางที่เทพิมพ์เพิ่งเดินไปอย่างมาดหมาย เหมือนว่าเขาจะมีเวลาเอาชนะใจหัวใจเทพิมพ์ไม่มากนัก
“คุณจง ขอตารางเข้างานของพนักงานฝ่ายจัดเลี้ยงให้ผมด้วย”
ทว่าไม่ใช่แค่พลธวัชคนเดียวกระมังที่มีเรื่องให้ครุ่นคิด ธรธัญญ์เองก็ไม่ต่างกันเย นับตั้งแต่ทราบตารางทำงานจากปากเทพิมพ์เพื่อจัดสรรเวลารับส่ง สมองอันปราดเปรื่องก็เอาแต่หมกมุ่นอยู่กับมัน พอขึ้นมายังชั้นบนสุดของนาราแกรนด์โฮเทลซึ่งเป็นออฟฟิศส่วนตัวของผู้หาร สิ่งแรกที่เรียกหาให้เลขาฯคู่จัดนำมาวางบนโต๊ะหาใช่รายละเอียดงานแถลงข่าวงานสำคัญที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่ถึงสองชั่วโมงที่ห้องแกรนด์บอลรูมขนาดใหญ่สุดไม่
“นี่คะ”
แต่ที่น่าแปลกใจจนธรธัญญ์ต้องเลิกคิ้วเป็นคำถามขึ้นมองสบตาเลขาฯรุ่นใหญ่ คงเป็นแฟ้มรายงานที่เขาเพิ่งเรียกหา แต่จงจิตต์กลับเดินตามหลังเข้ามาพร้อมวางมันตรงหน้าเขาทันทีนี่แหละ ทำไมถึงได้รวดเร็วทันใจราวกับคุณเลขาฯเตรียมมันไว้รออยู่ก่อน บนใบหน้าอวบอูมประสาสาวใหญ่วัยกลางคนของเลขาฯคู่ใจเรียบเฉย ทว่าในดวงตามากประสบการณ์คู่นั้นกลับกระหยิ่มยิ้มอวดตัว ธรธัญญ์โคลงศีรษะเล็กน้อยกับความไม่ถ่อมตนของเลขาฯคู่บุญ แต่ก็เถียงไม่ได้จริงๆว่าจงจิตต์ช่างเป็นเลขาฯที่อ่านใจเจ้านายได้ทะลุปรุโปร่งเหลือเกิน แอบเลี้ยงกุมารไว้ตามดูเขาหรือเปล่าวะ
“สัปดาห์นี้เทพิมพ์เข้ากะบ่ายทุกวันเลยนะคะ ผิดกับคู่ซี้เม็ดทราย ที่โดนโยกไปเข้ากะเช้าทั้งสัปดาห์เหมือนกัน”
คงกลัวว่าเขายังไม่ค่อยมั่นใจเรื่องความรู้ใจเจ้านายหรือเปล่า เพียงแค่เปิดแฟ้มรายงานไม่กี่หน้า ไม่ได้อ่านออกเสียงเสียด้วย แต่จงจิตต์ก็สามารถรายงานในสิ่งที่เขาสงสัยได้เป็นอย่างดี เพราะปกติ พนักงานจัดเลี้ยงจะต้องมีเวลาเข้างานสลับกะเช้ากับบ่าย วนสลับกันไปมาให้ร่างกายมีเวลาพักผ่อน และเพื่อจะได้ไม่มีใครเอาเปรียบใคร เพราะระดับความเหนื่อยของงานเช้ากับงานกลางคืนต่างกันมาก แต่ที่เทพิมพ์แจ้งเวลาเข้างานกับเขา มีแต่กะบ่ายติดต่อกันจนเขายังคิดว่าเทพิมพ์จำผิด ที่สำคัญคือเหมือนคนจัดตารางจงใจแยกสองสาวออกจากกันแบบที่จงจิตต์ตั้งข้อสังเกต
“ตารางของคนอื่นสลับกะปกติ ยกเว้นของเทพิมพ์กับพลธวัช ที่เข้ากะบ่ายเหมือนกันทุกวัน วันหยุดก็ตรงกันอีก แปลกมาก”
แต่ยังไม่ทันค้นหา คำตอบก็มากองอยู่ตรงหน้า รู้ใจเจ้านายราวกับสิงร่างขนาดนี้ โบนัสยี่สิบสี่เดือนจะหนีไปไหนได้ เพราะนอกจากตารางงานที่ร้องขอ จงจิตต์ยังปริ้นต์เอกสารออกมาอีกหนึ่งชุดที่เปรียบเทียบเฉพาะตารางเข้างานของพลธวัชกับเทพิมพ์ให้เห็นกันจะแจ้งไปเลยว่าตรงกันราวกับนัดแนะ คงไม่ได้รู้ใจเจ้านายเหนือหัวแค่คนเดียวแล้วกระมัง มาอีหรอบนี้ดูท่าว่าจงจิตต์จะรู้เท่าทันความคิดของพลธวัชด้วยอีกคน
มุมปากของเลขาฯคนเก่งลอบยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าของธรธัญญ์ค่อยๆเขียวคล้ำ และตอกย้ำว่าในใจของชายหนุ่มกำลังเดือดดาลด้วยมือใหญ่ที่ขยำกระดาษแผ่นนั้นเป็นก้อนกลม แต่น่าเสียดายที่รอยยิ้มนั้นอยู่ได้ไม่นานก็ต้องจางลง เมื่อสตรีสาวที่มีดีแค่ความสวยเข้ามาเป็นแขกเสียก่อนที่จงจิตต์จะได้ทราบว่าเจ้านายที่เคารพรักจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร
“ธัญญ์ขา เวนิสสวยพอจะเป็นคู่ควงให้ธัญญ์ได้ไหมคะ”
ธรธัญญ์กับจงจิตต์มองเวนิสาที่ยืนฉีกยิ้มหวานจ๋อยอยู่หน้าประตูห้อง ก่อนหันหน้ามองกันราวกับต่างคนต่างอยากรู้ว่าใครเป็นคนแจ้งข่าวเวนิสาเรื่องงานแถลงข่าวงั้นหรือ
....................................................................................................................