ทวงรักนางซิน

“คุณธัญญ์ คุณธัญญ์คะ”
 
ฝ่ามือบางจำต้องเอื้อมไปแตะเบาๆบนไหล่แข็งกระด้างของบุรุษหน้าคมเข้มที่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน หลังส่งเสียงเรียกอยู่หลายครั้ง แต่ ธรธัญญ์ เควิน สิงหราชเดชากุล หนุ่มหล่อวัยสามสิบสองปี เจ้าของนาราแกรนด์โฮเทล โรงแรมระดับห้าดาว พ่วงตำแหน่งผู้บริหารโรงงานน้ำตาลที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทยกลับไม่ได้ยิน ก่อนเรียวหน้านวลไร้เครื่องสำอางของเทพิมพ์จะสลดวูบยามเสี้ยวหน้าไร้อารมณ์ของแฟนหนุ่มยอมหันกลับมา
 
“เรียกทำไม”
 
“พิมพ์...จะถามว่าคุณธัญญ์อยากทานอะไรคะ”
 
คำถามที่ฟังอย่างไรก็คล้ายเป็นคำต่อว่าของธรธัญญ์ยิ่งกดให้ปลายคางเรียวของเทพิมพ์โน้มลงต่ำ ก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบจากไกลๆ ด้วยรู้ว่าธรธัญญ์คงไม่พอใจนักที่ถูกก่อกวนภวังค์ความคิด ทว่าเธอเกรงใจบริกรประจำร้านอาหารญี่ปุ่นที่ยืนหน้าจ๋อยถือแท็บเล็ตรอรับออเดอร์อาหารค้างไว้ร่วมนาทีแล้ว และแววว่าจะลากยาวต่อไปแบบไร้กำหนดด้วยหากเธอไม่เปิดปากถาม
 
“อะไรก็ได้”
 
คำตอบที่ได้รับทำเอายิ้มเทพิมพ์ยิ้มอ่อนน้อยๆ เพราะมันไม่ได้เกินความคาดหมาย ก่อนหันไปสั่งข้าวหน้าปลาไหลย่างซีอิ้ว เมนูเดิมที่เคยเห็นธรธัญญ์สั่ง เธอไม่แน่ใจเหมือนว่าเขาสั่งเพราะชอบหรือเลือกไปส่งๆ เพราะทุกครั้งก็เห็นชายหนุ่มตักเข้าปากเหมือนลิ้นไม่รับรู้รสชาติ เรียวปากสีระเรื่อของสาวน้อยว่าที่บัณฑิตคนใหม่ขยับออกคล้ายจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วก็เม้มสนิทเมื่อคิดว่าคงไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม เพราะตอนนี้ธรธัญญ์กลับไปสวมบทรูปปั้นสุดหล่ออีกครั้ง บรรยากาศบนโต๊ะอาหารจึงเงียบงันวังเวงราวกับว่านี่คือโต๊ะร้าง ไร้สิ่งมีชีวิต
 
เทพิมพ์ลอบมองเสี้ยวหน้าคม เธอกับเขานั่งประจันหน้าที่โต๊ะเดียวกัน อยู่ใกล้จนดวงตากลมโตราวผลมะนาวสามารถมองเห็นทุกรายละเอียดบนใบหน้าสีทองแดงของแฟนหนุ่มได้ชัดเจน พูดไปก็คล้ายจะเป็นการอวยแฟนของตัวเองมากเกินไป แต่ถ้าจะให้หาข้อติติงบนใบหน้าของธรธัญญ์ ระยะเวลาเกือบสามเดือนที่บุญหล่นทับได้เป็นแฟนสาวของเขาก็ต้องบอกตามตรงว่าเธอยังหาไม่เจอเลยสักอย่าง ไล่มาตั้งแต่แนวคิ้วอัดแน่นด้วยเส้นขนยาวเป็นปื้นเสริมดวงตาคมกริบให้ยิ่งหล่อเหลา จมูกโด่งเป็นสันได้รูป ริมฝีปากบางเฉียบที่คงตรึงตราน่าดูหากมันจะยิ้มให้เธอสักครั้ง หรือแม้กระทั่งโหนกแก้มสูงที่รับกันเหลือเกินกับหนวดบางๆ เสริมด้วยไรเคราจางๆที่คางเรียวให้วงหน้าคมยิ่งเข้มแข็งทรงเสน่ห์ กอปรกับเรือนกายสูงใหญ่ภายใต้เสื้อผ้าราคาแพงที่ตัดเย็บอย่างประณีตที่ยิ่งส่งให้บุรุษตรงหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตรจนแทบไม่อยากถอนสายตาออกห่าง
 
‘ยิ่งกว่าความฝัน’
 
สายตาของเธอมีไว้เพื่อมองธรธัญญ์คนเดียวมานานแล้วนับตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาขอฝึกงานที่นาราแกรนด์โฮเทล ตามหลักสูตรวิชาการโรงแรมที่เธอกำลังศึกษา ฟังดูแก่แดด แต่มันก็เป็นปกติของเด็กสาวที่ได้เจอผู้ชายสุดเพอร์เฟ็กต์ที่หาไม่ได้ตามท้องถนนที่เธอเดินมาตลอดชีวิต แค่ได้เห็นได้มองไกลๆยามเขาเดินตรวจงานในโรงแรมเธอยังเก็บไปฝัน จึงไม่ต้องแปลกใจเลยว่าวันที่ธรธัญญ์กระชากแขนเธอเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขาแล้วขอเด็กฝึกงานที่กำลังเข็นรถทำความสะอาดประจำตัวแม่บ้านอย่างเธอเป็นแฟนจะทำให้เธอเป็นปลื้มมากขนาดไหน เธอกลายเป็นซินเดอเรลล่าในข้ามคืน เรียวปากละมุนคลี่ยิ้ม วันน่ายินดีนั่นผ่านมาจะครบสามเดือนแล้วด้วยซ้ำ แต่ความปลาบปลื้มดีใจยังไม่มีทีท่าจะลดลงเลย ดวงตาเป็นประกายสุกสกาวช้อนขึ้น พยายามส่งความรู้สึกอ่อนหวานถึงชายผู้กุมหัวใจ แต่ดูเหมือนธรธัญญ์คงมีเรื่องงานสำคัญมากให้คิดอยู่กระมัง ดวงตาคมกริบจึงมองเหม่อผ่านหัวไหล่เธอไปนานสองนาน
 
“คุณธัญญ์คะ อาหารมาแล้วค่ะ”
 
เพราะทราบดีว่าแฟนหนุ่มมีงานให้ทำล้นมือ เทพิมพ์จึงปล่อยให้ธรธัญญ์นั่งคิดอะไรไปเงียบๆ แล้วฉวยเอาโอกาสนี้นั่งมองใบหน้าของแฟนหนุ่มด้วยความรักให้เต็มสองตา เวลาผ่านไปครู่ใหญ่อาหารที่สั่งไว้จึงทยอยเสิร์ฟขึ้นโต๊ะ เป็นอีกครั้งที่เทพิมพ์เอื้อมมือไปแตะเนื้อตัวของคนเหม่อให้หลุดจากภวังค์ ข้าวหน้าปลาไหลย่างซอสญี่ปุ่นชิ้นโต พร้อมเครื่องเคียงที่วางอยู่ตรงหน้าทำให้ธรธัญญ์รู้ว่าหมดเวลาสำหรับขบคิดเรื่องที่กำลังรบกวนจิตใจ
 
“พิมพ์ขออนุญาตนะคะคุณธัญญ์”
 
กล่าวจบอุ้งมือที่ทั้งหนาและหนักของธรธัญญ์ก็ถูกโจรสาวหน้าใสกิ๊งคว้าไปจับไว้ ก่อนล้วงมือหยิบทิชชูเปียกที่ต้องมีติดกระเป๋าไว้ตลอดขึ้นมาเช็ดทำความสะอาดฝ่ามือของคนเป็นแฟน จริงๆธรธัญญ์ก็ไม่ใช่คนสกปรก เพียงแต่เทพิมพ์อยากหาเรื่องดูแล อยากทำอะไรพิเศษๆให้คนรัก เพราะไม่บ่อยครั้งนักที่จะได้รับโอกาสให้นั่งร่วมรับประทานอาหารด้วยกัน ข้างขวาเสร็จไปแล้วหนึ่ง ตามด้วยฝ่ามือข้างซ้ายที่ถูกเช็ดถูแผ่วเบา จบเรื่องสุขอนามัย ก็ถึงคราวของช้อนกับตะเกียบ เทพิมพ์จัดการแกะพวกมันออกจากซองแล้วส่งให้ถึงมือของธรธัญญ์ที่นั่งรอรับบริการชั้นเยี่ยมดุจพระราชา จากนั้นก็ใช้ช้อนตัดปลาไหลชิ้นโตขนาดเต็มตัวหอมกลิ่นเตาถ่านออกเป็นชิ้นพอดีคำ ตามด้วยเลื่อนถ้วยซุปเต้าเจี้ยวญี่ปุ่นไปวางใกล้ๆกัน
 
“ฉันกินเองได้ ไม่ได้เป็นง่อย เธอกินของตัวเองเถอะ”
 
“ค่ะ คุณธัญญ์”
 
เพราะมัวแต่ห่วงตักสลัดกับเครื่องเคียงใส่จานของธรธัญญ์ ข้าวหน้าปลาไหลย่างในชามของเทพิมพ์จึงแทบไม่พร่อง ส่งผลให้ธรธัญญ์ที่นั่งเงียบตั้งแต่เข้ามานั่งในร้านเงยหน้าขึ้นเตือนเสียงต่ำ คนถูกดุก้มหน้าจ๋อยๆหลบตาแฟนหนุ่ม แล้วโกยอาหารของตัวเองเข้าปากหูตาตั้ง ด้วยกลัวจะเป็นตัวถ่วงทำให้ธรธัญญ์เสียเวลาทำงาน
**********************************************************************
มาแล้ว มาแล้ว หลังจากหายหน้าไปพักใหญ่ วันนี้ภัคหิ้วผู้ชายคนใหม่มาฝากแล้วนะคะ ไม่ค่อยกล้าเม้าท์ฮีเยอะเลยอ่ะ เพราะฮีค่อนข้างดุ ขนาดแฟนตัวเองยังไม่รอดเลยคิดดูสิ คุณธัญญ์ไม่โหดแต่อยู่ในโหมดเย็นชา ไม่เชื่อดูหน้าท่านได้ ไร้อารมณ์เหลือเกินพ่อคุณ มีนักอ่านแอบไปถามหลังบ้านว่ามาม่ามั้ย เรื่องนี้ไม่ดราม่า(มั้ง) คิดว่างั้นนะคะ คนเขียนยังเขียนไม่จบ อะไรก็เกิดขึ้นได้ 555
และเมื่อต้นฉบับยังไม่จบ มันก็จะส่งผลมาถึงการอัพนิยาย ช่วงนี้อาจจะอัพวันเว้นวัน หรือวันเว้นสองวันไปก่อนนะคะ แล้วแต่ความติสต์ของนักเขียน กลัวปั่นไม่ทัน ถ้าไม่อยากพลาดผู้ชายเย็นชา ภัคฝากกดติดตามเรื่องเอาไว้ เราจะได้ไม่คลาดกัน แล้วก็ฝากคอมเม้นต์ กดโหวต กดแฟ๊บฯเป็นกำลังใจให้ภัคด้วยน๊า อ้อนๆ
ปล.เนื้อหาที่ลงยังไม่ผ่านการรีไร้ท์ อาจมีคำผิดหรือรูปประโยคแปลกๆ ไม่ต้องตกใจกันนะคะ หลังปิดต้นฉบับ ภัคจะรีไร้ท์อีกรอบค่ะ