เมียนอกสายตา

เวลาผ่านไปเกือบอาทิตย์ที่ชายหนุ่มนั้นอยู่แต่กับการจ้องจับผิดคนที่อยู่ร่วมชายคาเดียวกันหรือภรรยาตามกฎหมายของเขานั้นเอง ว่าเธอคือใครกันแน่ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติมเลยสักนิดมีเพียงความสงสัยที่ยังคงอยู่และความรู้สึกแปลกใหม่ที่เริ่มเข้ามาแทนที่ความเกลียดชังที่เคยมี

แววตาคมเข้มทอดมองร่างบางผ่านกระจกใสภายในตัวบ้าน

มือเรียวเล็กถือสายยางรดน้ำต้นไม้ด้วยท่าทางมีความสุข เสียงฮัมเพลงเบาๆ ยิ่งบอกให้รู้ว่าเธอนั้นสุขใจเพียงใดแต่กระนั้นก็ยังคงหันมองใครบางคนด้วยความระแวง รู้สึกว่าเขานั้นแปลกๆ มาเกือบสัปดาห์ คล้ายจะพูดจะถามสิ่งใดแต่ก็ไม่ถามให้หายข้องใจจนเธอนั้นพลอยสงสัยไปด้วยอีกคน

"มองอะไร? "บ่นพึมพำเบาๆ คนเดียว

เข็มนาฬิกาเดินมาบรรจบกัน บอกเวลาเที่ยงตรงพนักงานต่างพากันออกไปทานข้าวด้วยความรวดเร็ว ซึ่งมันช่างแตกต่างในยามเช้าที่ต้องลุกมาทำงาน เชื่องช้ายิ่งกว่าสล๊อตเสียอีก

"ไปกินข้าวกันฟ้า"เสียงหวานที่คุ้นเคยเอ่ยเรียกก่อนที่ร่างบางจะลุกขึ้นเดินตามรุ่นพี่ไป โดยมีใครบางคนแอบลอบมองอยู่ห่างๆ

อาหารมากมายถูกวางเรียงรายจนเต็มโต๊ะเวลาผ่านไปไม่ถึงชั่วโมงจานทุกจานก็สะอาดสะอ้านราวกับก่อนหน้านี้ไม่เคยมีอาหารอยู่ในนั้น แม้แต่ผักตกแต่งจานยังไม่เหลือ ความหิวนี้มันช่างน่ากลัวจริงๆ

ในจังหวะที่กำลังลุกขึ้นเพื่อกลับไปทำงาน หางตาของฑิฆัมพรก็เหลือบไปเห็นใครบางคนที่ดูคุ้นตา

ยังไม่ถึงสองเดือนเลยหนิ ตาฝาดล่ะมั้ง...คิดอย่างฉงนใจ ก่อนจะขยี้ตาตัวเองเบาๆ แต่ชายคนนั้นก็หายไปเสียแล้ว เธอคงตาฝาดจริงๆ

"นอนดึกเกินล่ะมั้ง ตาฝาดไปหมด"ส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะเดินตามนารีรัตน์ออกจากร้านไป เพราะนึกว่าตนตาฝาด

ก็อกๆๆๆ

เสียงเคาะโต๊ะดังขึ้นเบาๆ พอให้คนหน้าหวานเงยขึ้นมอง ดวงตาคมเบิกกว้างก่อนจะยกมือไหว้ นารีรัตน์ก็เช่นกัน

ริมฝีปากหนาฉีกยิ้มรับ แววตานั้นมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้มองดวงหน้าหวานใกล้ๆ

"ท่านรอง! "

"เป็นไงบ้างทำงานกับพี่เวสนุกมั้ย? "

"สนุกดีค่ะ"

แม้จะยังงงๆ กับเหตุการณ์ตรงหน้าแต่ก็ยังเอ่ยตอบ

ไม่กล้าบอกความจริงว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างเพราะทุกอย่างมันไม่ได้เกี่ยวกับงานที่มาฝึกแต่มันเป็นเรื่องของครอบครัว

"ยังไม่ถึงสองเดือนใช่ไหมเหลืออีกกี่เดือนที่ต้องฝึกนะ ผมลืม"

"ประมาณสามเดือนค่ะ"เขาระบายยิ้มออกมาเบาๆ

"พี่เวอยู่ใช่มั้ย? "

"ค่ะ"เสียงหวานเอ่ยตอบก่อนที่เขาจะยิ้มให้เธอ มือหนายกขึ้นเกาหัวแก้เก้อ

นี้ขนาดไปอยู่ตั้งไกลมาเกือบสองเดือนเขายังไม่ชินสักทีเวลาที่เธอยิ้มมา เขินเป็นบ้าเป็นหลังจนคิ้วบางขมวดมุ่นด้วยท่าทางงุนงง

ดีที่งานที่นู่นเสร็จก่อนกำหนดจึงได้กลับมาก่อนเวลา จะได้กลับมารับเลขาฝึกงานกลับเสียที กลัวว่าอยู่กับพี่ชายตัวเองนานๆ จะโดนเจ้านายจอมโหดนั้นใช้อำนาจเยอะเกินไป คนบอบบางน่าทะนุถนอมอย่างเธอคงรับไม่ไหวแน่ๆ หากโดนเวหาอาละวาดใส่...

"งะ...งั้นผมไปหาพี่เวนะ"

"ค่ะ"

ทำไมต้องบอกย้ำเธอคิดงงๆ กับท่าทางพิลึกๆ ของเขา เมาเครื่องหรืออย่างไร

"ท่านรองประตูค่ะ"

มัวแต่หันมองสาวจนเกือบชนประตู ดีที่ฑิฆัมพรบอกก่อนไม่งั้นมีหวังเสียภาพลักษณ์ท่านรองสุดเนียบหมด เดี๋ยวได้กลายเป็นท่านรอง เชิญยิ้มกันพอดี

ชายหนุ่มในห้องใหญ่ทอดมองคนทั้งสองพูดคุยกันก่อนจะจ้องน้องชายเขม็งเพราะรอยยิ้มหวานๆ ของหญิงสาวที่มอบให้วราธรมันดันไปสะกิดต่อมไม่พอใจของพี่ชายเข้า ทีเขาไม่เห็นจะเคยยิ้มแบบนี้ให้เลย เหอะ! ให้มันได้อย่างนี้สิ

“สวัสดีครับ ท่านประธาน” เอ่ยทักทายพี่ชายด้วยน้ำเสียงขี้เล่น

“ทำงานเสร็จแล้วหรอ ทำไมถึงรีบกลับ?” น้ำเสียงที่ฟังกี่ครั้งก็ทำให้เขานั้นขนลุกทุกที

วันนี้พี่ชายตนนั้นไปกินรังแตนที่ไหนมาถึงได้ถามน้องชายสุดที่รักได้เย็นชาเช่นนี้ ซึ่งเขานั้นจะได้ยินโทนเสียงนี้ก็ต่อเมื่อเข้ามาในจังหวะที่พี่ชายกำลังเหวี่ยงเลขา แต่วันนี้ก็ดูปกติดีหนิ แล้วเหตุใดถึงใส่อารมณ์เสียใหญ่โตขนาดนี้ ราวกับว่าเขานั้นไปทำอะไรผิดมา

“พอดีงานมันเสร็จเร็วน่ะครับ แล้วอีกอย่าง...ก็คิดถึงคนทางนี้แล้วด้วย” ว่าพลางเหล่มองไปทางประตู

ทำเอาเวหากลืนน้ำลายลงคอเอื้อกใหญ่ ไม่อยากจะนึกว่าหากเจ้าธรมันรู้ว่าพี่ชายตัวเองกับผู้หญิงที่ปลื้มแต่งงานกันมันจะรู้สึกเช่นไร เขารู้นิสัยน้องดีหากจะทำอะไรหรือรักใครแล้วเขาจะไม่ยอมเสียไปง่ายๆ เด็ดขาด

“ให้มันน้อยๆ หน่อย”

“แหม่ นิดๆ หน่อยๆ นะพี่ ก็เด็กมันน่ารัก”

อยากจะลุกขึ้นไปดีดปากและตาน้องตัวเองจริงๆ ยิ้มไม่หุบแถมยังส่งสายตากรุ้มกริ่มไปให้ยัยภรรยาของเขาอีก ยัยนั้นก็ไม่รู้อะไรบ้างเลย

เขาไม่ได้ห่วงหรือหึงหรอกนะเพียงแต่ไม่อยากให้น้องชายได้ชื่อว่าจะตีท้ายครัวพี่ชายตัวเอง เดี๋ยวข่าวมันจะขึ้นหน้าหนึ่งเอา เสียหายไปหมดทั้งตระกูล

มือบางหมุนพวงมาลัยไปตามเส้นทางแต่วันนี้เป็นเส้นทางของบ้านใหญ่ เพราะคุณย่าให้ไปทานข้าวด้วย เป็นอย่างนี้เกือบทุกวันจนเธอเริ่มชินเสียแล้ว

หญิงสาวทอดมองรถที่คุ้นตา มันจอดอยู่ก่อนแล้วและคนที่ขับมาก็คงจะอยู่ในบ้าน แต่เธอก็ต้องยืนนิ่งเพราะชายหนุ่มไม่ได้อยู่ในบ้านดั่งที่เธอคิด เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวข้างๆ รถ ใบหน้าคมเข้มเงยหน้าขึ้นมองร่างบางก่อนจะทำเป็นเก๊กขรึม ลุกขึ้นล้วงกระเป๋ากางเกงพร้อมทำเสียงในลำคอเบาๆ

"อะฮึม! "ลดความประหม่าของตัวเอง

“ทำไมถึงยังไม่เข้าไปหรอคะ?”

“เอ่อ...พอดี พึ่งคุยโทรศัพท์เสร็จน่ะ”

แก้ตัวหน้าตายทั้งที่ความจริงแล้วเขานั้นมานั่งรอหญิงสาวต่างหาก เนื่องด้วยไม่เห็นเธอมาสักที ทั้งที่เลิกงานนานแล้ว

“ออ...ค่ะ”

เชื่อสนิทใจ...

ร่างบางเดินเข้าบ้านไปโดยมีคนตัวสูงเดินตามไปติดๆ

คิ้วหนาของใครบางคนที่เพิ่งจะเดินทางกลับมาจากต่างประเทศขมวดเป็นปมเนื่องด้วยหันไปเห็นหญิงสาวที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมกับพี่ชายตนเอง

เธอมาทำอะไรที่นี้???

“คุณฟ้า...” น้ำเสียงบางเบา ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

ริมฝีปากบางฉีกยิ้มเล็กๆ ให้ท่านรองคนที่รับเธอมาฝึกงานเป็นคนแรกและพ่วงท้ายมาด้วยตำแหน่งน้องสามี ที่เขานั้นยังไม่รู้ตัวว่ากำลังจะมีตำแหน่งใหม่

“อ้าวมาแล้วหรอจะหลานสาวย่า”

คนชราดีอกดีใจใหญ่ แม้จะเจอหน้ากันเกือบทุกวันแต่กระนั้นก็ไม่ทำให้คนชราลดความคิดถึงหลานสาวเพียงคนเดียวได้เลย

“หลานสาว?” เอ่ยถามด้วยความสงสัยก่อนจะมองผู้เป็นย่าสลับกับคนที่เคยฝึกเป็นเลขาตัวเอง

นี้เขานั้นเป็นญาติกับเธอหรือนี้ ญาติฝ่ายไหนกันไม่เห็นจะเคยรู้จัก อย่างนี้เขาจะจีบเธอได้อย่างไรในเมื่อเธอเป็นญาติของเขาและเปรียบเสมือนหลานสาวของย่าแท้ๆ

“นี้หนูฟ้า พี่สะใภ้แก...เมียตาเวเขา”

พอหญิงชราเอ่ยแนะนำรอยยิ้มที่ปนความสงสัยเมื่อครู่ก็หุบลงทันที ก่อนจะหันขวับไปมองผู้เป็นพี่ชาย เวหาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ นึกไว้ไม่มีผิดว่าสักวันวันนี้ต้องมาถึงจนได้

“มาคุยกับผมหน่อย”

ดึงมือพี่ชายให้เดินตาม คนอื่นๆ ต่างมองตามสองพี่น้องไปด้วยความสงสัยเมื่อเห็นท่าทางไม่พอใจของหลานชายคนเล็กก็นึกเป็นห่วงอยู่ไม่น้อยแต่กระนั้นก็ไม่ได้ตามไปเพราะเชื่อว่าทั้งสองคงไม่มีเรื่องอะไรให้บาดหมางกันคงจะไปคุยตามประสาคนไม่ได้เจอกันนาน สองคนนี้รักกันจะตาย คงมีเพียงฑิฆัมพรเท่านั้นที่นึกหวาดหวั่นใจ เป็นห่วงใครบางคน

ชายหนุ่มขบกรามแน่นจนมันนูนเป็นสันผิดกับพี่ชายคนโตที่ไม่มีท่าทีเป็นเดือดเป็นร้อนเลยสักนิด

“พี่พูดมาว่าเรื่องทั้งหมดมันคืออะไร พี่สัญญากับผมแล้วไม่ใช่หรอว่าจะไม่ยุ่งกับฟ้า แล้วพี่ทำแบบนี้ทำไม?” เสียงตะคอกของวราธรทำเอาชายหนุ่มต้องถอนหายใจอีกครั้ง

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแต่งงานกับฟ้า”

“หมายความว่าไง?”

“ย่าบังคับให้ฉันแต่ง”

“แต่พี่มีแฟนอยู่แล้วนะ ทำไมพี่ไม่ปฏิเสธคุณย่าไปล่ะ พี่แย่งคนของผมไปทำไม?”

ถึงกับไปไม่เป็นไม่รู้จะอธิบายเช่นไรต่อ

“ฉันไม่ได้แย่ง ทุกอย่างมันถูกกำหนดเอาไว้หมดแล้ว ฉันปฏิเสธไปก็ไม่มีประโยชน์”

“ฟ้าไม่ได้รักพี่ แล้วพี่ก็ไม่ได้รักฟ้าใช่ไหม?”

“ไม่รู้”

หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงจะตอบไปว่าไม่รัก แต่ครั้งนี้เขานั้นไม่รู้จริงๆ มันสับสนไปหมดกับอาการแปลกๆ ที่กำลังก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ

“ไม่รู้? อะไรวะพี่ พี่ก็รู้ว่าผมคิดยังไงกับฟ้า แล้วพี่ยังจะยอมแต่งงานกับเธออีก ทำไมวะพี่ ทำไม?” เถามเสียงสั่น มือหนานั้นกำหมัดแน่น

“ผมจะเอาฟ้าคืนมาให้ได้”

คนที่ไม่เคยจะแย่งอะไรพี่ชายเลยสักครั้ง แม้แต่ของเล่นก็แบ่งกันเล่นแต่นี้มันคนที่เขารักเขาไม่ยอมหรอก เขารักมาก่อน เขาเจอก่อนแต่ทำไมสวรรค์ถึงไม่ให้เธอคู่กับเขา ทำไม???

“ผมจะเอาเธอคืน”

เจ้าของคนแรกกลับมาทวงคืน แล้วเขาจะทำอย่างไร หากทอดมองรอยยิ้มหวานๆ ของหญิงสาวที่มอบให้น้องชายตัวเองก็อดคิดไม่ได้ว่าทั้งสองนั้นมีใจให้กัน

“แต่แกจะได้ชื่อว่าตีท้ายครัวพี่ชายตัวเองนะเว้ย”

“ผมจะเอาเธอคืนมาให้ได้ ผมไม่สน เพราะยังไงพี่กับฟ้าก็ไม่แต่งงานกันเพราะความรักอยู่แล้ว เพราะฉะนั้น...ผมมีสิทธิ์” เอ่ยทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงหนักแน่นก่อนจะเดินออกไป

เวหามองตามผู้เป็นน้องชายด้วยแววตาคิดไม่ตก อยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกบอกไม่ถูกว่าจะทำเช่นไร

แต่เขาก็ไม่อยากเสียเธอไปเช่นกัน...ไม่คืนเว้ย!!!