พี่รหัสผมไม่เคยน่ารักมาก่อน

               "หนังเรื่องนี้น่าดูจัง"

               "ไปดูกันมั้ย"

ปันผลที่เห็นณิชากำลังดูตัวอย่างหนังเรื่องหนึงแล้วบ่นว่าอยากดู เมื่อเขาเห็นดังนั้นจึงไม่รีรอที่จะชวนเธอไปดูด้วย

               "ได้สิ พรุ่งนี้มั้ย"

               นี่ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้วที่ทั้งสองคนได้รู้จักกัน นอกจากพวกเขาจะได้นั่งข้างๆกันตอนเรียนแล้ว ยังมีอีกหลายอย่างที่เขาทั้งสองได้ทำร่วมกัน ไม่ว่าจะเป็นเดินกลับบ้านซึ่งแม้ว่าบ้านจะอยู่คนละทางก็ยังเดินไปรอรถด้วยกัน หรือแม้กระทั่งไปเรียนพิเศษก็ยังคงลงเรียนพร้อมกัน ใครๆเห็นก็นึกว่าทั้งสองคนเป็นแฟนกันแล้ว แต่จริงๆแล้วยัง ยังไม่ใช่เลย

               ช่วงเที่ยงของวันเสาร์หลังจากที่ปันผลและณิชาเรียนพิเศษเสร็จ ทั้งสองเดินไปยังห้างสรรพสินค้าที่อยู่ไม่ไกลนัก พวกเขาเดินขึ้นไปยังชั้นโรงหนังเพื่อดูรอบและจองตั๋ว

               "มีรอบตอนบ่ายสอง เอาเปล่า" ณิชาดูรอบหนังที่ขึ้นอยู่บนบอร์ดแล้วหันนไปถามปันผล

               "เอาสิ จองเลย แล้วเดี๋ยวไปกินข้าวกันก่อน" ปันผลพูด แล้วเขาก็พาเธอไปจองตั๋วก่อนเขาจะพาเธอไปหาข้าวกินระหว่างรอ

               ระหว่างที่ทั้งสองคนเดินข้างๆกัน แขนทั้งสองของทั้งคู่ก็แกว่งอยู่ข้างลำตัวของตัวเองตามจังหวะเดินตามปกติเหมือนจะไม่มีอะไร แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้จังหวะแขนที่แกว่งนั้นเปลี่ยน มือของณิชาเข้ามาโดนมือของปันผลโดยบังเอิญ และด้วยปฏิกิริยารีเฟล็กซ์ที่อยู่นอกเหนืออำนาจจิตใจของปันผลที่ให้เขาคว้ามือของเธอเข้ามาจับทันที ส่วนทางด้านณิชาเมือรู้ตัวจึงสะดุ้งและนำมือออก

               "เนียนเลยนะ" ณิชาพูด

               "เธอเอามาจับเราเองนะ" ปันผลตอบ

               "จะกินอะไร เราอยากกินร้านนั้น" ณิชาถามและชี้นิ้วไปที่ร้านฟาสต์ฟู้ดชื่อดังร้านหนึ่ง ปันผลจึงมองตามนิ้วนั้นและตอบกลับว่า "เอาสิ กำลังอยากกินเลย"

               และเมื่อทั้งสองคนกินข้าวเสร็จแล้วก็พร้อมเข้าไปดูหนัง หนุ่มสาวสองคนที่เข้าไปดูหนังรักโรแมนติกด้วยกัน มันช่างเป็นแรงกระตุ้นให้ต่อมความรู้สึกของคนทั้งคู่ที่ถูกกดปิดไว้ให้พร้อมระเบิดออก

               ไม่รู้ว่าหนังชวนให้นอนหรือกระดูกคอของณิชาอยู่ดีๆก็ไม่ดี เธอเอนตัวและศีรษะของเธอเข้ามาแนบที่แขนของปันผล เพื่อนชายคนสนิทที่สนิทกันมากๆ ส่วนปันผลที่เป็นฝ่ายถูกกระทำก็ไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้านแต่อย่างใด มีแต่จะขยับตัวขยับแขนให้ณิชาได้ซบแบบถนัดๆ

               "นางเอกในเรื่องน่าสงสารเนอะ" ณิชาพูดหลังจากที่ดูหนังเสร็จแล้วกำลังเดินออกจากโรง

               "ใช่ แต่เขาก็สมหวังหนิ" ปันผลตอบ

               ณิชาสังเกตเห็นปันผลเอามือจับไปที่แขนซ้ายของตัวเอง จึงถามออกไปว่า "แขนเป็นอะไรอ่ะ"

               "ไม่เป็นไร แค่หนัก" ปันผลพูดพร้อมกับขำออกมา

               "กวน ดีนะไม่บอกว่าแขนเป็นฟอ" ณิชาพูด

                "แล้วเป็นได้มั้ย" ปันผลถาม

               "ตรงนี้เลยหรอ" ณิชาถาม

               "ใช่ ตรงนี้เลย" ปันผลพูด

               "งั้นก็...ตกลง" ณิชาพูด แล้วเธอก็จับมือของปันผลขึ้นมา "ทีหลังก็ไม่ต้องทำเป็นหลอกจับมือแล้วนะ" จากนั้นทั้งสองคนก็จับมือเดินกันต่อแล้วณิชาก็พูดต่อว่า "วันนี้วันที่ 17 ธันวา ก็แปลว่าเราจะได้เคาท์ดาวน์ด้วยกัน"

               "ดูตื่นเต้นนะเธออ่ะ" ปันผลพูด

               "ก็เราไม่เคยมีแฟนนี่หน่า" ณิชาพูด

               "จริงป้ะเนี่ย เหมือนกันเลย" ปันผลบอก

               ช่วงเวลาเกือบเที่ยงของออฟฟิศแสนวุ่นวาย ปันผลยืดเส้นยืดสายจากอาการเส้นตึงจากกการนั่งทำงานมาตั้งแต่เช้า วุ้นเส้นสาวน้อยที่นั่งข้างๆ ได้หมุนเก้าอี้หันมามองหน้าปันผล

               "ปันผล ฉันมีเรื่องอยากจะถาม" วุ้นเส้นพูด

               "พูดแบบนี้ไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ มีไรว่ามา" ปันผลถาม

               "อาทิตย์ก่อนเหมือนฉันเห็นนายกับพี่ HR ไปเที่ยวตลาดกลางคืนด้วยกันนะ" วุ้นเส้นพูด

               "จะเห็นได้ไง มั่วแล้ว เธอนั่นแหละไปทำอะไรที่นั่น" ปันผลถามกลับ

               "วันนั้นฉันไปช่วยแม่ฉันขายของแล้วเหมือนเห็นนายจริงๆนะ" วุ้นเส้นพูด

               "ขายอะไรอ่ะ เผื่อครั้งหน้าแวะอุดหนุน" ปันผลถาม

               "กุ้งอบวุ้นเส้น" วุ้นเส้นตอบและก็พูดว่า "เดี๋ยวไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง แต่นายกับพี่ HR ดูสนิทกันจริงๆนะ"

                "HR คนไหนน้องๆ เผื่อพี่จะติดต่อให้" ทองเอก พี่ในแผนกถาม

               "ก็พี่ใจใสไง ไม่ต้องติดต่อหรอกพี่ นายนี่มันเร็วกว่าที่คิด" วุ้นเส้นตอบ

               "พวกเธอนี่มันขี้มโน ฉันไปกินข้าวดีกว่า" ปันผลพูด และเขาก็ลุกออกจากที่นั่งเพื่อเดินออกไปกินข้าว "เอ๊ะ วันนี้วันที่เท่าไหร่" เขาถาม

               "15 ไง ลืมวันลืมคืนนะนายอ่ะ หลบ! ฉันจะไปกินข้าว" วุ้นเส้นพูด และเธอก็เดินเบียดเขาออกจากห้อง "ถ้าหิวก็รีบตามมา ถ้าอยากกินกับ HR ก็ไม่ว่ากัน" วุ้นเส้นพูดต่อ

               ปันผลยืนนิ่งอยู่พักหนึ่งและพูดว่า "รอด้วย!"

               ช่วงเวลาตอนกลางวันที่โรงอาหารมีพนักงานมากมายเข้ามาหาข้าวกัน และในวันนี้ก็มีพนักงานใหม่เตรียมตัวมาเริ่มงานใหม่ด้วย เมื่อปันผลกินข้าวเสร็จแล้วเขาจึงเดินไปหาขนมหาน้ำกินจากร้านที่พ่อค้าแม่ค้าจากข้างนอกขับมอเตอร์ไซค์พ่วงเข้ามาขาย

               เมื่อปันผลเดินมาที่รถขายน้ำ เขาก็ถึงกับต้องหยุดยืนอยู่นิ่งเนื่องจากคนที่เพิ่งซื้อน้ำเสร็จและหันหน้ามาทางเขาทำให้เขาต้องหยุด ใบหน้าและแววตาที่เขาคุ้นเคยและรอยยิ้มที่เธอคนนั้นส่งมาทักทายมันสั่งให้เขาต้องยิ้มกลับ "นิ"