พี่รหัสผมไม่เคยน่ารักมาก่อน

               "ดึกป่านนี้ยังไม่กลับเอาพนักงานดีเด่นไปเลยมั้ยคะ" เสียงของใจใสดังขึ้นขณะเปิดประตูห้องทำงานแผนกของปันผล

               "โหยพี่ หัวหน้าให้งานมาอย่างโหด แต่ใกล้เสร็จแล้วแหละ พี่อ่ะทำไมยังไม่กลับ" ปันผลพูดไปด้วยปั่นงานไปด้วย

               "วันนี้เวรโอทีพี่ เพิ่งจะเลิกงานน่ะ เห็นไฟเปิดอยู่ก็เลยเดินมาดู" ใจใสตอบ "ดึกแล้วหารถกลับยาก เดี๋ยวพี่รอละกันนะ"

               "ไม่เป็นไรพี่ เกรงใจ" ปันผลตอบ

               "ไม่ต้องเกรงใจหรอก เราจะได้ทำงานเสร็จเร็วๆไง แต่อย่าทำผิดนะ พี่ไปรอที่ห้องพี่ละกันจะได้ไม่กวน" ใจใสพูด

               "งั้นก็ได้ ถ้าเสร็จแล้วผมไปหานะ" ปันผลตอบ และใจใสก็ออกไปรอที่ห้องทำงานของตัวเอง แล้วปันผลก็ลงมือทำงานต่อไม่นานนักก็เสร็จ

               เมื่อปันผลทำงานเสร็จแล้วจึงปิดคอม ปิดแอร์ ปิดไฟเรียบร้อยแล้วจึงเดินลงไปหาใจใสที่รออยู่ในห้อง HR

               เมื่อเขาลงมาแล้วก็เห็นใจใสกำลังนั่งฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะ เลยเดินเข้าไปปลุก "พี่ใจใส พี่ใจใส" เขาเรียกพร้อมกับเขย่าตัวของเธอ ไม่นานนักใจใสก็ตื่นขึ้น

               "เสร็จแล้วหรอ กลับกันเถอะ อย่าลืมสแกนนิ้วนะ ไม่งั้นไม่จ่ายตังด้วย" ใจใสพูด

               "พี่หิวเปล่า น้องหิวมาก" ปันผลพูด ขณะที่กำลังจะเดินไปที่รถของใจใส

               "หิวดิ ไปหาอะไรกินกันมั้ย" ใจใสบอก

               "เดี๋ยวครั้งนี้ผมเลี้ยงพี่เอง"

               "ถ้าเสี่ยปันผลพูดแบบนี้คงต้องจัดหนักซะแล้วสิ" ใจใสบอก

               "ใจเย็นนะพี่ เงินเดือนผมยังไม่มา" ปันผลพูด

               "พี่ล้อเล่น เดี๋ยวหาแถวพวกตลาดกลางคืนพวกนี้ดีกว่า" ใจใสบอก

และเมื่อมาถึงตลาดกลางคืนที่มีของขายมากมายทั้งของกินและของใช้ที่วางขายกันเต็มพื้นที่ของตลาด

               แสงแฟลชจากกล้องมือถือกระพริบใส่หน้าของใจใสขณะที่เธอกำลังลูกชิ้นอยู่ เมื่อเธอหันหน้าขึ้นไปก็เจอปันผลที่ทำหน้าตกใจเพราะลืมปิดแฟลชยืนถือกล้องอยู่

               "ทำอะไรไม่เคยจะเนียน เอารูปมาดูเลย" ใจใสบอกให้ปันผลเอามือถือขอเขาให้ดูรูปที่ถ่าย

               "โห ทุเรศมากอ่ะ ลบเลยนะ" ใจใสพูด

               "เดี๋ยวลบให้ ขอส่งให้ก่อนได้เปล่า ขอไลน์หน่อย" ปันผลพูด

               "ปกติขอไลน์ผู้หญิงแบบนี้หรอ" ใจใสถาม

               "แล้วปกติหนุ่มๆมาขอพี่ยังไงล่ะ" ปันผลถามกลับ

               "ไม่มีใครมาขอ" ใจใสพูด จากนั้นเธอก็ยื่นมือถือคืนให้เขา "ทั้งเบอร์ ทั้งไลน์ ให้ไปหมดแล้ว ส่วนรูปก็ลบแล้วด้วย"

               "โห ขี้โกงอ่ะ ไม่เป็นไรเดี๋ยวถ่ายใหม่" ปันผลพูด

               "ถ่ายอีกเตะเลยนะ" ใจใสพูด "พี่อยากกินไอติม" เมื่อเธอทิ้งถุงลูกชิ้นแล้วจึงเดินไปที่ร้านไอศกรีมเพื่อซื้อไอศกรีมกินกันคนละโคน จากนั้นทั้งสองคนก็เดินดูสินค้าต่างๆ ที่ตั้งขายอยู่ในตลาด และใจใสก็มาหยุดที่ร้านเสื้อผ้าร้านหนึ่ง

               "อยากได้หรอ" ปันผลถาม ใจใสได้หันหน้ามาหาปันผลโดยไม่ระวัง ทำให้ไอศกรีมที่เธอถืออยู่นั้นไปชนกับเสื้อของปันผลทันที

               "อุ๊ย! ปันผลพี่ขอโทษ เดี๋ยวพี่เช็ดให้" ใจใสพูด แล้วเธอก็ยื่นไอศกรีมของเธอให้ปันผลถือแล้วล้วงหยิบกระดาษทิชชู่ในกระเป๋าออกมาเช็ดเสื้อให้เขาทันที

               ปันผลมองลงมามองเธอที่หัวของเธออยู่ตรงหน้าอกของเขากำลังเช็ดเสื้อของเขาที่เปื้อนไอศกรีมของเธออยู่ "ไม่เป็นไรก็ได้พี่"

               "เสร็จละ" เอาตัวใหม่มั้ย เดี๋ยวตัวนี้พี่เอาไปซักให้ที่บ้าน

               "ไม่เป็นไรพี่ รบกวนเปล่าๆ" ปันผลตอบ

               "งั้นก็ได้ เอาไอติมมาได้แล่ว" ใจใสพูด ปันผลจึงยื่นไอศกรีมของเธอคืนให้เธอไป "อย่าไปชนใครเขาล่ะ ถ้าอยากทำมาทำกับผมนี่"

               เมื่อทั้งสองคนอิ่มท้องแล้วรวมถึงเดินเล่นจนเหนื่อยแล้วก็เดินทางกลับบ้านกัน โดยใจใสไปส่งปันผลที่บ้านก่อนจะเดินทางกลับบ้านตัวเอง

               "ทำไมวันนี้กลับดึกจังเลยลูก" พ่อใจใสพูด เมื่อใจใสเดินเข้าประตูบ้านมา

               "ก็...ไม่มีอะไรนี่คะ" ใจใสบอก

               "เจ้านั่นทำงานเสร็จมั้ย" พ่อใจใสที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ถาม

               "เสร็จค่ะพ่อ แต่กว่าจะเสร็จ หนูรอจนหลับ..." ใจใสพูดก่อนเอามือปิดปากตัวเองแล้ววิ่งขึ้นห้องตัวเองทันที

               "หนุ่มสาวสมัยนี้โกหกไม่เนียน"

 ท่องไว้ใจใส ท่องไว้ นั่นน้องรหัส แกต้องใจเย็นๆ

ระหว่างที่ใจใสกำลังสะกดจิตตัวเองในใจก็มีเสียงไลน์เข้ามา มีข้อความของปันผลเข้ามาบอกว่า "ถึงบ้านยังพี่" เมื่อใจใสได้อ่านก็พยายามข่มใจตัวเอง แต่ไม่เป็นผล

               น้องก็น้องสิ น้องรหัสอะไรล่ะ เรียนจบ ม.ปลายมาตั้งนานแล้ว ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะ อะไรจะเกิดก็เกิด ปล่อยมันเลยแล้วกัน

"ถึงบ้านแล้ว ไปนอนได้แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้มาทำงานสาย" ใจใสส่งข้อความตอบกลับ