พี่รหัสผมไม่เคยน่ารักมาก่อน

               เย็นวันศุกร์หลังเลิกงานใจใสได้พาปันผลไปที่ร้านชาบูในห้างแห่งหนึ่ง เมื่อมาถึงแล้วเธอและเขาก็พากันไปนั่งที่โต๊ะ และเมื่อมาถึงแล้วพวกเขาก็เริ่มสั่งอาหารทันที
               “กินเยอะมั้ย” ใจใสพูด
               “จัดหนักไปเลยพี่” ปันผลพูด
               “แหม เอาให้อิ่มถึงพรุ่งนี้เลยมั้ยจ๊ะ” ใจใสบอก
               “มาเหอะพี่ กลัวไม่อิ่มมากกว่า” ปันผลบอก
               “จ้าๆๆ ไม่เห็นพูดเหมือนที่ไปกินหมูกระทะกันครั้งแรกเลยนะ” ใจใสพูด
                    เย็นวันศุกร์หลังเลิกเรียน ปันผล และณิชา กำลังนั่งรอ พี่รหัสของพวกเขามารับไปกินหมูกระทะ โดยที่ณิชานั้นก็รอพี่แมนพี่รหัสของเธอ ส่วนปันผลก็รอพี่ของเขาแม้ยังไม่รู้ว่าเขาคือใคร
               “เด็กๆ รอกันนานมั้ย” เสียงของใจใสดังขึ้นเพื่อเรียกให้ทั้งสองคนที่รออยู่รู้ตัว
               “พี่ใจใส พี่แมน สวัสดีค่ะ” ณิชากล่าวทักทาย
               “พี่ๆ สวัสดีครับ” ปันผลพูด
               “ไปกันเลยดีกว่า” พี่แมนพูด
               “เดี๋ยวพี่ แล้วพี่รหัสผมล่ะ” ปันผลถาม
               “เดี๋ยวไปถึงก็รู้เอง” ใจใสพูด
ณ ร้านหมูกระทะที่เป็นร้านเปิดโล่ง มีแค่รั้วแสดงขอบเขตร้าน เสา และหลังคา ไม่มีผนังกั้นตามสไตล์ร้านหมูกระทะทั่วไป แมน ใจใส ปันผล และณิชา ได้เดินเข้าไปนั่งในร้านที่โต๊ะริมรั้วริมขอบของร้าน เนื่องจากคนในร้านเยอะจึงมีที่เหลือไม่มากนัก
               "เดี๋ยวไปตักอาหารกันได้เลยนะ ปันผลตักมาเยอะๆเลยนะ เดี๋ยวไม่อิ่ม" ใจใสพูด
               "ทีละน้อยดีกว่าพี่ กลัวไม่อิ่ม" ปันผลพูด แล้วเขาก็เดินไปตักอาหารกับณิชา
ที่เคาเตอร์ตักอาหารมีของให้เลือกมากมาย ทั้งหมูหมัก หมูสไลด์ ไก่ เนื้อวัว หรือแม้กระทั่งอาหารทะเล รวมถึงเนื้อสัตว์อื่นๆอีกหลายอย่าง
               "อยากกินหมดเลยอ่ะ เอาไรดี" ณิชาพูด
               "ถ้าอยากกินหมดก็ตักไปอย่างละจานเลยดีมั้ย" ปันผลบอก
               "จะกินหมดหรอ มีแค่ 4 คนเองนะ" ณิชาพูด
               "มันจะมีแค่ 4 คนได้ยังไง เดี๋ยวพี่รหัสฉันก็ต้องมา น้องของพี่ใจใสด้วย" ปันผลพูด
               "แต่โต๊ะที่เรานั่งมันได้แค่ 4 ที่เองนะ" ณิชาพูด "หรือว่า..."
               "หรือว่าอะไร" ปันผลถาม
               "พี่ใจใสนั่นแหละคือพี่ของนาย" ณิชาบอก
เมื่อทั้งสองคนตักอาหารเสร็จแล้วจึงเดินกลับไปที่โต๊ะ หลังจากที่ปันผลคุยกับณิชาก็มีสีหน้าสีตาที่สงสัยงุนงวยอยู่หน่อยๆ แต่เขาก็ย่างหมูกินต่อไป
               "ปันผล น้องเป็นไรทำไมไม่ค่อยกินเลย" ใจใสถาม
               "กินอยู่นะ แต่ค่อยๆกิน กลัวกินเร็วจะอิ่มเร็ว" ปันผลตอบ
               "นึกว่ายังสงสัยอยู่ว่าพี่รหัสเป็นใคร" ใจใสพูด
               "แล้วเป็นใครอ่ะพี่" ปันผลถาม
               แมนที่นั่งอยู่ข้างๆใจใสนำมือของเขาไปตบเบาๆที่ไหล่ของใจใสแล้วพูดว่า "เลิกแกล้งน้องได้แล้ว เฉลยเถอะ"
               "อย่าบอกนะว่าพี่เป็นพี่รหัสผมอ่ะ" ปันผลถาม
               "ใช่ พี่เอง" ใจใสบอก
               "นั่นไง ว่าแล้ว" ปันผลบอก
               "ขอโทษน้า ที่ไม่ได้เฉลยตั้งแต่แรก ไม่โกรธพี่นะ" ใจใสพูด พร้อมยกนิ้วก้อยออกมาทำท่าง้อ
               "ไม่ต้องเลยพี่ แกล้งกันตั้งนาน" ปันผลตอบ
               "บอกแล้วว่ายัยนี่มันเป็นปีศาจ" แมนพูด
พี่น้องทั้งสองคู่ลงมือกินกันอย่างสนุก และพูดคุยกันในหลายๆเรื่อง เพื่อกระชับความสัมพันธ์ให้มีความคุ้นเคยและสนิทกันมากขึ้น จนทุกคนอิ่มและเริ่มจิบแต่น้ำ แมนและใจใสจึงสั่งคิดเงินและเตรียมตัวกลับ
               "กลับกันยังไงกัน" แมนพูด
               "พ่อหนูมารอรับที่หน้าร้านค่ะ" ณิชาพูด
               "หรอ งั้นกลับเลยมั้ย ดึกแล้ว เดี๋ยวพ่อรอนาน" แมนพูด
               "งั้นหนูไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ ปันผลฉันไปก่อนนะ" ณิชาพูด ก่อนเธอจะเดินออกจากร้านไป
               "ส่วนปันผลกลับบ้านทางเดียวกับเรา เดี๋ยวนั่งรถไปกับเราก็ได้" ใจใสพูด
               "งั้นก็แยกย้าย" แมนพูด
เมื่อใจใสและปันผลกินชาบูและรำลึกความหลังกันเสร็จแล้ว ก็เตรียมตัวกันกลับบ้าน
               "วันนี้ให้พี่ไปส่งแบบวันนั้นมั้ย" ใจใสถามปันผล เพื่อขอขับรถไปส่งเขาที่บ้าน
               "เอาดิพี่ จะได้ฟรีตลอดทริป" ปันผลพูด และก็หัวเราะออกมา
               คืนวันศุกร์ที่ใครๆ ก็แห่กันกลับบ้าน ทำให้สภาพการจราจรในเวลานี้ ติดขัดเป็นอย่างมาก รถเคลื่อนตัวได้ทีละน้อย
               "รถติดแบบนี้ทุกศุกร์ไม่เบื่อหรอพี่" ปันผลถามใจใสท่ามกลางการจราจรที่ติดขัด
               "ปกติก็เบื่อนะ แต่วันนี้มีคนมานั่งเป็นเพื่อน เอ๊ะ! ต้องเป็นน้องสิ" ใจใสตอบ
               "ไม่มีหนุ่มๆมานั่งบ้างเลยหรอ" ปันผลถาม
               "ไม่มีอ่ะ" ใจใสตอบ
               ปันผลนั่งมองไปนอกหน้าต่างเพื่อคิดอะไรบางอย่างแล้วหันกลับมาถามพี่รหัสของเขาว่า "พี่กับพี่แมนเป็นยังไงบ้าง ผมไม่ได้ติดตามเลย"
               ใจใสได้ยินแล้วนั่งนิ่งไปสักพักก่อนจะยิ้มแล้วตอบกลับว่า "ตั้งแต่จบขึ้นมหาลัยไปเราก็เรียนกันคนละที่ เราก็ไม่ได้คุยกันเลย แล้วแมนก็มีแฟนใหม่ แต่ตอนนี้ก็คุยกันได้นะ เวลานัดเจอกับเพื่อนๆอ่ะ"
               "แล้วเรากับณิชาล่ะ ยังคุยกันได้มั้ย" ใจใสถามกลับ
               "ยังไม่รู้เหมือนกันพี่ ตั้งแต่เลิกกันก็ไม่มีโอกาสได้คุยกันอีกเลย แต่ก็คิดว่าคุยได้นะ มันก็หลายปีแล้วแหละ" ปันผลตอบ
               "คือพี่จะบอกว่า...วันที่ 15 ณิชาจะมาทำ R&D ที่บริษัทเรานะ" ใจใสบอก
               "ห้ะ! จริงหรอพี่" ปันผลพูด
               "จริงสิ พี่เพิ่งโทรไปนัดเริ่มงานเมื่อเช้าเลย" ใจใสตอบ
               "แล้ว...เค้าเป็นยังไงบ้างอ่ะ" ปันผลถาม
               "ก็น่ารักดีนะ รอดูเองดีกว่า" ใจใสตอบ
               เมื่อปันผลได้ยินดังนั้นหัวใจก็เต้น ตึก ตึก ตึก ไม่รู้ว่าถ้าหากได้พบกันอีกจริงๆ เขาจะต้องทำตัวเช่นไร ก่อนที่เขาจะหันไปมองหน้าใจใสแล้วพูดว่า "ไม่หรอกมั้ง พี่น่าจะน่ารักกว่านะ"
               เมื่อใจใสได้ยินดังนั้นก็หลุดขำออกมาเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า "แหม พี่เลี้ยงข้าวหน่อยแล้วทำเป็นพูดดี" ก่อนที่เธอจะพูดต่อว่า "ต้องเลี้ยงซอยไหนอ่ะ"
               "ซอยหน้าเลยพี่" ปันผลตอบ และเมื่อรถมาจอดที่หน้าบ้านของเขา ก่อนจะลงจากรถเข้าก็หันไปพูดกับใจใส "ขอบคุณมากนะพี่"
               "ไม่เป็นไรจ้า ยังมีอีกหลายเรื่องเลยที่อยากคุย ไว้คราวหน้าละกันนะ" ใจใสตอบ
               "ได้ตลอดแหละพี่ ผมมีอีกคำถาม" ปันผลพูด เขามองหน้าใจใสอย่างใจเย็นและเขาก็พูดต่อว่า "พี่มีแฟนรึยัง"
               ใจใสได้ยินคำถามนั้นจึงมองตาปันผลกลับ เธอจ้องหน้าเขาแล้วตอบกลับว่า "ยังไม่มี ทำไมอ่ะ จะจีบพี่หรอ พี่ดุมากนะบอกไว้ก่อนเลย"
               "ไม่เป็นไรพี่ บ้านผมมีตะกร้อ ไปละ สวัสดีครับ" ปันผลพูดก่อนจะเปิดประตูลงรถแล้วเข้าบ้านไป
               "กวนเก่งจริงๆ ไอ้เด็กบ้า"