พี่รหัสผมไม่เคยน่ารักมาก่อน

               หลังจากพิธีเข้าแถวหน้าเสาธงเสร็จสิ้น เหล่านักเรียนก็ต่างแยกย้ายกันขึ้นห้องเรียนของตัวเอง ณ โรงเรียนมัธยมปลายเทพวิชา เนื่องจากโรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนมัธยมปลายจึงไม่มีใครที่เป็นนักเรียนเก่าเลย ทุกคนจึงเป็นเด็กใหม่หมด มีบ้างที่บางคนเคยรู้จักกันมาก่อน แต่ส่วนมากไม่มีใครรู้จักกันเลย

               ปันผล เด็กหนุ่ม ม.4 ได้เลือกนั่งเรียนอยู่หน้าห้อง เปรียบเสมือนว่าตัวเองนั้นเป็นเด็กที่ตั้งใจเรียนคนหนึ่ง ในห้องเรียนของเขามีเด็กผู้ชายอยู่แค่ 10 คน จากเด็กทั้งหมด 30 คน

               “นายๆ ตรงนี้มีใครนั่งรึเปล่า” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งถามถึงโต๊ะที่ว่างอยู่ข้างๆ ปันผล

               “ไม่มีครับ” ปันผลตอบ

               “งั้นเราขอนั่งตรงนี้นะ” สาวน้อยคนนั้นพูด

               “นั่งเลย” ปันผลตอบ “เธอชื่ออะไร”

               “เราชื่อณิชา เรียกว่า นิ ก็ได้ แล้วนายอ่ะ” ณิชาตอบ

               “เราชื่อปันผล ทั้งชื่อจริงและชื่อเล่นแหละ” ปันผลตอบ

               “ชื่อเหมือนพวกดอกเบี้ยอะไรงี้เลยเนอะ” ณิชาพูด พร้อมกับขำเบาๆ

               “ฉันก็ว่างั้นแหละ แล้วชื่อเธอแปลว่าอะไร” ปันผลถาม

               “สะอาด บริสุทธิ์” ณิชาตอบ “ทำไมนายไม่ไปนั่งกับพวกผู้ชายอ่ะ” ณิชาถาม

               ปันผลหันหน้าไปมองไปทางด้านหลัง เพื่อกวาดสายตาดูพวกผู้ชายทั้งหมดในห้อง จากนั้นเขาก็หันกลับมาพูดกับเธอ “พวกผู้ชายก็กระจายกันทั้งห้อง ค่อนเดินไปคุยกันก็ได้ หรือเธอไม่อยากนั่งกับฉัน” ปันผลพูด

               “เปล่าๆ ไม่ได้หมายความว่างั้น” ณิชาพูด

               “ทุกคน เดี๋ยวเที่ยงนี้จะมีการจับพี่รหัสกันนะ รีบกินข้าวแล้วรีบขึ้นมากันนะ” นักเรียนคนหนึ่งในห้องพูด ขึ้นมา และหลังจากที่เรียนภาคเช้าเสร็จ ทุกคนก็ลงไปกินข้าวเที่ยงกันที่โรงอาหาร

               “เห้ย ปันผล เปิดเทอมวันแรกก็นั่งข้างสาวสวยเลยหรอวะ” เพื่อนคนหนึ่งของปันผลพูดขณะที่เขากำลังนั่งอยู่ในโรงอาหาร

               “นั่งดิแจ็ค กูไม่ได้นั่งกับเขา เขามานั่งกับกูเอง” ปันผลพูด

               “ชื่อณิชาใช่ป่ะ น่ารักดีนะเว้ย” แจ็คพูด

               “เปลี่ยนเรื่องๆ มึงว่าจะได้ใครเป็นพี่รหัสวะ” ปันผลถาม

               “ขอคนเก่งๆ ฉลาดๆ มาช่วยกูสักคนก็พอ” แจ็คพูด

               “ส่วนกูขอผู้หญิงสวยๆก็พอเว้ยย” เสียงของเต้ เพื่อนร่วมห้องของปันผลและแจ็คดังขึ้น พร้อมกับเดินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะเดียวกับเขาพร้อมกับเพื่อนๆ ผู้ชายที่เหลืออยู่ในห้อง จากนั้นก็มีการเม้าท์มอยของเหล่าชายหนุ่มเกิดขึ้น จนกระทั่งถึงเวลาที่ทุกคนจะต้องขึ้นไปจับสายรหัสของตัวเอง

               เมื่อเด็ก ม.4 ทุกคนพร้อมแล้ว ก็มีรุ่นพี่ ม.5 ไม่กี่คนเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกล่องที่ด้านในมีสลากวางรออยู่ด้านในนั้น เพื่อให้เด็กๆ ได้จับหาพี่รหัสของเขากัน

               “น้องๆ คะ เดี๋ยวเรามาจับคำใบ้พี่รหัสกันนะ ถ้าน้องๆได้ไปแล้วก็เอาคำใบ้นั้นไปตามหาดูว่าพี่รหัสของตัวเองเป็นใครนะ” รุ่นพี่คนหนึ่งพูด  จากนั้นเด็กม.4 ก็เข้ามาจับคำใบ้นั้นทีละคน

               “ปันผล นายได้อะไรอ่ะ” ณิชาถาม

               “ฉันได้ปีศาจจิ๋วตัวน้อย ฉายาอะไรก็ไม่รู้ อย่างแปลก จิ๋วไม่พอยังจะตัวน้อยด้วย” ปันผลพูด

               “อาจจะเป็นคนตัวเล็กๆล่ะมั้ง” ณิชาพูด “ส่วนฉันได้ เทพบุตรนักกล้าม”

               “คงจะเป็นพวกตัวใหญ่ๆ ที่บ้าเล่นกล้าม” ปันผลพูด

               “หลังเลิกเรียนเราไปหากันมั้ย” ณิชาถาม

               “เอาสิ”

               และในช่วงเลิกเรียนของวันนั้น ณิชาก็ได้ชวนปันผลออกไปตามหาพี่รหัสของพวกเขาทั้งสอง พวกเขาเห็นรุ่นพี่กลุ่มนึงนั่งอยู่ที่โต๊ะใต้ต้นไม้ใหญ่ ที่มีเพื่อนๆของพวกเขาออกตามหาพี่รหัสด้วยเช่นกัน

               “พวกพี่ๆ เขาน่าจะอยู่ตรงนั้นกันอ่ะ เราไปดูกันมั้ย” ณิชาพูด

               “ไปสิ” ปันผลตอบ

               จากนั้นพวกเขาก็เดินเข้าไปที่กลุ่มรุ่นพี่กลุ่มนั้น ณิขาสังเกตเห็นผู้ชายคนหนึ่งซึ่งตัวใหญ่และหนา เธอจึงตัดสินใจเข้าไปถามอย่างไม่รีอ

               “พี่คะ พี่ใช่เทพบุตรนักกล้ามรึเปล่าคะ”

               “น้องคิดว่าพี่เป็นพี่รหัสน้องหรอครับ” รุ่นพี่คนนั้นตอบ

               “หนูเห็นว่าพี่ตัวใหญ่เหมือนนักกล้ามอ่ะค่ะก็เลยคิกว่าใช่ ขอโทษด้วยนะคะ” ณิชาตอบ และทำท่าทีจะหันไปถามคนอื่น

               “เดี๋ยวน้อง พี่ยังไม่ได้บอกเลยว่าไม่ใช่” รุ่นพี่คนนั้นพูด ณิชาเลยหันกลับมา “น้องเต้นไก่ย่างให้พี่ดูก่อนรอบนึง เดี๋ยวพี่เฉลย”

               “โหพี่ ต้องเต้นด้วยหรอ” ณิชาพูด

               “ใช่ เอาเลย” รุ่นพี่ตอบ

3…4…ไก่ย่างถูกเผา...ไก่ย่างถูกเผา...(ณิชาเต้นไก่ย่าง)

               “หนูเต้นเสร็จแล้ว ตกลงพี่เป็นพี่รหัสของหนูเปล่า” ณิชาพูด

               “ใช่ครับ พี่นี่แหละเทพบุตรนักกล้าม พี่ชื่อพี่แมนนะ แล้วน้องล่ะชื่ออะไร” พี่แมน พี่รหัสของณิชาพูด

“หนูชื่อนิค่ะ” ณิชาหรือนิตอบ

               ทางด้านปันผลเองก็หันซ้ายหันขวาในกลุ่มรุ่นพี่ เพื่อตามหาคนที่พอจะเป็นพี่รหัสของเขา และสายตาของเขาก็ไปพบกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ตัวเล็ก ส่วนสูงไม่น่าจะเกิน 155 เซนติเมตร เขาคิดว่าต้องใช่แน่ๆเลยเดินเข้าไปหาทันที

               “พี่ครับ พี่ใช่พี่ปีศาจจิ๋วตัวน้อยรึเปล่าครับ” ปันผลถาม

               “ทำไมเห็นคำว่าปีศาจแล้วคิดว่าเป็นพี่ล่ะ” พี่สาวคนนั้นพูด

               “ไม่ใช่ๆ ผมเห็นพี่ตัวเล็กเฉยๆ” ปันผลรีบตอบอย่างเร็ว

               “แต่พี่ไม่ใช่ปีศาจนะ” พี่สาวคนนั้นตอบ เมื่อปันผลได้ยินก็ไปต่อไม่ถูก เขาไม่รู้จะเอายังไงต่อก็เลยตอบไปว่า “ขอโทษครับ” จากนั้นเขาก็เดินออกไป

               “ใจใสไปแกล้งน้องทำไม เห็นมั้ยน้องหนีไปนู้นแล้ว” บีบี รุ่นพี่ผู้หญิงคนหนึ่งพูด

               “แค่แกล้งเฉยๆเอง” ใจใสตอบ

               “ยัยปีศาจอำมหิต” แมนที่อยู่ใกล้ๆพูด

               ผ่านไปหนึ่งวันหลังจากวันเปิดเทอมวันแรก ทุกคนก็มาเรียนตามปกติ และในช่วงเย็นของวันนั้น ปันผลได้นั่งดื่มน้ำอยู่บนอัฒจรรย์ของสนามฟุตบอลอยู่คนเดียวหลังจากแยกย้ายกับเพื่อนๆที่เล่นฟุตบอลกันเสร็จแล้ว

               “ทำไมนั่งอยู่คนเดียวล่ะ” เสียงของใจใสซึ่งยืนอยู่ข้างๆเขา เมื่อปันผลได้ยินเสียงนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมอง

               “เอ่อ...พี่ หวัดดีครับ” ปันผลพูด “เพิ่งเตะบอลเสร็จครับ นั่งก่อนดิพี่” ใจใสจึงนั่งลงข้างๆ เขา

               “ถึงว่าล่ะ” ใจใสพูด แล้วเธอก็ยื่นน้ำและขนมให้ปันผล “พี่รหัสเธอฝากมาให้อ่ะ ว่าแต่หาพี่เจอยัง” ใจใสพูดต่อ

               “ขอบคุณครับ ผมยังไม่รู้เลยว่าใคร เขาฝากมาให้จริงดิ” ปันผลพูด

               “จริงสิ เขาฝากมาแล้วนี่ไง” ใจใสตอบ

               “ผมฝากขอบคุณด้วยนะครับ ว่าแต่พี่เขาเป็นใครอ่ะ” ปันผลตอบ

               “เดี๋ยวพี่ใบ้ให้ เป็นผู้หญิง น่ารักมาก” ใจใสบอก

               “น่ารักมากเลยหรอ ถ้าน่ารักทำไมเป็นปีศาจอ่ะ” ปันผลตอบ

               “อ่าว แล้วทำไมตอนแรกคิดว่าพี่เป็นปีศาจล่ะ” ใจใสถาม

               “ไม่ใช่แบบนั้น” ปันผลตอบ แล้วเขาก็พูดต่อว่า “แล้วพี่ชื่ออะไรครับ”

               “พี่ชื่อใจใส” ใจใสตอบ “แล้วน้องล่ะ ว่าแต่เล่นบอลเสร็จแล้วทำไมยังไม่กลับบ้านอีกล่ะ นี่เย็นแล้วนะ” ใจใสถาม

               “ผมชื่อปันผล ผมขี้เกียจกลับเร็วอ่ะ คนมันเยอะ แต่ว่าจะกลับแล้วแหละ หิวข้าว” ปันผลตอบ และเขาก็ถามใจใสว่า “แล้วทำไมพี่ใจใสยังไม่กลับบ้าน”

               “ก็พี่เอาของมาให้น้องไง แล้วเดี๋ยวพี่รอไปกินข้าวกับแฟนด้วย” ใจใสตอบ

               “อ๋อ โอเคครับ” ปันผลตอบ

จากนั้นก็มีคนเดินเข้ามาหาใจใสแล้วพูดขึ้นมาว่า “ใจใส รอนานเปล่า จะไปกันยัง”

               “ไปเลยดิ” ใจใสพูดกับชายคนนั้น “เอ้อ ปันผลนี่แมน แฟนพี่เอง”

               “สวัสดีครับพี่แมน พี่ของณิชาใช่มั้ย” ปันผลพูด

               “ใช่แล้ว พี่เอง” แมนตอบ “เอ้อ ปันผล เดี๋ยวเย็นวันศุกร์นี้พี่รหัสเราจะพาไปกินหมูกระทะ มาด้วยนะ” แมนพูด

               “ครับผม” ปันผลตอบ จากนั้นใจใสและแมนก็เดินไปด้วยกัน