พี่รหัสผมไม่เคยน่ารักมาก่อน

                    รถค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากกรุงเทพเดินทางไปยังภาคตะวันตกของประเทศไทย บนรถบัสในยามเช้าต่างคนก็ต่างใช้ชีวิตอยู่ในโลกส่วนตัวของตน มีบ้างที่ปฏิสัมพันธ์กับคนรอบข้างแต่ส่วนมากจะหลับหรือเสียบหูฟังเพื่อตัดขาดกับทุกสิ่ง

                    วุ้นเส้นสาวน้อยผู้รักการผจญภัย เธอไม่ค่อยจะเกรงกลัวอะไรนักราวกับว่าตัวเองเป็นผู้ชายคนหนึ่ง แม้ว่าในความจริงแล้วเธอจะเป็นเพียงผู้หญิงตัวน้อยๆ คนนึง ที่ควรจะได้รับการทะนุถนอมมากกว่า อาจจะเป็นเพราะเธอเรียนจบวิศวะมาเธอจึงต้องปรับตัวเข้ากับผู้ชายคนอื่นๆ ในสมัยเรียน ในช่วงการทำงานเมื่อเข้าขากับปันผลแล้วเธอก็เกือบจะเป็นเหมือนคู่กัดของเขาคนหนึ่ง ไม่ว่าการกระทำอะไรของเขาหรือเขาไปเจ๊าะแจ๊ะกับผู้หญิงคนไหนก็ไม่พ้นสายตาของเธอสักเท่าไหร่ และทุกครั้งเธอก็จะพยายามตั้งคำถามเชิงสงสัยใส่เขาอยู่เรื่อย บางครั้งบางทีเธอก็เชียร์ผู้หญิงคนนั้นคนนี้ของปันผลออกหน้าออกตาด้วยเช่นกัน

                    วุ้นเส้นเป็นสาวโสดหรือไม่โสดก็ไม่มีใครรู้เพราะไม่เคยมีใครเคยเห็นแฟนของเธอ แต่ถ้ามองจากภายนอกก็สามารถเดาได้ว่าโสดและไม่มีใครรู้เลยว่าสเป็คของเธอนั้นเป็นยังไงกันแน่ วันนี้เธอได้นั่งรถข้างๆ ณิชา หญิงสาวผู้ที่เป็นคนรักเก่าของปันผลเพื่อนร่วมแผนกของเธอ วุ้นเส้นเห็นว่าณิชาเป็นแฟนเก่าของปันผล เธอจึงเข้ามาทำความรู้จัก เพราะคิดว่าจะสนิทกันง่ายซึ่งมันก็จริง ด้วยความที่ตัวเธอเองก็เป็นหนึ่งในนักอ่านนิยายและณิชาเองก็เป็นหนึ่งในนักเขียนสมัครเล่นจึงมักมีอะไรมาแลกเปลี่ยนกันอยู่เสมอ

                    เมื่อไม่นานมานี้ณิชาได้เขียนหนังสือขึ้นมาเรื่องหนึ่งซึ่งวุ้นเส้นขอเป็นคนอ่านคนแรก และก็เป็นเช่นนั้นจริง เธอได้อ่านหนังสือเล่มนั้นเป็นคนแรกแม้จะเป็นฉบับพิมพ์ก็ตาม

                    "คำภาวนาค่ำคืนดาวตก" วุ้นเส้นพูดขึ้นมา

                    ณิชาที่นั่งมองนอกหน้าต่างได้ยินจึงหันหน้ามาหาเธอ "ชื่อนิยายฉันหนิ" คำภาวนาค่ำคืนดาวตกคือชื่อนิยายที่ณิชาเป็นคนแต่งขึ้นมาเธอจึงถามวุ้นเส้นว่ามีอะไรรึเปล่า

                    "ฉันอ่านจบแล้วน่ะ สนุกมากเลย เธอน่าลองส่งสำนักพิมพ์ดูนะ" วุ้นเส้นพูด

                    "สนุกจริงหรอ แต่ฉันไม่กล้าอ่ะ" ณิชาตอบ

                    "เชื่อฉัน ลองดู" วุ้นเส้นพูด แล้วเธอก็พูดต่อว่า "ฉันว่าฉันไปขิงใส่ปันผลดีกว่าว่าฉันอ่านจบแล้ว หรือจะสปอยล์ดีนะ"

                    "เอางั้นเลยหรอ" ณิชาพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ กับวุ้นเส้นเพียงสองคน

                    ด้านปันผลที่นั่งส่วนหน้าของรถโดยเขาอยู่ข้างๆ กับใจใส โดยที่เขาเองเข้าไปนั่งริมหน้าต่างและใจใสนั่งอยู่ข้างทางเดิน ที่ใจใสออกมานั่งริมทางเดินเพราะเธอต้องคอยตรวจเช็คพนักงานจึงต้องนั่งในที่ที่สะดวกหน่อย ในช่วงเช้า และเช่นเดียวกับคนอื่นๆ ในช่วงเช้าปันผลเองก็นั่งหลับพิงกระจกที่อยู่ด้านข้างของเขา เมื่อรถวิ่งเรื่อยๆ ด้วยความที่พื้นถนนไม่ค่อยจะเรียบตามสไตล์ถนนคอนกรีตจึงทำให้รถเอียงเอนและคนในรถก็เอนตามไปด้วย และการเหวี่ยงของรถนั้นเองก็ได้เหวี่ยงตัวของปันผลที่หัวพิงกระจกอยู่ให้มาพิงที่ไหลของใจใสอย่างได้จังหวะพอดิบพอดีเหมือนมีคนมาจับวาง

                    ใจใสที่เสียแขนหนึ่งข้างไปเป็นที่หนุนนอนของปันผล เธอมองเจ้าน้องรหัสตัวแสบคนนี้ด้วยความเอ็นดู เธอไม่แสดงอาการขัดขืนใดๆ เลยสักนิดเดียว เธอเอามือขวาของเธอที่ว่างอยู่ลูบไปที่หัวของเขาไล่ลงมาที่แก้มและคางของเขาอย่างเบามือไม่อยากรบกวนจนเขาตื่น แต่บางทีก็อาจจะหนักมือไปหน่อย เมื่อเขารู้สึกตัวและลืมตาขึ้น

                    "ทำไรอ่ะพี่" ปันผลพูดออกมาเบาๆ แต่ก็ยังไม่ลุกออกจากแขนของใจใส

                    "เปล่า ไม่ได้ทำอะไร" ใจใสตอบ

                    "กระจกแข็งอ่ะ ขอพิงต่อได้เปล่า" ปันผลพูด

                    "ไม่เมื่อยคอรึไง ยอมให้วันนึงก็ได้" ใจใสพูด และเธอก็ปล่อยให้เขานอนพิงแขนไปอย่างนั้นส่วนตัวของเธอนั้นก็นำหัวตัวเองไปพิงหัวของเขาเช่นกัน

                    เมื่อรถเคลื่อนตัวเข้าสู่เขตพื้นที่กาญจนบุรี รถบัสเข้าไปจอดพักที่ปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่ง เพื่อให้พนักงานทั้งหลายต่างลงไปพักเข้าห้องน้ำ สูบบุหรี่ ยืดเส้นยืดสาย ซื้อของร้านสะดวกซื้อ แวะร้านกาแฟ หรือร้านเล็กร้านน้อยต่างๆ ที่วางขายอยู่ในพื้นที่ปั๊มน้ำมัน

                    "นิ กินไรมั้ย" ปันผลถามณิชาที่กำลังเลือกขนมในร้านสะดวกซื้อ

                    "จะเลี้ยงหรอ" ณิชาตอบ

                    "ให้น้ำแก้วนึง" ปันผลตอบ

                    "โถๆๆ เสี่ยปันผลนึกว่าจะแน่จริง" วุ้นเส้นที่อยู่ไม่ไกลนักเข้ามาพูด และเดินไปหาณิชาทันที "อยากมานั่งที่ฉันมั้ย"

                    "ไม่เอาอ่ะ ลำไย!" ปันผลพูด ก่อนจะเดินหนีไป ณิชาเลยถามเขาก่อนว่า "แล้วน้ำอ่ะ"

                    เมื่อหมดเวลาพักเหล่าพนักงาน ก็เดินขึ้นรถบัส ใจใสและฝ่ายบุคคลอีกคนหนึ่งก็ช่วยกันตรวจเช็คพนักงานเมื่อครบแล้วจึงสั่งให้รถออก

                    "อ่ะพี่ น้ำ ผมเอามาฝาก" ปันผลพูดพร้อมกับยื่นแก้วน้ำอัดลมให้ใจใส

                    "ขอบใจนะ ให้คนอื่นด้วยป่ะเนี่ย" ใจใสถามและดูดน้ำจากแก้วนั้น

                    "ผมซื้อให่สาวทั้งคันแหละ ใกล้ถึงยังอ่ะ" ปันผลถาม

                    "หล่อจริงๆ อีกสักพักแหละ รีบหรอ" ใจใสพูด

                    "ไม่อ่ะ ยังไม่อยากให้ถึง ชอบระหว่างทางมากกว่า" ปันผลตอบและก็พูดต่อว่า "ง่วงอ่ะ ขอนอนต่อได้เปล่า"

                    "พอเลย แขนพี่จะหักละ ให้พี่หนุนแขนแกบ้างได้ป่ะล่ะ" ใจใสถาม

                    "ไม่เอาอ่ะ แต่ถ้า 3 วันนี้พี่ทำตัวน่ารักเดี๋ยวขากลับผมให้หนุนตลอดทางเลย" ปันผลพูด

                    "ปกติไม่น่ารักรึไง" ใจใสถาม

                    ปันผลมองหน้าใจใสเมื่อได้ยินคำถามเขาจ้องอยู่สักพักแล้วพูดว่า "ไม่!"