พี่รหัสผมไม่เคยน่ารักมาก่อน

                    ใจใสสาวน้อยตัวเล็กอยากได้สินค้าที่อยู่ชั้นบนของชั้นวางของ เธอพยายามเอื้อมแขนของเธอขึ้นไปหยิบของชิ้นนั้นด้วยความที่อยู่สูงเธอจึงพยายามเขย่งเขาขึ้นไปแต่ก็ไม่เป็นผล ระหว่างที่เธอกำลังใช้ความพยายามอยู่นั้น เธอรู้สึกว่ามีคนกำลังยืนอยู่ด้านหลัง เขาขยับตัวเองเข้ามาใกล้เธอ เธอไม่ทันได้ระวังตัวหรือถอยหนีแขนของชายคนนั้นเอื้อมเหยียดขึ้นไปยังของที่เธอต้องการ เขาหยิบของชิ้นนั้นลงมาให้เธอ เธอรับของชิ้นนั้นแล้วกล่าวขอบคุณก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าคนๆนั้นแล้วพบว่าเป็นน้องรหัสของเธอเอง เธอจองตาเขาอยู่สักพักก่อนจะหลบตาหนี              
                    "มาทำอะไรที่นี่อ่ะ" ใจใสเอ่ยปากถาม ระหว่างที่เธอถามก็มีคนเดินมาจากข้างหลังของปันผลพร้อมกับเสียงเล็กๆ นุ่มๆ ว่า "พี่ใจใสสวัสดีค่ะ" เมื่อเธอมองดูก็พบว่าเป็นณิชารุ่นน้องของเธอและเป็นแฟนเก่าของปันผลด้วย
                    "สวัสดีจ่ะน้องนิ ไหนว่าไปที่บ้านยังไม่ไปกันอีกหรอ" ใจใสถาม
                    "เสร็จแล้วพี่ มาเดินหาซื้อของเฉยๆ" ปันผลตอบ "แล้วพี่มาทำอะไรที่นี่ล่ะ" เขาถามกลับ
                    "พี่มาซื้อของเตรียมจัดงานให้พวกแกไง ไปก่อนนะ" ใจใสพูด เธอพยายามที่จะเดินออกจากพื้นที่ตรงนั้นให้ไวที่สุด
                    "ขนาดวันหยุดยังขยัน เอาพนักงานดีเด่นไปเลยมั้ยครับ" ปันผลถาม ใจใสที่พยายามเดินหนี เมื่อได้ยินประโยคสุดกวนโอ๊ยก็อดไม่ได้ที่จะหันไปพูดกับปันผล "ไม่ต้องมากวนเลย" เธอพูดเสร็จก่อนจะหันหลังเดินออกไปพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า
                    ณิชาที่ยืนอยู่ข้างๆ ปันผลเองก็เห็นปฏิกิริยาระหว่างปันผลและใจใสอย่างชัดเจน จังหวะการเล่นมุกของเขา และรอยยิ้มที่แฝงอยู่บนใบหน้าในวันนี้นั้น ช่างละม้ายคล้ายคลึงกับรอยยิ้มบนใบหน้าเมื่อครั้งที่เขาและเธอเคยคบกันอยู่ แม้เธอจะสังเกตเห็นแต่เธอก็ไม่ได้ติดใจอะไร เพราะเธอรู้ดีว่าวันนี้เธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน และในตอนนี้เธอยังมีเขาอยู่ข้างๆ กาย
                    "ไปดูของกันต่อเถอะ" ปันผลพูด ก่อนเขาจะพาเธอไปซื้อข้าวของจำเป็นในการไปสัมนาที่ต่างจังหวัดในเวลา 3 วัน 2 คืน ต่อไป
                    ปันผลที่เดินถือของเต็มสองมือเดินตามหลังณิชาที่เดินตัวเปล่าที่มีแค่กระเป๋าสพายข้างใบเล็กๆเท่านั้น
                    "เดินตัวปลิวเลยนะ" ปันผลพูดกับณิชา
                    "ก็เธอบอกเธอจะถือเอง" ณิชาพูด
                    "ช่วยหน่อย" ปันผลพูดด้วยเสียงออดอ้อน ณิชาที่ได้ยินดังนั้นจึงเดินเข้าไปหาเขาและช่วยแบ่งของในมือของเขามาถือไว้กับตัวเองบ้างจนกระทั่งทั้งสองคนเดินขึ้นรถไป
                    "ไม่มีใครอยู่บ้านหรอ" ปันผลพูด เมื่อเขามาส่งณิชาที่บ้านของเธอ แล้วมองดูภายในบ้านแล้วไม่เห็นใคร
                    "ใช่ พ่อกับแม่หนีเค้าไปต่างประเทศกว่าจะกลับก็เดือนหน้า" ณิชาพูด "เอาของวางนี่สิ" เธอและเขาเอาของมาวางไว้ที่โต๊ะ เมื่อวางของเสร็จแล้วณิชาก็รีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปทำอะไรบางอย่าง จากนั้นเธอก็กลับลงมาพร้อมกับสมุดเล่มหนึ่ง
                    "เขียนเสร็จแล้ว เอาไปอ่านสิ" ณิชาพูดพร้อมกับส่งสมุดที่เธอเขียนนิยายเอาไว้ให้กับปันผล
                    "เขียนเสร็จแล้วหรอ ยัยวุ้นเส้นอ่านไปยังเนี่ย" เขาถามพร้อมกับหยิบสมุดนิยายนั้นมาเปิดดู
                    "ของวุ้นเส้นเค้าเอาฉบับพิมพ์ไปให้อ่านแล้ว แต่ของเธอเค้าเอาฉบับลายมือมาให้" ณิชาตอบ
                    "จะอ่านออกมั้ยเนี่ย" ปันผลแซว ณิชาได้ยินดังนั้นจึงมองค้อนใส่เขา เขาจึงบอกกลับไปว่าเขาล้อเล่น
                    ณิชายืนหน้าประตูบ้านพร้อมกับโบกมือเบาส่งปันผลกลับบ้าน เมื่อเธอมองรถเขาจนพ้นสายตาไปแล้วจึงกลับมานั่งบนโซฟาตัวใหญ่ เธอพยายามนั่งคิดทบทวนถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเขา แม้ว่าในคืนที่ทั้งสองคนทะเลาะจนกระทั่งเลิกรากันเธอจะโกรธเขามาเท่าไหร่ก็ตามที แต่เวลาที่ทั้งสองดีต่อกันทุกช่วงเวลานั้นมันช่างดีมากมาย ถ้าวันนี้กลับไปคืนดีดังเช่นวันนั้นแล้วเอาประสบการณ์ที่เคยพลาดพลั้งมาเป็นบทเรียนต่อจากนี้ก็คงเป็นเรื่องที่ดี แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นการตบมือข้างเดียวทำยังไงมันก็ไม่ดัง
                    เช้าตรู่วันศุกร์เหล่าพนักงานใหม่ต่างมารวมตัวกันแต่เช้า แต่ละคนเช็คชื่อขึ้นรถบัสสองชั้นไปจับจองที่นั่งของตัวเอง วุ้นเส้นกับณิชานั่งข้างกัน โดยณิชานั่งอยู่ริมหน้าต่างและวุ้นเส้นนั่งริมทางเดิน เมื่อทุกคนพร้อมรถจะออกแต่รถยังออกไม่ได้เมื่อมีคนหนึ่งยังไม่โผล่มา
                    "อยู่ไหนคะคุณผู้ชาย!!" เสียงของใจใสที่กำลังโทรหาพนักงานคนหนึ่งที่มาช้าซึ่งแน่นอนว่าเป็นน้องรหัสตัวแสบของเธอนั่นเอง
                    "ถึงแล้วเนี่ย" ปันผลพูด
                    "ถึงไหน ไม่เห็นจะมี" ใจใสพูด ระหว่างนั้นปันผลก็โผล่ออกมาจาด้านหลังเธอจึงรีบไล่ให้เขาขึ้นรถ
                    เมื่อปันผลขึ้นมาบนรถเขาพยายามเดินหาที่นั่งแต่ที่นั่งทุกที่กลับเต็มแล้ว เขาจึงเดินมาหยุดตรงที่นั่งของณิชาและวุ้นเส้น
                    "ฉันมาก่อน" วุ้นเส้นพูดเมื่อเธอเห็นปันผลยืนอยู่ข้างๆ เธอ
                    "ก็ไม่ได้ว่าอะไร" ปันผลพูด
                    "มาสายนะเธออ่ะ" ณิชาพูด
                    "มัวแต่หาของกินน่ะ เสียดายมีคนนั่งตัดหน้า" ปันผลพูดพร้อมทำหน้ากวนๆ ใส่วุ้นเส้นก่อนจะเดินหาที่นั่งต่อไป
                    เขาเดินมาถึงหน้ารถแล้วมีที่ว่างอยู่ที่นึงพอดีเขาจึงถามคนที่นั่งอยู่ข้างๆว่า "ขอนั่งด้วยคนได้มั้ยครับ" และคนที่นั่งตรงนั้นก็คือใจใสนั่นเอง เธอจึงพูดกับเขาว่า "เชิญค่ะคุณผู้ชาย..."