The evil wish ต้นไม้ปีศาจ

     “ตะวัน! เธอนี่ก่อเรื่องได้ไม่หยุด ไปวิ่งรอบสนามสิบรอบ ไป!” เสียงของคุณครูดังก้องในโถงทางเดินที่เงียบสงบ เด็กหนุ่มคนหนึ่งเสื้อผ้าเต็มไปด้วยคราบเปื้อนสีดำ ผมกระเซอะกระเซิง ตามตัวมีรอยพกช้ำเต็มไปหมด เขานั่งก้มหน้าคุกเข่าอยู่ข้างหน้าคุณครูผู้ชายตัวใหญ่ เด็กๆคนอื่นที่ได้ยินเสียงคุณครูตวาดลั่นก็ต่างพากันมามุงดูกันใหญ่
“ผมไม่ผิด” เขายังคงก้มหน้าแต่กล่าวด้วยเสียงหนักแน่น คุณครูได้ยินดังนั้นก็พยายามสูดหายใจลึกเพื่อระงับอารมณ์พลางเอามือนวดขมับไปด้วย
“ตะวัน...ถึงอย่างนั้นเธอก็ต้องรู้จักระงับอารมณ์ เดือนนี้มีเรื่องกันไปกี่ครั้งแล้ว?”
“ผมทนดูอยู่เฉยๆไม่ได้หรอกน่า!” สาเหตุที่ทำให้เขาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้(อีกแล้ว) ก็เพราะไปช่วยเจ้าแห้งที่ถูกกลุ่มอันธพาลรังแก ตนเองเลยได้ไปทะเลาะชกต่อยกับอันธพาลพวกนั้นแทน คิดแล้วก็หน้าหงุดหงิดชะมัด
“ครูคิม... ทำไมพวกนั้นมันไม่โดนบ้างเล่า” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอิดออดปนออดอ้อนไปด้วย
“พวกนั้นเดี๋ยวก็โดนลงโทษเหมือนกัน แต่เธอเล่นซะพวกเขาสลบเหมือดไปแบบนั้นจะให้ครูปลุกพวกเขามาลงโทษรึไง!?”
“ไม่ยุติธรรม ผมก็เจ็บแผลนะ”
“วิ่งสิบรอบ ไป!” เมื่อไม่มีทางเลือกเขาจึงจำใจรับบทลงโทษโดยดี แต่ถึงจะโดนลงโทษเขาก็ยังมีสีหน้าเริงร่าไม่ทุกข์ร้อนเลยซักนิด
ตอนนี้เป็นตอนบ่ายแดดกำลังร้อนเปรี้ยง ครูคิมยืนกอดอกอยู่ใต้ตึกมองดูตะวันที่กำลังวิ่งรอบสนามอย่างทอดถอนใจ ‘เจ้าเด็กนี่มันไม่รู้สึกผิดซักนิด’ ขณะกำลังปวดหัวว่าจะจัดการกับตะวันอย่างไรดีเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นข้างหู
“เขาก่อเรื่องอีกแล้วงั้นเหรอครับ?” เด็กหนุ่มคนหนึ่งปรากฏตัวอยู่ข้างเขา ผมสีน้ำตาลอ่อนพลิ้วไปตามแรงลม ใบหน้าได้รูปสงบนิ่งไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ดวงตาสีม่วงทอดมองไปยังสนามที่ตะวันกำลังวิ่งอยู่ เขาคือ‘สิตางศุ์’ น้องชายฝาแฝดของตะวันนั่นเอง
“ต้องขอโทษด้วยครับ” ได้ยินแบบนั้นครูคิมก็ยิ้มอ่อนพลางถอนหายใจ
“ไม่เป็นไร ที่จริงเขาเป็นเด็กดี”
 
ยามเย็นมาถึง ลมพัดอ่อนๆเย็นสบาย พระอาทิตย์ที่กำลังตกดินแผดแสงสีส้มเข้มไปทั่วท้องฟ้า เด็กหนุ่มสองคนเดินกลับบ้านตามทางเดินถนนลูกรังแสนเปล่าเปลี่ยวสายหนึ่ง บ้านของพวกเขาอยู่นอกเมืองที่คึกคักจึงมีเพียงพวกเขาที่เดินกลับบ้านทางถนนสายนี้
“เจ็บตัวไปหมดเลย ครูคิมใจร้าย ฉันทำความดีแท้ๆ” ตะวันชูแขนขึ้นฟ้าบิดขี้เกียจบ่นอย่างไม่ใส่ใจนัก
“นายก่อเรื่อง”
“ไม่มีใครเข้าใจฉันเลย!”
“อีกไม่กี่เดือนก็จะจบการศึกษาแล้ว ทำตัวให้มันดีๆหน่อย”
“ไหงทุกคนเอาแต่ว่าฉันคนเดียวล่ะ!”
“เพราะนายไม่รู้จักระงับอารมณ์” สิตางศุ์ตอบพี่ชายด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ไม่นานนักพวกเขาก็ถึงบ้าน ตะวันตะโกนว่า “บ้านจ๋า” แล้ววิ่งเข้าไปอย่างร่าเริง สิตางศุ์เดินตามเขาเข้าไปเงียบๆ
บ้านของพวกเขาค่อนข้างใหญ่ ตัวบ้านทำจากก้อนอิฐสีน้ำตาลอ่อนและไม้เป็นส่วนใหญ่ เน้นการออกแบบให้เรียบง่ายเย็นสบาย รอบบ้านเต็มไปด้วยดอกไม้และต้นไม้ประดับที่ได้รับการดูแลอย่างดี มีของประดับสวนและม้านั่งหินอ่อนเพิ่มความสวยงาม มีน้ำตกจำลองเล็กๆด้วย บ้านหลังนี้เป็นมรดกตกทอดจากคุณปู่ที่พึ่งเสียไปเมื่อสองเดือนก่อน ตอนนี้สองพี่น้องเลยอยู่กันตามลำพังเท่านั้น
ตะวันทิ้งตัวลงบนโซฟาทันทีที่เข้าบ้าน สิตางศุ์เดินไปเปิดไฟและตรวจสอบความเรียบร้อยของบ้านอย่างที่ทำเป็นประจำทุกวัน หลังจากนั้นก็ไล่ให้ตะวันไปอาบน้ำจะได้ทำแผลให้ ขณะตะวันอาบน้ำเขาก็เตรียมอาหาร ที่จริงหน้าที่นี้เป็นของตะวันแต่เนื่องจากวันนี้เห็นเขาสะบักสะบอมกลับมาตนจึงอาสาทำให้ สิตางศุ์ค้นอาหารในตู้เย็น เอาพวกไส้กรอกและแฮมมาอุ่นใส่เตาอบ เขาก็ทำได้แค่นี้แหละเพราะทำอาหารไม่เก่ง...
ดึกแล้ว สิตางศุ์นั่งทบทวนบทเรียนส่วนตะวันหลับไปแล้ว ทั้งๆที่โตกันแล้วแต่พวกเขาก็ยังอยู่ห้องเดียวกัน ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่ต้องการความเป็นส่วนตัว แต่อยู่ด้วยกันมันอุ่นใจกว่านี่ อีกอย่างตะวันชอบฝันร้าย...สิตางศุ์ไม่อาจปล่อยให้พี่ชายตื่นมาอาละวาดกลางดึกได้จึงต้องตอยดูแลอย่างใกล้ชิด สิตางศุ์เอนหลังพิงเก้าอี้ หลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน
ปู่จากไปแล้ว...ต่อไปพวกเขาจะอยู่กันอย่างไร ถึงแม้ท่านจะทิ้งมรดกมากมายไว้ให้แต่ในใจของสิตางศุ์ก็ยังรู้สึกเคว้งคว้างและหวาดกลัว เขารักและเคารพปู่มากจึงยังไม่อาจคลายจากความเศร้าโศก ตะวันเองก็คงเหมือนกันเพียงแค่ไม่แสดงออกเท่านั้น สิตางศุ์กอดเก็บความเคว้งคว้างไว้ในใจแล้วไปเข้านอน