รักนี้ฉบับ(ไม่)ลับ (secret of my heart)

"วิน"

เสียงคุ้นหูทำให้หมอหนุ่มที่กำลังยืนมองวิวของตัวเมืองเชียงใหม่ หันมาตามเสียงเรียกก่อนจะพบกับหญิงสาวเจ้าของเสียงกำลังยืนอยู่บริเวณประตู อนาวินยิ้มกว้างพร้อมเดินมาสวมกอดคนที่ไม่ได้เจอกันนานถึงครึ่งปี

"วินคิดถึงเมที่สุดเลย" อนาวินกระซิบบอกอย่างแผ่วเบา

"เมก็คิดถึงวินเหมือนกันค่ะ" หญิงสาวกอดชายหนุ่มตอบด้วยความรู้สึกผิดที่เกาะกินหัวใจเธออยู่ในเวลานี้

"เมครับ ร้องไห้ทำไม อย่าร้องไห้ วินไม่ชอบที่เมร้องไห้เลย" คนที่เข้าใจว่าหญิงสาวดีใจที่ได้พบเขา ค่อยๆ ใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาให้เธอ

"วันนี้วินจะพาเมไปดูบ้านของเรากัน" อนาวินเอ่ยชวนแฟนสาวหลังจากเธอร้องไห้เป็นเวลานาน

"บ้าน...บ้านของเราที่ไหนเหรอคะ" เมธาวีเลิกคิ้วขึ้นสูงพร้อมหรี่ตาจ้องคนตรงหน้าอย่างลดละ

อนาวินส่งยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะกุมมือเธอให้เดินไปพร้อมกัน "ใช่ครับ เราไปคุยกันที่บ้านดีกว่าเดี๋ยววันนี้วินจะทำอาหาร อร่อยๆ ให้เมทานด้วย"

"วินอธิบายมาเดี๋ยวนี้นะ" คนตัวเล็กกว่าเสียงเขียวแต่คนตัวโตก็ยังไม่ยอมพูดอะไร จนเธอเงียบเป็นฝ่ายไม่ยอมพูดอะไรบ้าง

เมื่อรถยุโรปสีดำเคลื่อนตัวเข้ามาจอดภายในบ้าน เมธาวีก็ต้องแปลกใจที่บ้านหลังนี้เป็นแบบบ้านที่เธอชอบคล้ายกับว่า......

"เมชอบบ้านหลังนี้ไหม? " เสียงของอนาวินเรียกให้เมธาวีตื่นจากภวังค์

"ชอบค่ะ" เมธาวีตอบพร้อมกับฉีกรอยยิ้มกว้างให้อนาวิน โดยลืมเริ่มขุ่นเคืองก่อนหน้านี้สนิท

"วินตั้งใจว่าจะให้บ้านหลังนี้เป็นเรือนหอของเรา...." น้ำเสียงนุ่มนวลกับสายตาที่จริงจังของอนาวิน ทำให้รอยยิ้มของเมธาวีค่อยๆ เจื่อนไป ก่อนเบือนหน้าหลบ

"เมอยากเดินดูบ้าน วินพาทัวร์หน่อยซิ"

เมื่ออนาวินเห็นว่าแฟนสาวยังไม่อยากคุยในเวลานี้และอยากจะดูบ้านมากกว่า เขาจึงพาเดินชมรอบๆ บ้าน ก่อนจะจบลงตรงที่ให้แฟนสาวนั่งรอเขาทำอาหาร

"วินย้ายมาทำงานที่โรงพยาบาลของคุณลุงชัย ตลอดสองปีที่ผ่านมาวินรู้สึกว่าดูแลเมได้ไม่ดีเท่าที่ควร วินเลยย้ายมาเชียงใหม่เพื่อที่จะได้มีเวลาดูแลเมมากขึ้น"

"ทำไมวินไม่บอกเมก่อนคะว่าจะย้ายมา" เมธาวีถามขึ้น ในใจเต็มไปด้วยความอึดอัดในสิ่งที่อนาวินทำให้เธอ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอหวังให้เป็นแบบนี้มาตลอด แต่ไม่รู้ทำไมความรู้สึกของเธอในตอนนี้กลับไม่ดีใจสักนิด....

"วินตั้งใจจะเซอร์ไพรส์เมน่ะ เมไม่ชอบเหรอครับที่วินย้ายมา"

เมธาวีไม่พูดอะไร ทำให้อนาวินที่กำลังจัดโต๊ะอยู่นั้นต้องวางมือ ก่อนขยับเข้ามาหาแฟนสาวด้วยความเข้าใจว่าอีกฝ่ายโกรธที่เขาไม่ยอมปรึกษาเธอก่อน ทว่าเธอกลับลุกหนีออกจากห้องครัว

"วินขอโทษที่ทำอะไรโดยไม่ปรึกษาเมก่อน ต่อไปนี้วินสัญญาว่าถ้ามีอะไรจะบอกเมก่อนทุกเรื่องเลย" หมอหนุ่มรีบสาวเท้าตามแล้วดึงร่างบางมาโอบกอดเพื่อปรับความเข้าใจ "เมหายโกรธวินนะ นะ นะ"

เสียงออดอ้อนที่นานๆ จะได้ยินทำให้เธอไม่อาจจะทนใจแข็งต่อได้ จึงพยักหน้ารับคำขอโทษจากชายหนุ่ม ยิ่งเห็นว่าเขาดีมากเท่าไหร่ยิ่งรู้สึกผิดตามมากขึ้นเท่านั้น ในเมื่อเธอก็มีเรื่องี่ไม่ได้บอกเขาเช่นกัน

อนาวินมองใบหน้าของคนที่เพิ่งหายโกรธ แล้วค่อยๆ ยื่นมือแตะบนแก้มของเธอ ก่อนจะเลื่อนใบหน้าคมเข้าใกล้ใบหน้าหวานที่แก้มกำลังแดงระเรื่อ และเตรียมที่จะแนบริมฝีปากของตนกับริมฝีปากสีชมพูไว้ด้วยกัน

"หมอวิน หมอ หมอ หมอวินอยู่ไหม" เสียงคนเรียกดังขึ้นบริเวณหน้าบ้าน ทำให้เมธาวีเบือนใบหน้าหนีใบหน้าของชายหนุ่ม อนาวินจึงระบายลมหายใจและยอมคลายวงแขนให้เธออย่างเสียดาย

"เมรอวินแปปนึงนะ เดี๋ยววินมา"

เมื่ออนาวินเปิดประตูมาก็ต้องหงุดหงิดมากกว่าเดิม เพราะเจ้าของเสียงที่เป็นคนขัดจังหวะเขาเป็นคนเดียวกับคนที่บอกจะจับเขามาเป็นสามีในตอนเช้า "มีอะไร"

"แม่ฉันฝากกล้วยบวชชีมาให้คุณ" เธอว่าพร้อมกับส่งถุงกล้วยบวชชีมาให้

อนาวินรับของฝากมาไว้ในมืออย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะมองกล้วยบวชชีเจ้าปัญหาที่ทำให้เขาต้องมาเจอผู้หญิงตนนี้ ทั้งที่เขาตั้งใจว่าจะไม่ไปยุ่งกับบ้านของเธออีก "งั้นก็ฝากขอบคุณแม่ของคุณด้วยแล้วกัน"

"ค่ะ"

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อน"

ปัง!

ไร้มารยาทที่สุด! คนบ้า! เธอไม่ได้ทำอะไรให้สักหน่อย ทำไมต้องปิดประตูใส่หน้ากันแบบนี้ด้วยรมิดาบ่นในใจ และช่วงที่หมุนตัวจะเดินกลับบ้าน เธอก็นึกได้ว่าปฏิกิริยาต่อต้านของเขาน่าจะเป็นผลจากความปากพล่อยในตอนเช้า เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจจะเคลียร์กับหมอหนุ่ม ก่อนความเข้าใจผิดจะทำให้เธอกับเขามองหน้ากันไม่ติด

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เจ้าของบ้านหนุ่มที่เดินไปยังไม่ทันถึงสามก้าวก็ต้องหมุนตัวกลับมากระชากประตูแล้วเตรียมโวยวายใส่หญิงสาวที่ทำตัวน่ารำคาญ "นี่เธอ..."

"หากสิ่งที่ฉันพูดเมื่อตอนเช้ามันทำให้คุณเกลียดขี้หน้าฉันมากก็ขอโทษด้วยแล้วกัน ฉันแค่พูดเล่นไม่ได้คิดอย่างนั้นจริงๆ ยังไงซะ เราก็เป็นเพื่อนบ้านกัน ฉันไม่อยากให้เราต้องมาผิดใจกันเพราะเรื่องไร้สาระหรอกนะ" รมิดาแทรกคำหมอหนุ่มทันใดและแสดงเจตนาหนักแน่นว่าไม่อยากจะรบกวนอะไร แค่อยากจะขอโทษที่ทำให้เขาต้องหงุดหงิด

"ถ้าคุณคิดแบบนั้นก็ดี ผมจะได้ไม่ต้องระแวงว่าจะมีผู้หญิงโรคจิตคิดจะจับผมเป็นสามีตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า" อนาวินสวนกลับทันที แต่เมื่อเห็นสายตาไหววูบของรมิดา ทำให้เขารู้สึกผิดไม่น้อยที่ต่อว่าเธอแรงไป หญิงสาวแค่ต้องการจะอธิบายให้ฟังเท่านั้น

ขณะที่ทั้งสองคนยังคงจ้องกันอย่างไม่หลบสายตา เมธาวีที่รู้สึกว่าอนาวินหายไปนานจึงเดินมาตาม แต่ต้องตกใจเมื่อพบน้องในกลุ่มเพื่อนสนิทของปริญญา

"น้ำตาล! "

"พี่เม..."