All Hail the Idol! สาวน้อยไอดอล กระฉ่อนโลก

 
 
 
   “ จะถึงวันพ่อแห่งชาติแล้ว ห้องเรายังไม่มีใครอาสาพาคุณพ่อมาเลยนะ จะเอายังไง"
   
  “ มีใครจะอาสามั้ย ครูจะได้ส่งรายชื่อ ”
 
  “ ขมิ้นอยากเป็นครับ คุณครู ”
 
  เมื่อเด็กชายคนยกมือหนึ่งตะโกนจากหลังห้องไปและทุกคนได้ยิน เสียงหัวเราะหลังห้องก็ดังขึ้น แต่ไม่นานนักเสียงเหล่านั้นก็ต้องแผ่วเบาไป เพราะเสียงเก้าอี้ครูดไปตามพื้น ทุกคนในห้องต่างหันจ้องมองไปที่เด็กสาวที่ลุกพรวดขึ้นมาจากเก้าอี้ กำมือแน่นพร้อมกับใบหน้าที่เดือดดาล เธอลุกขึ้นและเดินออกจากห้องอย่างไม่เกรงใจครูบาอาจารย์ ทุกคนในห้องทำหน้าเหมือนว่าเห็นผี ต่างอ้ำอึ้งหันมามองหน้ากัน 
 
  คงจะมีเพียงแค่ใบหน้าของเด็กสาวคนนั้นที่อาบไปด้วยนำ้ตา เธอพยายามแสยะยิ้มเพื่อกลบเกลื่อนสีหน้า เธอเดินด้วยความรวดเร็ว มุ่งตรงไปยังห้องน้ำ 
 
  ที่ห้องนำ้ เธอมองให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในห้องน้ำ ก่อนจะปล่อยโฮยกใหญ่ คราบนำ้ตาเก่ายังไม่ทันจะสลาย เหล่าสายนำ้ตาใหม่ก็ไหลมาเพิ่ม จนตาของเธอแดงก่ำคล้ายจะอักเสบ  เธอก็เริ่มปาดหน้า เช็ดคราบนำ้ตา ขณะเดียวกันมือขวาที่ไม่ได้ปาดน้ำตาใช้หมุนก็อกนำ้ แล้วจึงรองนำ้ที่ไหลมาล้างหน้า แววตาของเธอยังคงเหมือนยามหลั่งนำ้ตา มันดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความเศร้าเคล้าไปด้วยอารมณ์โกรธ
 
“ขมิ้น”
“เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย”
เพื่อนชายมีนามว่าเอิร์ธตามมาคุยกับเธอด้วยความเป็นห่วง
 
ฝั่งขมิ้นหันขวับมามองที่เพื่อนชายคนนั้น ขณะที่เธอหมุนปิดก็อกนำ้ประปา ขมิ้นจ้องมองไปที่เขาด้วยตาแดงก่ำ หยดนำ้ตาเธอหยุดไหลคู่ขนานไปกับนำ้ที่หยุดไหลจากก็อกน้ำ เสียงรบกวนรอบข้างได้หายไป เหมือนเปิดให้เธอและเขาคุยกัน
 
“ฉันไม่เป็นไรหรอก”
ขมิ้นพูดกล่าวตอบด้วยนำ้เสียงเย็นยะเยือก
 
"ฉันคิดว่าไผ่ไม่ควรพูดแบบนั้น แต่ถึงยังไง ไผ่เขาก็อยากขอโทษนะ”
 
“ขอโทษด้วยนะขมิ้น ฉันไม่ควรเอาเรื่องพ่อเธอมาล้อเล่นเลย ฉันผิดไปแล้ว ทีหลังฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว ”
 
เพื่อนชายคนนั้นรุดเข้ามากุมมือของขมิ้นเอาไว้ ส่งสายตาวิงวอนหวังให้เธอยกโทษให้ 
 
 " ยกโทษให้ฉันเถอะนะ "
เธอนิ่งไปพักใหญ่ จนฝ่ายนั้นเข้าใจไปเองว่าเธอให้อภัยเขาแล้ว 
แต่ในใจลึก ๆ มันขัดแย้งกับสิ่งที่เธอแสดงออกมาอย่างสิ้นเชิง 
 
" โอเคนะ ขมิ้น เธอยกโทษให้ไผ่แล้ว เรื่องนี้เราจะถือว่าไม่เคยเกิดขึ้นแล้วกัน "
 
กลับไปที่ห้อง ทุกคนต่างทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“กูบอกแล้วว่าขมิ้นต้องยกโทษให้อยู่แล้วล่ะ ขมิ้นน่ะใจดีจะตายไป”
“ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้แหละ โกรธง่าย หายเร็ว”
เธอได้ยินทุกคำที่พวกผู้ชายเหล่านั้นเอ่ย 
 
   - - หลังโรงเรียนเลิก - -
  ระหว่างที่ขมิ้นเดินออกจากห้อง มุ่งหน้าไปยังประตูโรงเรียน นักเรียนหญิงกลุ่มนึงก็ปรี่เข้ามาหาเธอ 
    “ไงขมิ้น วันนี้เดินกลับบ้านคนเดียวเหรอ”
 
    “เห็นคนอื่นเดินมากับฉันมั้ยละ”
    “ตลกจังเลย เพิ่งรู้ว่าเธอก็มีอารมณ์ขัน”
   
   “แล้วทำไมวันนี้กลับบ้านคนเดียวละ เห็นปกติเดินกลับกับแฟนไม่ใช่หรอ”
 
   “แฟนหรอ หมายถึงเอิร์ธหรือเปล่า”
    “นายนั้นไม่ใช่แฟนฉันสักหน่อย”
 
    “อ้าวเหรอเห็นว่าพวกเธอสองคนสนิทสนมกันดีนี่นา แหม่คิดว่ามีอะไรกันซะอีก”
    “แย่จัง พวกฉันอุตส่าห์จิ้น”
    “แล้วทำไมวันนี้เธอถึงวีนแตกกลางห้องอะ”
    “ไปทะเลาะกับใครมาหรอ”
    “คงไม่ใช่ทะเลาะกับเอิร์ธชนะ”
    “ไม่ใช่”
    “แล้วตอนที่เธอลุกหนีจากห้อง เห็นเอิร์ธกับไผ่เขาตามเธอไป”
    “พวกเธอมีอะไรกันเหรอ”
    “โธ่ ขมิ้นฉันจะบอกอะไรอย่างนึงให้นะ      คิดว่ามีเธอคนเดียวหรือไงที่ถูกบูลลี่ อย่างฝ้ายนะถูกล้อว่า อ้วน เตี้ย ดำเธอยังอดทนมาได้เลย”
 
    "ใช่ ๆ"
    “อย่าทำตัวอ่อนแออย่างนี้สิ คิดว่าตัวเองเป็นนางเอกละครหรือไง โดนล้อก็วิ่งหนีร้องไห้นำ้ตาเป็นเผาเต่า โลกนี้มันไม่ได้สวยงามหรอกนะ วันนึงเธอก็ต้องเจอกับโลกที่โหดร้าย ถ้าทำตัวแบบนี้จะทนได้เหรอ”
 
    “แล้วถ้าเธอเป็นฉัน เธอจะทำยังไง”
 
     “ก็ปล่อยผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นสิ หัดอดทนอดกลั้นบ้างนะ ขมิ้น”
 
    
     “อดทน อดทน ให้ตายสิ ให้ตายสิ ทุกวันนี่ชีวิตฉันมันเหลืออดจะตายอยู่แล้ว ยัยพวกนั้นยังมาบอกให้อดทนเหรอ ฉันต้องทนถูกกระทำไปตลอดใช่มั้ยวะ เป็นเพราะฉันอดทนไม่พอเหรอ หรือทำตัวดีไม่พอหรือไง”