LEGENDS: THE BEGINNING

 CHAPTER I-คนธรรมดา-
 
กรุงเทพฯ:
 
ช้าวอันแสนวุ่นวายปกติเหมือนทุกๆครั้ง
 
ผมกำลังนอนอย่างหลับตายอยู่นั้น
 
มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น และ ดังขั้น, กระแทกประตูด้วยความเต็มแรง
 
"ตื่นเดี๋ยวนี้!! นี้มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ห้ะ?! จะนอนไปถึงไหน!!!"
 
เสียงตะโกนที่ดังไม่ต่างจากลำโพงอันใหญ่ปลุกผมสะดุ้งจนตื่น
 
"อ้าา!!!"
 
"จะสายไหม? รร.น่ะ? ไปอาบน้ำ!!!"
 
เธอพูดขณะที่ยืนมือจับลูกบิดประตูอย่างแน่นด้วยสีหน้าที่โมโห. เธอคนนี้มีอำนาจเกือบจะมากที่สุดในบ้านแล้ว เพราะเธอคือท่านแม่นั้นเอง.
 
"รู้แล้วๆ" ผมพูดพร้อมกับค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปห้องน้ำในสภาพที่ง่วงนอนไม่ตื่นดีพอ ตัวเดินหลังก้มตาปิดมือแกว่งไปแกว่งมาจับลูกบิดประตูเปิดเข้าห้องน้ำแล้วปิด ค่อยๆถอดเสื้อผ้ามือบิดเปิดฟักบัวแล้วเอาจ่อหลัง. ตัวผมยืนหลับอยู่ตรงนั้นขณะกำลังแฉ่น้ำ. 
 
-ปิ๊ดๆๆ ปิ๊ดๆๆ ปิ๊ดๆๆ!!!!-
 
เสียงนาฬิกาที่ข้อมือผมเตือนว่ามันหกครึ่งแล้ว. ผมรีบเช็ดตัวสวมเสื้อผ้าคว้ากระเป๋ามือถือวิ่งลงข้างล่างเพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียน.
 
"สายไหมเนี่ย!!" เสียงตะขอกจะแม่ของผม.
 
"รู้แล้วๆ" ผมตอบกลับ. พร้อมใส่รองเท้าเปิดประตูขึ้นรถ. มือวางกระเป๋าแล้วพิงเบาะที่นั่ง ทางขวาผมคือจานข้าวที่วางไว้ ใส่หูฟังเปิดมือถือเลือกเพลงจากนั้นก็นอนต่อ. ผ่านไปสักระยะ ผมตื่นขึ้นมาเพื่อดูระยะทาง แล้วหยิบจานข้าวมาวางบนตักแล้วกิน. เมื่อถึงโรงเรียนผมก็ลงจากรถลาแม่แล้วเดินเข้าโรงเรียน. 
 
โรงเรียนนี้คือนานาชาติซึ่งก็จะมีความเป็นอินเตอร์อยู่ทั้งเรื่องภาษา, วิชา, เพื่อน, สถานที่ที่ตกแต่งสไตล์อังกฤษๆ รวมไปถึงกีฬาที่นำเข้ามา. โรงเรียนนี้ใหญ่พอตัว ถึงแม้ว่าตัวตึกจะมีอยู่แค่4ชั้นก็เถอะ แต่พื้นที่ของรร.นั้นก็ใหญ่พอที่จะแบ่งออกไปเป็นโซนๆ
 
--โรงอาหาร--
 
ผมเดินเข้าไปในโรงอาหารโต๊ะประจำเพื่อไปหาเพื่อนผม. ในโต๊ะมีผู้ชายอยู่2คนผู้หญิงอีก3. ผู้ชายคนแรกคือ"เจมส์" เป็นเพื่อนสนิทผมที่ไปด้วยกันได้ทุกเรื่อง เรียกได้ว่าเพื่อนตายเลยก็ว่าได้ ส่วนอีกคนคือ "เบ็น" เป็นคนที่ฉลาดกว่าผมและเจมส์แหละคอยช่วยเหลือเวลาที่พวกผมตันจริงๆ ง่ายๆก็สมองอัจฉรยะนั้นแหละน่ะ ส่วนผู้หญิง3คนนี้คือ "เจน" ผู้หญิงที่ห้าวมากพอๆกับผู้ชายเลย เพราะฉะนั้นอย่าไปวอนตีนให้เจ๋แกโกรธซะล่ะ ไม่งั้นศพไม่สวยแน่ "มิ้น" ตรงข้ามกับเจนเลยคืออ่อนโยนมากๆและใจดีสุดๆ และคนสุดท้าย "กีกี้" สาวสายติสและเทคโนโลยี แวกแนว แต่มักจะกัดกับเบ็นตลอดด้วยความที่ต่างคนต่างคิดไม่ตรงกันตลอด.
 
"อ้าว เห้ย ไอ้เบร้คตายยากจริงๆเลยน่ะมึงอ่ะ" เจมส์ทักผมด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริงพร้อมกับโบกมือทักทายทั้งแขนของเขา.
 
"ทำไมว่ะ?"ผมตอบด้วยความสงสัย
 
"ก็ตะพวกกูพูดถึงมึงอยู่เลย" เบ็นตอบกับด้วยใบหน้าที่นิ่งๆของเขา แต่มีรอยยิ้มกับสายตาที่เป็นมิตร.
 
"เบร้ค~~ หวัดดีจ้าา" มิ้นทักทายผมด้วยความมุ้งมิ้งของเธอตามปกติ
 
"ไง", "ไฮ เจนและกีกี้ทักผมขณะยื่นข้างๆมิ้น
 
"อ่า...ไงทุกคน" ผมตอบในเสียงที่ธรรมดาเพราะด้วยความที่ยังง่วงนอนอยู่ด้วย
 
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงง~~~~~
 
"อ้า! ถึงเวลาเข้าเรียนแล้วสิ" เจมส์กล่าว
 
"งั้นไว้ค่อยเจอกันน่ะทุกคน" ผมกล่าวก่อนพวกเราทุกคนจะแยกย้ายไปตามวิชาตนเอง
 
"อื้อ! ไว้เจอกันจ้า!" มิ้นตอบกลับ
 
--พักเที่ยง--
 
โรงอาหารคือสิ่งที่วุ้นวายที่สุดในโรงเรียนเพราะเสียงที่ดังตีกันและคนที่เยอะตามจำนวน ผมต่อคิวสั่งอาหารอยู่ร้าน3ซึ่งเป็นร้านข้าวมันไก่ ผมต่อไปได้สักพักแล้วจู่ๆก็มีคนเดินมาแซงหน้าผม ผมรู้สึกหงุดหงิดจึงพูดขึ้นมาว่า
 
"เห้! มึงแซงทำไมเนี่ย กลับไปต่อหลังสิว่ะ!" หลังจากที่ผมพูดจบชายข้างหน้าก็หันกลับมามองผม ตอนนั้นผมถึงกับสะดุ้งเพราะชายที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็น "สตีฟ" เด็กที่ไม่มีใครอยากยุ่งด้วยเพราะด้วยฐานะที่เหนือกว่า, พละกำลัง, ความสูง และ พักพวกที่มีเยอะ. 
 
"มึงว่าไรน่ะ" สตีฟถามผมกับด้วยน้ำเสียงที่ข่มขู่
 
"คือ..กูจะบอกว่ามึงควรจะไปต่อรอคิวเหมือนคนอื่นน่ะ.." ผมตอบกลับไปด้วยเหตุผล
 
"ต่อหลังงั้นหรอ?" สตีฟถามผมขณะจ้องผม
 
"สตีฟ..ฟังน่ะ..คือ..กูไม่อยากมีเรื่อง..ฉะนั้-" ขณะที่ผมกำลังพูดเอาตัวรอดอยู่นั้นสตีฟก็กระชากเสื้อปมแล้วดึงผมขึ้น
 
"กูให้มึงพูดใหม่" สตีฟขู่ผม
 
"ส-สตีฟ..คุนกันก่อนน่ะ" ผมพยายามกล่อมเขา
 
บรรยากาศในโรงอาหารเปลี่ยนไป ทุกคนจากที่คุยกันเสียงดังก็เงีบบแล้วมองผม กลายเป็นผมที่จุดความสนใจ.
 
"เห้ย! ปล่อยเพื่อนกูน่ะเว้ย สตีฟ!" เสียงตะโกนนั้นดังมาจากข้างหลังผม ผมหันไปมองแล้วก็เห็น เจมส์ ที่กำลังยื่นชี้หน้าสตีฟอย่างกล้าหาญเหมือนจะถ้าต่อยยังไงอย่างงั้น
 
"อยากได้มันใช่แหมะ? ได้! เอาไป!" สตีฟเควี้ยงผมใส่เจมส์
 
"เหว้อ!!!!" ตัวผมลอยตรงไปหาเจมส์
 
"อุปฟ์!" เจมส์รับผมไว้ได้
 
จากนั้นสตีฟก็หยิบจานข้าวแล้วเดินออกไป ผมได้แต่นั่งมองสตีฟด้วยความแค้นและสมเพศตัวเองที่ทำไรมันไม่ได้ หงุดหงิด! บรรยากาศเริ่มกลับมาเป็นปกติ ทุกคนกลับไปทำธุระตัวเอง 
 
"มึงโอเคไหมเพื่อน?" เจมส์ถาม
 
"อืม..กูโอเค..ช่างแม่งเหอะ" ผมตอบด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด
 
พักเที่ยงนั้นผมได้แต่คิดหงุดหงิดกับตัวเองว่าทำไมถึงไม่มีกำลังมากกว่านี้ ทำไมเราถึงสั่งสอนมันไม่ได้เลย ต้องมาเป็นคนโดนกระทำแบบนี้มันหน้าหงุดหงิดจริงๆ!ผมรู้สึกเหมือนคนดวงซวยที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ แต่ตวามซวยเหล่านั้นมันยังไม่หมดน่ะสิ 
 
เมื่อตอนเย็นแม่ผมบอกว่าติดธุระไม่สามารถมารับได้ ส่วนพ่อก็อยู่ต่างประเทศ ผมจึงต้องกลับเอง แต่เงินก็ดันมาหมดสะก่อนจะได้เงินเดือนจากแม่อีกที่ก็คงเดือนหน้า ผมเลยต้องเดินกลับบ้านซึ่งมันก็ใช้เวลาอยู่พอสมคสรถึงจะไม่ไกลจนเกินเหตุแต่ก็เดินยาวและนานอยู่ 
 
ระหว่างทางกลับผมเจอแมวดำตัวนึงตรงตรอก มันดูเจ็บๆผมด้วยความสงสารจึงเดินเข้าไปรูบหัวมัน ระหว่างรูบอยู่ก็มีเงาจากข้างหลังพอผมหันไปก็เจอชาย3คนดักทางออกผม ผมเลยวิ่งเข้าไปในตรอกและผมก็รู้ได้ว่าต้องเกิดเรื่องแน่ๆผมเตรียมใจแล้วหันกลับไป ชายสามคนนั้นโดนเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ จากนั้นก็หยุดอยู่ตรงหน้าผม
 
"ไงไอ้หนู" ชายคนกลางที่ดูเหมือนจะเป็นหัวโจกพูดกับผมด้วยสีหน้าที่เล่เหลี่ยมและยิ้ม
 
"ค-คุณ..ต-ต้องการ..อะไร.." ผมตอบไปด้วยเสียงที่ต่ำและติดขัดเพราะความกลัว
 
"หึๆ" เขาขำและแบรมืออกมาแล้วรอผม
 
"เงิน..หรอ?..แต่..แต่ผมไม่มีน่ะ" ผมตอบกลับ
 
"เห้อ..."เขาถอนหายใจ จากนั้นก็เดินตรงเจ้ามาที่ผม
 
"อ-อะไร.."ผมถาม
 
ฟุ้บ!! เสียงเหวี่ยงหมัดดังลั่นเข้าหน้าผมเต็มๆ
 
"โอ้ย!! ผมผมไม่มีจริงๆ" 
 
ฟุ้บ!! เสียงเหวี่ยงหมัดคราวนี้เข้าที่ท้องผมเต็มๆ ผมลงไปนอนกับเพื่อนพร้อมจับท้องและหน้าของผมที่ช้ำๆ
 
ตุ้บ!! ตุ้บๆ!! ตุ้บๆๆๆ!! ผมโดนกระทืบ ซ้ำแล้วซ้ำอีก เต้ะแล้วเต้ะอีก ก่อนที่ชายคนนั้นจะหยุดแล้วเดินออกจากซอยไป สภาพผมในตอนนั้นคือช้ำทั้งตัว ผมมองนาฬิกาตัวเองก็เห็นว่าค่ำแล้วแล้วรู้ว่าจะต้องโดนแม่ด่าแน่ๆ ผมนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นได้แต่โมโหตัวเอง และรู้สึกอยากฆ่าตัวเองทิ้งที่อ่อนแอได้ขนาดนี้ 
 
ผมนั่งทำใจอยู่พักนึงก่อนจะเดินเข้าไปร้ายขายยาเพื่อไปซื้อพลาสเตอร์ติดใบหน้าและแผลรอบตัว พนักงานมองผมและส่ายหน้า ผมเดินออกจากร้านหิ้วกระเป๋ากลับบ้านสภาพดูไม่ได้
 
เมื่อผมกลับถึงบ้านมันก็เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ แม่ผมเปิดไปรออยู่นั่งรอพร้อมที่จะคุย เป็นสัญญาณที่ยอกผมว่าคืนนี้ผมโดนด่าหยับแน่ 
 
"นั่งลง" แม่ผมพูดด้วยเสียงที่เย็นชา ผมวางกระเป๋าแล้วเดินเข้าไปนั่ง
 
"ไปทำไรมา?" แม่ผมถาม
 
"เดินกลับบ้านครับ.." ผมตอบกลับแต่ไม่ได้มองที่หน้าของแม่ เพราะผมรู้ว่ามันเป็นยังไง แม่จะมองผมด้วยสายตาที่ดุ และ เย็นชา นิ่ง และ ตรึงเครียด
 
"ไปโดนอะไรมา?" แม่ผมถามต่อ
 
"เอ่อ..คือ.." ผมลังเลที่จะตอบและเงียบอยู่พักนึง
 
แม่ลุกขึ้นแล้วทุบโต๊ะ
 
ตึ้ง!! "แม่ถามว่าไปโดนอะไรมา!!!" แม่ขึ้นเสียงและตะโกนใส่ อารมณ์ของแม่นั้นโกรธมากๆ มันยิ่งทำให้ผมไม่อยากที่จะตอบ
 
"คือ.."ผมลังเลอยู่พักนึง ก่อนจะใช้กำลังที่มีพูดออกไป
 
"ผม..โดนซ้อม..มาครับ.." ผมพูดไปจนได้
 
แม่ผมมองด้วยสีหน้าที่โกรธเป็นไฟ แต่แล้วแม่ก็ลุกขึ้นแล้วพูดว่า..
 
"ไปนอน พรุ่งนี้ไม่ต้องไปเรียน หยุดพักให้หายเจ็บแล้วค่อยไป" ผมตกใจกับสิ่งที่แม่พูดมากเพราะปกติแล้วแม่จะต้อง บ่น ด่า ว่า ผมเหมือนทุกครั้งแต่ครั้งนี้ไม่. 
 
"จะดีหรอแม-"
 
"บอกให้ไปนอน!!" แม่หันมาสวนผมขณะที่ผมพูดนั้นทำให้ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากฟังคำสั่งแล้วขึ้นไปนอน
 
ผมปิดประตูห้องแล้วนั่งบนเตียง ผมมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วคิดทบทวนกับตัวเอง
 
"เห้อ..เกลียดชีวิตตัวเองจัง" ทันใด้นั้นเองอยู่ๆ ก็มีแสงผ่านตาผม มันเหทือนกัยดาวหางที่ขออฐิทานได้ ผมกำลังจะขออยู่แต่อยู่ๆมันก็เปลี่ยนทิศทางและพุ่งเข้ามาทางผม ผมยืนมองอยู่สักพักด้วยความแปลกใจก่อนที่จะรู้สึกตัวแล้ววิ่งห่างออกจากหน้าต่าง แต่มันก็สายเกินไป
 
ตู้ม!!!!!! มันโดนเข้าตัวผมเต็มๆ ห้องของผมระเบิดกระจายจากแรงกระแทกของแสงทีาพุ่งชนผมเต็มๆ แม่ของผมวิ่งขึ้นมาดูแล้วก็ตกใจมาก พร้อมกับเรียกชื่อผมอย่างต่อเนื่อง แต่ผมไม่มีแรงพอที่จะตอบ สภาพของผมนอนคว่ำอยู่กับพื้นหน้าติดพื้นตาของผมเบลอมากผมมองอะไรไม่ค่อยเห็น ส่วนหูของผมก็ได้ยินอะไรเลย ได้ยินแต่เสียงเหมือนสัญญาณที่ดังค้างหลังจากที่คุณโดนระเบิด ผมไม่รู้เลยว่าแม่ผมพูดอะไร ผมรู้สึกไม่มีแรงแล้วก็หลับตาไป........