Wall my love เกมหัวใจนายประธาน

10.0

เขียนโดย oneknowns

วันที่ 22 ตุลาคม พ.ศ. 2562 เวลา 04.54 น.

2 ตอน

0 วิจารณ์

3,236 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2562 06.33 น. โดย เจ้าของนิยาย

2) WML002 กล่องข้าวน้อยสื่อรัก

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

YORCH PART

เมื่อวานนั่นมันอะไรกัน ยัยผู้หญิงที่คิดจะมาหาผลประโยชน์จากผม กลับมาอยู่ตรงข้ามห้องเนี่ยนะ ทำให้วันนี้ผมต้องรีบเป็นพิเศษเลย ขืนออกไปในเวลาปกติ มีหวังเปิดประตูห้องไปโบ๊ะบ๊ะแน่นอน

แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เนี๊ยบเรียบเป็นระเบียบ ช่วงนี้ทำงานหนักเป็นบ้า เพราะยัยเอลิซ่ารองของผมน่ะสิ มัวแต่ทัวร์รอบโลกกับที่รักอยู่ได้ เป็นรองประธานนักเรียนซะอย่างนะยัยนั่น แถมช่วงนี้ก็มีผู้หญิงไม่ซ้ำหน้ามาที่ห้องทำงาน รบกวนเวลาเป็นบ้า จะหาคู่ก็ไปจับกับคนอื่นเองเซ่ สถาบันไม่ใช่มีผมคนเดียวสักหน่อย

กริ๊ก แอด~

โอเค ผมโผล่หน้าออกมาจากช่องประตูที่ตัวเองเป็นคนแง้มไว้เล็กน้อย เช็คเรียบร้อย ยัยนั่นยังไม่ออกมาสินะ หึ เวลานี้ไม่มีใครทั้งนั้นแหละ มีแค่ผมคนเดียวเท่านั้น ผมยิ้มกรุ้มกริ่มคนเดียวและเดินลงลิฟต์ไป

ตึ๊ง

ลิฟต์ลงมาจอดอยู่ที่ชั้นแรก ประตูลิฟต์ถูกเปิดออก โถงตรงกลางมีไฟถูกเปิดไว้สลัวๆ เพราะเวลานี้ยังไม่มีใครตื่น คุณป้าผู้ดูแลก็เช่นกัน ระหว่างนั้นเองผมเหลือบไปเห็นไฟที่เล็ดลอดออกมาจากทางห้องครัวที่หรูหราทำจากไม้มะฮอกกานีประจำหอ ใครกันนะ เวลาแบบนี้ ปกติคนที่ใช้ห้องนี้ก็มีแค่คุณป้าผู้ดูแลกับผู้ช่วยนี่นา ไม่มีคุณหนูหน้าไหนมาใช้ด้วยซ้ำ

รู้ตัวอีกที ความอยากรู้ของผมก็พาตัวผมมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องแล้ว ร่างบางๆที่กำลังหั่นวัตถุดิบไปพลาง ฮัมเพลงไปพลาง ทำให้หัวใจผมเต้นตุ้มๆต่อมๆแปลกๆ เธอเป็นใครกันนะ ตอนนี้ผมไม่เห็นใบหน้าของเธอ เพราะเธอกำลังหันหลังอยู่ ภาพตรงหน้าของผมเห็นเพียงแค่ ผมสีน้ำตาลที่ถูกถักรวมเป็นเปียเดี่ยว ดูสุภาพเรียบร้อย รู้ตัวอีกที ผมก็อดที่จะจ้องเธอไม่ได้ซะแล้ว เธอเป็นใครกันนะ ร่างสูงของผม กอดอกพึงอยู่กับกำแพงสีขาวของห้องครัวเงียบๆ

ร่างเล็กตรงหน้าที่อยู่ในเสื้อลูกไม้สีขาวที่สวมคลุมทับเสื้อยืดลายทางสลับดำขาวของเธอหมุนตัวหันหลังมาอย่างรวดเร็ว

บ้าชิบ!! หลบไม่ทันแล้วเฟ้ย ผมรีบเด้งตัวขึ้นมายืนด้วยท่าทีเคร่งขรึมที่ผมมักทำเป็นประจำไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน แต่ก่อนหน้านี้ผมยืนกอดอกพิงกำแพง หัวพักไว้กับต้นเสาหินอ่อนที่งอกออกมาจากกำแพง และที่สำคัญผมกำลังยิ้ม...

แล้วเราจะยิ้มทำไมวะเนี่ย!!!

"ประธาน.." นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนมองค้อนมายังผม ในมือก็ถือกล่องโฟมที่เต็มไปด้วยข้าวหอมมะลิร้อนๆอัดแน่นอยู่ ยัยนี่มันหน้าคุ้นๆแฮะ สายตาผมสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

"เธอคือ ยัยเด็กใหม่" อา.. ผมนึกออกแล้ว ผู้หญิงที่เรายอมตื่นตั้งแต่ตีห้าเพราะไม่อยากเจอ และการตื่นตีห้าของผม ก็ดันพาผมมาเจอเธอ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน เธอเบือนสายตาหนีผม ตอนนี้ทั่วห้องครัวเงียบเชียบ เรายืนอยู่คนละมุมห้อง ผมยืนอยู่ทางหน้าประตูห้องครัว เธอยืนอยู่ที่เตาทำอาหาร ระหว่างเรามีแท่นสำหรับวางของขนาดใหญ่ขั้นเอาไว้

เธอหันมามองผมอีกครั้ง "กล่องข้าวของฉันล่ะ" เธอหมายถึงกล่องข้าวสีชมพูนั่นสินะ ผมเปิดกระเป๋าเป้สะพายหลังผ้าฟอร์ดสีน้ำเงินเข้มกรมท่าของตัวเอง เพราะเหมือนเมื่อวานผมจะหยิบมันใส่กระเป๋ามาด้วย ผมหยิบมันแล้วถือขึ้นมา เธอเดินดุ่มๆเข้ามาหาผม ผมผงะไปข้างหลังเล็กน้อยที่เธอเดินมาประจันหน้าเกินความคาดหมาย ผมกัดฟันเล็กน้อยเพราะความกล้าของเธอ ปกติไม่มีใครกล้าเข้ามาหาผมขนาดนี้

"เอามานี่" เธอแย่งมันไปจากมือผมอย่างรวดเร็ว และเดินไปยังอ่างล้างจาน ก่อนที่จะเปิดฝากล่องข้าวของเธอออก เธออึ้งเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าผมจะล้างมันให้สินะ หึ

เธอใช้นิ้วเช็ดๆถูๆที่กล่องข้าว และสายตาลูกหมานั่นจับจ้องมาที่ผมอีกครั้ง "บ้านนายไม่มีน้ำยาล้างจานรึไง"

"น้ำยาล้างจาน? มันคืออะไร"

"นี่ไง" เธอหยิบขวดพลาสติกสีเหลืองที่มีรูปมะนาวมาชูตรงหน้าผม อ๋อ สิ่งนี้นี่เอง สารลดแรงตึงผิว ผลิตภัณฑ์ที่มาจากบริษัทของบ้านไอซัน รุ่นน้องชั้นปีCopper ที่เป็นหนึ่งในสภานักเรียน ลูกน้องของผมเอง

เธอหันกลับไปทำอะไรบางอย่างกับกระทะ ปกติอาหารเช้าผมจะไปทานที่ภัตตาคารประจำโรงเรียนนี้ ที่มีเชฟฝีมือดีจากทั่วโลกถูกคัดสรรมา แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นการปรุงอาหารใกล้ๆ ไม่ใช่จากเชฟฝีมือดี แต่เป็นจากเธอคนธรรมดาที่ไม่มีอะไรพิเศษ วัตถุดิบธรรมดาๆ แปลกตรงที่มันทำให้ผมละสายตาไปจากมันไม่ได้ พอได้เห็นเธอที่ตั้งใจขนาดนี้ แต่เมื่อวานผมกลับเทข้าวกล่องนั่นทิ้ง จู่ๆในใจผมก็รู้สึกแปล๊บๆ ผมรู้สึกผิด

"ขอโทษ.." ถ้อยคำที่ไม่ได้ผ่านการประมวลผลจากสมอง แต่มันวิ่งผ่านหัวใจผมออกมาเป็นเสียง เธอที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม จู่ๆก็นิ่งไป

"ฮิฮิ รู้จักขอโทษก็เป็นสินะ ยกโทษให้ค่ะ^_^" เธอหันมายิ้มให้กับผม หึ ยัยนี่น่าสนใจ

"เธอทำนั่นได้ยังไง" ผมถามเธอที่กำลังตั้งใจทำไข่ม้วนอยู่ และไส้กรอกทอดที่เป็นรูปปลาหมึกย่อส่วน

"เพราะคุณแม่ท่านเลิกกับคุณพ่อไปตั้งแต่ฉันยังเด็ก คุณพ่อก็เป็นขี้เหล้าไม่เอาไหน ฉันเลยต้องทำทุกอย่างเองตั้งแต่เด็กน่ะ" สายตาผมอ่อนลงหลังจากที่ฟังเรื่องของเธอด้วยความสงสาร แต่เธอกลับไม่แสดงสีหน้าเศร้าหมองเลยสักนิด แถมตอนเหล้าก็ยังยิ้มไปด้วยอีกเนี่ยนะ

"เอ้านี้ ให้นายนะ" ร่างบางยื่นกล่องข้าวสีชมพูนั่นมาให้ผม เดจาวูชัดๆ ยัยนี่ไม่กลัวว่าผมจะเทมันทิ้งอีกครั้งหรอ ตอนนี้ถังขยะมันอยู่ปลายเท้าผมเลยนะ

"แล้วส่วนของเธอหล่ะ"

"ก็นี่ไง" เธอหยิบกล่องโฟมแน่นๆที่ผมเห็นครั้งแรกขึ้นมา ไม่ไหวเลย ยัยบ้านี่ ผมเอื้อมไปยังชั้นเก็บของติดผนังที่สูงเหนือหัวเธอเล็กน้อย เพื่อจะหยิบกล่องอาหารที่เก็บอยู่ในนี้ออกมาให้เธอ เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลรวบเปีย เธอตกใจ ผงะถอยหลังไปติดกับแท่นหินอ่อนที่มือข้างซ้ายของผมยันไว้อยู่ ส่วนขาขวาที่ก้าวเกินมา ก็ล็อคทางทำให้เธอขยับไปไหนไม่ได้ ผมไม่ชอบแกล้งผู้หญิงซะด้วยสิ มันน่ารำคาญ

แต่กลับยัยหมาตัวนี้ อยากแกล้งชะมัด

พลังด้านมืดครอบงำผมจนค่อยๆ ขยับหน้าลงมาใกล้เธอเรื่อยๆ

ผลัก!!

"จะ..จะไปอาบน้ำก่อน ฝากเฝ้ามันต้มหน่อยละกัน" เธอผลักผมออกก่อนที่จะรีบวิ่งออกไป พลังลบมันบ้าจริงๆ เมื่อกี้ผมทำบ้าอะไร แล้วทำไมคนอย่าผมต้องมายืนเฝ้ามันต้มให้ยัยนี่ด้วย

เวลาผ่านไปประมาณห้านาที เธอรีบวิ่งแจ้นกลับมาหอบแฮ่กๆต่อหน้าผม

"เหมือนหมาจริงๆนั่นแหละ" นั่นคือคำพูดของผมที่พูดและมองเธอ ชุดของเธอมันไม่ใช่เครื่องแบบของโรงเรียนเลยสักชิ้น ขัดหูขัดตาเป็นบ้า เธอยืนจ้องผมอีกแล้ว มีอะไรติดหน้ารึไง จ้องอยู่นั่นแหละ

"เธอต้องการอะไรจากฉันในตอนนั้น" ผมถามถึงเหตุผลที่เธอมาหาผมที่ห้องทำงานเมื่อวาน เธอที่กำลังเก็บหม้อมันต้ม และหั่นมันป๊อกๆ แล้วยัดใส่กล่องข้าวของตัวเองที่ผมจัดใหม่ไว้ให้

"ตอนแรกก็นึกจะไปขอให้นายเป็นคู่ให้ ตามที่นายว่ามานั่นแหละ แต่ช่างมันเถอะ เดี๋ยววันนี้ไปพยายามตามหาคนอื่นเอาก็ได้" คำพูดที่พูดออกมาปาวๆ ว่าจะไปหาคนอื่นและไม่ต้องการผมคนนี้ มันทำให้หงุดหงิดขึ้นมา จนผมเอื้อมมือไปหยิบเข็มกลัดของเธอออกมาและแสกนลายนิ้วมือของผมลงไปที่ข้างหลังเข็มกลัด

"นายทำอะไร นายประธาน"

"ไม่ต้องไปหาใครแล้ว ตอนนี้เธอก็เป็นคู่ของฉันแล้ว" ผมยื่นเข็มกลัดคืนให้เธอ สายตาผมจับจ้องไปที่ร่างบางที่หยิบรับมากลัดอย่างดีอกดีใจ

"ขอบคุณนะคะประธาน อย่างนี้ฉันก็ไม่ต้องไปอยู่จุดตกต่ำอะไรนั่นแล้วใช่มั้ย ฉันจะขอตอบแทนโดยการทำข้าวกล่องให้ทุกวันเลยนะคะ" เธอดีอกดีใจก่อนที่จะเดินผ่านหน้าผมออกไปจากห้องครัว ความรู้สึกติดค้างแปลกๆ มันคือะไรกันนะ

"แขไข" เสียงของผมหยุดเธอเอาไว้ เธอหันกลับมามองผมด้วยสายตาที่แปลกใจ และเลิ่กลั่ก "อะ..ไร"

"เรียกฉันว่ายอร์ช" ผมรู้แล้ว สิ่งที่มันยังตะหงิดๆติดใจผมอยู่ เพราะเธอเอาแต่เรียกผมว่าประธานนั่นแหละ

"ยะ..ยอร์ช?"

"อืม"

ผมตอบห้วนๆ และเดินออกมาจากตรงนั้น พอออกมาจากหอได้สักพัก หน้าตึงๆที่ผมดึงไว้มันก็ขาดดังเปรี๊ยะ ความรุ่มร้อนที่มันปะทุทะลุออกมาจากใจผมตอนนี้ ผมจับหน้าอกของตัวเอง ว่าแล้วมันแปลกจริงๆ ผมต้องโรงพยาบาล หัวใจผมมันเต้นไม่เป็นจังหวะ มือผมรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดอย่างรวดเร็ว "สมชายหรอ มารับ ผมจะไปโรงพยาบาล"

ตอน 1

สารบัญ