Wall my love เกมหัวใจนายประธาน

10.0

เขียนโดย oneknowns

วันที่ 22 ตุลาคม พ.ศ. 2562 เวลา 04.54 น.

2 ตอน

0 วิจารณ์

3,197 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2562 06.33 น. โดย เจ้าของนิยาย

1) WML001 เขาว่ายิ่งเกลียดยิ่งเจอ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ฉันหอบหิ้วตัวเองมายังสถาบัน Justice อันสุดแสนจะเลื่องชื่อลือชา ตึกเป็นสิบๆตึกที่ตั้งสูงตระหง่านซะอย่างกับคอนโดมีเนียม หรือไม่ก็สำนักงานทำการอะไรซักอย่าง ในที่สุด ช่วงเวลานี้ก็มาถึง ทั้งๆที่เมื่อก่อนทำได้แค่เดินผ่านไปผ่านมาและมองเข้าไปเพียงเท่านั้น ตอนนี้เป็นเวลา 7.48 น. เพราะเป็นโรงเรียนคุณหนูสินะ ถึงไม่ต้องเข้าแถว สิทธิพิเศษดี๊ดีเชียวนะยะ

เดินบ่นไปพลาง ก็เดินดุ่มๆเข้ามาในโรงเรียน จะว่าไปนี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ได้เข้ามาเหยียบในสถาบันสุดหรูหราขนาดนี้ บริเวณทางเข้าโรงเรียนก็เป็นถนนปูนสีขาวลาดยาว ต้นไม้พุ่มน้อยใหญ่ถูกตัดแต่งเป็นลวดลายเทวดาน้อยเป่าแตรเป็นสิบๆตัวตลอดทางเดิน เอิ่ม... ไม่สิ ต้องบอกว่า เป็นถนนสัญจรขับรถรับส่งพวกคุณหนูทั้งหลายมากกว่า เพราะตลอดทางเข้า มีฉันที่เดินอยู่คนเดียวนี่หว่า!!

ฉันชายตามองรถหรูหราที่ขับผ่านไปมาด้วยสายอิจฉา... ใช่ค่ะ อ่านไม่ผิดหรอก อิจฉานี่แหละ ตอนนี้ในมือมีก้อนหินอยู่อันเบ้อเร่อพร้อมบวกสุดๆไปเล๊ย แต่ทำไม่ได้ เพราะนอกจากจะยาจกไม่พอ เป็นเด็กกำพร้าอีกต่างหาก ขืนทำลงไป มีหวังนอนตารางไปชั่วชีวิตแหงๆ ตอนนี้ฉันใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวที่คุณพ่อเหลือไว้ให้ กับเสื้อคลุมและกระโปรงสีดำที่ไปสอยมากจากเว็ปปล่อยของเถื่อนราคาถูก หึๆ นับวันฉันยิ่งใช้ชีวิตเข้าข่ายอันตรายสุดๆไปเลยล่ะ ฉันกระตุกแว่นหนาเตอะของตัวเองพลางแหงนตาจ้องมองอะไรบางอย่าง

อืมมมม~ จะว่าไป แปลกชะมัด

ทำไมโรงเรียนนี้ต้องมีนาฬิกาดิจิตัลฉายอยู่ทั่วทุกที่ในโรงเรียนเลยนะ นับถอยหลัง 72 ชั่วโมงด้วยแฮะ มีอะไรจะเกิดขึ้นรึป่าวนะ สงสัยเป็นเวลานับถอยหลังปล่อยขายขนมปังสุดมีเดียมแรร์ของที่นี่ละม้างงง ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าเราหาห้องพักครูให้เจอแล้วใช้ชีวิตม.5ให้สนุกสุดเหวี่ยงเป็นพอหล่ะ!!!

...........

ตึกๆๆๆๆ

ฉันวิ่งเข้ามายังตึกที่ดูใหญ่ที่สุด เพราะตอนนี้รู้สึกอยากเข้าห้องน้ำสุดๆ มันจะบะลั่กๆๆๆ แวร๊กกกก แม่จ๋า ช่วยหนูด้วย พอมาถึงห้องน้ำอะไรๆมันก็ดีขึ้น ลอยละล่องงงง~ ห้องน้ำที่นี่หรูกว่าห้องเช่าเก่าฉันอีกแหละ ล้างมือเสร็จก็ไปห้องพักครู จากนั้นแนะนำตัวกับเพื่อนใหม่ๆ

"นี่เธอ~ สนใจมาอยู่ชมรมซุบซิบกิ๊บเก๋ของฉันมั้ย คุณนักเรียนใหม่" ฉันหันไปมองตามเสียงที่ดังขึ้นทางด้านหลัง เห็นเจ้าหล่อนที่เป็นเจ้าของเสียง ยืนยิ้มพลางกอดอกมองฉัน

"เธอรู้จักฉันหรอ"

"ใครๆก็รู้ทั้งนั้นแหละ ก็นักเรียนใหม่ที่จู่ๆก็ย้ายเข้ามากลางเทอม ใครๆก็ให้ความสนใจทั้งนั้น นี่ๆ ว่าแต่เธอเป็นลูกสาวบริษัทไหนหรอ" เจ้าของร่างเพรียว ผมบ๊อบสั้นสีน้ำตาลแดง เธอจับมือฉันและตั้งคำถาม สายตาเธอเป็นประกายอยากรู้คำตอบ แต่ถ้าฉันตอบไปว่า เป็นเด็กกำพร้าค่าาาา เธอคงผิดหวังและเตลิดไปแหงๆ "ฉันไม่ได้เป็นลูกสาวบริษัทไหนทั้งนั้นแหละค่ะ" ฉันตอบพลางยกมือขึ้นมาไขว้กันเป็นตัว X

"ว๊าย เธอเป็นลูกหลานนักการฑูต หรือนักธุรกิจร้อยล้านเลยหรอ!! " เธอถามอย่างตื่นเต้นและเอาหน้าเข้ามาใกล้อีก คุณหนูคนนี้สวยน่ารักเจิดจ้าสุดๆไปเลย

"คือว่าคุณพ่อของฉันท่านเสียไปแล้ว อีกอย่างก็ไม่ได้เป็นคุณหนูที่ไหนด้วย ต้องขอโทษทีนะ" ว๊าก ตอนนี้ฉันตอบไปพลางหลับตาปี๋ เธอจะทำหน้ายังไงกันนะ ฉันค่อยๆเปิดตาเพื่อจะมองเธอคนที่อยู่ตรงหน้า จู่ๆก็นิ่งเงียบไป สงสัยรังเกียจกันแน่เลย

เอ๊ะ? ไม่แฮะ

เธอคนนั้นตาลุกวาวเป็นประกายและจ้องมองมายังฉันคนนี้ สายตาของเราทั้งคู่จ้องมองกัน ฉันอึ้งนิดๆแฮะ ที่เธอไม่หนีเตลิดไป จะว่าไปพอมองดีๆ สีผมเธอสวยมากๆ ฉันเองก็อยากลองย้อมดูเหมือนกัน แต่ถ้าเส้นใยโปรตีนบนศีรษะของฉัน โดนสารเคมีล่ะก็ มันต้องอันตรายมากแน่ๆ หม่าม๊าเคยสอนฉันไว้ตอนแปดขวบหล่ะ

"ยาจกคนแรกของโรงเรียน กรี๊ดดดด!!" เธอดีใจกระโดดโลดเต้นเหมือนเด็กเจอของเล่นใหม่ แต่เดี๋ยวนะ ยาจกคนแรกของโรงเรียนเลยหรอ เหมือนตัวเองมาสร้างประวัติศาสตร์อะไรสักอย่างให้กับสถาบันนี้เลย -_- "

"ฉันชื่อแคทตี้นะ เป็นลูกสาวของเจ้าของ สนพ.แมวผีแหละ" แคทตี้แนะนำตัวพร้อมกับจิ้มแก้มแลบลิ้นส่งมาให้ฉัน เดี๋ยวนะ... สำนักพิมพ์แมวผี นี่มันสำนักพิมพ์นิตยสารซุบซิบดาราชื่อดังเลยนี่ เธอเป็นคนดังขนาดนี้เลยหรอ "ในโรงเรียนนี้ฉันก็ถือว่าเป็นคนระดับธรรมดาล่ะนะ แล้วเธอล่ะชื่ออะไรหรอ" เธอเหมือนอ่านใจฉันได้เลยแฮะ ยัยคุณหนูแมวผีนี่

"แขไข ฝากตัวด้วยนะ"

"ชื่อเธอนี่เชยชะมัด ฮ่าๆๆๆ" จ่ะ แม่คุณ ฉันก็อยากได้ชื่อที่มันล้ำสมัยกว่านี้เหมือนกันแหละหน่า ถ้าเลือกได้ ToT

"เธอจะมาอยู่ชมรมฉันนะ!!"

"อื้ม"

"เยสสส สำเร็จ ฉันจะพาเธอไปส่งที่ห้องพักครูน้าาา~" พูดจบเธอก็ควงแขนฉันแล้วลากไปยังทางเดิน นักเรียนคนอื่นๆก็ดูคุณหนูกันหมดเลย เครื่องแบบที่นี่ก็สวยนะ แต่แพงสุดๆ ฉันไม่มีเงินซื้อจึงต้องใส่เสื้อกะโปโลนี่แหละ ฮรึก กัดฟันรัวๆค่ะ

กรึก ปั่ง!!!

"อาจารย์คะ หนูพานักเรียนใหม่มาส่งค่ะ!!" แคทตี้ดันตัวฉันให้อาจารย์หนุ่มที่ใส่สูตรสีเทา เนคไทสีแดงไวน์ อาจารย์หมุนเก้าอี้และหยิบเข็มกลัดอะไรบางอย่างยื่นให้ฉัน "นี่ของเธอ ติดซะ จะได้รู้ว่าเป็นนักเรียนของ Justice ไม่ใช่แม่บ้านรับจ้าง" อาจารย์มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า และแสยะยิ้มใส่ กวนโอ๊ยชะมัดเลยค่ะ ฉันหยิบรับมากลัดไว้ตรงอก แปลกแฮะ ที่เข็มกลัดก็ยังมีนาฬิกาดิจิตัลนับถอยหลังอีก ขนมปังสูตรมีเดียมแรร์ที่จะปล่อยขายในอีก 70 ชม. ต่อจากนี้ มันสุดยอดขนาดนั้นเลยรึไงนะ

"ผมเปียหางเดียวของเธอนี่ เป็นระเบียบเข้ากับเธอดีนะ" อาจารย์พูดก่อนจะหันเก้าอี้กลับไปยังโต๊ะของตัวเอง ฉันจับผมของตัวเองเปียที่ถักมาเมื่อเช้า มันสวยขนาดนั้นเลยหรอ

"ขอรับคำชมนะคะ ฮิฮิ" ฉันตอบและยิ้มส่งให้กับอาจารย์กวนโอ๊ยนั่น

"หึ น่าสนใจดีนะ"

"อะไรนะคะ"

"ห้องเรียนของเธอคือ S11 นี่คือแผนผังโรงเรียน มีอะไรก็ถามฉันได้" ฉันรับกระดาษแผนผังมาจากอาจารย์ ก่อนที่จะเดินออกมาหาแคทตี้ที่รออยู่หน้าห้อง

"นี่แคทตี้ S11 คือห้องไหนหรอ"

" S ของสามัญชนก็คือ ม.5 ไงหล่ะ ย่อมาจาก Silver สถาบันนี้แบ่งเป็นระดับธาตุ Copper Silver Gold ที่นี่มีห้องเรียนตั้ง 14 ห้องเลยนะเธอ" อย่างนี้นี่เอง Copper คือม.4 Silver ม.5 Gold ม.6 สินะ งั้นฉันก็อยู่ห้องเกือบบ๊วยเลยน่ะสิ คุณพ่อบนสวรรค์คงนอนร้องไห้อยู่แน่ๆ ฉันเปิดกระดาษแผนผังโรงเรียนที่อาจารย์ให้มา ละเอียดใช้ได้เลยนะเนี่ย ตึกเยอะไปหมด หอพักก็อยู่ทางด้านหลังนี้เลยหรอ มีตั้ง 5 หอ คนพวกนี้นอนหอกันด้วยหรอเนี่ย

"นี่เธอได้แผนผังจากซิดด้วยหรอ!!?"

"อาจารย์หรอ ใช่น่ะสิ"

"ปกติซิดไม่ให้ใครเลยนะ หมอนั่นเป็นคนทำแผ่นนี้ด้วยตัวเองเลยแหละ"

"เอ๊ะ สำคัญขนาดนั้นเลยหรอ ไว้เดี๋ยวฉันหาโอกาสเอาไปคืนดีกว่า"

"เอาหน่าไหนๆก็ได้มาแล้ว ใช้ไปเถอะ คิคิ" แคทตี้ยิ้มและตบบ่าฉันก่อนจะพามาส่งถึงห้องเรียน "เอาหล่ะ ฉันไปก่อนนะ เย็นนี้เจอกันนะยาจก!! ชั้นอยู่ S4 ถ้าเสร็จก่อน ก็มาหาฉันเลยนะ" ฉันจะดีใจมากถ้าเธอไม่เรียกฉันว่ายาจกนะหล่อน

"อื้ม" แคทตี้ดึงฉันเข้าไปกอด หน้าฉันถไลไปอยู่ตรงหน้าอกของเธอ ง๊าา หายใจไม่ออก ฉันพยายามดันตัวเองออกมา

เอ๊ะ!? ทำไมเข็มกลัดของแคทตี้เป็นหัวใจสองดวงล่ะนั่น ของฉันเป็นดวงเดียวอยู่เลย สงสัยเป็นความนิยมในสถาบันรึป่าวนะ งั้นช่างมันเถอะ ฉันไม่ได้อยากโดดเด่นอะไรอยู่แล้วด้วย

"เธอเองก็รีบๆเข้าล่ะยาจก"

ดิ๊ง ดิง ดิ๊ง ดิ่ง ~~

แคทตี้ทิ้งท้ายไว้ก่อนที่จะวิ่งหายไป ฉันเดินเข้ามาในห้อง ทุกๆคนหันมามองฉัน ได้โอกาสฉันก็แอบดูเข็มกลัดของคนอื่น ทุกคนมีหัวใจกันสองดวงกันหมดเลย หรือฉันต้องรีบๆสร้างความนิยมซะแล้วหล่ะสิ(?)

16.00 น. (เหลือ 63:14:02)

"อุ๊ยตาย นี่หล่อน ยังหาคู่ไม่ได้อีกหรอย๊ะ" อะไรของยัยพวกนี้กัน ฉันกำลังจะเก็บกระเป๋าแล้วไปหาแคทตี้ แต่จู่ๆก็โดนพวกคุณหนูปากแดงแจ๋ หัวสามสีไฟจราจร มายืนห้อมล้อมโต๊ะอยู่ซะแล้ว "คู่ที่พวกเธอหมายถึงคืออะไรหรอ"ฉันเอ่ยถาม

ทั้งสามคนหันมามองหน้ากัน ก่อนจะพากันหัวเราะคิ้กค้าก "ไม่บอกหรอกย่ะ ปล่อยให้งง เตรียมตัวโดนปาร์ตี้ได้เลยนะหล่อน ฮ่าๆๆๆๆ" พวกเธอเดินหน้ายิ้มแป้นออกจากโต๊ะของฉันไปแล้ว อะไรกันล่ะเนี่ย มีเรื่องให้หน้าสงสัยอีกแล้วนะ ฉันว่าฉันก็หาข้อมูลจากร้านอินเทอร์เน็ตมาพอสมควรก่อนจะมาเข้าเรียนแล้วนะ ฉันพลาดอะไรไปล่ะเนี่ย

ลืมบอกไปเลย ฉันไม่มีโทรศัพท์มือถือหรอกนะ เพราะฉันกับคุณพ่อต้องเก็บหอมรอมริบเพื่อนซ่อมสังกะสีห้องเช่าของพวกเรา ช่วยเหลือคุณปู่ผู้ดูแล เอาจริงๆตอนนี้ฉันก็ฐานะทางการเงินปานกลาง เงินที่จะเอาไปซ่อมสังกะสีห้องเช่าก็ไม่ต้องซ่อมแล้ว หรือฉันจะเอาไปซื้อมือถือสักเครื่องดีหล่ะ

ไม่ได้ๆ ตอนนี้เราตัวคนเดียวแล้ว ต้องใช้เงินให้ประหยัดที่สุด-- ว๊ายยยย!! ใครจับฉัน

"นี่เธอ" นายแว่นหัวหน้าห้องเองหรอเนี่ย นายทำฉันตกใจหมดเลย

"นายมีอะไรหรอ เอ่อ.. คุณดนัย" ฉันจำเขาได้เพราะเขาหน้าตาดูฉลาดที่สุดในห้องเลยนะเนี่ย เขาต้องภูมิใจแล้วแหละ ฮ่าๆ หน้าฉันตอนนี้คือแสยะยิ้มอยู่แปลกๆ จนนายแว่นเริ่มรู้สึกแปลกๆแล้วล่ะมั้ง แขไขคีปลุคหน่อยลู๊ก><

"ดีใจที่เธอจำผมได้นะ แต่เหมือนว่าเธอจะไม่ได้อ่านเรื่อง JGame กิจกรรมประจำเดือนที่เขียนอยู่หน้าเว็บเพจสถาบันสินะ"

"นายช่วยอธิบายให้ฉันสักหน่อยได้มั้ย เรื่องเกมนั่น.."

"สถาบันเรามีกิจกรรมที่ถูกจัดโดยคณะกรรมการปริศนา Justice Man วันและเวลาจะไม่ถูกบอกล่วงหน้าสำหรับเกมนี้ พวกเราต้องเอาตัวรอดในแต่ละเดือน โดยจับคู่กับเพศตรงข้าม ใครก็ได้ภายใน 72 ชม. คนที่ไม่มีคู่ ก็จะเป็นจุดต่ำสุดของโรงเรียน เป็นเหมือนสิ่งของที่นักเรียนในโรงเรียนนี้จะทำอะไรก็ได้ เป็นแบบนี้ไป 1 เดือนเลยนะ" สายตาของนายแว่นดูหวาดระแวง มือที่ประกบกันของเขาสั่นนิดๆ เหมือนเขากำลังกลัวอะไรบางอย่าง หรือว่าอดีตของหมอนี่..

"คนที่มีคู่แล้ว เข็มกลัดตรงนี้ หน้าจอจะเป็นหัวใจสองดวงคู่กันนะ คนส่วนใหญ่ในโรงเรียนมีคู่กันหมดแล้ว เธอก็พยายามเข้าหล่ะ หาคนที่ยังไม่มีคู่ให้เจอนะ" พูดจบหมอนั่นก็ลุกเดินหนีไป ตอนนี้เหลือเวลาอีกแค่ 60 ชม. แล้ว ทำยังไงดีหล่ะเนี่ย

.........

แฮ่กๆๆ-

ฉันวิ่งดูหน้าอกของผู้ชายทั่วตึก ปรากฏว่าทุกคนมีคู่กันหมดแล้ว หรือว่าฉันควรจะยอมโดนลงทัณฑ์นั่นดีหล่ะ ไม่เอานะ เพิ่งจะมาอยู่แท้ๆ จะต้องโดนอะไรแบบนั้นเลยหรอ ถ้าอยากจะใช้ชีวิตสงบๆ ฉันก็คงต้องเล่นตามเกมนี่สินะ ฉันนั่งงุดลงกับพื้น กอดเข่าตัวเอง พอนึกถึงท่าทางของนายแว่นหัวหน้าห้องแล้ว แสดงว่าเกมนี้จะต้องเลวร้ายมากแน่ๆ เริ่มเหนื่อยแล้วสิเรา ฉันก้มหน้าไปกับเข่าตัวเอง พักเหนื่อยหน่อยดีกว่า

"ไหงมาอยู่นี่หล่ะแขไข" อาา.. เสียงที่คุ้นเคยนี่มัน "....แคทตี้~~~~" ฉันเงยหน้าขึ้นมาและเลื้อยไปกอดเอวแคทตี้

"เธอเป็นอะไรไหนบอกฉันหน่อยสิ" แคทตี้ลูบหัวฉันปลอบ

"เรื่องเกมของที่นี่น่ะ ฉันพยายามหาใครก็ไม่เจอเลยล่ะ ทุกคนมีคู่หมดแล้ว ฮึก" ทั้งๆที่วันนี้ฉันว่าจะเครียดกับการเข้าหอไปจัดการข้าวของสัมภาระตัวเองแท้ๆ ยังต้องมาเล่นเกมบ้าๆอะไรอีกเนี่ย ฉันร้องไห้แงๆอย่างกับเด็ก จนน้ำมูกโป่ง

"เธอเพิ่งรู้เกี่ยวกับเกมงั้นหรอ ว่าแล้วเชียวยัยบ๊อง!!" แคทตี้โขกกระบาลฉัน ฉันเจ็บนะเธอ!!

"ฉันว่าฉันนึกอะไรออกนะ ข่าววงในของชมรมเรา ท็อปซีเครทมากๆเลยนะ"

"อะไรหรอ" ฉันส่งสายตาลูกหมาชิวาว่าให้กับเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลแดง

เธอนั่งยองๆลงตรงหน้าฉัน มองซ้ายมองขวาก่อนที่จะเริ่มกระซิบอะไรบางอย่าง "ประธานนักเรียนของสถาบันเราน่ะสิ เขามีสิทธิพิเศษคือไม่ต้องจับคู่ในเทศกาลนี้ และไม่โดนลงโทษด้วย แต่เขาสามารถจับคู่เพื่อช่วยนักเรียนคนอื่นได้"

"อย่างนี้ก็ไปขอให้เขาจับคู่สินะ!!" ฉันฮึกฮักเริ่มมีแรงสู้ ก่อนที่แคทตี้จะส่ายหน้าไปมาและพูดขัดขึ้น "ถ้ามันง่ายอย่างนั้นก็ดีสิ เคยมีคนไม่ขอ หมอนั่นไม่เคยช่วยคู่กับใครสักคนเลย เป็นผู้ชายที่เข้าหายากที่สุดในโรงเรียนเลยหล่ะ"

"แคทตี้ ฉันจะไป!!"

"ต้องอย่างนี้สิเธอ เอาเลย" ฉันลุกขึ้น ก่อนที่จะยื่นมือไปเพื่อให้แคทตี้จับ สายตาของเธออ่อนโยนมองมายังฉัน และจับมือฉันตอบ ฉันดึงเธอขึ้นมา จากนั้นเธอก็รวบหัวฉันเข้าไปกอดอีกแล้ว หายใจไม่ออก แอร่ก--

ห้องประธานนักเรียน (เหลือ 62:57:12)

รู้ตัวอีกทีฉันก็มาอยู่หน้าห้องประธานนักเรียนซะแล้ว เพราะได้รับการช่วยเหลือจากแคทตี้ ด้วยเส้นสายจากเธอ เราเลยได้กุญแจห้องคหกรรมมาอยู่ในมือ ฉันนึกวิธีอะไรไม่ออกเลย จึงไปทำข้าวกล้องไข่ม้วนกับไส้กรอกรูปปลาหมึก ตั้งใจทำสุดฝีมือเลย ประธานเป็นคนยังไงไม่รู้หรอก ถ้ามีของมาให้ หมอนั่นก็อาจจะใจอ่อนยอมเป็นคู่ด้วยก็ได้ ฮิฮิ

"แขไขทำข้าวกล่องน่ารักขนาดนี้ ประธานอาจจะยอมก็ได้นะ เอาหล่ะเธอ สู้ๆนะ" แขไขลุยค่ะ ถึงบรรยากาศรอบๆห้องจะดูมาคุ น่ากลัวแปลกๆ แต่ก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ก่อนอื่นต้องเคาะประตูก่อน-

ปั่ง!!--

"Fu*k u!! ฉันจะไม่มาเหยียบที่นี่อีกแล้ว!!" แม่ฝรั่งอกตู้มที่เครื่องแบบหลุดลุ่ยนี่เป็นใครกันนะ เธอเดินกระฟัดกระเฟียด อารมณ์เสียออกมาจากห้องประธาน ฉันที่ยืนอยู่เกือบเบี่ยงตัวหลบไม่ทันแหนะ -_-

"เข้ามา" เสียงทุ้มต่ำเรียกเชื้อเชิญห้วนๆ ฉันรีบโผล่หน้าเข้าไป เห็นร่างสูง (งานดีระดับอ้ปป้า) ที่ยืนพิงขอบหน้าต่าง เรือนผมของเขาที่มีสีนิลดำขลับรับกับนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลนิ่งสงบไม่สั่นไหว เขามองตรงมายังใบหน้าของฉันอย่างกับจะจับกิน รู้สึกเสียวสันหลังวูบวาบ หมอนี่ดูอารมณ์เสียสุดๆไปเลย สายตาเราสอดประสานกันอยู่สักครู่หนึ่งก่อนที่ฉันจะหลบสายตาหนีเอง จ้องไม่ไหวจริงๆน่ากลัวที่สุด ToT

"เธอมีอะไร" ร่างสูงโปร่งของประธานหันมาถามฉัน ฉันเลิ่กลั่ก รีบหยิบกล่องข้าวสีชมพูสุดรักสุดหวงของฉันขึ้นมา ตอนนี้ถือมันอยู่อุ่นๆกำลังดีเลยหล่ะ หวังว่ากล่องข้าวนี้จะนำโชคดีมาให้ฉันนะ ^_^

"ฉันตั้งใจทำข้าวกล่องมาให้ประธานเลยค่ะ คือว่า-" ฉันก้มหัว ในมือก็รีบยื่นข้าวกล่องส่งให้ประธานนักเรียน

"หึ หัวใจดวงเดียว เธอคงมาเพราะจุดประสงค์เดียวกับยัยเมื่อกี้ล่ะสิ" ประธานเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน ตอนนี้ฉันหายใจรดอกเขาอยู่ ได้กลิ่นน้ำหอมที่นุ่มนวลอ่อนๆโชยแตะจมูกมาเลย ประธานหยิบข้าวกล่องไปจากมือฉัน เข้าเปิดดูและจ้องมันสักพัก ฮืออ น้องไข่ม้วนของแม่เขินตายแล้วมั้ง>< สู้ๆนะคะ ไส้กรอกน้อยด้วยนะ สู้เค้าลูกๆของแม่

แพล่ะ!

อึก- นั่นเขากำลังทำอะไร เขาเทข้าวกล่องที่ฉันตั้งใจทำอย่างสุดฝีมือลงถังขยะ ต่อหน้าต่อตาฉัน "จะไม่เกินไปหน่อยหรอ ฉันตั้งใจทำมาเลยนะ นายเป็นใครกัน!!" ฉันไม่สนอะไรแล้วตอนนี้กำหมัดสุดๆ หมอนี่มันเลวร้ายชัดๆ ฉันน้ำตาคลอเบ้าไปพลาง ด่าทอหมอนั่นไปพลาง

"ฉันไม่อยากคู่กับคนที่แม้แต่เครื่องแบบก็ไม่มีใส่หรอกนะ" นี่มันจะทำร้ายจิตใจกันเกินไปแล้วนะ น้ำตาฉันไหลพรากเป็นทาง ฉันเกลียดหมอนี่ที่สุด ให้ตายเถอะ เกลียดที่สุด!!

"หมดธุระก็กลับไปได้แล้ว" ฉันรีบวิ่งหนีออกมาจากที่ตรงนั้นผู้ชายใจร้าย!!

...........

ฉันเดินตามแผนที่ของอาจารย์ซิดมาจนถึงหน้าหอ 1 เบ้าตาฉันแดงก่ำ เหมือนว่าฉันจะลืมอะไรบางอย่าง กล่องข้าวสุดรักของฉันนี่นา... เห้อ ชั่งก่อนเถอะ ฉันรีบเดินเข้ามาในหอ ภายในกว้างมาก แค่โซนด้านหน้าก็มีโคมระย้าแสนสวยห้อยอยู่ ถ้าเป็นฉันก่อนหน้านี้ก็คงมีอารมณ์มาเชยชมอยู่หรอก แต่ตอนนี้ไม่มีเลย หายไปหมด รู้สึกได้แค่ความเจ็บใจ และเสียใจ

"หนูแขไขรึป่าวจ๊ะ" คุณป้าคนหนึ่งเดินเข้ามาหาฉัน รู้สึกว่าจะเป็นคุณป้าผู้ดูแลหอสินะ "หนูย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ค่ะ นี่เอกสาร" คุณป้ารับไป ก่อนที่จะยื่นกุญแจมาให้ "ท่านผ.อ.ให้ดูแลหนูอย่างดี หนูน่ารักจังนะจ๊ะ อย่าร้องไห้จนตาบวมบ่อยๆหล่ะ" บวมขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ฉันขยี้ๆตาตัวเอง คุณป้ายิ้มส่งมาให้ฉัน คุณป้าอ่อนโยน ฉันรู้สึกเหมือนอยู่บ้านเลย ผ่อนคลายลงอีกนิดนึงแล้วหล่ะ "ข้าวของหนู อยู่ภายในห้องแล้วนะจ๊ะ หัวหน้าหอ พาหนูเด็กใหม่ไปที่ห้องทีนะจ๊ะ"

"ครับ"

คุณป้าหันไปวานผู้ชายที่เดินเช็ดผมของเขาอยู่ เข้าเพิ่งเดินผ่านมา เหมือนจะเป็นหัวหน้าหอ "แขไขค่ะ ฝากตัวด้วยค่ะ" ฉันฝากตัว ก่อนที่เขาจะเมินฉันและเดินนำไป อะไรกันวันนี้เจอแต่ผู้ชายมนุษยสัมพันธ์ไม่ดีเอาซะเลย หมอนี่เอาผ้าขนหนูคลุมหัวฉันเลยมองไม่เห็นหน้า เขาก็ไม่หันมามองฉันเลยด้วย เงียบๆเหมือนคนอารมณ์ไม่ดี -_-

"ที่นี่มีบ่อแช่น้ำร้อนชายและหญิง อยู่ข้างล่างนั่น" อ๊ะ เขาเริ่มพูดอะไรแล้ว ก็ไม่ได้เป็นใบ้สักหน่อยนี่นะ

"ค่ะ" ฉันรับฟังเขา หวังว่าเผื่อบางที จะได้หัวหน้าหอเป็นเพื่อนก็คงจะดีนะเนี่ย

"หอพักที่นี่ไม่แยกชายหญิง ห้องจะคละกัน ข้างห้องเธออาจจะมีผู้ชาย เพราะงั้นต้องระวัง"

"ตรงข้าม302 ห้องฉัน" อ่ะ จริงด้วย "ขอบคุณมากค่ะ ว่าแต่หัวหน้าชื่ออะไรคะ"

เขาดึงผ้าคนหนูออกจากหัวปรากฏเด่นชัดเห็นเรือนผมสีนิลดำ "ยอร์ช..." สายตาเราทั้งคู่สอดประสานกัน นี่ไม่ใช่ครั้งแรก แต่หมอนี่มัน ประธานนักเรียน!!!! กรี๊ดดดดดดด

ตัวละคร

สารบัญ

ตอน 2