น้ำตาเพลงพิณ

ภาคภูมิรีบขับรถไปที่โรงพยาบาล เขายังคงตกใจตอนที่มองพยาบาลประคองน้องสาวของเขาให้นั่งบนรถเข็นนั้น เขาเห็นเลือดติดอยู่ที่กระโปรงของเพลงพิณก่อนที่น้องสาวของเขาจะถูกเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

          เขาได้แต่นั่งมองหมอและพยาบาลที่เดินวุ่นวายไปมา กระเป๋าถือของเพลงพิณสั่นเมื่อมีสายโทรเข้า ภาคภูมิเปิดกระเป๋าใบเล็กและควานหาโทรศัพท์ในนั้นก่อนที่รูปใบเล็กจะหล่นออกมา เขาก้มลงไปหยิบแล้วพลิกดูก่อนจะอึ้งงัน ถ้าเขาไม่สมองกลับหรือโง่เกินไป เขาก็พอจะมองรูปออกว่ารูปในมือเป็นรูปอะไร

          รูปอัลตราซาวน์ใบเล็กที่มีเด็กตัวน้อยนอนขดอยู่ในรูปนั้น 'ของใคร' ภาคภูมิคิดและไม่เข้าใจว่ารูปแบบนี้จะมาอยู่ในกระเป๋าน้องสาวของเขาได้ยังไง ก่อนจะตาเบิกกว้างนั่งนิ้งอึ้งเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างเมื่อนึกย้อนไปถึงตอนที่น้องสาวเขากุมท้องด้วยใบหน้าที่ซีดเผือดแล้วร้องไห้ออกมา ไหนจะรอยเลือดที่ติดอยู่ที่กระโปรงนั่นอีก

          โทรศัพท์ของเพลงพิณที่เขากำอยู่ในมืออีกข้างยังคงสั่นรัว ภาคภูมิกดรับสายอีกผ่ายรัวเสียงถามออกมา "พิณ!! นี่ลินนะพิณเป็นยังไง ลินพึ่งจะรู้เมื่อกี้นี่เอง พ่อกับแม่กลับมาบ้านแม่ก็เอาแต่ร้องไห้ ลินเป็นห่วงพิณมากนะ พิณอยู่ไหนลินไปหาได้รึเปล่า"  ลินดาถามเพื่อนด้วยความร้อนใจ

          "....."

          "พิณเป็นอะไรทำไมไม่พูดล่ะ พิณโกรธลินเหรอลินไม่รู้เรื่องที่พี่พัชทำแบบนั้นเลยนะ ลินขอโทษในสิ่งที่พี่ชายลินทำกับพิณ ลินไม่รู้ว่าพี่ชายลินจะชั่วขนาดนั้นอยากจะตามไปบีบคอให้ตายจริงๆเลย!!!" ลินดายังคงพูดต่อ

          "นี่พี่ภาคนะ พิณไม่ว่างมารับสาย" ภาคภูมิพูดออกไปหลังจากพยายามเรียกสติกลับมา

          "...ลินไปหาพิณได้ไหมคะ..." ลินดาถาม

          "พิณพึ่งจะหลับน่ะพี่อยากให้พิณเขาได้พักมากๆ...พิณเขายังเสียใจอยู่พี่ว่าลินอย่าพึ่งมาเจอพิณเลย ปล่อยให้พิณเขาได้ทำใจให้ได้ก่อน ถ้าพิณพร้อมคงจะไปเจอลินเอง" ภาคภูมิอธิบายให้ลินดาฟัง

          "ก็ได้ค่ะพี่ภาค ลินฝากบอกพิณด้วยนะคะว่าลินเป็นห่วงพิณมาก เดี๋ยวพิณจะส่งข้อความหาบ่อยๆ" 

          "อืม..งั้นแค่นี้แหละพี่ยุ่งอยู่" ภาคภูมิพูดตัดบท

          "ค่ะ บายค่ะ" ลินดารับคำก่อนจะวางสายไป

          ภาคภูมิยังคงจ้องมองดูรูปใบเล็ก พร้อมกับคิดถึงความสัมพันธ์อันยุ่งเหยิงในครอบครัว เขาได้แต่ยกมือขึ้นมานวดขมับ โทรศัพท์ของเพลงพิณสั่นขึ้นมาอีกครั้ง ภาคภูมิมองไปยังชื่อบนหน้าจอ 'พชร' ไอ้เพื่อนเวรนี่!! จะโทรมาทำซากอะไรตอนนี้ ภาคภมิกดปฏิเสธสายอย่างไม่ต้องคิด เขากดปิดเครื่องก่อนเก็บรูปกับโทรศัพท์ของเพลงพิณไว้ในกระเป๋าถือใบเล็กเหมือนเดิม

          โทรศัพท์มือถือที่กระเป๋ากางเกงของเขาดังขึ้น ภาคภูมิกรอกตาถอนหายใจก่อนจะหยิบออกมากดรับสาย

          "ฮัลโหล!" ภาคภูมิรับสายกระแทกเสียงใส่ ปลายสายเงียบเสียงก่อนจะค่อยๆพูดออกมา

           "...ภาคกูอยู่โรงพยาบาลA แม่มึงฟื้นแล้วแต่ยังอ่อนเพลียอยู่หมอฉีดยาลดความดันให้นอนพักสักคืนก็กลับบ้านได้แล้ว ส่วนบุษกับลูกไม่เป็นอะไร......กู......"

           ปลายสายพูดแล้วก็เงียบไปภาคภูมินิ่งฟังสักพักก่อนจะถอนหายใจแล้วพูดออกมา

          "อืม....ขอบใจที่โทรมาบอก แต่มึงไม่ควรโทรหาพิณอีก พิณเป็นน้องกูบุษก็เป็นน้องกูเหมือนกัน ถ้ามึงสงสารน้องกูจริงมึงควรปล่อยมือจากพิณ ในเมื่อมึงเลือกแล้วมึงต้องดูแลบุษกับลูกให้ดีรักษาครอบครัวของมึงไว้ ส่วนพิณ...กูจะดูแลเค้าเอง ต่อจากนี้ไปก็ต่างคนต่างอยู่ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีก" หลังจากพูดออกมาภาคภูมิก็ได้แต่ถอนหายใจ

          "...กูขอโทษ..." เสียงพชรสั่นและแผ่วเบา

          "...กูไม่ยกโทษให้กับสิ่งที่มึงทำกับน้องๆกูหรอกนะ กูไม่ใช่คนดีขนาดนั้น แต่กูก็หวังว่าต่อจากนี้ไปมึงจะไม่ทำผิดซ้ำซากแบบเดิมอีก ถ้ามึงทำให้คนในครอบครัวกูต้องเสียใจอีกครั้งล่ะก็ กูตามฆ่ามึงแน่!!" ภาคภูมิไม่รอให้พชรได้พูดอะไรอีกเขาก็กดตัดสายไป ก่อนจะกดรับสายซ้อนที่เลขาของเขาโทรเข้ามา

          "ฮัลโหล อืม! นายเก็บของไว้ในห้องก่อน นายเอาเสื้อผ้ามาให้ฉันสักชุดที่โรงพยาบาลB อืม..แล้วนาราเอาของออกไปหรือยัง เอาเงินให้เธอไป...ดี ถ้าฉันกลับไปต้องไม่มีของๆเธอเหลือในห้องของฉันอีก" ภาคภูมิสั่งคชินก่อนจะวางสายไป ก่อนที่จะมีสายเข้ามาอีกครั้ง ภาคภูมิอยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งด้วยความโมโหเมื่อเห็นชื่อคนที่โทรเข้ามา 'ปรเมธ'

          "ห่าอะไรวะ!!!" ภาคภูมิกระแทกเสียงถามเมื่อกดรับสาย

          "$#@=₩$@#£฿=_£_₩×_÷£@#"

          "....."

          "$&^&$(@%฿#"

          "ไอ้ห่าเมธ!! มึงเมามึงก็ไปนอนไป!! มึงจะโทรมาหากูทำไม กูทำให้มึงสร่างได้เหรอ ไอ้ห่านี่!เมาเป็นหมาทั้งวันเมื่อไหร่มึงจะกลับมาเป็นผู้เป็นคนกับเขาบ้างวะ!! หัดทำตัวให้มันมีประโยชน์หน่อย!" ภาคภูมิด่าออกมาเป็นชุดจนได้รับสายตาเขียวปั๊ดจากพยาบาล เขาจึงรีบกดวางสายไปก่อนจะบ่นออกมาเบาๆ

          "เชี่ย!!! วันนี้เป็นวันนรกแตกอะไรวะ!" ภาคภูมิบ่นอุบอิบ หมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน ทำให้ภาคภูมิดีดตัวลุกขึ้นทันที

          "สวัสดีครับผม นพ.ราเชน หัสยะครับ คุณเป็นญาติของคุณเพลงพิณ รมวดี หรือเปล่าครับ" นายแพทย์หนุ่มถามภาคภูมิที่ลุกเดินเข้ามาหา

          "สวัสดีครับ ผมเป็นพี่ชายของเธอครับ น้องสาวผมเธอป่วยเป็นอะไรหรือครับแล้วตอนนี้อาการเธอเป็นยังไงบ้าง ปลอดภัยหรือยังครับ" ภาคภูมิรัวคำถามด้วยความร้อนใจ

           "อ่า...ใจเย็นครับ ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วก็ปลอดภัยทั้งแม่และลูกครับ เพียงแต่ว่าตอนนี้คนไข้ค่อนข้างที่จะเครียดทำให้ส่งผลต่อครรภ์มีส่วนทำให้เกิดภาวะแท้งคุกคามได้ครับ ตอนนี้คนไข้ควรได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิดคงต้องให้นอนโรงพยาบาลสักระยะก่อน เดี๋ยวญาติคนไข้ตามพยาบาลไปติดต่อเรื่องห้องพักกับทำเรื่องฝากครรภ์ด้วยเลยนะครับ" หมอหนุ่มบอกภาคภูมิที่หน้าซีดเผือดพยักหน้ารับแบบแกนๆก่อนจะขอตัวจากไป

          ภาคภูมิเดินตามพยาบาลไปอย่างงงๆ ทำเรื่องทุกอย่างแล้วก็ไปหาเพลงพิณที่ห้องพักฟื้นของโรงพยาบาล 

          เขาเปิดประตูเข้าไปมองน้องสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียงมองสายระโยงระยางที่อยู่ข้างเตียงนั้นแล้วก็ได้แต่นึกสงสาร วันนี้เธอเจอเรื่องราวหนักๆมาทั้งวันขนาดเขายังเสียใจและเหนื่อยล้า น้องสาวเขาเธอต้องเข้มแข็งขนาดไหนทั้งเสียใจเรื่องคนรักและครอบครัวแถมยังเกือบจะเสียลูกในท้องไปอีก เธอต้องแบกรับเรื่องราวต่างๆมากมาย โดยที่มันไม่ใช่ความผิดอะไรของเธอเลย

          ภาคภูมิส่งที่อยู่หมายเลขห้องไปให้คชินก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง

          เพลงพิณลืมตาขึ้นมามองหน้าพี่ชาก่อนที่น้ำตาจะไหลนออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

          "ไม่ร้องสิคนเก่งของพี่ เดี๋ยวหลานพี่ก็เกิดมาขี้แย กลายเป็นดาราเจ้าน้ำตาหรอก" ภาคภูมิลูบหัวและซับน้ำตาให้กลับเพลงพิณ

          "พี่ภาค พี่อย่าบอกใครนะว่าพิณท้อง...พ่อกับแม่ก็ด้วย ให้ท่านคิดว่าเป็นไม่เป็นอะไร แค่นี้พิณก็บาปมากแล้ว" เพลงพิณพูดออกมาพร้อมกับจ้องไปที่หน้าของพี่ชาย

          "อืมได้! พี่สัญญาพี่จะเก็บความลับไว้เป็นอย่างดี แต่ตอนนี้พิณไม่ควรคิดอะไรให้ปวดหัว มีหน้าที่แค่ให้ความร่วมมือกับหมอและรักษาร่างกายให้แข็งแรงก็พอ" ภาคภูมิยิ้มออกมาก่อนจะเริ่มทำตัวเป็นคุณลุงเห่อหลาน

          "เดี๋ยวพี่จะขุนหลานเอง ไม่ได้แล้วต้องโทรให้คชินหาซื้อของมาบำรุงครรภ์ ไหนจะต้องเตรียมของใช้จิปาถะอีกมากเลย เราจะอยู่คอนโดไม่ได้แล้วห้องคับแคบเกินไปไม่ดีต่อสุขภาพจิตของเด็กเล็ก ต้องหาบ้านบรรยากาศดีๆให้หลานิอยู่ ว่าแต่หลานพี่เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะกี่เดือนแล้วดูเพศได้หรือยัง ตอนนี้หิวไหมหรือว่ามีอาการแพ้ท้องหรือเปล่าเดี๋ยวเราจ้องกินให้เยอะๆ" ภาคภูมิยังคงพูดออกมาไม่หยุด

          เพลงพิณยิ้มออกมากับความเห่อของพี่ชาย 

          "ซื้อโจ๊กเข้ามาให้พิณก็พอแล้วพี่ภาคยังไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่หรือคะ"

          "ได้ยังไงกินแค่โจ๊กจะไปอิ่มอะไร พิณไม่ได้ตัวคนเดียวนะต้องกินของอร่อยๆเผื่อหลานด้วย หมอไม่ได้บอกว่าห้ามกินซะหน่อย!!" ภาคภูมิเถียงออกมาก่อนจะโทรหาคชิน

          เพลงพิณมองภาพนั้นพลางคิดในใจว่าเธอไม่ได้ตัวคนเดียวเธอยังมีพี่ชายที่คอยห่วงใย และเธอยังมีเจ้าตัวเล็กให้คอยดูแล

          "ไอ้บ้าเมธ!! มึงเลิกโทรมากวนกูซะที!! ไอ้เพื่อนเวร!!"

 *****