น้ำตาเพลงพิณ

          เพลงพิณกวาดตามองทุกคนก่อนจะไปหยุดที่พชร ซึ่งกำลังจ้องมองมาที่เธออย่างรู้สึกผิด พชรคุกเข่ากราบไปที่พ่อกับแม่ของเธอก่อนจะหันกลับไปกราบพ่อกับแม่ของตัวเองแล้วพูดขึ้นว่า "ผมอยากจะถอนหมั้นกับน้องพิณแล้วแต่งงานกับน้องบุษครับ" พชรพูดพร้อมกับมองไปที่ตาของพันนพ

 

          ความเงียบเข้าที่ปกคลุมห้องรับแขก พร้อมกับที่ทุกคนหันหน้ามามองเพลงพิณสลับกับบุษกร

 

          "พูดบ้าอะไร แกเป็นบ้าไปแล้วหรือไง" ภานุเปล่งเสียงถามลูกชายด้วยน้ำเสียงที่แปร่งเล็กน้อย

 

          "การแต่งงานไม่ใช่เล่นขายของที่แกจะอยากเปลี่ยนตัวใครก็ทำได้หรอกนะ" ภานุพูดขึ้นก่อนจะเหลือบมองสีหน้าของพันนพที่ทะมึนขึ้นหลังจากที่ฟังพชรพูดออกมา

 

          "ผมพาน้องไปจดทะเบียนฯมาแล้วครับ ผมอยากจะรับผิดชอบบุษกับลูก..." ยังไม่ทันที่พชรจะพูดจบภานุก็ลุกขึ้นถีบและเตะไปที่ลูกชายที่นั่งอยู่ที่พื้น

 

          "ไอ้ลูกชั่ว!! "

 

          "พี่นุ!! พอแล้วอย่าทำลูก" จินดาที่ตกใจจนหน้าซีดลุกขึ้นห้ามไปดึงแขนสามีไว้ให้ใจเย็นลง

 

          "พี่พัช! " บุษกรคลานเข้าไปดูพชรที่นอนกองอยู่ที่พื้น เธอประคองเขาให้ลุกขึ้นนั่งทั้งน้ำตา

 

          พันนพได้แต่นั่งนิ่งอยู่ที่โซฟาส่วนพรพัมภานั้นก็เป็นลมล้มพับไปจนน้อยต้องเอายาดมจ่อพร้อมทั้งบีบนวดไปด้วย

 

          เพลงพิณยืนมองเหตุการณ์วุ่นวายด้วยตาแดงก่ำ 'รับผิดชอบงั้นหรือ หึ!'เธอแค่นเสียงในใจขณะที่มองไปยังคนทั้งคู่

 

          จินดาดึงสามีให้นั่งลงข้างๆ แล้วหันไปมองที่พันนพ ซึ่งเอาแต่นั่งนิ่งอึ้งงันหลังจากฟังสิ่งที่พชรพูดออกมา ความเงียบที่น่าอึดอัดปกคลุมไปทั่วห้องรับแขก มีเพียงเสียงสะอื้นของบุษกรที่นั่งร้องไห้อยู่ที่พื้นข้างพชร 

 

          "แล้วจะทำอย่างไรดีล่ะคะ" จินดาพูดขึ้นหลังจากที่ทุกคนนั่งเงียบกันมานานขณะที่พรรัมภาฟื้นขึ้นมาแล้วเริ่มร้องไห้อีกคน

 

          "แล้วนี่หนูบุษ..เอ่อ..ท้องได้กี่เดือนแล้วล่ะลูก" ถึงจะกระอักกระอ่วนใจที่จะถามแต่จินดาก็พยายามหันไปถามบุษกรที่นั่งอยู่ข้างลูกชายของเธอ

 

          "2..ฮึก 2เดือนแล้..ว ค่ะ" บุษกรกลั้นสะอื้นแล้วพยายามตอบออกไป เธอไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่ เธอเหลือบมองดูสีหน้าของพี่สาวที่ยืนอยู่ด้วยความรู้สึกผิด

 

          "พิณ..ลูก ฮึก"พรรัมภายื่นมือออกไปจับมือที่เย็นเฉียบของเพลงพิณแล้วหลุดสะอื้นออกมา

 

          "แล้วงานแต่งของตาพัชกับหนูพิณเดือนหน้านี้จะทำยังไง แขกเหรื่อญาติผู้ใหญ่ก็ส่งการ์ดเชิญไปหมดแล้ว เราเลื่อนวันงานออกไปก่อนดีไหมคะคุณ" จินดาหันไปถามสามีที่นั่งเงียบอยู่ด้านข้าง

 

          "แล้วนี่ลูกยังแอบไปจดทะเบียนฯกับหนูบุษอีก โอ๊ย!" จินดาอยากจะเป็นลมพูดออกมายิ่งรู้สึกผิดต่อเพลงพิณในสิ่งที่ลูกชายของเธอกระทำ 

 

          "จัดงานเมือนเดิม เลื่อนงานไปเด็กในท้องก็โตขึ้นทุกวัน ให้คนไปแจ้งเปลี่ยนป้ายชื่อในงาน ส่วนการ์ด..ถ้ามีคนถามก็บอกว่าทางร้านพิมพ์การ์ดผิด" หลังจากนั่งเงียบมานานพันนพก็เอ่ยขึ้น ทำให้คนที่เหลือตกใจกับการตัดสินใจของเขาในครั้งนี้

 

          "พิมพ์การ์ดผิดหรือคะ...แล้วพ่อคิดว่าทุกคนจะมองพิณยังไง พิณไม่ได้คบพี่พัชแค่ปีสองปี คนอื่นก็รู้ว่าพิณหมั้นกับพี่พัชตั้งแต่เรียนจบ เราไม่ได้คบกันอย่างหลบซ่อน ไม่แปลกหรือคะพ่อที่หมั้นกับคนพี่แต่ถึงวันงานกลับแต่งกับคนน้อง... " หลังจากได้ยินสิ่งที่คนเป็นพ่อพูดออกมา ทำให้เธอถามออกไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน

 

          "....."

 

          "พี่พิณ บุษขอโทษ ฮือ บุษ...บุษจะไปเอาเด็กออก บุษขอโทษๆ ฮือ" บุษกรคลานเข้ามากราบแทบเท้าของเพลงพิณและละล่ำละลักพูดออกมา

 

          "ไม่บุษ!เรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะพี่ บุษอย่าทำร้ายลูกเลยพี่ขอ เด็กไม่รู้เรื่องอะไร!! พี่รักบุษกับลูกนะ" พชรที่เข้ามายื้อยุดกับบุษกรที่หมอบกราบอยู่แทบเท้าของเพลงพิณให้ลุกขึ้น

 

          "รักหรือ...แล้วพิณล่ะ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ที่พี่อยู่กับพิณมันคืออะไร!!" เพลงพิณพูดขณะมองไปยังคนทั้งคู่

 

          "ต่อหน้าทำเป็นรักเป็นห่วงเป็นใยแต่ลับหลังแอบไปกินกันถึงไหนต่อไหน ตลอดเวลาที่ผ่านมาเคยนึกละอายถึงสิ่งที่ทำกันบ้างไหม เคยสักครั้งหรือเปล่า!! ถ้าไม่พิณไม่ไปเห็นกับตาจะแอบทำแบบนี้ลับหลังกันไปถึงเมื่อไหร่ เห็นฉันเป็นตัวอะไร เป็นอีโง่หน้าม่านที่ถูกน้องตัวเองสวมเขาให้คนอื่นหัวเราะหรือไง" เพลงพิณกระชากแขนของบุษกรขึ้นมาก่อนจะฟาดฝ่ามือไปที่หน้าของเธอ พชรดึงบุษกรเข้ามากอดและใช้ตัวบังเธอไว้

 

          "พิณ!!หยุดเดี๋ยวนี้" พันนพลุกขึ้นมาห้ามพร้อมกับแยกทั้งสองฝ่ายออกจากกัน

 

          "ทำไมคะคุณพ่อ พิณแตะต้องลูกสาวสุดที่รักของคุณพ่อไม่ได้เลยหรือไง" เพลงพิณมองหน้าพ่อพร้อมกับตัดพ้อขึ้นมา

 

          "นั่นน้องแกนะ!! น้องกำลังท้องกำลังไส้แกจะใจร้ายใจดำทำร้ายน้องได้ลงคอหรือ"พันนพพูดขึ้นมา

 

          "มันไม่ใช่น้องของพิณ!!"

 

          "ทำไมจะไม่ใช่ในเมื่อทุกคนเป็นลูกของฉัน!!"

 

          "ถ้ามันคิดว่ามันเป็นน้องของพิณ มันจะทำแบบนี้ทำไม! น้องสาวที่ไหนมันจะร่านขนาดไปนอนกับว่าที่พี่เขยตัวเองจนท้องขึ้นมา แทงข้างหลังพี่สาวตัวเองอย่างเลือดเย็นเหมือนมัน!!" เพลงพิณตะโกนออกมาสุดเสียงด้วยความอัดอั้นตันใจ

 

          "เลิกทำตัวหยาบคายแล้วมองถึงความเป็นจริงซะที! น้องท้องและจดทะเบียนฯกับตาพัชไปแล้ว ถึงแม้จะเจ็บและเสียใจบ้างเราควรยอมรับความจริงแล้วก้าวไปข้างหน้า จะทำร้ายกันให้มันได้อะไรขึ้นมา!" พันนพพูดกับเพลงพิณ

 

          "คุณพ่อก็มีแต่เข้าข้างมัน! กี่ครั้งกี่คราวที่พิณต้องยกของๆพิณให้กับมัน คราวนี้พิณต้องยกแม้กระทั่งงานแต่งงานกับเจ้าบ่าวให้กับมันหรือคะ" เพลงพิณพูดพร้อมกับน้ำตานองหน้า

 

          "อย่าพูดอย่างนั้นตาพัชไม่ใช่สิ่งของ พัชเขาเลือกแล้ว" พันนพพยายามใจเย็นและห้ามปรามลูกสาวที่กำลังฟูมฟายเสียใจ

 

          "พิณ...พอเถอะนะลูก แค่นี้ทุกคนก็เจ็บปวดมากพอแล้ว" พรรัมภาที่นั่งร้องไห้อยู่ที่โซฟากล่าวขึ้นมาเบาๆ

 

          "ทำไมคะ ทำไมทุกคนทำเหมือนกับว่าพิณเป็นคนผิด" เพลงพิณยิ่งคิดยิ่งเสียใจ ตั้งแต่บุษกรเกิดมาทุกคนก็พะเน้าพะนอแต่เธอ ทุกอย่างที่บุษกรอยากได้ ทุกๆที่บุษกรอยากจะไป หรือแม้แต่สิ่งที่บุษกรอยากจะกิน บุษกรล้วนได้มันก่อนเสมอ เพลงพิณได้แต่ยืนมองพ่อกับแม่ที่คอยเอาอกเอาใจน้อง ส่วนเธอได้แค่รอ

 

          "ถ้าคุณพ่อกับคุณแม่จะให้พิณเสียสละทุกสิ่งทุกอย่างให้น้องถ้างั้นคุณพ่อคุณแม่ก็คิดเสียว่าไม่เคยมีลูกสาวคนนี้" เพลงพิณมองไปที่พ่อกับแม่อย่างเสียใจก่อนจะกล่าวออกมา

 

          "พิณ! "

 

          เพี๊ยะ!!!! เสียงฝ่ามือกระทบหน้าดังขึ้น ทุกอย่างหยุดชะงักเหมือนกับโดนหยุดเวลา

 

          "นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!!!" ภาคภูมิที่วิ่งเข้ามารับตัวของเพลงพิณที่ถูกพ่อยกมือตบลงไปที่หน้าจนเซเกือบจะล้ม

 

          เพลงพิณที่อึ้งงั้นอยู่ในอ้อมกอดของพี่ชายยกมือขึ้นแตะใบหน้าข้างที่โดนตบก่อนจะค่อยๆหันกลับไปมองพ่อของเธอ

 

          "พิณ..พ่อ" พันนพตกใจที่ตนเองโมโหจนขาดสติเผลอทำร้ายลูกสาวลงไป

 

          เพลงพิณไม่พูดอะไรตอนนี้เธอรู้สึกชาไปทั้งตัวและหัวใจ เธอกวาดตามองทุกคนก่อนผละออกจากพี่ชายแล้วเดินขึ้นไปบนห้อง

 

          "พิณ!!" พรรัมภาปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย จนจินดาต้องเข้ามากอดปลอบ

 

          "นพแกทำเกินไปหรือเปล่า หนูพิณไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ต้นเหตุมันคือลูกชายไม่รักดีของฉันต่างหาก" ภานุเดินเข้ามากุมไหล่ของพันนพที่ยืนน้ำตาคลอมองฝ่ามือของตัวเองด้วยความเสียใจ

 

          พชรประคองบุษกรไปนั่งที่โซฟา ภาคภูมิมองภาพนั้นก่อนจะถอนหายใจแล้วเดินขึ้นไปหาเพลงพิณบนห้อง

 

          ภาคภูมิรู้เรื่องทุกอย่างตั้งแต่น้อยส่งข้อความจนกระทั่งเธอกดโทรออกและเขาก็ได้ยินทุกอย่างระหว่างทางที่มา เขาสงสารน้องสาวทั้งสองคน ถ้ามีใครผิดคงเป็นพชรไอ้เพื่อนเลวที่ทำกับน้องสาวของเขา

 

          เขาเองก็ผิดที่ยุเพื่อนให้ไปบอกพ่อมาขอหมั้นน้องสาวของตน เพราะคิดว่าจะฝากฝังน้องสาวเพื่อนดูแลได้ ไม่ได้คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์รักสามเศร้าแบบนี้ขึ้นมา

 

          'ก๊อก ก๊อก ก๊อก'"พิณพี่ขอเข้าไปหน่อยได้ไหม" ภาคภูมิเคาะประตูห้องน้องสาว ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป เขาเห็นเพลงพิณนั่งเหม่อลอยอยู่ที่ปลายเตียง ก่อนจะเข้าไปนั่งข้างๆและดึงเธอเข้ามากอดพร้อมกับโยกตัวไปมาเวลาที่เพลงพิณร้องไห้เหมือนตอนยังเด็ก

 

          "ร้องเถอะร้องออกมาให้พออย่าเก็บความเสียใจนั้นไว้" เพลงพิณกลั้นสะอื้นจนตัวสั่น ก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างสุดจะกลั้น ภาคภูมิลูบหลังลูบไหล่และคอยเช็ดน้ำตาให้เธอ

 

          "พี่ขอโทษที่มาช้านะ" ภาคภูมิก้มลงมองน้องสาวที่ร้องไห้จนตาบวม ก่อนจะมองไปยังกระเป๋าเดินทางหลายใบที่วางอยู่

 

          "พิณไปอยู่กับพี่นะ พี่เก็บห้องนอนใหญ่ไว้ให้พิณด้วย อยากไปไหนเดี๋ยวพี่พาไปเที่ยวเอง" ภาคภูมิพยายามหลอกล่อน้องสาวเหมือนกับตอนเด็กๆ ก่อนจะโทรเรียกน้อยให้เรียกคนมายกกระเป๋าลงไปที่รถ

 

          น้อยขึ้นมาก่อนจะขออนุญาตลากกระเป๋าหลายใบออกไปไว้หน้าห้อง พร้อมกับให้พวกลุงสมัยนายแสงและแตงกวาช่วยกันยกกระเป๋าลงไปที่รถ

 

          "ไปล้างหน้าล้างตาก่อนเถอะเรา เดี๋ยวพี่ลงไปรอข้างล่าง" ภาคภูมิบอกน้องสาวก่อนจะเดินลงไปพร้อมกระเป๋าเดินทางอีกใบที่เหลือ 

 

          เพลงพิณเข้าไปล้างหน้าก่อนจะมองเงาสะท้อนของตัวเธอเองในกระจก ตาที่บวมแดงกับแก้มข้างซ้ายที่บวมเธอยกมือขึ้นลูบท้องรู้สึกเจ็บหน่วงๆตั้งแต่อยู่ข้างล่าง เธอถอนหายใจเช็ดหน้าแล้วออกไปหยิบกระเป๋าสะพายจากเตียงพร้อมกับมองไปรอบห้องอีกครั้ง ห้องที่เธออยู่มาตั้งแต่เกิดไม่รู้มีวันที่ได้กลับมาอีกไหม

 

          เพลงพิณเดินลงไปสายตาทุกคู่มองมาที่เธอเป็นตาเดียว เธอเดินเข้าไปหาภาคภูมิที่ยืนขึ้นมาก่อนจะหันไปไหว้พ่อกับแม่ของเธอและพ่อแม่ของพชรที่นั่งอยู่ 

 

          "พิณไม่ไปได้ไหมลูก" พรรัมภาถามเธอเสียงเครือ

 

          เพลงพิณเหลือบสายตาไปมองทางพชรและบุษกร "พิณอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอกค่ะ คนอย่างพิณทนมองอะไรแบบไม่รู้สึกสู้สมไม่ได้แล้วพิณก็ไม่คิดที่จะยกโทษให้กับคนที่ทำกับพิณแบบนี้" ภาคภูมิกุมมือที่เย็นเฉียบของน้องสาวแล้วตบเบาๆ

 

          "ผมจะดูแลน้องเองครับ พ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นห่วง" ภาคภูมิหันไปบอกพ่อกับแม่

 

          "ทุกสิ่งทุกอย่างฉันยกให้ แต่ฉัน...'และลูก'...ไม่ขออโหสิกรรมให้กับสิ่งที่พวกเธอทำ" เพลงพิณหันพูดกับบุษกรโดยเว้นเรื่องลูกไว้ในใจไม่ได้พูดออกไป

 

          "เรื่องหุ้นในบริษัทฉันจะให้ทนายเข้าไปคุย ต่อแต่นี้ไปไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นจำไว้ว่าเราไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันอีก" เธอพูดกับพชร ก่อนจะหันไปไหว้ลาผู้ใหญ่อีกครั้งก่อนหมุนกายเดินออกมา

 

          บุษกรกับพรรัมภาร้องไห้โฮขึ้นอีกครั้งก่อนจะเป็นลมล้มพับไปทั้งคู่

 

          พชรโทรเรียกรถพยาบาลก่อนจะมองตามหลังของเพลงพิณที่เดินห่างออกไป

 

          ภาคภูมิดูอาการแม่และน้องคนเล็กสักพักก่อนจะเดินตามเพลงพิณออกมา เขาสั่งให้คชินเลขาส่วนตัวขับรถเขาเอากระเป๋าหลายใบไปไว้ที่คอนโด ก่อนหันไปพูดกับน้อยที่ยืนรอส่งอยู่ข้างรถ

 

          "มีอะไรให้รายงานมาเรื่อยๆนะ ทุกอย่างทั้งเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ แล้วก็ดูแลทุกคนให้ดีกลับเข้าไปได้แล้วไม่ต้องส่ง"

 

          "รับทราบค่ะ" น้อยรับคำอย่างแข็งขัน

 

          "ไปหาอะไรกินก่อนไหม หรือจะสั่งอาหารมากินที่คอนโด" ภาคภูมิขับรถออกมาพร้อมกับหันมามองเพลงพิณที่หน้าซีดเผือด

 

          "พี่ภาค ไปโรงพยาบาลก่อนพิณปวดท้อง!!เร็ว!!" เพลงพิณที่มือกุมท้องที่เริ่มปวดขึ้นเรื่อยๆ

 

*******