ดวงจันทร์กลางวัน

บทที่ 3 ความจริงของคนหน้าเหมือน
 
        เวลาล่วงเลยจนตะวันลับของฟ้า หนุ่มน้อย 2 คน กำลังเปิดประตูทางเดิน ที่เชื่อมของ 2 คฤหาสน์ โอโซนสัมผัสได้ถึงความลึกลับบางอย่างของคฤหาสน์หลังนี้
        กรี๊ดดดดดดด!
        เสียงกรีดร้องของหญิงสาว ดังขึ้น ภายในบ้าน สร้างความตื่นตระหนกให้หนุ่มน้อยทั้งสองคนเป็นอย่างมาก
        “ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย” เสียงแหลมเล็กดังขึ้น
        ภาพตรงหน้าของสองหนุ่มน้อย คือ ชายชุดดำ มีโม่งปิดบังไม่ให้เห็นหน้า ...กำลังถือมีดยาว ก้าวตรงมาหาหญิงสาวที่นอนฟุบอยู่กับพื้นอย่างช้าๆ
        “แก เป็นใคร” เสียงนมสอนดังขึ้น ข้างหลังผู้ร้าย  มันหันขวับกลับไปมองด้วยตาแดงก่ำ ...มันรีบเปลี่ยนเป้าหมาย ตรงไปบีบคอ หญิงชรา และผลักให้ล้มลงไป
        กรี๊ดดดดดดดดด!
        เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้ผู้ร้ายเปลี่ยนเป้าหมายตรงมายังเธอฝ่ายโอโซน และขนุนรีบกระชากแขนเรรินให้ลุกขึ้น พร้อมกับวิ่งออกมายังนอกบ้าน ขณะที่คนรับใช้ในบ้านคนอื่นๆ ต่างวิ่งเข้าไปหลบในมุมห้องต่างๆ ด้วยท่าทีหวาดกลัว
        ฮา ฮ่า ฮ่า ฮา  ฮ่า ฮ่า ฮา ฮ่า ฮ่า
        เสียงหัวเราะอันน่ากลัวดังขึ้นข้างหลังทั้งสามคน  แต่พวกเขาก็วิ่งออกมาจากบ้านโดยไม่คิดจะหันหลังกลับไปมอง แต่แล้วผู้ร้ายกลับปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าพวกเขา
        “แก เป็นใคร ต้องการอะไร” ขนุนยิงคำถามอย่างไม่กลัวเกรง
        ปัง ปัง
        เสียงปืนดังขึ้น 2 นัด ...
        ทั้งสามคนหันกลับไปมอง เจ้าของปืน และหันกลับมามองผู้ร้าย ทุกคนต่างตกตะลึง เมื่อผู้ร้ายกลับไม่เป็นอะไรเลย
ฮา ฮ่า ฮ่า ฮา ฮ่า  ฮ่า ฮา ฮ่า ฮ่า
ผู้ร้ายหัวเราะ อย่างน่ากลัว เสียงมันดังกึกก้อง ราวกับเป็นเสียงของปีศาจ
“มันเป็นไปได้ยังไง ที่มันไม่เป็นอะไร” เสียงผู้ชายที่ยิงปืนเอ่ยขึ้น พร้อมเดินมาสมทบ หนุ่มสาวทั้งสามคน
 “พ่อครับ มันอาจจะไม่ใช่คน” ขนุนบอกพ่อ ซึ่งนั่นก็ คือ สมชาย
เรรินมีสีหน้าหวาดกลัวมาก ร่างกายของเธออิดโรย อ่อนล้า โอโซนจึงโผกอด ประคอง หญิงสาวไว้แนบกาย
“พวกแก ทั้งตระกูลต้องสังเวยชีวิตให้กับข้า” พูดจบมันก็หัวเราะเสียงดัง
ทันใดนั้นก็เกิดมีลมพายุแรง พัดมายังทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น นานชั่วขณะ..ก่อนจะมีแสงสีฟ้าฟาดลงไปยังร่างของชายชุดดำลึกลับนั้น ราวกับร่างนั้นถูกฟ้าผ่า และมันก็ถูกลมพัดพาไป ราวกับว่ามันดูดกลับเข้าไปในนรก...
สรุปมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...
ทุกคนต่างมองเห็นแสงสีฟ้าที่ช่วยจัดการผู้ร้าย แต่ไม่อาจมองเห็นผู้มีพลังอำนาจนั้น โอโซนกับเรรินพยายามมองหา กวาดสายตาไปรอบๆบริเวณนั้น
โอโซนสังเกตเห็นผู้ชายคนนั้น ในชุดสูทสีฟ้า ใกล้ๆกับสระว่ายน้ำ ไม่ไกลจากตรงนั้น ...เขาจึงรีบวิ่งนำหน้าทุกคนไป
“ฝีมือ คุณใช่ไหม ครับ” โอโซนยิงคำถามทันที
แต่ไม่ทันที่ ชายหน้าเหมือนคนนั้นจะตอบโอโซน สมชายก็ตัดบทขึ้นมาก่อน
“ลูกกำลังคุยกับใคร” ทั้งขนุน และเรริน ต่างอยากจะพูดประโยคนี้กับโอโซน
“ผมต้องถาม ทุกคนมากกว่านะครับ ว่าผู้ชายที่หน้าเหมือนผม ที่ยืนอยู่ตรงนี้เป็นใคร” โอโซนรีบพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
ทุกคนเบิกตากว้าง กับคำพูดของโอโซน แต่ก็ไม่อยากเชื่อ ยกเว้นเรริน ที่พยายามนึกทบทวน เรื่องราวต่างๆ
 “เขาใส่ชุดสีฟ้าครับ พี่สาว เขาหน้าตาเหมือนผม” โอโซนหันมาพูดกับเรริน ที่กำลังคุ่นคิด ด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ถ้าเป็นคุณเทพทัต จริงๆ ...ทำไมพี่จึงมองไม่เห็นเขา แต่โอโซนทำไมมองเห็นล่ะ” เรรินรีบยิงคำถาม
“ก็จริงครับ ...ท่านเทพ เพราะอะไรผมถึงเป็นคนเดียวที่มองเห็นท่านได้ตลอดเวลา” โอโซนยิงคำถามอีกครั้ง
“ผมเองก็ไม่เข้าใจจุดประสงค์ของพระเจ้า แต่การที่โอโซนมองเห็นผม ก็เป็นเรื่องที่ดี ที่ผมจะได้ให้ช่วยแก้ไขปัญหาของตระกูลนี้” เทพทัตพูดพลางจ้องตาโอโซน
“ขอบคุณเทพทัต ที่ช่วยปกป้องพวกเรา ขอบคุณพระเจ้า” เรรินพูดด้วยความเชื่อ ว่าเทพทัตมีตัวตนจริงๆ และพระเจ้าส่งเขามาช่วย...
“ชายชุดดำ คนนั้นเป็นใคร ครับท่านเทพ” โอโซนรีบถาม
“จริงๆ เรียกผมว่าทูตสวรรค์ก็ได้” เทพทัตกล่าว
ทูตสวรรค์!
“ผมว่าเรียก ท่านเทพก็เท่ดี” หนุ่มน้อยพูดพลางยิ้ม
“ได้ ท่านเทพ” ชายในชุดสูทสีฟ้าทวนคำ
“แล้วสรุป ชายชุดดำคนนั้นเป็นใครครับ ท่านเทพ” โอโซนถามอีกครั้ง
“ซาตาน หรือผีร้าย จากเทวรูปงู ที่ตระกูลนี้เคยเคารพนับถือ” เทพทัตพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
ซาตาน!!
“เทวรูปงู ที่ตระกูลนี้นับถือ”โอโซนพูดออกมาเสียงดัง
ขนุน สมชาย และเรริน เบิกตากว้าง อย่างคาดไม่ถึงกับสิ่งที่ได้ยิน
“มันเกี่ยวอะไรกับเทวรูปนั้น ทั้งๆที่พวกเราเอามันไปทิ้งแล้วครับ พ่อ” ขนุนหันมาถามสมชาย
“นั่นสิ ท่านเทพ” โอโซนอยากรู้รายละเอียดมากขึ้น
“มีคนในตระกูลนี้แอบบูชามัน” พูดประโยคนี้จบ เทพทัตก็หายตัวไปราวกับสายลม ทำให้โอโซนอ้าปากค้าง
ใครกัน ที่แอบบูชา เทวรูปงู?
“ท่านเทพบอกว่า มีคนในตระกูลแอบบูชา เทวรูปงูครับ” คำพูดของโอโซน ทำให้ทั้งสามคน แห่งตระกูลณพวิทย์สกุล สบตากัน ...แทนคำตอบว่า ‘พวกเราต้องทำอะไรสักอย่าง’
 
เรรินรีบนำหน้าทุกคนตรงเข้าไปในบ้านของเธอ ภาพตรงหน้าคือนมสอนกำลังนั่งดมยาหอมอยู่บนโซฟา หญิงสาวรีบพาร่างอันบอบบางตรงเข้าไปหา
“นมสอนเป็นยังไงบ้างคะ เจ็บตรงไหนไหม” หญิงสาวพูดด้วยความเป็นห่วง และโผเข้ากอดหญิงชรา
“ตาริวไปไหน ไม่เห็นกลับบ้าน” สมชายเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“เห็นว่าไปเชียงใหม่นะคะ คุณสมชาย” นมสอนตอบแทนเรริน
“แต่มันแปลกนะคะ ริวไม่บอกหนูเลยค่ะลุงสมชาย อยู่ๆก็ตามหนูไป ...ทุกคนรู้ไหมว่าหนูเกือบถูกฆ่าตายที่เชียงใหม่ ถ้าไม่มีใครบางคนช่วยเอาไว้” เรรินพูดประโยคท้ายด้วยน้ำเสียงเศร้า
“อย่าบอกนะ ว่า....” สมชายยังพูดไม่จบ เรรินก็ตัดบท
“ใช่ค่ะ คนที่หน้าเหมือนโอโซนช่วยชีวิตหนูไว้ และพาหายตัวกลับมาที่บ้าน ...มันอาจจะเชื่อได้ยากนะคะ แต่ทุกคนก็เห็นแล้ว กับเหตุการณ์วันนี้”หญิงสาวพูด และพยายามให้เหตุผลที่น่าเชื่อถือที่สุด
“แล้ว พี่สาวแน่ใจได้ยังไง ว่าเขาหน้าเหมือนผม ทั้งๆที่พี่สาวมองไม่เห็นเขา” โอโซนตั้งข้อสงสัย
“ตอนนั้นพี่มองเห็นเขา ...แต่แปลกทำไมตอนนี้ พี่กลับมองไม่เห็น” เรรินพยายามคุ่นคิด
“แล้วต่อไป ผมจะมองเห็นเขาอีกไหมครับเนี่ย” โอโซนตั้งคำถามกับตัวเอง
นมสอน สมชาย และขนุน ต่างอึ้งกับการสนทนาของ โอโซนและเรริน แต่ก็ไม่ได้พูดแย้งแต่อย่างใด เพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ มันก็มีมูลที่น่าเชื่อถือหลายอย่าง
“ต่อไป เราจะทำอย่างไรกันต่อครับ ลุงสมชาย ขนุน” เรรินยิงคำถาม กับคนในตระกูลณพวิทย์สกุล ถึงแม้ว่าสมชายกับขนุน จะเป็นคนที่ใช้นามสกุลอื่น แต่ก็ถือว่ามีสายเลือด หรือเป็นครอบครัวของณพวิทย์สกุล โดยเฉพาะขนุน
“เราต้องตามหาคนที่บูชา เทวรูปงู ...คนในตระกูลของเรา” สมชายพูดอย่างแน่วแน่ สร้างความสงสัยให้กับนมสอน ที่ยังไม่ทราบเหตุและผลของการสนทนา
“สรุปเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่คะ นมสงสัยค่ะ” นมสอนรีบพูดแสดงความสงสัย
“เดี๋ยวหนู เล่าให้ฟังนะคะ” เรรินบอก พร้อมกับยิ้มให้นมสอน
“ผมว่า เราควรนัดประชุมคนในตระกูล ทุกคน” ขนุนเสนอ และทั้งสมชาย เรรินก็เห็นด้วย
“เราพิมพ์บอกในไลน์กลุ่มเลยไหมคะ ลุง” เรรินถามความคิดเห็น
“ก็ดีนะ แต่อย่าพึ่งบอกว่าเรื่องอะไร” สมชายกล่าว
กรี๊ดดดดดดดดดด!!
ขณะที่ทุกคนกำลังคุยกันอยู่ชั้นล่าง ก็มีเสียงกรีดร้องของสาวใช้ ดังขึ้นจากชั้นบนของบ้าน ขนุนนำหน้าทุกคนวิ่งขึ้นไป เพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น
สาวใช้ มีท่าทีหวาดกลัว และจ้องมองใครบางคน ที่นอนคว่ำ ฟุบอยู่กับพื้น ...เขาเป็นผู้ชาย ผิวขาว แต่มีกลิ่นเหม็นของกลิ่นธูปติดจมูกทุกคน
เรรินรีบวิ่งเข้าไปดูร่างนั้น ...โอโซนช่วยพลิกตะแคงผู้ชายคนนั้นให้นอนหงาย และเมื่อทุกคนได้เห็นหน้าผู้ชายคนนั้น ทุกคนต่างตกตะลึง
“ริว!!” สมชาย ขนุน และเรริน อุทานเสียงดัง
ทุกคนเงียบ ราวกับโลกมันหยุดหมุน....
“คุณหนูริว มาอยู่ตรงนี้ได้ไงคะ” นมสอนพูดเสียงดัง อย่างเป็นห่วง
โอโซน รีบพยุงร่างของริว ที่ไม่รู้สึกตัว เข้าไปในห้องนอนของเขา ฝ่ายนมสอนรีบหาผ้าขนหนูมาเช็ดหน้า เช็ดตัวให้กับคุณหนูของเธอ
การกลับมาของริว ชวนให้เกิดความสงสัย เพราะอยู่ๆ เขาก็มาปรากฏตัวในบ้านได้อย่างไร เรรินตั้งคำถามมากมายในใจของเธอ แต่ก็ยังไม่กล้าพูดมันออกมา
“วันนี้ ให้พี่กิ่งมานอนเป็นเพื่อนไหมครับ พี่เรริน” ขนุนพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ โดยการเสนอให้พี่สาวของเขา ที่ชื่อ กิ่งกาญจน์มานอนเป็นเพื่อน
“ขอบคุณนะ แต่ไม่เป็นไรหรอกจ่ะ พี่ไม่อยากรบกวนพี่กิ่ง  เป็นเภสัชกร ก็น่าจะเหนื่อยเหมือนกัน”หญิงสาวพูด พร้อมกับส่งยิ้มให้บนใบหน้าสวย
“ทุกคนครับ ...งั้นผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ สวัสดีครับ” โอโซนขอตัว พร้อมกับเผยยิ้มบนใบหน้าหล่อ มันช่างยั่วยวนใจของใครบางคน
“งั้นเดี๋ยวพี่เดินไปส่ง” เรรินเสนอตัว
“ผมมีคนขับรถมารอรับ อยู่บ้านของขนุนครับ ให้ขนุนไปส่งก็ได้ครับ” โอโซนพูดเชิงปฏิเสธ
“ไม่เป็นไร พี่อยากคุยกับโอโซนน่ะ”
“เฮ้ยพี่ คิดจะจีบเพื่อนผมเหรอ” ขนุนแซว พร้อมกับหัวเราะ
“บ้าน่ะ” เรรินบิดตัวเขินอาย
“งั้นเดี๋ยวลุง เดินกลับบ้านด้วย” ลุงสมชายบอก
“ปะ ไปกัน ...ฝากดูแลริวแปบนึงนะ นมสอน ขนุน” เรรินชวนสมชาย และโอโซนเดินไปด้วยกัน และฝากริวไว้กับนมสอน และขนุน
เรื่องราวที่เกิดขึ้น มันเกิดคำถามที่ชวนสงสัย เช่น ทำไมริวถึงมาปรากฏตัวในบ้านหลังนี้ได้ ทำไมริวถึงหมดสติ ทำไมกลิ่นตัวของริวจึงมีกลิ่นธูป
....เรื่องราวมันเป็นอย่างไรกันแน่..
และที่สำคัญ สรุปเรริน หัวใจของเธอชอบใครกันแน่ ระหว่างโอโซน หนุ่มน้อยวัยใส กับ เทพทัต ผู้เป็นเทพ หรือทูตสวรรค์ที่พระเจ้าส่งมา...