ดวงจันทร์กลางวัน

บทที่ 2 หนุ่มน้อยนักบาสเกตบอล
 

 
           
            เรริน ในชุดพยาบาลสีขาว สิ่งที่ทำให้เธอดูมีระเบียบเรียบร้อย คือการรวบผม ติดหมวกพยาบาล.... ในเวลานี้หญิงสาวกำลังขับรถยนต์สีขาวมาจอดรอรับใครบางคนในโรงเรียนมัธยมศึกษาแห่งหนึ่ง  ตอนนี้แม้เวลาจะบ่าย 4 โมงเย็น แต่อากาศก็ยังร้อนอบอ้าว บรรยากาศในโรงเรียนช่วงเลิกเรียน ก็เป็นที่คุ้นตาของใครหลายคน คือ มีนักเรียนหน้าตาน่ารัก เดินคุยกัน นั่งรอรถมารับกลับบ้าน หรือนักเรียนชายก็จะเตะฟุตบอลกันกลางสนาม เป็นส่วนใหญ่
        “ขนุน อยู่ไหนนะ โทร.หาไม่รับ” หญิงสาวพึมพำ ก่อนจะเปิดประตูรถ และก้าวขาอันเรียวเล็กลงไป เธอหมุนตัวไปรอบๆ พร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆบริเวณนั้น... เหมือนพยายามมองหาใครสักคน         สายตาคู่นั้น หยุดมองโรงยิมสักพัก...ก่อนจะตัดสินใจก้าวขา เดินตรงไปอย่างรวดเร็ว...เมื่อเธอก้าวขาเข้าไปในโรงยิม สิ่งที่เธอพบคือ เสียงเชียร์กีฬาที่ดั่งสนั่นลั่น บนอัฒจันทร์ ...ทุกคนกำลังเชียร์กีฬาสีอยู่นั่นเอง มันเป็นการแข่งขันระหว่างสีฟ้า กับ สีแดง  
        การเชียร์กีฬาเป็นไปอย่างคึกคัก อัฒจันทร์ฝั่งตรงข้ามที่เรรินยืน เป็นฝั่งของสีฟ้า ที่ทุกคนต่างสวมชุดสีฟ้า มีเชียร์หลีดเดอร์ในชุดสีสันสวยงาม ประมาณ 5-6 คนนำเชียร์อยู่ พวกเธอเต้นเชียร์อย่างคึกคัก ส่วนฝั่งที่เรรินยืนอยู่ เป็นฝั่งของสีแดง ก็ไม่แพ้กัน  
        บรรยากาศในโรงยิมเต็มไปด้วยความสุข สนุก รอยยิ้ม และเสียงหัวเราะ         “โอโซน สู้ๆ โอโซน สู้ๆ โอโซน สู้ๆ” ทุกคนบนอัฒจันทร์ฝั่งสีแดง ต่างตะโกนชื่อนี้ เสียงดังสนั่นอัฒจันทร์ บ้างก็กรี๊ด ส่วนฝั่งสีฟ้าก็ยังเผลอเชียร์คนๆ นี้ออกมา ...ราวกับว่าคนชื่อนี้ หน้าตาหล่อระดับดารา หรือเทพบุตร อะไรอย่างนั้น แต่มันก็ชวนให้เรริน อยากเห็นหน้าตาของเด็กผู้ชาย คนนี้ให้ได้ ...เธอเองก็ไม่รู้ว่าอะไรดลใจ ที่ทำให้เธอคิดอยากจะพบหน้าผู้ชายคนที่ชื่อ “โอโซน”         หญิงสาวปราดสายตาไปที่สนามแข่งบาสเกตบอล เห็นใครบางคนในชุดบาสเกตบอลสีแดง ใบหน้าของเขาช่างดูคุ้นตา ราวกับเคยพบเจอที่ไหนมาก่อน เขากำลังชู๊ดลูกบาสเกตบอล จากกลางสนาม และมันก็ลอยลงไปในห่วงอย่างรวดเร็ว ในใจลึกๆหญิงสาวแอบดีใจ ไปพร้อมๆกับคนชู๊ดบาสที่มีท่าทีดีใจมาก หลังจากชู๊ดลงไปในห่วงได้ เขาวิ่งไปรอบๆสนาม...ตามด้วยเสียงกรี๊ดสนั่นโรงยิม
        ….มันเป็นบรรยากาศที่น่าตื่นเต้นมาก
        สกอร์บอร์ดตอนนี้สีแดง นำสีฟ้าอยู่ 60-20 คะแนน
        “โอโซน โอโซน โอโซน” ทุกคนบนอัฒจันทร์ โดยเฉพาะฝั่งสีแดงต่างส่งเสียงดัง บ้างก็กรี๊ดลั่น         หญิงสาวพยายามเดินเข้าไปให้ใกล้สนามแข่งที่สุด โดยยืนที่ชั้นล่างสุดของอัฒจันทร์ เพื่อให้แน่ใจว่า คนที่คุ้นตานั้น คือใครกันแน่ อย่างไรก็ตามสิ่งที่เธอไม่คาดคิด คือ ลูกบาสเกตบอลลอยมาชนไหล่ของเธอ แต่โชคยังดี ที่มันลอยมาไม่ค่อยแรงเท่าไร ไม่อย่างนั้น ร่างอันบอบบางของเธอ คงได้ฟุบลงไปทับน้องๆนักเรียนที่มาเชียร์กีฬาสีไปแล้ว         โอ้ย!
แต่เธอก็รู้สึกเจ็บเหมือนกัน เพราะร่างกายของเธอช่างบอบบาง เธอใช้มือข้างหนึ่งปัดไหล่ที่โดนลูกบาสเกตบอลอัด เหมือนปัดฝุ่น         “พี่สาว เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” เสียงของใครบางคนดังขึ้นตรงหน้าเธอ มันเป็นประโยคแรก ที่เขาพูดกับหญิงสาว         หญิงสาวถึงกับตาค้าง ตะลึงงันกับภาพตรงหน้า เขาสูงมากจนเธอต้องแหงนหน้ามอง “คุณ ใช่คุณไหมคะ” เรรินเอ่ยเบาๆ แต่ที่เธอตกตะลึงไม่ใช่เพราะความหล่อ และดูสดใสสมวัยของเขา แต่เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าเธอ หน้าเหมือนกับผู้ชายคนนั้น ที่เธอเจอในความฝัน และช่วยชีวิตเธอไว้เมื่อวาน
ใช่ เขาหน้าเหมือนเทพทัต มาก ราวกับคนๆ เดียวกัน...
แตกต่างกันเพียงชุดที่ใส่ ....
หนุ่มน้อย หน้าตาหล่อราวกับเทพบุตร หน้าใส คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ริมฝีปากแดงระ
เรื่อเป็นธรรมชาติ ผิวที่ดูขาวแบบคนเอเชีย ดูหล่อสะดุดตามาแต่ไกล มองใกล้ๆ ยิ่งสดใส สมวัย         “พี่สาว หมายถึงผมเหรอครับ” หนุ่มน้อยหน้าหล่อฉีกยิ้มให้ และจ้องหน้าหญิง
สาวไม่วางตา มันเป็นรอยยิ้มที่มีเสน่ห์และชวนหลงใหลมาก ประกอบกับกล้ามแขนของหนุ่มน้อย และเหงื่อที่ไหลออกมาตามตัว ยิ่งทำให้เขาดึงดูดใจของใครให้หลงรักได้ไม่ยาก
        ทุกคนในโรงยิมต่างเงียบ ต่างจับจ้องมายัง หนุ่มน้อยนักบาสเกตบอลกับพยาบาลสาว ทุกคนต่างตั้งข้อสงสัย ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ...การแข่งบาสเกตบอลก็หยุดชะงักกลางคัน
        “คุณ ชื่อเทพทัต หรือเปล่าคะ” หญิงสาวถาม และรอฟังคำตอบด้วยความหวัง หัวใจของเธอเต้นโครมครามโดยไม่รู้ตัว นี่เธอฝันไปหรือเปล่า หรือเธอเพียงแค่ตาลาย จนเห็นใครเหมือนผู้ชายคนนั้น...
        ....นี่เธอกำลังหลงรัก เด็กมัธยม หรือเปล่า...         “เอ่อ ...คือ.... ไม่ใช่ครับ ผม...ชื่อ...ปุญญพัฒน์” หนุ่มนักบาสเกตบอลทำหน้านิ่ว เพราะกำลังสงสัยว่า พี่สาวคนนี้กำลังต้องการอะไร         “ปุญญพัฒน์” หญิงสาวทวนคำ         “ครับ เรียกโอโซน ก็ได้ครับ”         ปุญญพัฒน์ หรือ โอโซน เป็นนักบาสเกตบอลของโรงเรียน ที่เก่งมากๆ การันตีความเก่งด้วยถ้วยรางวัลมากมาย จากกีฬาระดับชาติ และนานาชาติ ตอนนี้เขาอายุเพียง 16 ปี แต่สูงถึง 187 เซนติเมตร         หญิงสาวทำหน้าเขินอาย ก่อนจะตอบว่า “พี่คงจำคนผิดน่ะค่ะ”         เรื่องราวดูเหมือนจะจบลงไปด้วยดี แต่กลิ่นหอมอะไรบางอย่างโชยมาแตะจมูกของหนุ่มน้อย สายตาคู่นั้นพยายามมองหาที่มาของกลิ่น ก่อนจะไปสะดุดกับใครบางคน ที่ยืนอยู่ข้างหลังเรริน ...เขาตกตะลึงกับภาพตรงหน้า และเชื่อว่าหลายคนคงต้องตกตะลึงแบบเขา ถ้าหากได้เห็นแบบเขา         “นายเป็นใคร ครับ” โอโซนถามด้วยสีหน้าจริงจัง พลางก้าวขา เข้าไปใกล้อย่างช้าๆ แต่สิ่งที่ทุกคนเห็น คือ เขากำลังพูดอยู่คนเดียว         ตกลงมันคืออะไรกันแน่...         โอโซนไม่ได้พูดอยู่คนเดียว แต่เขากำลังพูดกับใครบางคน ที่หน้าตาเหมือนเขามาก แตกต่างกันเพียงชุดที่ใส่ บุคลิกภาพภายนอก...และดวงตาสีฟ้าคู่นั้น....         “คุณมองเห็นผมได้อย่างไร ครับ” เทพทัต สีหน้างุนงงเช่นกัน         “ไม่จริงใช่ไหม! ที่เราหน้าตาเหมือนกัน เหมือนกับเป็นคนๆเดียวกัน” โอโซนกล่าวพึมพำ แต่นั่นทำให้ทุกคนในโรงยิมเงียบ และสนใจกับภาพตรงหน้า ว่าหนุ่มน้อยกำลังคุยกับใคร ยิ่งคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆเหตุการณ์ยิ่งมีสีหน้างุนงงไม่แพ้กัน ที่นักกีฬาคนโปรดกำลังมีท่าทีแปลกๆ
เรรินกำลังเงี่ยหูฟัง หนุ่มน้อยพูดอย่างตั้งใจ         “คุณหน้าตาเหมือนผม ผมหน้าตาเหมือนคุณ และยังสามารถมองเห็นผม สามารถสื่อสารกับผมได้ ทั้งๆที่เราอยู่คนละมิติกัน” เทพทัตพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
คนละมิติ?         “คุณไม่ใช่คนเหรอ ครับ” หนุ่มน้อยอุทานเสียงดังขึ้นกว่าปกติ เรียกความสนใจจากทุกคน เป็นอย่างดี
สรุปมันคืออะไร?         “ใช่ ผมเป็นทูตสวรรค์ หรือเทพ ...เทพที่พระเจ้าสร้างขึ้นมา” พูดจบ เทพทัตก็หายตัวไปจากตรงนั้น โอโซนถึงกับตกตะลึงกับภาพที่เขาค่อยๆจางหายไป ราวกับว่าเขากำลังจะจางหายไปเช่นกัน
พระเจ้าสร้างขึ้น?         “พี่สาว มากับใครหรือเปล่าครับ เขาหน้าตาเหมือนผมมาก” โอโซนหันมาคุยกับ เรริน ด้วยความอยากรู้ความจริงทั้งหมด ว่ามันคืออะไรกันแน่
 แต่ไม่ทันที่จะได้คุยอะไรไปมากกว่านี้ หนุ่มน้อยในชุดนักเรียนที่พึ่งเดินเข้ามาในโรงยิม ก็เข้ามาตัดบท “พี่เรริน ผมตามหาตั้งนาน โทร.หาพี่ก็ไม่รับ เรากลับบ้านกันเถอะ” พูดจบเขาก็เข้ามากระชากแขน จูงมือเรรินไป...
ฝ่ายเรรินก็พยายามจะตอบ และหันมามองโอโซน อย่างไม่ละสายตา จนวินาทีสุดท้ายที่เธอก้าวออกจากโรงยิมไป
 “เดี๋ยวก่อนสิ ขนุน อย่าพึ่งไป ...พี่สาว อย่าพึ่งไปครับ” โอโซนตะโกนเรียก และกำลังจะวิ่งตามออกไป แต่ก็มีเพื่อนนักบาสเกตบอล มากระชากแขนเขาเอาไว้ก่อน เพื่อให้กลับไปแข่งบาสเกตบอลต่อ
สรุปแล้วเรื่องราวมันคืออะไรกันแน่ โอโซน หรือปุญญพัฒน์ เป็นคนๆเดียวกับเทพทัต หรือไม่ หรือเทพทัตเป็นเพียงแค่เงาของโอโซน ข้อสงสัยต่างๆ ทั้งความอยากรู้อยากเห็นต่างผุดขึ้นในใจโอโซน ที่ต้องการค้นหาคำตอบ มันทำให้เขาไม่มีสมาธิในการแข่งขันเลย ในช่วงเวลานั้น แต่การแข่งขันที่จบลงด้วยทีมของโอโซนเป็นฝ่ายเอาชนะไปได้ 95– 30 แต้ม
 
เรริน ขับรถจากโรงเรียนมัธยมแห่งนั้น ด้วยความเงียบมาตลอดทาง ในใจของเธอคุ่นคิด ถึงเรื่องของโอโซน หรือ เทพทัต มาตลอดทาง  ฝ่ายเบญธเขตต์ หรือ ขนุน ที่นั่งมาด้วยก็ไม่อยากจะถามอะไร ตอนนี้ เขาจึงแสดงออกด้วยการเล่นโทรศัพท์มือถือไปเรื่อยๆ
เบญธเขตต์ หรือ ขนุน เป็นคนผิวคล้ำ สูงประมาณ 175 ซม. จุดเด่นของเขา คือ คิ้วที่เข้ม ชอบยิ้มให้เห็นเหล็กจัดฟัน...         เมื่อรถเก๋งคันสีขาว จอดที่คฤหาสน์หลังใหญ่ ทันทีที่ลงจากรถ หญิงสาวก็ลากหนุ่มในชุดนักเรียน เข้าไปในบ้านทันที
ยังไม่ทันที่ขนุนจะนั่ง ก็ถูกยิงด้วยคำถาม
“ขนุน รู้จักนักบาส ที่ชื่อ โอโซน ใช่ไหม”          “รู้จักครับพี่ เพื่อนผมเอง เรียนห้องเดียวกัน ...พี่เรรินมีอะไรเหรอครับ” ขนุนตอบ พร้อมกับนั่งลงที่โซฟา
“เขาเป็นลูกเต้า เหล่าใคร รู้จักกันมานาน หรือยัง” เรรินถามด้วยความรีบร้อน อยากรู้ความจริงเร็วๆ
ขนุนเผยยิ้มทะเล้น “ฮันแน่ ...อย่าบอกนะว่าพี่เรริน จะกินเด็ก” หนุ่มน้อยพูดพลางหัวเราะ ติดตลก จนหญิงสาวหน้าแดง
“ไม่ใช่นะ” เรรินค้อน พลางบิดตัวไปมา
“ฮันแน่ จริงๆด้วยพี่สาวเรา”
เรรินกลัวเก็บอาการไม่ได้ จึงแกล้งเดินขึ้นบ้านไป
ฝ่ายขนุน ก็เดินออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ แล้วเข้าประตูทางเชื่อมไปบ้านของตัวเองไป  เพราะขนุน เป็นลูกชายคนเล็กของแพทย์หญิงกนก มีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องของเรริน มีบ้านติดๆกัน และมีประตูเล็กๆ เชื่อมระหว่าง 2 คฤหาสน์ ...ไม่ใช่สิ...จริงๆ คือ 3 คฤหาสน์ โดยบ้านของเรรินจะตั้งอยู่ตรงกลาง
 
โอโซนตัดสินใจให้คนขับรถมาส่งที่คฤหาสน์หลังใหญ่ คฤหาสน์ที่ตั้งอยู่ข้างๆ บ้านของเรริน หนุ่มน้อยมาด้วยการอยากรู้ความจริง ที่เกิดขึ้น ให้เร็วที่สุด
เขาได้รับการต้อนรับ จากคนรับใช้ในบ้านเป็นอย่างดี ทั้งการเสิร์ฟน้ำ และให้นั่งรอในห้องรับแขก สายตาคู่นั้นของเขา มองไปรอบๆห้อง ก่อนที่จะมีผู้หญิงแต่งตัวในชุดสูทสีดำ ดูมีภูมิฐาน เปิดประตูห้องรับแขกและก้าวเข้ามาในห้อง
“สวัสดีครับ คุณน้า” หนุ่มน้อยลุกขึ้นทักทาย และสวัสดี
“มาหาขนุน เหรอลูก” ผู้หญิงคนนั้นถาม
“ใช่ครับ ผมมีเรื่องอยากถามขนุน” โอโซน พูดไม่ทันขาดคำ ขนุนก็เปิดประตูห้องรับแขกเข้ามา
“แม่เลิกงานเร็วจังนะครับ วันนี้” ขนุนทักทายคุณแม่
“พอดี ไม่มีผ่าตัดน่ะลูก” ผู้หญิงคนนี้ คือแพทย์หญิงกนก คุณป้าของเรรินนั่นเอง
“อ่อครับ” ขนุนพูดพลางเดิน ไปนั่งข้างๆ โอโซน
“ตามสบายนะลูก เดี๋ยวแม่ขึ้นไปอาบน้ำก่อน” แพทย์หญิงกนกบอก แล้วเปิดประตูออกไป
“ครับแม่” ขนุนเอ่ย แล้วหันหน้ามามองเพื่อน
“คือ เรามีเรื่องอยากถามแกหน่อยว่ะ ขนุน” โอโซนรีบพูดขึ้นทันที
“ฮันแน่ อย่าบอกนะว่าชอบพี่สาว เรา เห็นวันนี้จ้องตากันตั้งนาน” ขนุนพูดพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง
โอโซนยิ้มกลบเกลื่อน “เปล่า นะ เปล่า นะ” พร้อมกับตอบตะกุกตะกัก
“ทำไม แกไม่โทร. หรือไลน์มาก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมาถึงบ้านเรา” ขนุนพูด พร้อมกับยิ้มให้ จนเห็นเหล็กจันฟัน
“คือ เราใจร้อนว่ะ วันนี้มีคนหน้าตาเหมือนเรา มากับพี่สาวของนาย เขาเป็นใครพอจะทราบไหมวะ” โอโซนพูด พร้อมกับตั้งใจรอฟัง อย่างมีความหวัง
ขนุนเงียบไปชั่วขณะ...
“เงียบทำไมวะ” โอโซน พยายามกระตุ้น ให้ขนุนพูด
“อืม เราไม่เคยเห็นใครหน้าตาเหมือนนายนะ แต่เดี๋ยวเราไปถามพี่สาวเราให้” คำตอบของขนุน ทำให้โอโซนรู้สึกผิดหวัง
“นายพาเรา ไปหาพี่สาวนายได้ปะวะ”โอโซนถาม
“อืม ..ก็ได้นะ เดี๋ยวเราพาไป ...ว่าแต่นายไม่เหนื่อยบ้างเหรอ พึ่งแข่งบาสมา” ขนุนรีบให้คำตอบ และถามเรื่องอื่นๆ
“คือ เราอยากรู้คำตอบเร็วๆ” โอโซนเผยยิ้มบนใบหน้าหล่อ พลางหยิบแก้วน้ำตรงหน้ามาดื่ม
สรุปเรื่องราวมันเป็นอย่างไรกันแน่ ทำไมโอโซนถึงอยากรู้ความจริงขนาดนี้ มันน่าจะมีความสำคัญอะไรบางอย่าง เกี่ยวกับเรื่องราวบางอย่าง ที่เขาต้องเข้ามาเกี่ยวข้อง